Alþýðublaðið - 18.05.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Ferðamenn
og aðrir, ef ykkur vantar:
Nótur (alskonar), harmonik-
ur, fifllur, grammofóna, gui-
tara, mandolin og önnur
hljóðfæri, þá komið beint
í sérverzlunina. — Vanti
ykkur: Varahluti, strengi,
grammofónplötur og annað
sem að hljómlist lýtur,
þá komið í sérverzlunina.
Hljóðfærahús RYÍkur,
--- Laugaveg 18. : ;
Voimann vantar á gott
heimiíi suður með sjó. Upplýs-
iogar á L^ugaveg 63 niðrl.
Alþbl. er blað allrar alþýðu.
cdláít cfíoviot
i karlmannsföt og kvenkapur nýkomið —
Mun ódýrara en áður. Marteinn Einarss. & Co.
Alþýdubládið er ðdýrasíaj fjolbreyttasta 0» bezta ðagblað landsins. Kanp- ið það og leslð, þá getið þið aldrei án þess rerið. FnraemogMseta vantar austur að Vattamesi. Góð kjör. Upp'ýsiugar gefur Eyþör Guðjónsson, Hverfisg. 34. Bókbandsvinnustofan.
Lánsfé tll bygglngar Alþýðu- hússlns er veitt móttaka í Al- þýflubrauflgerflinnl á Laugaveg 61, á afgreiflslu Alþýflublaflslns, i brauflasðlunnE á Vesturgötu 29 og á skrlfstofu samnlngsvlnnu Oagsbrúnar á Hafnarbakkanum. Styrklfl fyrirtækiðl
Alþbl. kostar 1 kr. á mánuli.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: ólafur Friðrikason.
Frentamiðjan Gutenberg.
Jack London: Æflutýrí.
„Svo er að sjá sem þú þurfir að iæra, hvernig fara
eigi með sprengiþráð", mælti Sheldon þurlega.
Fyrirlitning skein úr augum Jóhönnu.
„Það var ekkert púður 1 henni", sagði hún. „Auk
þess er víst enginn sá sprengiþráður til, sem gæti kveikt
í svona hleðslu; þetta var bara meðalaglas."
Hún rak tvo fingur upp 1 sig, og hrillingur fór um
Sheldon, er hann sá hana blístra svona eins og strák
— hún notaði ætíð þetta merki, er hún kallaði á menn
sína. Honum féll það alt af illa.
„Þeir fóru til Balesuna til að skjóta fisk“, mælti hann.
En þarna kemur Ólson með bátshöfn sína. Hann er
hréinasti bardagaiálkur þegar hann kemst af stað. Það
er unun að því að sjá hann berja þrjótana; honum finst
þeir aldrei nógu handfljótir."
„Hvað eigum við að hafast að?“ spurði hún. „Þú hefir
rekið þá alla upp í tréin, en þar geta þeir ekki alt af
verið."
„Onei, en eg get kent þeim að hegða sér betur næst."
Sheldon gekk að stóru klukkunni.
„Vertu bara róleg", sagði hann sem svar upp á
hræðslusvipinn sem kom á hana. „Verkamenn mlnir
eru þvl nár allir innan úr skó’gunum, en þessir þarna
ern strandbúar, og þeir elska ekki beinlínis hvorir aðra.
Það skal svei mér koma líf i tuskurnar."
Hann hringdi klukkunni, og þegar allir verkamenn-
irnir komu inn í garðinn var Satan bundinn aftur inni
í stofu og ýlfraði afskaplega vegna þessarar óréttlátu
meðferðar. Svertingjarnir hófu strlðsdansa kringum tréin
og formælingarnar dundu á fjandmönnum þeirra.
HJSkipstjórinn á Flibbcrty■ Gibbct kom, þegar leikurinn
stóð aem hæðst; hann var að fá hitasóttarkast og skjögr-
aði og skalf allur, svo hann gat varla haldið á byssunni.
Haan var náfölur og blár 1 framan og það glamraði í
tönnum hans; jafnvel brennandi sólarhitinn gat ekki
litað skrokk hans.
„Eg ætla að se-setjast hé-hérna og gæta, að þeim,"
stamaði hann. „Það er líka un-undarlegur skr-skratti að
eg skuli a-altaf fá hi-hitasótt, þegar eitthvað gengur að
Hvað hefir þú í hyggju?"
„Fyrst og fremst að safna vopnunum saman."
Þjónarnir og verkamennirnir týndu nú vopnin saman
undir eftirliti Sheldons, og settu þau í hrúgu á svalirn-
ar. Sheldon lét afsíðis riflana, sem stolið hafði verið
hjá Lunga, en lét brjóta gömlu byssuhólkana; Jóhönnu
gaf hann stóran hlaða af spjótum, öxum, bogum og
örvum.
„Verðmætur auki í safn þitt,“ mælti hann brosandi,
„sem safnað hefir verið saman á sjálfum orustuvellinum.'1
Hanu lét kveikja bál úr því, sem í eintrjáningunum
var; svertingjarnir hans rifu alt sundur og brutu, sem
þeir gátu hönd á fest. Eintrjáningana fyltu þeir af sandi
og söktu þeim á tíu faðma dýpi.
„Tíu faðma dýpi er nógu djúpt til að láta þá vinna á“
mælti hann, er þau gengu aftur heim að húsinu.
Fyrir innan girðinguna var eins og slept hefði verið
heilu stóði. Hersöngvarnir og dansarnir urðu æ hávaða-
samari og þegar svertingjarnir hötðu skammað þá sem
í trjánum héngu nægju sína, tóku þeir til að kasta í
þá trjábútum, smásteinum og kóralbrotum. Og ræfils
mannæturnar héldu sér dauðahaldi upp í trjánum og
urðu að þola þessi ósköp bótalaust. En þeir létu böl-
bænirnar og hótanirnar óspart dynja á hinum.
„Það mun verða hernaðarástand á Malaita í fjörutíu
ár vegna þess sem hér hefir fram farið“, mælti Sheldon
hlæjandi. „En eg er sannfærður um, að Telepasse gamli
reynir aldrei framar til að ráðast á plantekru.*'
„Þrjóturinn þinn“, bætti hann við og snéri sér að
höfðingjanum, sem sat fyrir neðan tröppurnar og grenj-
aði af reiði. „Nú kemur að þér. Jóhauna, sláðu hann
líka. Það skal verða kórónan á skömm hans.“
„Uh — hann er alt of skítugur! Eg vil miklu heldur
baða hann. Komdu hérna Adamu Adam, og þvoðu
þessum skratta. Sæktu sápu og vatn. Fyltu vatnakerið.
Amfiri, hlauptu af stað og sæktu snarpau bursta."