Vísir - 29.06.1968, Blaðsíða 4
ÞÝZK HJÚKRUNARKONA í HÖNDUM
SKÆRULIÐA VIET-CONG
Tíminn sniglast áfram hjá móö-
ur einni, í Wuppertal í Vestu*-
Þýzkalandi. Klara Kuhnen, 56
ára, hefur frá þvi í marzmánuði
beðið frétta um dóttur sína,
Ron Ely æfir jujitsu-bragð ásamt einni ákafri „Jane“.
TARZAGð heillar Hollywoodstjörnur
Átta stjörnuefni (sex bandarísk
ar, ein hollenzk og ein frá ísrael)
komust að raun um, að Tarzan
apabróðir er heljarmikill „sjarm-
ur“, þegar þær hittu hann í
Acapulco í Mexíkó. Hinn óviðjafn
anlegi Tarzan sveiflaði sér létti-
lega á milli trjánna, frammi fyrir
ógrynni sjónvarpsvéla. Ron Ely,
nýjasta útgáfa Tarzans, er dag-
farsprúður, en vöðvamikill. Hann
tók stúlkunum opnum örmum og
bað þær góðfúslega að keppa sín
í milli um tækifærið til að fá
hlutverk Jane, konu Tarzans, í
sjónvarpsþætti. Þetta er útsláttar-
keppni.
gera eitthvað. Ekki getum við
horft á það aögerðalausar, að all-
ir verði mvrtir." Yfirhjúkrunar-
konan reyndi árangurslaust að
róa hana: „Það verður enn þörf
fyrir okkur, og við megum ekki
leggja okkur í hættu að tilefnis-
lausu. Hafið það í huga, að hinir
særöu munu þarfnast okkar á-
fram eftir að árásinni linnir. Við
getum aðeins beðið átekta.“
Allt í einu hrópaði ung stúlka
er skæruliðar Viet Cong námu
brott úr sjúkrahúsi í Vietnam,
þar sem hún var hjúkrunarkona.
Á hverium morgni bíður móðirin
með óþreyju eftir bréfberanum.
„Skyldi nú loksins koma bréf
frá Renate, sem ávalit var vön
að skrifa reglulega?" Klara hugg-
ar sig með því, að skæruiiðarnir
hafi bannað henni að skrifa.
Öðru hverju skoðar hún mvnd
af dóttur sinni, þar sem hún bros
ir vinalega. Myndin róar hana,
og blæs henni í brjóst von um,
að Renate sé að Múkra særðum
skæruliðum í fruS^ógum Suður
Vietnam, þess hrjáða ríkis. Þetta
gaf henni styrk, er fréttir bárust
um, að 3 þýzkir læknar og kona
læknis í Hué hefðu verið myrt
á hinn hryllilegasta hátt. Klara
var ekki svona hugrökk í fyrstu.
Er henni bárust fréttir um hvarf-
ið, fékk hún taugaáfall og slag.
Þá fannst henni, að dóttirin væri
látin og hefði verið myrt. Þegar
henni batnaði, fór hún að
hugsa sér, að Renate hefði veitt
góðum málstað lið alla ævi, og
enginn hefði ástæðu til að vinna
henni mein. Hún las bréfin frá
Renate, unz hún kunni þau utan
bókar.
„Hér er svo mikil armæöa og
hörmung", skrifaði hún. „Oft
leysum við, hjúkrunarkonurnar,
af höndum verkefni, sem læknar ,
einir vinna heima í Þýzkalandi,
þar sem hérna er mikill skortur
lækna.“ Af síðasta bréfinu má
glöggt sjá þá hættu, sem vofði
yfir henni, enda var það ritað ’ „
fáum' dögum áöur en hún hvarf. '
sBÍ gær hlaut ég eldskírnina. Viet
Cong réðist á Kon Tum. Það var
hræðilegt. Margir dánir. Ég faldi
mig í litlu íbúðinni minni, undir
rúmi. Ég gat ekki komizt til
sjúkrahússins, þar sem skothríðin
dundi yfir alls staðar. Eina von
mín er, að skæruliðarnir virði
sjúkrahúsið okkar.“ Það gerðu
þeir reyndar alls ekki. Klukkan
þrjú að nóttu réðust þeir á ka-
þólska spítalann. Þeir skutu af
handahófi á sjúklingana, köstuðu
handsprengjum inn í skurðstof-
una og gjöreyðilögöu rannsókn-
arstofurnar. í sjúkrahú.sinu mátti
heyra stunur hinna særöu og
hræðsluóp kvenna og barna. Þeg-
ar skæruliðarnir gerðu árás sína,
faldist Renate ásamt yfirhjúkrun-
arkonunni Patricia Smith og öðr-
um hjúkrunarkonum í útbygg-
ingu. Þar voru þær öruggar.
Hróp hinna særðu bárust til
þeirra. Aðgerðarleysiö kom illa
við Renate. Hvað eftir annað
stamaöi hún: „Við verðum að
á sjúkrastofunni hástöfum 4
hjálp. Við það hljóp Renate Ut úr
felustaðnum, án þess þó að geta
orðið að nokkru liði. Viet Cong-
menn náðu henni á vald sítt.
Samkvæmt frásögn Patriciu
drógu tveir þeirra hana meö sér,
er þeir loks yfirgáfu húsið. Stúlk
an reyndi að verjast eftir megni,
Þau hurfu Ut í myrkrið, og upp
frá því hafa engar spurnir borizi
um hana.
Börn eru hænd að Renate Kuhnen. Þjáningaróp ungrar stúlku
urðu til þess, að hún yfirgaf felustað sinn og féll í hendur Viet
Cong.
Land hinna mörgu
nefnda.
Það eru margar nefndir, sem
starfa meðal okkar eða þær eiga
að minnsta kosti aö starfa, þó
þær skili ekki allar ætlunarverki
sínu, að því að álitið er. Hins
vegar starfa margar nefndir vel
enda hafa mörg hinna brýnustu
mála verið látin í nefnd, og má
í því sambandi nefna, kalnefnd,
hafísnefnd og ekki sízt hinar
merku verölagsnefndir eöa verð
Iagsráð, en ráð mun vist eiga að
vera öllu virðulegra en nefnd.
En því minnist ég á nefndir,
að ég legg til að sett yrði á
laggirnar nefnd, sem tæki sér-
sfAklega til athugunar rekstur
I hinum ýmsu greinum atvinnu-
lífsins. Vinnudeilur og verkföll
eru fastir liðir í öllu okkar at-
vinnulífi, og er það náléga ör-
uggt hverju sinni þegar atvinnu-
rekendur og Iaunþegar deila, að
þá eru skoðanir mjög skiptar
um greiðsluþol atvinnugrein-
anna, og þaö of algengt, að
glöggar upplýsingar skortir, þeg
ar að samningaborði er komið,
og getur hvorugur aðili bætt þar
úr nema með mikilli fyrirhöfn,
Gagnasöfnun er tafsöm og oft
óframkvæmanleg á stuttum
tíma, en alls konar kröfugerðir
og áætlanir sem lagðar eru fram
af deiluaðilum eru oft villandi,
svo að alls ekki er á þeim byggj
andi.
þol og þarfir beggja aðila, og
ennfremur • samanburðarupplýs-
ingar varðandi aðrar stéttir og
starfsgreinar.
Slík nefnd, sem er eins konar
rannsóknamefnd á högum og
þörfum, gæti þá einnig gefið
Xi&tUb&íGöúi
og á meðan bíður viðkom-
andi starfsstétt atvinnulaus til
mikils skaöa fyrir alla aöila. Of
algengt er, að atvinnurekend-
ur og þeir, sem að verkföllum
og samningum standa, hafa of
litlar upplýsingar um þá starfs
grein, sem deilt er um, og þar
með of litla þekkingu.
Þessi nefnd sem hér er lagt til
að sett yrði á stofn hefði það
•’tverk að safna upplýsingum
um helztu atvinnugrelnar og
rannsaka greiðsluþol og afkomu
möguleika. Þegar svo deilur ber
upp, eins og t.d. i sjávarútveg-
inum, þá gæti slík nefnd gefið
ýmsar upplýsingar um greiðslu
nytsamar upplýsingar um þarfir
atvinnuveganna. Til dæmis eru
uppi háværar kröfur um aukið
fjármagn til handa framleiðslu
atvinnuvegunum. Það gæti þvi
veriö rannsóknarefni, hvernig
hinar raunverulegu þarfir eru,
hvort þær eru í samræmi við
kröfurnar Það hlýtur að vera
æskilegt að framleiðsluatvinnu-
vegirnir geti gengið snuðrulaust,
því stöðvun framleiðslunnar
hlýtur aðeins að skapa enn
meiri kreppu.
Vandamál eru óhjákvæmileg,
en oft virðist sem úrræði vanti
til úrbóta hverju sinni, og er
látið skeika sköpuðu, hvort ým-
is fyrirtæki hrynji í rústir
vegna „óviðráðan!egra“ orsaka.
Rekstrarrannsóknir eru því
nauðsynlegar til að kanna raun
verulegt ástand, svo að fyrir
liggi meiri upplýsingar til úr
vinnslu úrræða. Vinnudeilur og
þref valda miklum skaöa, og
leysast oft ekki vegna tor-
tryggni og vöntunar á upplýs-
ingum, sem málsaöriar trcy-sta.
Slík rannsóknarnefnd mundi
þvi ekki eiga ómerkara starfs-
svið en fjöldi þeirra sem fyrir
eru.
Þrándur í Götu.