Vísir - 04.07.1968, Blaðsíða 12

/
■.V.V.VVL'.V.V.W.V.WAVA’AVVAWiW
Tvíi mælalaust hagkvæmustu og fjölbreyttustu hillu- í
hús igögnin á markaðnum. Höfum lakkaðar PIRA-hilhir, í
teajk, á mjög hagstæðu verði. «J
Lfíjiö 1 SÝNINGARGLUGGANN, Laugavegi 178. í;
SICÁLSTOÐ s/f, Laugavegi 178 (v/Bolholt), sími 31260 Jjj
vv.r.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.wS
V1SIR . Fimmtudagur 4. júK 1968.
ANNE LORRAINE
GÆFA
EÐA
GENGI
skyldi. Hvers vegna gat hún ekki
látið vera að hugsa um hann? Hún
mundi vafalaust aldrei sjá hann aft
ur. Og þó að hann hefði hryggt
hana sárt, þegar hann fór frá henni,
þurfti hún þrátt fyrir allt ekki að
hafa vonda samvizku. Og til hvers
var þá að setja þetta fyrir sig?
En samt hélt þetta áfram að
kvelja hana, hvemig sem hún
reyndi aö hrista það af sér. Hún
hafði mjög mikið að gera þennan
dag, því að hún var á læknaverð-
inum. Alltaf var hún að reyna að
hafa stjórn á hugsununum, sem
snerust í sífellu um kvöldið 1 gær
og um Tony. Hún var ergiieg og sár
yfir sinni eigin flónsku og fyrirleit
sjálfa sig. Það náði ekki nokkurri
átt, og hún vissi það — en hvemig
er hægt að svæfa endurminningar?
Var þetta sönnun gamla viðkvæðis-
ins um að kvenfólk gæti aldrei að
fullu og öllu gefið sig aö starfi sinu,
en yrði að nota ákveðinn hluta af
orku sinni handa tilfinningalífinu?
Snemma síðdegis var komið inn
með sjúkling, sem hafði lent í um-
ferðarslysi. Mary sá þegar, að hann
hafði meiðzt mjög alvarlega, og
loks tókst henni að hrinda frá sér
hugsununum um Tony. Sjúklingur-
inn var stór skóladrengur. Hann
kvaldist mikið og mændi vonar-
augum á hana.
— Þér skuluð ekki hugsa um ann
að en fótinn á mér, læknir, hvíslaöi
hann, meðan hún var að rannsaka
hann. — Ég hef hugsað mér aö
ÝMISLEGT ÝMISLEGT
GISLl
JÓNSSON
Akurgerði 31
Siml 35199
Fjölhæf jarövinnsluvél. annast
lóðastandsetningar. gret bús-
grunna. holræsi o. fl.
SS« 30435
Tökum aö okkui bvers konai múrbrot
og sprengivinnu i húsgrunnum og ræs-
um. Leigjum út loftpressur og vfbra
sleða. Vélaleiga Steindórs Sighvats
sonai Alfabrekku við Suöurlands
braut, simi 30435
Tt'KUR ALLS KONAR KLÆÐNINGAR
FLJÓT OG VÖNDUÐ VINNA
Ú'RVAL AF ÁKLÆÐUM
LAUGAVEG 62 - SlMI 10825 HEIMASlMI 83634
verða atvinnumaður í knattspymu
— ég ætla að verða það — það er
það eina, sem mig. langar til, skiljið
þér. Þér skuluð ekki hugsa neitt um
hitt.
Mary brosti til hans og var að
hugsa um, hvort nokkur gæti bjarg
að fætinum, eða drengnum sjálfum.
Hún vissi, að hjúkrunarkonan
horfði á hana, og hún leit upp og
horfði á hana og sá ssmúðina, sem
skein úr augum hennar.
— Ég skal gera það sem ég get,
sagöi Mary alúðlega og breiddi
sængina yfir drenginn aftur. — En
þú verður aö hjálpa okkur eins vel
og þú getur, sjálfur.
— Ég? sagði drengurinn. — En
þér eruð læknir? Bkki get ég gert
neitt.
Mary studdi á ennið á honum og
strauk úfið hárið. — Þér er öhætt
að treysta því, sem ég segi, að þú
verður aö hjálpa okkur til að sigra
í þessum leik. Nú erum við samherj
ar og vinnum saman að þvi að
bjarga fætinum á þér — hjúkrunar
konurnar, læknarnir og þú sjálfur.
Við getum ekkert gert, nema þú
hjálpir okkar, en ef þú vilt lofa
að gera allt, sem við biðjum þig
um, og trúa því statt og stöðugt,
að fóturinn á þér verði jafngóður,
getum við gert ótrúlega hluti. Jafn-
vel... Hún horfði á ungt, skelkaö
andlitið og hugsaði til þess, hve
erfitt þetta mundi verða. Svo bætti
hún við og lækkaði róminn: — Jafn
vel þó að einhver annar standi í
markinu.
Hann leit upp og brosti vandræöa
lega. Allt í lagi, sagði hann hikandi.
— Þú meinar guð, er það ekki, lækn
ir? Ég skal biðja, ef þú vilt það.
Hann þagnaði, því nú kom nýtt
kvalakast. Hún benti hjúkrunarkon-
unni, sem stóö þarna hjá þeim, og
eftir nokkrar sekúndur hafði dreng
urinn fengið deyfisprautu. Svo var
honum ekið meðvitundarlausum inn
í röntgenstofuna.
• Mary hafði varla þvegið sér um
hendurnar, þegar nýr sjúklingur
kom. Þetta var barn, sem hafði
veriö aö leika sér og fengið ein-
hverjar skrámur. Hún læknaði það
aðallega meö vingjamlegum orðum
og brjóstsykurmolum, þvi að sjálf
aðgerðin var ofur einföld.
Hjúkrunarkonan brosti til Mary.
— Þetta var nú nokkuð mikið á yð-
ur lagt, svona í einni lotu, læknir,
sagði hún. — Á ég að gera boö
eftir yður, ef fleiri koma?
Það var venja, að læknarnir fóru
inn í litla stofu og hvíldu sig þar
í hléunum, milli þess að sjúkling-
ar komu, og sent var eftir þeim
þangað, þegar á þurfti að halda. En
í dag gat Mary ekki hvílt sig. Hún'
var þreytt, en henni fannst huggun
að því að vera önnum kafin, svo
að hún íiasti fremur gleymt því,
sem alltaf \var að sækja á hana.
— Ég vilBheldur bíða héma, syst-
ir, sagði hi&rt — Ég sezt hérna við
gluggann, flfcangað til þér þurfið á
mér að haldaL
Hún reyn di að bera sig sem
mannalegast, þegar hún spurði:
— Haldið þéi', að hátíðin f gær hafi
tekizt vel?
Hjúkrunarl :onan horfði forviöa á
hana. — Þér jburfið varla að spyrja
um það, lækriir? sagði hún hálf
feimnislega. Það var enginn vafi
á, að þér sko'mmtuð yöur vel —
og mikið sómduð þér yður vel,
það verð ég a{5 segja.
Mary brosti. — Þaö er ekki hægt
að taka svona, gullhamra illa upp,
sagði hún. — i'Fln ég átti viö, hvort
þetta hefði iekizt vel —- yfirleitt.
— Já, og okiltur var mikill heið-
ur að þvi, að Specklan vildi koma,
sagði hjúkruna í’konan hrifin. —
Ég held, aö hamu hafi aldrei komið
á hátíðirnar c*k'kar fyrr en núna,
læknir.
— Er það w;;kki? spurði Mary
hissa. Svo skiJJJi hún, hvaö eigin-
le-r vakti fy.rir stúlkunni og leit
undan og roðina ði. Mikiö flón var
ég, hugsaði hút i með sér. Vitan-
lega var það Specklan eldri, sem
f 'úkrunarkonarh' átti við. Kannski
hafði enginn teldð eftir Specklan
yngra.
— Sonur hans var líka á há-
tíðinni, sagði Mjjrry og vonaði, að
röddin hljómaði 1 cðlilega. — John
Specklan hefur* kannski komið
„Þaö bjargaði lífi okkar að nota pilsið
þitt, stúlka. En nú höfum við annað
vandamái að glfma við..
inu þínu aftur, án þess að.
VÉLSKÓFLA
til ieigu
/ '
í minni og stærri verk
t. d. grunna, skurði o. fl.
Uppl. í símum: 828 32 og
8 29 51 f hádegimi og
eftir Id. 7 á kvöldin.
GRÖFULEIGAN HF.
þangað til þess gð vera með syni
sínum?
Hjúkrunarkonan brosti — dálítið
fyrirlitlega, fannst Mary.
— Það held ég varla, sagði hún.
— Allir vita, að þeim feðgunum
kemur ekki sem bezt saman. Gamli
maðurinn vildi auðvitað láta son-
inn feta í fótspor sín. Ég get hugs-
að mér, að gamli Specklan hafi
aldrei getað fyrirgefið syni sfnum,
að hann gerði ekki það, sem hann
bjóst við af honum. Þeir rffast aö
vísu ekki svo aðrir heyri, og Tony
hefur verið á hátíðunum okkar áð-
ur, en enginn skal fá mig til að
trúa, að þeir hafi komið f sama
samkvæmið af ásettu ráði.
— Nei, vitanlega ekki, sagði
Mary og óskaði þess, að þær gætu
fariö að tala um eitthvað annað.
— Ég vissi ekki annað en að hvor-
ugur þeirra hefði komið fi
hátíðirnar áður.
Hjúkrunarkonan leit á hana og
c-naði munninn til að segja títt-
hvað, en hætti við. 1 sömH svifum
heyröist væla f sjúkrabíl úti, og
þá tókst öll deildin á loft. Mary
gleymdi Tony, og næstu tvo tím-
ana var hún önnum kafin. Þegar
hún loksins losnaði af verðinum,
fór hún út í garðinn og settist á
bekk.
Hún reykti vindling og reyndi að
hrista af sér eirðarleysið, sem allt-
af ásótti hana, þegar hún átti tóm-
stund. Bara að hún gæti fundið
sér eitthvað til að gera! hugsaði
hún með sér. Hún horföi á ungu
hjúkrunarkonumar, sem flýttu sér
inn til sín til að hafa fataskipti og
dubba sig upp, áður en þær færu
f bæinn til að létta sér upp. Marg-
ar þeirra ætluðu eflaust að hitta
piltinn, sem þær höfðu verið með
í gærkvöldi — kannski hafði sfma-
hringing í dag gert viðkynninguna
frá f gær að vináttu?
Þegi þú! sagði hún höstug við
sjálfa sig og slökkti í vindlingnum.
Hvað á þessi sjálfsmeðaumkun að
þýða? Þessi dagur er ekkert öðru
vísi en allir aðrir dagar, og þvf
fyrr sem þú skilur það, þvf betra
fyrir þig.
Hún 1. t við og sá, að maður kom
fram stíginn í áttina til hennar.
Hann gekk undan sól og rétt 1 sVip
datt henni f hug, að þetta væri
Tony. En þegar hann kom nær.
sá hún, 5 þetta var Simon Carey.
Wá
BEIKNINGAR *
í
LATIÐ OKKUR INNHEIMTA...
Ooð sparat yður t'ima og óbægirwdi
INNHEIMT USKRIFSJ OFAN
Tjarnarqötu 10 — III hæð — Vonarsti ætismegin — Simi 13175 (3finur)