Vísir - 29.04.1968, Blaðsíða 12

12
V1 SIR . Mánudagur 29. apríl 1968.
CAROL GAIiSIE: '//' _ v
n
{(Q T) fi\im\
dJ r
T M1]" iifflúi
— Það var gaman að kynnast
yður. Marcia talar svo oft um yð-
ur. Það var gaman aö þér gátuð
komið í brúðkaupið.
— Ég hef hlakkað til þess lengi.
Mig langaði til að hitta yður og
óska yður til hamingju.
— Þakka yður fyrir.
Ég gekk áfram inn í gestahóp-
inn, sem fyllti stóru stofuna, og
tók eftir að þama voru margir sem
töluðu spönsku. Líklega vinir for-
eldra Marciu og ættingjar og vinir
brúðgumans. Ég skimaði eftir Pet-
er en kom þá auga á Mary Evans,
sem líka var skólasystir frá Stam-
ford House, og fór til hennar til
að tala við hana.
— Eru fleiri skólasystur hérna?
spurði hún er við höfðum heilsast.
— Ekki svo ég viti. Marcia er
eina vinstúlkan úr skólanum, sem
ég hef haft samband viö.
— Sama segi ég. En ég var
aldrei eins nákomin henni og þú.
Hugsaðu þér, Joyce! Mér finns!
vera eilífð síðan.
— Já, það er víst um það.
— Áttu heima í Devon ennþá?
— Já. Ég verð að fara með lest-
inni sem fer heim klukkan 17.40 —
því miður.
— Þaö var leiðinlegt. Maður á
alltaf að fara út og skemmta sér
eftir brúðkaup.
— Já. En hún mamma er ekki
hress. Ég var hrædd um að ég
kæmist ekki að heiman.
— Ansi var það leiðinlegt,
Joyce. Mary brosti. — Ég man aö
þér þótti mjög vænt um hana og
þú varst alltaf með heimþrá í
skólanum, eftir að þú komst úr
leyfinu.
Þessi orö minntu mig á leiðin-
legu skóladagana, fyrst eftir leyf-
in. Ég sá mig f anda sem skóla-
stelpuna með úfið, rautt hár, í kjól
VERÐ FRÁ KR. 242.000 -
Nýi Victorinn er að verða metsölubíll í Evrópu.
Sýningarbíll á staðnum.
VAUXHALL-BEÐFORD UMBOÐ'lf)'
Ármúla 3, sími 38 900.
í
sem var full stuttur, labbandi um
skólagarðinn í þungum hugleiðing-
um. Ég saknaði alltaf mömmu, og
óskaði að hún hefði ekki látið mig
fára í skólann aftur.
Mary hló.
— Við höfum breytzt mikið síð-
an í þá daga, finnst þér ekki?
! Marria hefur alltaf verið falleg,
; en við vorum svona rétt eins og
fólk er flest.
— Já, það vorum við.
— En nú ertu orðin ljómandi
! falleg, Joyce.
Mér hlýnaöi um hjartaræturnar
við þessi orð. Það var að vísu ekki
víst að þau væru sönn, en þau
virtust sögð í alvöru.
— Þú líka, svo að við skjöllum
; hvor aðra. Hvaö hefur þú fyrir
j stafni núna?
Ég varö ekkert hissa þegar
Mary sagði mér að hún væri sýn-
ingarstúlka. Hún var smekklega
1 klædd, í bláum kjó! og með lítinn
! fjaðrahatt, og hún var svo grönn
að það var ótrúlegt að hún skyldi
einu sinni hafa verið hnellin stelpa
í Stamford House.
— Hvaö gerir þú, Joyce?
Ég gretti mig. — Það er nú ekki
spennandi. Ég vinn í málaflutn-
I ingsskrifstofu í Exeter. Ég óska
’ þess oft aö ég hefði atvinnu í
| Tx)ndon, en ég get ekki farið frá
I henni mömmu. Hún kann bezt viö
sig í sveitinni.
— Það var leiðinlegt. Bíddu við!
Hún leitaði i töskunni sinni og tók
upp spjald. — Þarna er heimilis-
fangið mitt. Ef þig langar einhvern
tíma til að skemmta þér kvöld-
i stund i London, þá hringdu til
■ mín. Ég bý með vinstúlku minni,
i og viö getum lofaö þér að gista
í stofunni.
Ég þakkaði henni fyrir, stakk
spjaldinu í töskuna mína og sagði
að mig langaði til að gista hjá
henni, ef ég ætti heimangengt. En
ég þóttist vita að aldrei gæti orðið
úr þessu. Mamma hafði veriö svo
lasin upp á síðkastið. I vikunni
; sem leið hafði læknirinn sagt, að
j hann yrði að senda hana til sér-
i fræðings ef henni skánaði ekki.
STUTTIR SAMFUNDIR.
— Þarna eruð þér þá! Ég var
farinn að undrast um hvað orðiö
beföi af yður.
Ég leit við og sá að Peter
Oobbold stóð bak við mig með
’ ampavínsglas í hendinni.
— Hafið þér ekki fengið neitt
að drekka?
— Ekki ennþá.
— Takið þér þetta. Ég skal ná
; í annað glas. Hann benti þjóni,
' sem gekk á milli með glasabakka,
og tók eitt fulla glasið. — Skál j
■ fyrir okkur! sagöi hann og lyfti j
I glasinu.
— Ættum við ekki að skála ;
i fyrir Marciu og Carlos?
— Við getum gert það á eftir. I
Mary var farin og við Peter!
stóðum þarna ein. Hann brosti til
. mín.
— Ég skemmti mér vel í þessu
j brúðkaupi. Vitið þér hvers vegna?
Ég brosti. — Segið mér það?
— Af þvi að ég kynntist yður.
Viljið ’ þér bojða miðdegisverö
með mér i kýöld?
„Tarzan, þeir hafa náð þér líka. Hvað „Vertu hugrökk, Jane“. „Bindið hana við altarið“.
ætla þessar hræðilegu skepnur að gera „Hinn brennandi guð Opars bíður eft- „Nei“.
við okkur?“ ir giftingarfómunum“.
Mér þótti hann talsvert veiði-
bráður, en sagöi honum, að þvi
miður væri það ekki hægt.
— Ætlið þér þá að boröa með
einhverjum öön/m?
— Nei, ég verð að fivta mer
heim til móður mínnar. hún er
veik.
— Það var leiðinlegt. Komist þér
ekki hjá að fara heim?
— Nei, því miður.
Ég óskaði að ég gæti verið kyrr
í borginni. Venjulega var mér það
ekki á móti skapi að þurfa að
flýta mér heim tii mömmu. En
ég mundi ekki til að ég heföi
nokkum tíma fengið boð, sem ég
vildi fremur þiggja en þetta.
Nú komu tveir kunningjar og
j höfðu Peter burt með sér, en ég
[ ráfaöi innan um gestina.
Hann kom ekki til mín aftur fyrr
en brúðkaupskakan hafði verið
bútuð sundur og allir höfðu skálað
við brúðhjónin. — Þetta er ekkert
smáræðis samkvæmi, sagði hann.
— Þekkið þér marga gestina? •
— Nei, nærri því enga. En þér?
— Já, talsvert marga. Faöir
minn og faðir Marciu eru gamlir
kunningjar og leiðir okkar hafa oft
legiö saman. Faðir minn flutti inn
Spánarvín þegar faðir Marciu var
í ræðismannsstofunni í Sevilla. En
nú hafa þeir báðir hætt störfum.
— Og þér? Hvað hafið þér fyrir
stafni?
— Ég flyt líka inn Spánarvín.
— Það hlýtur að vera gaman.
Þér feröist eflaust mikiö?
— Já.
Ég horfði forvitin á hann. Ein-
hvern veginn mundi mér aldrei
hafa dottið í hug að hann væri
kaupmaður. Ég hefði gizkað á aö
hann væri læknir eða málaflutn-
ingsmaður.
— Þekkið þér mann Marciu?
— Nei. ég hef ekki séð hann
fyrr en í dag.
— Og ég ekki heldur.