Vísir - 06.04.1968, Blaðsíða 4

Það hefur jafnan verið sagt, J
að suðrænar þjóðir noti gjarnan*
hnífa til að jafna deilumál, en •
með vaxandi velmegun virðast J
hnffkutar vera orðnir úrelt tæki •
til þess arna. •
Tveir Grikkir, sem starfa í Sví J
þjóð lentu í deilu út af stjórnmál-*
um, og rifrildinu lauk með þvíj
að annar stökk upp í bíl sinnj
og ók yfir hinn deiluaðilann. •
*

Maðurinn á myndinni er sænsk*
ur og heitir John Elfström, þóttj
fleiri þekki hann reyndar undirj
nafninu Asa Nisse. Það er von»
að hann sé glaðlggur og reykij
stóran vindil í tilefni dagsins,*
því að myndin er tekin í veizlu.J
sem haldin var vegna þess aðj
nýlega er lokið við að gera nítj-»
ándu myndina um Asa-Nisse ogj
ævintýri hans. Sennilega er þettaj
heimsmet. •
Veiði eins hópsins eftir einn dag á ísnum í St. Lawrence-
flóanum.
42.000 selkópar drepnir
við Magdalenu-eyju á
St. Lawrence-flóa. —
Ómannúðlegar veiðiaðferðir.
Veiðimaður stingur flaggi skips síns niður við hrúgu af blóði
drifnum selskinnum.
Ég hef drepið 2000 selkópa —
það er ekkert grimmdarverk
Nú er isbreiðan við Magdalenu-
eyjar í St. Lawrence-flóa ötuð
blóði 42.000 selkópa og selveiði-
tfmabil Kanadamanna er úti í ár.
En urturnar skrfða um hjarnið
milli stirnaðra kjöaskrokkannaog
leita að afkvæmum sfnum. —
Kóparnir hafa verið fláðir og fín-
ar frúr skarta brátt hvítu skinn-
unum þeirra í pelsum og loðkáp-
um.
Á hverju ári koma fram mót-
mæli gegn seldrápinu frá dýra-
vinum. Og veiðimennirnir og
kanadíska stjórnin verða stöðugt
að haldi uppi vörnum fyrir veið-
arnar. Þýzkur prófessor, Bruno
Schiefer frá háskólanum i Miinch
en, staðhæfir, að af þrjú hundruð
kópum sem hann rannsakaði, hafi
nokkrir verið fláðir lifandi. —
Hann lýsir þvi yfir að seiadráp-
ið sé ómennskt athæfi.
Selveiðimennirnir á Magda-
lenueyjum eru ekki alveg á sama
máli. — Þannig sagði til dæmis
Clif Givvons, 52 ára gömul veiði
kló við blaðamann sem viðstadd-
ur var seladrápið í vetur, að hann
hefði fengizt við selveiði allt sitt
líf. — „Og ég tek það ekki nærri
mér. Maður molar bara skallann
á dýrinu með baseball-kylfu og
þaö finnur ekki gramm.“
Annar veiðimaður Art White,
31 árs sagði: — Ég geri þetta,
vegna þess að mig vanhagar
skrambi mikið um þessar 25 þús
und krónur, sem ég reikna með
að hafa upp úr þessari viku. —
Þetta er heimsins erfiðasta pen-
ingastrit. Stundum verður mað-
ur að draga á annað hundrað
kíló af skinnum fimm-sex kíló-
metra eftir ísnum.
Veiðimennirnir kunna sitt fag.
Þeir líta á selinn sem óvin sinn.
Einn þeirra sagði: Selurinn hefur
gert mér marga skráveifu, .en ég
hef not fyrir skinnið af honum.
Þeir eyðileggja netin okkar og éta
fiskinn. Ég hef rotað 2000 seli
siðustu sex árin, og það er ekk-
ert grimmdarverk. Hafið þið nokk
urn tíma séð aöfarirnar í slátur-
húsi?
Annar Magdalenueyingur sagði,
þegar hann var spurður um, hvað
hann héldi að yrði af skinnunum.
— Ég er við þetta vegna pen-
inganna. Seladrápið er skítavinna,
en af hverju á ég að lifa. Þeir
segja að skinn séu notuð í föt á
fínar konur, sem fara á skíði í
Sviss. Ég vildi óska að við gætum
þénað peninga á annan hátt og
værum lausir við þetta.
íbúarnir á Magdalenueyjum eru
um 13.000, frönskumælandi. Þeir
lifa aðallega á fiskeríi, en þeir
geta ekki róið til fiskjar um há-
veturinn — og þá gerist lífið leið
inlegt þar um slóðir. Margir
þeírra líta því á seladrápið sem
ævintýri, en það verður þó frem-
ur að kallast slátrun en veiði.
1 Náttúruöflin.
•
J Lif íslendinga hefur oftast
• verið barátta við náttúruöflin.
• Óblíð veðrátta hefur öldum sam
! an gert sjósókn erfiöa og hættu
J lega, samgöngur iögðust niður
• víkum og jafnvel mánuðum sam
J an, svo að heil byggðariög ein-
• angruðust og urðu að lokum
• vistalaus, ísar og sniöalög urðu
J mönnum og bústofni að fjör-
• tjóni og svona má lengi telia.
2 En svo komu styrjaldirnar
J mlklu úti i heimi, og bá fyrst
• fleygði tækninni fram. Og tækni
J þróunin heindist að bví að gera
• okkur óháðari náttúruöfiunum,
• með stærri skipum og stórkost
J iegri farartækjum á landi og í
• loftl. En samt láta náttúruöfiin
2 ekki að sér hæða, þvi ekkert
af beim gæðum sem við höfum
tlleinkað okkur, stenzt nátt-
úruöfiin, hegar þau stiga sinn
darraðar-dans í almætti. Þetta
höfum við íslendingar fengið að
reyna síðustu mánuðina. Óblíð
veðrátta hefur átt sinn bátt í
því að vertíð hefur verið ógæfta
söm. Flóð hefur fært í kaf hús
og sópað burt steinsteyptum
brúm og öflugum vegum. Og nú
hefur firði og flóa fyllt af haf-
ís um allt norðanvert landið,
svo að okkar öflugustu skip fá
ekki haldið uppi siglingum.
Það sannast einu sinni enn, að
við búum i óblíðu landi, þar sem
alls má vænta þrátt fyrir tækni
og framfarir. Auðvitaö æðrast
enginn, bó að hretin standi í
• •••••• *•>•••••••••••••«
nokkurn tíma og isinn sverfi
að, en það sem á undan er geng-
ið, minnir okkur á, að náttúru-
öflin beizlast ekki af neinni
tæknij og enn þurfum við að
vera við öllu búin.
Þegar bvggðarlög einangrast
t. d. veena hafíss. bá virðast
fyrstu raunverulegu vandræðin
vegna samgönguleysisins vera
þau, að það verður olíulaust J
furðufljótt. Fréttir frá sumum J
byggðarlögum herma, að þegar •
sé farið að bóla á olíuleysi, þó J
að mörgum þyki það heldur •
fljótt, þar eð ísinn kom ekki fyr £
irvaralaust, heldur hefur rekið J
ógnandi rétt uta.n við siglinga- •
leiðir, og bví hefur iengi verið J
ijóst að hverju stefndi. Um J
þetta Ievti árs er nauösynlegt •
að fyrir hendi séu olíubirgðir á J
öllum beim stöðum, sem hætt •
er við að einangrist, og ef ekki *
eru til tankar tii að geyma nægi •
lega olíu, bá þvrfti að setja slíka •
tanka unn hið fyrsta, bví sam- J
göngur geta teppzt af ýmsum J
orsökum. Slík birgðasöfnun er •
ekki bara viðskintamál, heldur J
fyrst og fremst öryggismál. •
Þrándur í Götu. J