Vísir - 01.07.1968, Blaðsíða 4
hvítu brjósti
De Kat — „villikötturinn“ —•
hælist um. Þaö átti að greiöa*
150 þús. pund fyrir björgun hans.J
•
Franski siglingakappinn, Jón •
„villiköttur", 27 ára, hæddist aö*
brezkum yfirvöldum, sem ætluðuj
sér aö greiða 150 þúsund pund»
fyrir björgun hans úr Atlants-J
hafinu. I stað þess skaut honumj
upp á Jótlandi. Joan de Kat hafði •
meiri áhuga á fé því, er franskaj
blaðið „Le Figaro" greiðir honum •
fyrir birtingu frásagnar hans um»
„skipreikann". J
Frakkinn tók þátt í kappsigl- •
ingu á einsmannsbátum, semj
brezka blaðið „Observer“ gekkstj
fyrir. Hans var saknað. Hann«
hafði með sér feröaútvarpstæki “
og heyrði í því, að hann væri t
týndur. Síðar barjst/rétt um það, l
að ensk flugvél hefði fundið bát- *'
inn. „Það var mér'mikill léttir,“e
sagði kappinn síðar. Blaða- og ■
sjónvarpsmenn voru sammála um »
að hann hefði hagað sér eins og ’
„heimskur strákhvolpur". •
>f !
c
Stúlka nokkur frá Japan,«
Tamiko Takemata, leitar nú meðjj
logandi ljósi á Norðurlöndum að»
„hæfileikafólki". Hún hefur þeg-*
ar fundið sex Svía, sem hafa ver-*
ið sendir til Japans, og hyggst
hafa uppi á jafn mörgum Norö-
mönnum. Fólki þessu er ætlað að
koma fram í sjónvarpi í Japan til
að sýna þeim gulu „.hvernig annaö :
fólk er“. Þessi dagskrá er nú hin
vinsælasta í Japan. Næst hyggst ®
Tamiko halda til Danmerkur, enj
ekki er vitað, hvort hún heim-o
sækir Island í framhaldi af þvílj
Svart
Clive Haupt er nú látinn, en
hluti hans lifir enn. Því að kona
hans, Dorothy, og móðir, Muriel,
gáfu hjarta hans, svo að annar
maður gæti lifað. Það var dr.
Philip Blaiberg, sem mikið hefur
verið í fréttunum. Hjartaflutning-
urinn vakti heimsathygli, en hann
var geröur af hinum þekkta skurð
lækni dr. Christian Barnard og
aðstoðarmönnum hans. Þaö var
einkum tvennt, sem athyglisverð-
ast þótti viö þessa sögu. í fyrsta
lagi var um að ræða spurning-
una um framþróun læknavísind-
anna, samtvinnaða baráttu um líf
og dauða. í öðru lagi var hjarta
svertingja flutt í líkama hvíts
manns.
hjarta í
Dorothy Haupt er nú ekkja.
Hjónaband hennar og Clive stóð
aðeins eitt ár. Hún segist álíta
að eiginmaður hennar lifi áfram í
öðrum manni. En hún er einmana
engu aö síður. Vinir hennar sjá
ekki, aö hún þjáist. Hún býr hjá
fjölskyldu sinni. Hún er efnalítil.
Faðir hennar, Isaac Schneider,
stundar bvggingavinnu og kemur
heim með sex dali á viku, eftir
að hann hefur greitt af húsinu.
Móðirin, Annie, lítur eftir barna-
börnunum, sem hin sex eldri börn
hennar hafa eignazt. Dorothy er
sú sjöunda í röðinni og yngst.
Á hverju laugardagskvöldi fer
hún út í kirkjugarðinn viö Wolte-
made og lagar til umhverfis leiöi
eiginmanns síns, raðar blómum.
Móðir hennar, faðir og bróðir
fara með henni, en þau geta
ekki dvalizt þar lengi vegna hinn
ar þungu sorgar í brjóstum
þeirra. Dorothy segist aldrei ætla
að giftast aftur, en hún viti, að
Clive yrði óhamingjusamur, ef
hún hugsaði of mikið um hann
og legðist í volæði.
Clive og Dorothy hittust fyrst,
er þau unnu í sömu verksmiðju
í Parow. Þau voru 21 árs að
aldri og þekktust í tvö ár, áður en
hann bað hana að giftast sér.
Hún segist aldrei hafa vitað mikið
um Clive. Til dæmis vissi hún
aldrei neitt um skólagöngu hans.
Hún elskaöi hann, og það var
hið eina, sem skipti hana nokkru.
Hinn 23. september 1967 gengu
þau í hjónaband. Þau hugðust
eignast fjölda barna, strax og
þau heföu efni á að koma sér
upp eigin heimili. Clive vann því
af mikilli elju, 12 klukkustundir
á sólarhring, og tók sér aðeins
frí þriðju hverja helgi. Hann starf
aði sem vélfræðingur viö spuna-
verksmiðju.
Þau hjónin eyddu miklum tíma
í herbergi sínu, svo aö þau gætu
veriö ein. Stundum léku þau sér
eins og börn. Einnig fóru þau í
skemmtigöngu um þjóðveginn eöa
í bíó til aö sjá eftirlætisleikara
sinn, Sean Connery sem James
Bond. Þau gáfu sig lítið að öðrum
ættingjum og fóru aldrei að
skemmta sér með öðrum hjónum.
Þann litla tíma, sem þau áttu
frá vinnu vildu þau eiga ein.
Clive þótti gaman að spilum og
leikjum, skoðaði myndabækur og.
las bækur um hafið. Ein helzta
dægrastytting hans var að sitja
á ströndinni og horfa út á haf-
ið.
Dorothy segir, að allir spyrji
sig þess, hvað gerzt hafi hinn ör-
lagaríka nýársdag. Það var mánu-
dagsmorgunn og þau hjónin fóru
niður að ströndinni. Þau höfðu
ekki getað verið saman um helgi
í langan tíma. Þau snæddu morg-
unverð á ströndinni, þar sem járn
brautarteinar liggia þvert yfir
hana. Það var skýiað og ekki
of heitt. Allt í einu reis Clive
á fætur og fór að leika knatt-
spyrnu með nokkrum mönnum,
sem bau bekktu ekki. Hann var
lengi fjarverandi, og kom aftur
örmagna. Hann datt niður og
froða lak úr munnvikunum. —
Dorothy kallaði til hans, en hann
svaraði ekki. Hann hafði misst
meövitund. Hún bað fólk, sem
hún þekkti ekki, að flytja þau
á sjúkrahús. skömmu síðar var
Clive látinn.
Nú vill ekkjan helzt flytja til
Ameríku og byrja nýtt líf. Dag-
blað eitt í Jóhannesarburg hef-
ur boöizt til að kosta ferðina.
Þannig er í stuttu máli sagan
um Clive og Dorothy. Hið snögg-
lega fráfall hans varð til þess
að gefa öðrum manni lengra líf,
og ef til vill styðja við bakið
á beldökkum mönnum í Suður-
Afríku, bar sem sú staðreynd, að
Clive var svertingi, hefur valdið,
samúð um allt landið.
Frú Dorothy Haupt er nú álein, jafnvel meðal vina sinna. Ekkja,
efti> að hafa verið gift í ár.
Clive Haupt. Hjarta hans slær nú f brjósti annars manns. Hér
sést hann hvílast á baðstönd, nokkrum dögum áður en hann
lét líf sitt.
Máttur samtakanna
Vinnudeilur og alls kyns verð
lagsstríö eru orðin óhugnanlega
snar þáttur í atvinnulifinu. Verk
föll eru nálega árlegur viöburö-
ur hjá hverri stétt og þykir
sumum sjálfsagt að fara í verk-
föll, eins og til dæmis sjómenn,
sem nú fóru í verkfall, án þess
aö fyrir lægi síldarverð. Og svo
gerist enn tíðar, að atvinnurek-
endur telji sig ekki geta starf-
rækt fyrirtæki sín, upp á þau
býti, sem þeir hafa. Einmitt
nú hafa íslenzkir útvegsmenn
samþykkt að senda ekki skip
sín til veiða þar sem grund-
völlur sé ekki fyrir hendi til
að láta útgerð bera sig, að þeir
telja.
Oft hefur verið gagnrýnt það
fyrirkomulag, aö fámennir stétt-
arfélagsfundir hafi getað sam-
þykkt verkföll fyrir hönd fjöld-
ans, en stundum hefur verið En hvernig haga atvinnurck- ir efazt, en það mætti álíta að
talið að fundir, þar sem hafa
verið mættir aðeins um 10—
15% af viðkomandi stétt hafi
boðað verkfall. Þetta nær auð-
vitað engri átt og þarf að
endur sér í hliðstæðum áðg'érð-
um? Til íhugunar um slikt er
nærtækt að virða fyrir sér frétt
um fund útvegsmanna, en þeir
samþykktu rekstrarstöðvun á
ekki fylgdi hugur máli, þegar
stöðvup síldveiðiflotans er sam-
þykkt með 75 atkvæðúm, en
11 sátu hjá. 8 voru farnir af
fundi, begar tillaga um stöðv
breyta. Verkföll eru svo af-
drifaríkar aögerðir, aö ekki á
að heimila baö ákvörðun fá-
einna að samþykkja fyrir fjöld-
ann. Ef verkföll eru börf, þá
ætti fjöldinn ekki að telja eftir
ér að mæta til fundar til að
taka þátt í ákvörðunum um hag
sinn og kjör.
síldveiðiskipum, þar til viðun-
andi kjör fást. Af eigendum á
þriðja hundrað síldveiðiskipa
virðist sem ekki helmingur fé-
lagsmanna hafi verið rnættur,
þrátt fyrir það, að rekstrar-
ástand sí'.dveiðiflotans er talið
svo bágborið, að ekki verði við
únað. Um örðugleikana hafa eng
un var borin upp, svo að þeir
virðast hafa haft þýðingarmeiri
mál um að sinna.
Auðvitað steðja vandamál að
sjávarútvegi íslendinga, en út-
vegsmenn virðast ekki áfjáðir í
að sannfæra landsmenn um
nauðsyn á úrbótum með því að
fjölmenna á þá fundi, þar sem
taka á afdrifaríkar ákvarðanir.
Og auðvitað eru þrír síldar-
bátar þegar á veiðum þrátt fyr-
ir það að grundvöllur er ekki
talinn fyrir hendi. Hverju á fólk
að trúa?
Það virðist tilfinnanlega vanta
löggjöf, sem krefst þess að verk
fall sé boðað af helmingi við-
komandi stéttar. Á sama hátt
ætti að gera þá kröfu til at-
vinnurekenda að helmingur
standi að baki afdrifaríkum á-
kvörðunum, eins og rekstrar-
stöðvun sildveiðiskipa. Auðvitað
þurfa útgerðarmenn að hafa
rekstrargrundvöll, en að baki
sameiginlegra aðgerða til að
knýja fram kröfur, þarf aö
standa skýlaus meirihluti.
Þrándur í Götu.