Vísir - 02.05.1967, Blaðsíða 9

;■ I9"rvi«*0-— *\ ... _ ~ .
V í S IR . Þriðjudagur 2. maí 1967. '
W—■—>■»mi»iiiiniMBtii‘WiW’'iw nw—nm—,imw'WMBnft
n m voggu-
stofuna við Dyngjuveg
S
I
TTndanfarið hafa risið deilur
^ um vöggustofu Thorvald-
sensfélagsins við Dyngjuveg,
sem borgin rekur. Hefur verið
deilt á starfsfyrirkomulag
stofnunarinnar m. a. með þeim
orðum, að þar sé harðviður og
hreinlæti innan veggja, en ást-
leysi til handa bömunum. Einn-
ig aö stofnunin hafi verið byggð
eftir löngu úreltu fyrirkomu-
lagi. Þessu hefur verið svarað á
þá lund, að er byggingin hófst
hafi allur undirbúningur verið
1 samræmi við ströngustu kröf-
ur í nágrannalöndunum, og hafi
á sínum tíma, þegar byggingin
var teiknuö verið leitað til ým-
issa sérfræðinga.
Lagði Vísir leiö sína á vöggu-
stofuna fyrir helgina og skoðaöi
þar hinar ýmsu deildir í fylgd
með forstöðukonunni.
32 börn gista nú vöggustof-
una, sum til skemmri dvalar,
önnur til lengri tíma. Sum koma
á vöggustofuna nýfædd, en ald-
urstakmark barnanna, sem
dvelja á vöggustofunni, er tvö
ár. Vöggustofan er eina upp-
tökuheimiliö í borginni fyrir
börn á þessum aldri. Dvelja
bömin þar allan sólarhringinn,
þann tíma, sem þeim er ætlaður
á vöggustofunni, og er vöggu-
stofan að því leyti frábrugöin
öðrum vöggustofum, sem aö-
eins taka við börnum til um-
önnunar yfir daginn.
Barnavemdamefnd velur
yfirleitt böm inn á vöggustof-
una, sem getur verið vegna
ýmissa orsaka. Er aösókn að
heimilinu mikil, — meiri en
hægt er að anna. Mörg bam-
anna eru komin frá foreldrum,
sem hafa verið úrskurðuð óhæf
til að annast böm sín, vegna
óreglu á heimili. Önnur em börn
einstæðra mæðra, sem ekki hafa
aðstæður til að annast börn sín
sjálfar eða er ekki treyst til
þess. Sum barnanna gista þama
um stundarsakir eða lengri tíma
vegna veikinda móðurinnar.
Nokkur barnanna, sem koma á
heimiiið, eru sjúklingar, 'er
sjúkrahús neita að taka við og
foreldrar geta ekki annazt. Eitt
bamanna er þjáð svokölluöum
mongólasjúkdómi. Tekur Kópa-
vogshælið ekki við því, það tek-
ur aðeins við börnum, þegar þau
eru oröin fjögurra ára gömul.
Hámarkstími barnanna
á vöggustofunni á að
vera þrír mánuðir.
Misbrestur vill verða á þvi,
að framfylgt sé reglunni um
þriggja mánaða dvalartímann
vegna þess, að hvergi er hægt
að koma börnunum annars
staðar fyrir. Barnaverndamefnd
sker úr um það, hvort heimilin
séu hæf til að taka á móti börn-
unum, að dvalartíma loknum.
Heimsóknartími er auglýst-
ur tvisvar í viku, en mæðrum
'er heimilt að koma hvenær
dagsins sem er. Heimsóknir
eru yfirleitt fáar. Síðasta að-
fangadagskvöld komu þrjár mæð
ur í heimsókn til barnanna
sinna.
Eftir að börnin ná tveggja ára
aldrinum fá foreldamir eöa
mæðumar þau heim aftur, þau,
sem ekki hefur verið komið í
fóstur. Margir vilja taka börn
í fóstur og eru nú 60 manns
á biðlista þeirra, sem vilja fóst-
urbörn.
Dyngjuvegsheimilið hefur
bömin aðeins til tveggja ára
aldurs. Borgin hefur einnig á
sínum snærum dvalarheimili
fyrir aðra aldursflokka. Á Sil-
ungapolli eru þriggja—sjö ára
böm. Þar hafa veriö mikil
þrengsli, en dálitið hefur bætt
þar um nýja heimilið við Dal-
braut, sem einnig tekur við
börnum í þessum aldursflokki.
I Reykjahlíð í Mosfellssveit
dveljast eldri böm, en þó ekki
eldri börn en 15 ára.
Um tuttugu manns starfa nú
við vöggustofuna við Dyngju-
veg, þar af tólf konur, sem sjá
um börnin. Forstöðukonan, sem
býr á vöggustofunni og er til
staðar allan sólarhringinn, tvær
em fóstrur og ein stúlka er sér-
menntuð í meðferð ungbama.
Hinar stúlkumar, sem sjá um
börnin, hafa ekki hlotið mennt-

un í umönnun ungbarna og eru
flestar um tvítugsaldur.
Vöggustofunin er skipt í þrjár
deildir, en um 10 börn eru á
hverri deild, og sjá tvær stúlk-
ur um börnin í hverri deild.
Tvær eru á vakt um nætur, og
tvær á kvöldin. Þess er gætt,
að sömu stúlkurnar klæði börn-
in í föt á morgnana og úr á
kvöldin, en bömin eiga aö vera
komin í rúmið og sofnuö kl. 7.
Forstöðukonan segir að
skortur sé á stúlkum, sem hafi
sérmenntun í meðferð ungbarna.
Á heimnihu er aðeins ein slík
starfandi og þvrftu að vera
fleiri.
„Þar sem eru 30 börn innan
veggja,“ segir hún, „er alltaf
stofnun. Við gerum það, sem
við mögulega getum. Hér er
ágæt aðstaða fyrir börnin, en
ekki lengur en til tveggja ára
aldurs. Uppeldisheimili og upp-
tökuheimili er tvennt ólíkt“
Börnin virðast vera hætíd að
forstöðukonunni, þau koma ó_-
hrædd til aðkomufólks og vilja
láta sýna sér blíðuhót.
Sum börnin eru að leika á gólf-
inu, önnur virðast ekki veita
umhverfinu sérstaka athygli.
Leikföng eru á víð og dreif og
virðist vera nóg af þeim, en
v
stofur eru að miklu leyti án
húsgagna. Svefnherbergi bam-
anna eru hreinleg, en skreyt-
ingalaus, veggir eru hvítir, þar
eru aðeins hvít rúmin, sem þau
sofa í, en til hliðar eru leikher-
ergin.
Á öllum heimilum — og flest-
um stofnunum vantar eitt og
annað, sem látið er bíða betri
tíma, þegar fjárhagsaðstæöur
leyfa. Þannig er því einnig
varið með vöggustofuna við
Dyngjuveg.
32 börn eru á vöggustofunni
við Dyngjuveg. Framtíð þeirra
er óviss. Þau búa á stofnun.
Það gera einnig sum börn, sem
eru eldri að árum. Ýmsir hafa
komið auga á þetta, m. a. nokkr
ir karlmenn, sem hafa stundað
sjálfboðaliöastarf við að koma
á slík heimili og vera „pabbar“
fyrir börniri.
Fyrsta manneskjan í lífi
ungbarnsins er móðirin, — og
það em mæðurnar, sem ekki
láta sjá sig á vöggustofunni við
Dvngjuveg. Þar er verkefni fyr-
ir áhugasamar og fórnfúsar kon-
ur að stofna til skipulegs sjálf-
boðaliðastarfs í samráði við
forstöðukonuna um að koma til
þess aö leika við börnin og veita
þeim heimilislega hlýju
1 lelkherbergi elztu bamanna.