Alþýðublaðið - 19.05.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBL A ÐIÐ
t,WSK»PArJet
ÍSIANDS 0
E.s. Sterling
fer héðan ausfur um land á sunnudag
22. maí. kl. 10. árdegis.
StVíkingur
Síðasti vorfundur St. Vík-
ingur annað kvöld, föstud.
á sama tíma og vant er.
— Kosinn Stórstúkufull-
trúi og fleira merkilegt.
Hjólhestar
gljábrendir og nikkei-
húðaðir í
Fálkanum.
Alþýðublaðíd
er óðýrasta, íjólbreyttaata og
bezta ðagblað landsins. Kanp-
ið það og lesið, þá getlð
þið alðrei án þess rerið.
Lánsfé til bygglngar Alþýðu-
bósslns er veitt móttaka í Al-
þýðubrauðgerðinnl á Laugaveg 61,
á afgreiðslu Alþýðubiaðslns, f
fsrauðasðlunnf á Vesturgðtu 29
eg á skrlfstofu samnhigsvinnú
Oagsbrónar á Hafnarbakkanum.
Styrklð fyrlrtækiðl
Al&bl. er blað allrar alþýðu.
Atþbl. kostar I kr. á mánuðl.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ólafur Friðriksson.
Frentimiðian Gutenberg.
J&ck Londmt'. Æflntýri.
Tahitibúarnir, sem komnir voru af veiðunum, hlóu
hjartanlega, er þeir sáu hvernig komið var.
„Tambol Tambol" hrópuðu mannæturnar i örvænt-
ingu ofan úr trjánum, yfir vanhelgun þeirri, sem þeir
urðu ásjáendur að, þegar höfðingi þeirra var látinn
ofan í kerið, og allur hinn heilagi skítur var skrapaður
af skrokk hans.
Jóhanna, sem farið hafði inn í húsið, kastaði nú hvitri
léreftsræmu niður til þeirra, svo þeir gætu sveipað
Telepasse gamla i þvi. Kom karl nú fram táhreinn og
gljáandi og hrækti ákaft sápufroðunni, sem farið hafði
upp i hann méðan stóð á hreingerningunni.
Húskarlarnir sóttu handjárn og flóttamennimir frá
Lunga voru nú hver af öðrum dregnir niður úr trjánum
og hlekkjaðir. Sheldon lét hlekkja tvo og tvo saman og
lét draga keðju í gegnum allar handjárnskeðjurnar.
Gogoomy var ámyntur fyrir þrjósku sina og var lok-
aður ínni það sem eftir var dagsins. Því næst launaði
Sheldon verkamönnum sinum með því, að veita þeim
frí, og þegar þeir voru farnir úr garðinum, leyfði hann
mannætunum frá Port Adams að koma niður úr tiján-
um.
Allan síðari hluta dagsins héldu þau Jóhanna sig á
svölunum og skemtu sér við það að horfa á Port-Adams
mennina kafa eftir bátum sínum. Þeir köfuðu hvað eftir
ancað og sóttu grjót og sand úr bátunum og voru þeir
að þessu unz dimt var orðið. Þegar verkinu var lokið.
héldu þeir á brott. Andvari blés af landi og léttí Flib-
éerty-Gibbrt atkerum og hélt'til LuDga til þess að skila
flóttamönnunum.
XII. KAFLI.
Sheldon var að líta eftir brúarsmíði þegar skonortan
llalakula varpaði atkerum skamt undan landi. Jóhanna
horfði með sjómannsaugum á það, þegar seglum var
hlaðið og báti skotið út, og fór hún niður á ströndina
til þess að taka á móti tveimur mönnum sem i land
komu. Annar þjónninn hljóp eftir Sheldon, og setti hún
á meðan wisky og sódavatn fyrir gestina og gaf sig á
tal við þá.
Þeir virtust dálítið utan við síg yfir nærveru henuar,
og hún rak sig á það, að þeir horfðu rannsóknaraugum
á hana, hálf kýmnir. Hún fann að þeir voru að vega
hana og meta, og í fyrsta sinn datt henni í hug að vera
sfn á Beranda væri dálítið undarleg. En hún gat þó
ekki áttað sig á því, hvernig þeir eiginlega væru, þessir
menn. Þeir voru ekkert líkir þeim sjómönnum og kaup-
mönnum, sem hún að þessu hafði kynst. Þeir töluðu
ekki eins og mentaðir menn, þó orðfæri þeirra væri
óaðfinnanlegt. Vafalaust voru þeir einhverskonar verzl-
unarmenn; en hvað fengust þeir við á Salomouseyjum,
og hvað var erindi þeirra til Beranda? Morgan hét sá
eldri. Hann var hár maður vexti, sólbrunnin og skeggj-
aður, digurmæltur og var sem hann talaði niðri f maga.
Hinn hét Raff og var ungur maður, grannur og kven-
legur, hendur hans voru á stöðugu iði og augun voru
grá og vot; röddin var veik og framburðurinn óskýr
og minti allmjög á stórborgarensku, en það var þó ekki
gott að átta sig á því hvaðan hann mundi vera. Svo
mikið skyldi hún þó, hvert sem erindi þeirra var, að
þeir væru sjálflærðir menn, og það fór hrollur um hana
er hún hugsaði til þess að lenda kannske í klónum á
þeim í viðskiftamálam. í slíkum málum voru þeir ef-
laust engin lömb að leika við.
Hún horfði hvast á Sheldon, þegar hanu kom, og
hún sá, að hann gladdist lítið er hann sá þá. En hann
varð að tala við þá, og um svo alvarlegt mál, að hann
fór með þá inn á skrifstofuna eftir litla stund. Seinna
um daginn spurði hún Lalaperu, hvert þeir væru nú
farnir.
„Eg segi," skrækti Lalaperu, „Þeir fara víða og horfa
á margt. Þeir horfa á tréin, þeir horfa á jarðveginn
undir trjánum, þeir skoða brúna, þeir góna á kopra-