Vísir - 03.11.1967, Síða 12

....... ...s
V1SIR. Föstudagur 3. nóvember 1967.
SW8I8
Sötubörn óskast
Hafið samband við
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VÍSIR
METZELER
Vetrarhjólbarðamir koma snjó-
negldir frá METZELER verk-
smiðjunum.
BARDINN
Armóia 7. Sími 30501.
HJÓLBARDASTÖÐÍN
Grensásvegi 18. Sími 33804.
AÐAJLSTÖÐIN
Hafnargötu 86, Keflavík.
Slrrri 92-1517.
Almenna Verzlunarfélagið
Sk^riioíti 15. Stnri 10109.
inatriðið er það, að hún lézt í
fangabúðunum þýzku“.
„Þér vitið það með vissu?“
„Hún var flutt þangað 1943, og
sfðan hefur ekkert til hennar
spurst“.
Ég lét sem það sannfærði mig.
En Stan virtist sjálfur þurfa á
sterkari rökum að halda sér til varn
ar“. Það þarf ekki nema heilbrigða
skynsemi til að skéra úr um það“,
sagði hann. „Síðustu fangarnir voru
frelsaðir í maímánuði, og nú er
liðiö á ágúst. Hún umii mér mjög.
Getið þér séð nokkra ástæðu fyrir
því, að hún skuli ekki vera komin,
aðra en þá að hún sé látin?“
Ég hefði getað tilnefnt aðra á-
stæðu — ást. En það hefði orðið
of reifarakennt.
„Unnuð þér henni líka af ein-
lægni?“ spurði ég hlutlaust.
„Já og nei. Ást karlmanna er
svo margvísleg. Mér þótti vænt um
hana og hún var viðmótsgóð. Ég
hlýt að viðurkenna, að ég á henni
mikið að þakka. Það kann aldrei
góðri lukku að stýra að vanmeta
það, sem manni er gott gert, það
Hefnir sín. En þakkarskuldin er
líka oft gildra, sem konur kunna
meistaralega að egna. Hvað um
það, því er lokið...“
„Hefðuð þér kosið, að hún kæmi
aftur?“
Hann starði á mig og lét mig
bfða góða stund eftir svarinu. „Ég
hefði viljað allt til þess gefa, að sjá
hana aftur, heilbrigða og glaða,“
mselti hann.
Ég finn enn sæluhrollinn, sem
seitlaði um mig alla við þau orð
hans.
Þá tefldi ég enn djarfara. „Mund-
uð þér þá hafa tekið hana að yður
aftur, hvemig sem ásigkomulag
hennar hefði verið? Hefðuð þér unn
að henni enn sem fyrr, ef hún hefði
verið sjúk... eða ljót?“
Svar hans kom eins og ísköld
vatnsgusa yfir mig.
„Því miöur hefur mér gefizt nóg
tóm til aö hugleiða' það. Það er
ekki eins einfalt og álíta mætti.
Ég gæti auðveldlega svarað...
mundi tilfinninganæm kona láta sér
það nægja, að maður svalaði fýsn
hennar nótt eftir nótt af skyldu-
rækni eingöngu?“
Hann leiddi þreytulega hjá sér
þetta fjarstæðukennda umræðuefni.
„Víkjum aftur að aðalatriði máls-
ins,“ sagði hann. „Hún er dáin, og
hún dó vellrík. Á meðan við þekkt-
umst, hafði hún einungis tekjur af
sjúklingum sínum,. og enda þótt
hún gengi ríkt eftir greiðslum, var
hún harla sóunarsöm. En svo gerð-
ust þeir atburðir, sem óþarft er að
rifja upp; fjöldi ættingja hennar
var annaðhvort tekinn af lífi, fyr-
irfór sér eða lét lífið í fangelsum,
og hún , er löglegur erfingi þeirra.
Þama kemur þó langt, autt bil, því
að síðustu áreiðanlegu, fréttimar
um að hún væri á Iffi em frá því
sumarið 1944. Eftir það verður alit
óvissara, ekki nein ömgg sönnun
fyrir því, að hún sé ekki látin.
Samt hafa auðæfin safnazt aö
henni stöðugt eftir það.“
Ég minntist þess, að einmitt á
því tfmabili, hefði lítiH brauðmoli
verið mér kærkomnari en gull og
gersemar.
„Það hefði að sjálfsögöu verið
'=*BJJLA£E/EA/I
RAUQARÁRSTte 31 SfMI 23022
æskilegt, að hún hefði gefið upp
öndina í viðurvist lögfræðings, dag-
inn áður en hún var leyst úr fanga-
búðunum,“ varð mér að orði.
Stan vísaði hinni illkvittnislegu
fyndni á bug með virðuleik. „Það
kemur að sjálfsögðu ekki mál við
mig hve lengi hún hjarði. Ég er
einungis að skýra yöur frá stað-
reyndum, sem mér era kunnar ..
Ég innti hann eftir upphæð erfða-
skrárinnar, samkvæmt þeim stað-
reyndum, sem fyrir lægju. — Stan
hugsaði sig um stundarkom og svar
aði svo með viðskiptahreim í rödd-
inni::
„Þama eru bæði um aö ræða
miklar fasteignir og háar peninga-
upphæðir í ýmsum bönkum erlend-
is, einkum þó í Sviss. Það hefur
kostað mig mikla vinnu og erfiði
að komast til botns í þvf, að svo
miklu leyti sem það er unnt á
þessu stigi málsins. Þetta em að
minnsta kosti miíljónir franka, allt-
af það. Ég þori ekki einu sinni að
ne'fna hámarksupphæðina, hún er
svo ótrúleg..
Mér hafði aldrei geíaö konrið til
hugar að ég væri orðin svo rík. En
ég gat ekki stillt mig um að halda
glettmnm áfram: „Þaö má kaupa
marga sportbila fyrir þaö fé,“ sagði1
éf:
IIÖRDIJR eiAIARSSOjV
HÍRAÐSDÓMStÖGMAÐUR
Stari náði mjög glæsilegum ár-
angri í blindskákkeppninni um
kvöldið. Stórmeistarinn var í ess-
inu sínu — vann tuttugu og sjö
skákir, geröi tvö jafntefli og tap-
aði aðeins einni. Mér varð að
þeirri von minni, aö ég rakst þama
ekki á neinn, sem borið gat kennsl
á mig. Þegar keppninni var lokið,
hafði ég illkvittnislega ánægju af
því að láta Stan sýna mér mann-
ganginn og útskýra fyrir mér leik-
reglumar, hvað hann gerði af mik-
illi nákvæmni og þolinmæði.
Ég hélt til baka með næturlest-
inni til Parísar. Verðandi samvinnu
félagi minn fylgdi mér aö dymm
svefnklefans — hinn fullkomni I
séntilmaður.
Klukkan er að verða fimm. Stan
getur komið þá og þegar, og þá
fæ ég forvitni minni svalað.
Fjóröi kafli.
17. ágúst.
Vfst fékk ég forvitni minni sval-
að. Og það svo um munaði. Þvílík
saga, guð minn góður. Þetta er
eins og fjarstæöukenndasta lyga-
saga frá upphafi til enda.
VÍKINGUR,
handknattleiksdeild.
Æfingatafla fyrir veturinn 1967
-1968.
Sunnudaga
ld. 9,30 4. fl. karla
- 10,20 - - —
- 11,10 3. fl. karla
- 13,00 M., 1. og 2. fl.
karla
- 13,50 ---------—
Mánudaga
kl. 19.00 4. fl. karla
- 19.50 3. fl. karla
- 20.40 M., 1. og 2. a
kvenna
- 21.30 - - -
Þriðjudaga
kl. 21.20 M., 1. og 2. fl.
karia
- 22.10 - - —
Fimmtudaga
kl. 19.50 M„ 1. og 2. fl.
karla
— 20.40 — - -
Föstudaga
kl. 19.50 3. fl. kvenna
Laugardaga
kl. 14.30 3. fl kvenna
Æfingar fara fram i íþróttahúsi
Réttarholtsskölans, nema þriöju-
daga, en þá em þær f Iþrótta-
höllinni f Laugardal. — Æfing-
amar byrja þann 15. sept. Ný-
ir félagar em velkoinnir.
Mætið vel f rá byrjun
Þjálfarar.
T
A
R
1
A
1
»Hvað kom eiginlega yfir okkur?“
„Hvaö meinarðu, elskan ?“
Og samt hafði næstum því farið
svo, að ég fengi ekki neitt að vita.
Stan var hikandi, tortrygginn. Ég
varð að beita ýtmstu lagni og þol-
inmæði, áöur en ég fékk hann til
aö ráða það við sig ... að minnast
á eiginkonu sína. Og auk þess varð
ég stöðugt að vera á verði gagn-
vart sjálfri mér
Eftir nokkrar hversdagslegar setn
ingar, hik og óráðinn undirbúning
tók hann allt í einu af skarið. Dró
djúpt andann, eins og hann væri
að steypa . sér út í hyldýpi, og
mælti.
„Ég hef þegar minnzt lauslega á
það við yður, að ég hafi verið
kvæntur. Vorið 1942 kvæntist ég
konu nokkurri hér í París, Eliza-
beth Woolf að nafni. Hún var lækn
ir að atvinnu og... nokkrum ár-
um eldri en ég“.
„Kona af Gyðingaættum? Og
þér kvæntust henni eftir að her-
námið hófst?“
Framígrip mitt snart hann ó-
notalega. „Rétt er það. Setjum sem
svo að það hafi verið ungæðisskap
ur, og látum það svo útrætt. Meg-
ARE we TH6 SAME TWO PEOPLE
WHO HAVE 8EEN AT EACH
OTHER'S THROATS FOR THE
LAST SEVERAL WEEKS TOM?/
„Erum við virldlega manneskjumar, sem
hafa verið að gera út af við hvort annað,
undanfamar vikur?“ — „Auðvitað“.
WE WERE SD BttSY
HIPING OUR
WE CHDN'T REALIZE
THERE'S A THIN
LINE BETIA/EEN
vLOVe ANP HATE/
„Við vorum svo önnum kafin við að feia
tilfinningar okkar, að við gleymðum því,
hvað skanunt er milli haturs og
Atvinna óskast
Stúlka óskar eftir atvinnu strax, t. d. við af-
greiðslu- eða verksmiðjustörf. — Uppl. í síma
3 3191.
Knútur Bruun hdl.
Lögmannsskrifstofa
Grettisgötu 8 II. h.
Sími 24940.
txB4
Eldhúsiö, sem allar
húsmœöur drcymir um
Hagkvœmni, stílfegurö
og vöndua vinna á öllu
Skipuleggjum og
gerum yöur fast
verötilbaö.
LeitiÖ upplýsinga.
□ia=n
LAUSAVEOI 133 ■hrjtlTZOB
FELAGSLIF