Vísir - 24.05.1967, Blaðsíða 9

V í SIR . Miðvikudagur 24. maí 1967.
IgwgSíííííft;
SpjssSlað við níu nc:*?ndur sem
Sjúku námi frú LeikEisturskólu
Leik'TéSssgs Reykjuvíkur
rT'JARNARBÆR hefur sál eins
o'g sennilega öll önnur hús
viö Tiörnina, — að minnsta
kosti lilýtur hann að hafa feng-
ið einhverja aðkenningu af
nervösiteti, eftir að hafa hýst
tuttugu og þrjá leiklistarmenn
heilan vetur. Þar hafa ýmsar
háfleygar setningar leikbók-
menntanna smogið inn f vegg-
ina. Þar hefur ungt fólk æft
frá morgni til kvölds, haft yfir
texta hinna og þessara leik-
verka, reynt að gæöa þau til-
finningu og lifi.
Leiklistarskóli Leikfélags
Reykjavikur útskrifar að þessu
sinni níu nemendur og er það
fjölmennarl hópur en skólinn
Innlifun undirstaðan.
Daníel Vilhjálmsson hefur
einnig leikiö meö leikfélagi úti
á landi. Hann er frá Ólafsfiröi
og lék þar í nokkrum sýningum
áður en hann fór í skólann.
— Það er ákaflega mikils
virði aö kynnast leikhúsi, segir
Daníel, að vita hvaö leikhús er,
ef nemandi lærir það í skóla
þá er það allnokkuð.
— Nú hafið þið fengið tæki-
færi til þess að taka þátt í sýn-
ingum, hefur það ekki kennt
ykkur margt?
— Vissulega. Sérstaklega að
sjá hvemig sýningar verða tii,
þróast til frumsýningar.
Þar sem „nervösítetið" hrísSast um veggina
hefur nokkru sinni sent frá sér.
— Næsta vetur mun ekki eiga
að bæta við nýjum nemendum,
en f vetur voru sjö nemendur
í byrjendadeild og sjö á öðrum
vetri, en skólinn er þrír vetur.
Visir brá sér einhvem síðasta
prófdaginn niður í Tjamarbæ til
þess að spialla við leikarakandi-
datana um námið, lífið og leik-
listina.
Leiktúlkun og hjáipar-
fög.
Sumir nemendanna, sem út-
skrifast í ár voru ekki allsendis
óvön sviðinu þegar þau komu í
skólann. Arnhildur Jónsdóttir
lék til dæmis með Leikfélagi
Kópavogs áður en hún byrjaði
í skólanum. Hún er húsmóðir
i Kópavogi og hefur því haft
nóg við tímann að gera í vetur.
— Ja, ég á orðið þaö stór
börn að það er ekki erfitt að
komast frá þeim, segir Arnhild-
ur, þegar við spyrjum hana,
hvemig henni hafi gengið að
samræma leikskólann heimilis-
síörfunum. — Þau hafa verið
ákaflega skilningsrík.
— Hvernig er náminu hagað,
þið lærið margar námsgreinar?
— Það er náttúrlega mest á-
herzla lögð á leiktúlkun. Helgi
Skúlason og Gísli Halldórsson
hafa veitt okkur tilsögn i henni
í vetur. Tímarnir eru þrisvar i
viku, frá fimm til sjö, sex
stundir alls Hitt eru meira
hjálparfög, en þetta eru æði
margar námsgreinar: Sveinn
Einarsson hefur kennt okkur
leiklistarsögu, Guðmundur Páls-
son kennir andlitsförðun' og
Gylfi Baldursson taltækni. Svo
höfum við fengið tilsögn í lát-
bragðsleik hjá TenGi Sigurðs-
son og það er ákaflega lærdóms-
ríkt. Svo má ekki gleyma
„improvisasion". Það er eigin-
]ega óundirbúinn leikur og
kennari er Kristín Magnús.
Svo höfum við lært svolítið i
ballett fjá Lilju Hallgrímsdóttur
og skybningar höfum við haft
í vetur Þær kennir Egill
Bjamason. Svo höfum við
einnig fengið kennslu í brag-
fræði og tilsögn í kvæðalestri
og þar með er held ég upptalið.
— Finnst þér of lítið lagt
upp úr tækni í skóla og leik-
húsi hér yfirleitt?
— Sú vinnuaðferð að byggja
allt upp á tækni hefur vafalaust
mikið til síns máls. En ég held
að grundvöllurinn undir það að
geta leikið sé innlifun, í það
minnsta, að kynnast því fyrst
áður en maöur fer að nota tækni.
Ég held að það sé grunnurinn,
sem allt byggist á. Sem sagt,
að tækni sé einungis nauðsyn-
legt hjálparmeðal, þó að þeir
leikarar kunni ef til vill aö vera
til, sem nái sömu áhrifum með
tækni, eingöngu og þeir sem
gera hlutina af innlifun. — Mér
finnst kennslan hér í leiktúlkun
hafa miðað að því aö byggja
upp þennan grunn og mér finnst
þaö rétt. Og aukafögin, eins og
til dæmis látbragðsleikur og
improvisasion veita að sjálf-
sögðu mikla hjálp.
Tilhlökkun eftir strítið.
Það mæöir ekki svo Jítið á
karlmönnunum í þessum skóla.
í hópnum, sem útskrifast eru
þrír karlar á móti sex konum
og leikrit eru yfirleitt auðugri
af karlhlutverkum en kvenna-
rullum. Sá sem ku mest hafa
veriö notaöur í elskararullurnar
í skólanum er Erlendur Svav-
arsson. Hann hefur, eins og öll
þau, sem útskrifast, eitthvað
komið á svið fyrir alvöru, tekið
þátt í nokkrum sýningum Leik-
félagsins, til dæmis í Málssókn-
inni, Dúfnaveislunni og Fjalla-
Eyvindi.
— Það er geysilega mikils
virði að fá að vera með, segir
Erlendur. Yfirleitt fáum viö að
fylgjast eitthvað með æfingum
í leikhúsinu og það er mjög
lærdómsríkt.
— Erfitt?
— Jú, ég get ekki neitað því,
einkum vegna þess að maður
hefur oröið að vinna með. Þó
er það nú svo að eftir stritið í
vinr.unni á daginn er alltaf til-
hlökkun i að koma niður í leik-
hús. Maður gleymir þreytunni.
— Annars hefur maður ekkert
áttað sig á því hvað maður hef-
ur lært, það tekur tíma að finna
sjálfan sig, ef svo mætti segja.
En ég er þakklátur Leikfélag-
inu fyrir aö veita mér þessa aö-
stöðu og þá sérstaklega þakk-
látur kennurunum fyrir þolin-
mæðina, sem þeir hafa sýnt okk-
Skynjar beíur og betur
hvaö ólært er.
í leiktúlkun fer kennslan i
skólanum mest megnis þannig
fram, aö nemendumir æfa at-
riði úr ýmsum leikritum með
aðstoð kennarans. Eitt leikrit
var æft eins og útvarpsleikrit.
• VIÐTALI
DAGSINS
„Tíminn og við“, en þaö leikrit
var leikið í Iönó og í útvarp fyr-
ir nokkrum árum. Auk þess
æfðu nemendur úr framhalds-
deild skólans í vetur fyrsta
þáttinn úr leikriti Arthurs Mill-
er : „í deiglunni". Stærsta kven-
hlutverkið, Abígael Williams,
lék Jóhanna Axelsdóttir. Stúlk-
urnar eiga nokkuð þyngri róður
til að komast inn í leikhús, því
að leikskólarnir hafa oftast út-
skrifað miklu fleira kvenfólk en
karla, eins og leiklistarskóli L.R.
f ár.
— Það vona auövitað allir, að
þeir geti haldið áfram eftir skól-
ann, segir Jóhanna, en eigi aö
síður er það mikil náð að kom-
ast í snertingu við leikhús, þó
að ekki yrði lengra haldið. Leik-
skólinn kemur inn á margar
greinar Ieiklistar og leikhúss,
leggur kannski nokkurs konar
grunnlínur. En maður skynjar
það alltaf betur og betur, eftir
því sem líður á skólann, hvað
maður á eftir ólært.
— Svo eru kannski bollalegg-
ingar um nám erlendis. að brjót-
ast f..
— Ég geri allavega ráð fyrii
að fara eitthvað utan til náms,
en hvernig bær bollaleggingar
verða að veruleika veit ég ekki
— ekki ennþá.
Sameiginlegt
nervösítet...
Sólveig Hauksdóttir kemur
einnig að þvf sama ... langar
til þess að fara utan til náms,
en ekkert ákveðið enn. Hún hef-
ur leikiö í tveim leikritum f Iðnó
f vetur, barpaleikritinu „Kubb-
ur og Stubbur" og Sigríði vinnu
konu í „Fjalla-Eyvindi", en því
hlutverki tók hún við um miöj-
an vetur.
— Þaö var eiginlega fyrir til-
viljun að ég fór í skólann, seg-
ir hún, — ég hafði aldrei komið
á leiksvið og vissi ekkert um
leikhús, nema þaö, sem snerti
venjulegan áhorfanda.
— Jú, það finnst mörgum
þetta fáránlegt, að fara í leik-
listarskóla og skilja ekki svona
arðlaust uppátæki, en það eru
auðvitaö ekki allir, sem betur
fer.
— Myndast ekki sérstök
stemning meðal nemenda í leik-
listarskóla ?
— Jú, fólk kynnist kannski
á annan hátt í svona skóla en
annars staðar. Viö erum vitni
að tjáningartilraunum hvers ann
ars. Þaö er sameiginlegt ner-
vösitet — margt, sem hjálpast
að. Yfirleitt er samstarfið milli
nemenda mjög gott.
— Fyndist þér æskilegt, að
hér á landi yrði einn leikskóli,
heilsdagsskóli ?
— Þaö hefur mikið verið rætt
um slíkan skóla. Mér fyndist
þaö mjög æskilegt. Mér fynd-
ist aö slíkur skóli ætti þá að
leysa leiklistarskólana, sem nú
starfa hér, af hólmi.
Vekur áhuga á lífinu
yfirleitt.
Stúlkurnar virðast öllu á-
kveðnari í, aö hleypa heimdrag-
anum, heldur en piltarnir, og
kynnast leiklistinni erlendis.
— Mér finnst það alveg nauö-
synlegt, aö fólk fari utan eftir
skóla hér heima, segir Edda Þór
arinsdóttir, — og ef fólk hefur
ekki tök á aö sitja skóla fyr»flist
mér nauðsynlegt að það reyndi
að kynna sér leiklist erlendis,
fá að fylgjast með I leikhúsum
eða eitthvað því um líkt.
Æskilegast væri, að fá ein-
hverja æfingu á sviði áður en
maöur færi til framhaldsnáms.
Það verður enginn leikari við
það að útskrifast úr leiklistar-
skóla.
— Hvað finnst þér helzt
vanta á kennsluna í skólunum
héma ?
— Hvað mig snertir, finnst
mér fulllítil teknisk kennsla. —
Það væri til dæmis æskilegt að
fá fullkomna talkennslu — á
hverjum degi, og meiri plastísk-
ar æfingar, sem stuðluðu, að
því, að maður fengi sem full-
komnast vald yfir Iíkamanum,
hverjum vöðva. Og slíkir tímar
yrðu þá að vera á hverjum degi.
En slíks er ekki hægt að vænta
af öörum skólum en þeim, sem
starfa allan daginn. — Það, sem
við lærum, er að sjálfsögðu mjög
mikils virði og ég held að skól-
inn veiti manni talsverðan
þroska, ekki einungis hvað snert
ir leiklist, heldur finnst manni
jafnframt vakna áhugi á lífinu
yfirleitt.
Tvær þeirra, sem útskrifast
úr leikskóla L. R. að þessu sinni
standa kannski nær bakdyrum
leikhússins, en aðrir nemendur
skólans. Þær eru báðar giftar
leikurum. Soffía Jakobsdóttir,
kona Péturs Einarssonar og Þór
unn Sigurðardóttir, sem er gift
Jóni Júlíussyni, einum af leik-
urum Þjóðleikhússins.
— Það kemur inn á svo mörg
svið, segir Þórunn, þegar minnzt
er á almennt þroskagildi leik-
náms. — Það þroskar tal, hreyf-
ingar og almenna framkomu o.
s. frv.
— Er hægt að lýsa því hvað
þarf til að ná árangri í leiklist ?
— Ég held að árangurinn fari
fyrst og fremst eftir þvi hve
vel fólk vinnur. Ég held að það
sé öðru fremur heiöarleiki og
vinna, sem gerir fólk að lista-
mönnum. — Auðvitað hefur fólk
mismunandi hæfileika. en ég
held að hvað sem ölhi „talenti“
líður, sé þaö þetta tvennt sem
ríður baggamuninn ■ vinna og
heiðarleiki. Þó maðu» sé alltaf
að skipta um skoðun á hlutunum
í leikskóla, þá held ég aö þetta
sé orðin sannfæring.
Framh. á bls. 10