Alþýðublaðið - 04.06.1966, Síða 13

Sautján
Sytten)
Dönsk litkvikmynd eftir hinni um
töluðu skáldsögu hins djarfa höf
undar Soya.
Aðalhlutverk:
Ghita Nörhy
Ole Söltoft.
Bönnuð innan 16 árt.
Sýnd kl 5, 7 og 9.

Þögnin
nae mestetvæfh J
t£€fiec£eti>
TYSTNDDEN /JL
INMVEDSIONEN UDEN GENSURKUP!
Bonnuð innan 16 ár*.
Sýnd kl. 7 og 91C.
FJÖR í LAS VEGAS
með Elvis Presley
Sýnd kl. 5.
TORB.
F.B0W
Fjölvirkar 3KUR-0GRÖFUR
1 - -\V-i_1.
rí ■ íífiBw SfjFBÍ
ÁVALT TIL REIÐU.
; Simi: 40450
rruiofunarhrSngar
Fljót afgreiðsla
Sendum tfegn póstkröfa.
Guðm í»orsteinsson
gruHsmiður
Bankastræti 12.
Harold R. Daniels
í
>
mjúklega. — Hefur Cox kúgað
af þér fé Evelyn?
Hún leit beint í augu hans.
— Þegar ég var lítið barn trúði
ég á hitt og þetta eins og jóla
sveina og grýlur. Og þá var
mér kennt að lenti ég í erfiðleik
um ætti ég bara að kalla á lög
regluna. Ég komst að því að jóla
sveinninn var ekki til þegar ég
var sjö ára. Ég vissi allt um lögg
ur sautján ára — það var fyrir
aftan lögreglustöðina sem ég
komst að því. Kannski þú sért
ekki eins og allir liinir. Ég veit
það ekkj en ég ætla að hætta
á það. Við skulum hætta þessum
leik lögreglustjóri. Ég á við að
koma fram við mig eins og dömu.
Við vitum bæði hvað ég er. Þetta
er gamaldags borg hvorki New
York borg né New Orleans. En
hún er ekki svo gamaldags að
fólk á borð við mig verði ekki
að borga mútur til að stunda
starf sitt í friði. Við verðum að
borga fyrir að selja okkur. Cart
er vildi ekki borga.
— Heldurðu að það sé ástæð
an fyrir því að hún var myrt?
Hún yppti öxlum. —Hefur þú
betri á tæðu fram að færa? Áttu
sígarettu?
Þegar Masters rétti þegjandi
fram pípu sína sagði hún: — Ég
held ég eigi eitthvað í pakka í
töskunni minni. Hún sótti tösk
una sína og rótaði til í henni og
dró upp eina sígarettu og Masters
gaf henni eld áður en hún héit
áfram að tala.
Ég hefði komið til þín þó þú
hefðir ekki komið hingað. Þú
þarft ekki að trúa mér en ég
hefði gert það samt. Þetta feita
svín þóði mútur hjá okkur öll
um — og það er svo sem ekki
allt sem ég veit um hann.
MasterS þagði. Þetta var henn
ar saga. Hún átti að segja hana
á sinn hátt og þegar hún vildi.
— Það var ekkert nýtt. Ekki
fyrir mig a.m.k. Hann var vanur
að koma hingað tvisvar í viku.
Hann horfði á stelpumar hér.
Ef þær voru mellur — og hann
virtist finna það á sér — fór
hann tit þeirra og bað um fimm
dali. Aldrei meira og aldrei
minna. Jafnvel ný stelpa lét
hann frekar hafa peningana en
láta stinga sér inn því jafnvel
ný stelpa sá að hann var lögga.
Stúlkurnar sem voru hér fyrir
sögðu henni það. í Næstu viku
voru það aftur fimm dalir. Hún
siökkti á sígarettunni reiðileg
á svip.
23
Masters var að verða ofsalega
reiður. Það hafði ekki komið
honum mikið á óvart að Benny
Zurieh skyldi ásaka Cox. Cox
var að sínu leyti eins og Benny,
eins og Joachim Carter. Þeir
lögðust hver á sinn hátt á kon
ur. Það mátti jafnvel segja að
þeir lifðu á þeim. Carter fyrir
þrælkunarvinnu án nokkurs af
lífsins gæðum, Benny Zurieh til
að laða menn að holu sinni. Ge-
org Cox til að fá peninga. Allir
liöfðu xeir lagst á Lucy Carter.
— Hver var með honum í þessu?
spurði hann þurrlega.
Evelyn yppti aftur öxlum. —
Hvernig ætti ég að vita það? —
Kannski var hann einn í þessu.
Ef þú vildir vinna borgaðirðu
honum. Hvað hann' gerði við pen-
ingana og hvort hann lét ein-
hvern fá part af þeim veit ég
ekki. Hver heldurðu að hefði
trúað okkur, ef við hefðum kvart-
að?
— Þú sagðir að hann hefði
verið vanur að koma hingað
tvisvar eða þrisvar í viku. Áttu
við að hann sé hættur að koma?
— Já, fyrir viku. — Það var
Lucy Carter sem sá um það.
Ég sagði þér að hún hefði hætt
að vinna hjá Benny fyrir viku- og
byrjað að vera hér. Hún var bú-
in að búa hér í þrjá mánuði og
vissi allt um Cox. Fyrir viku eða
tíu dögum sátum við hérna ég
og hún og önnur stelpa. Hin
stelpan var örg af því að Cox
hafði kúgað út úr henni peninga
og hún var að reyna að safna sér
fyrir fari tii Florida. Þá hló Lu-
cy og sagði: — Það fífl! Hann
fær ekki krónu frá mér!
— Sagði hún meira?
Evelyn hristi höfuðið. — Nei
hún talaði aldrei af sér. Það var
líka auðvelt að finna út úr því.
Hún vissi eitthvað um hann. —
Einum degi seinna reyndi hann
að sníkja hjá henni sína venju-
legu fimm dali og hún hló að
honum, Hún talaði smástund við
hann og svo fór hann og hefur
ekki komið aftur. Við reyndum
allar að fá hana til að segja okk-
ur hvað hún sagði við hann, en
hún vildi ekki segja það.
— Hvað gerði Cox þegar hún
hló að honum?
— Fyrst roðnaði liann. Ég hélt
að hann ætlaði að slá hana. Hann
á það oft til. Svo hélt hún áfram
að tala við hann og hann fór.
Evelyn reis virðulega á fætur.
Ég veit ekki meira, lögreglu-
stjóri. Nú skaltu fara. Þú gerir
mér ekkert gott með að vera
hérna.
Masters tók fram seðil og hún
roðnaði. — Ég vil þetta ekki.
Masters setti seðilinn á borðið.
— Hér fá vitni greitt fyrir fram
burð sinn. Þú átt þetta skilið
fyrir að fara í líkhúsið þó ekki
væri annað.
Strákurinn axlasigni hljóp til
hans þegar hann kom út úr lyft
unni. —Lögreglustjóri, sagði
hann óðamála til að reyna að
friða og róa Masters, — mér
datt dálítið í hug, sem þú vildir
ef til vill fá að vita.
Masters beið þegjandi.
— Fyrir viku eða svo kom
hingað maður til að leita að
Lucy Carter. Gamall maður.
Kannski sextugur. Mjög hávax
inn — hærri en þú og horaður.
Reglulega svipljótur. Hann kom
hingað og spurði livort hún væri
á hótelinu. Ég sagði honum að
svo væri og hann vildi fá að vita
herbergisnúmer hennar. Ég sagði
honum það en hann fór ekki
upp. Hann urraði bara- og fór.
Masters minntist Joachims
Carters eins og hann hafði kom
ið honum fyrir sjónir fyrr um
daginn. Hár — grannur og sann
arlega svipljótur. — Komdu upp
með mér, sagði hann hvasst.
Þrem mínútum síðar virti Ern
est Shaw fyrir sér myndina á
borði Lucy Carter. — Já, sagðí
hann ákveðinn. Þetta er hann.
Masters hringdi til Tom Dann
ing frá hótelinu. — Ég fer á skrif
stofu hreppsstjórans sagði hann.
Hann ók hægt áleiðis og hugsaði
ekki um annað en hvernig hann
ætti koma fram gagnvart Ge-
orge Cox. Cox var hörkutól.
Hann myndi ekki játa allt venga
þess eins að maður á borð við
Benny Zurich hefði ákært hann
eða kona með álíka orðstír og
Evelyn Parks. Hann myndi líka
skilja hve vafasamt það væri að
Benny Zurich þyrði að eiðsverja
það sem hann hafði sagt Mast
ers.
Masters ákvað að þegja yfir
nöfnum vitnanna og reyna að
hræða lögregluþjóninn til að
játa. Ef hann vissi eitthvað um
morðið á Lucy Carter gat verið
að óttinn einn yrði nægur. Mast
ers skiidi að hann gat vel hugs
að sér George Cox sem líkílegan
morðingja.
Stóri Trucks og Kirby héngu
í fremri skrifstofunni. Masters
leit á bá með nýjum áhuga sem
hann hafði öðlazt eftir að hann
frétti þetta um félaga þeirra. E£
Cox hefði drepið Lucy Carter
fyrir bað sem hún vissi um hann
— eða til að sýna hinum stúlk
uuum í tvo heimana — voru
líkur fvrir því að þessir menn
vissu líka um glæpinn.
Hann vissi lítið um Kirby en
hann hafði alltaf álitið stóra
Truck heiðvirðán lögregluþjón þó
hann varri hörkutól. Þegar hann
virti þás fvrir sér sá hann ekk
ert sérstakt. Venjulegan viðbjóð
en ekkert annað. Hann varð fyrir
vonbrieðum yfir að George Cox
■skyldi ekki vera viðstaddur og
óttaðist að Benny Zurich hefði
látið hann vita en það merktl
auðvitað að Cox væri hlaupinn
í felur.
— Er hreppstjórinn inni?
spurði Masters.
— Jamm Masters. Farðu inn,
sagði Trucks.
í þetta skipti þóttist Trow-
bridge ekki vera önnum kafinn.
Hann reis á fætur og sagði fýlu
lega: — Nú. Ert það þú. Sæll.
Hvað get ég gert fyrir þig?
Masters sem hafði ákveðið að
ráðast beint framan að honum
sagði hvasst: — Sótt George Cox
hingað og beðið meðan ég legg
nokkrar spurningar fyrir hann.
Trowbridge roðnaði og augu
lians urðu ti-yllingsleg. — Heyrðu
nú, livæsti liann, — þú getur
ekki komið hingað og heimtað
annað eins oð þetta! Ég ætla að
ALÞÝÐUBLAÐI0 - 4. júní 1966 13