Alþýðublaðið - 04.11.1966, Blaðsíða 16

STRÍD OG MÆDA
— Fröken Lára ! ! ! !
Við lásum það í einhverju I augun í fullyrðingu, sem okkur hafði hæfileika til að skilja. Það
fír nefnilega jaínMtil kúnst að
stjóma meS því að berja í borð
og brúka kjaft, og það er mikil
'hjálparlaus og óákveðinn og að j kúnst áð stjórna með friði og spekt
þannig að allir geti sætt sig við
og enginn missi stjórn á skapi
sínu.
anerkilegu blaði nýlega, að einhver
enn merkilegri maður og meira
-tið segja fyrrverandi starfsmaður
lijá Sameinuðu þjóðunum, hefði
gefið út nýja bók. Og þar sem það
telst frekar fréttnæmt, ef bók er
,g:efin út utan íslands en innan á
þótti koma ofurlítið spánskt fyrir
sjónir. Það var sagt, að sá ágæt
ismaður U Þant sé oft og tíðum'
eins umvöndunarsamur í orðræð
um. Nóg var gengið á eftir hon
um að vera áfram, og líklega hefur
Jjessum tíma árs, tókum við að j U Þant sýnt í valdastóli sínum
týna í greinina. Við rákum strax | meiri klækindi en bókarhöfundur
Á myntsýningunni
Á falskan pappírspening
og pyngjuna trúum við blint.
En valt er veraldargengið
á víxlaranna mynt.
Og þúsundkailinn sem krónan
jafn klénn og fánýtur er.
Hver seðill og Selsvarardaiur
sömu leiðina fer.
Þó safna ég stöðugt seðlum
og sinni ekki um gengisfall,
en fer með búntin í bankann
og blessa hvern þúsundkall,
því þeim fylgir vald og vegsemd,
þótt verðið óstöðugt sé.
Og hylli minn kæra Iloffmann,
því hlunkur er líka fé.
Þessi ágæti bókarhöfundur sagði
ennfremui', að það væri allt mor
and: í miðlungsmönnum hjá Sþ.
Þetta þykja okkur lítil tíðindi. Við
höfum lengi vitað, að meirihluti
alls mannkynsins eru miðlungs-
menn og ekki eru þeir færri sem
eru þar fyrir neðan. Og hvernig
ætli þeim mönnum, sem hafa tal
ið sjálfum sér og öðrum trú um, að
þeir séu fjrir ofan meðallagið, (við
skulum láta liggja milli 'hluta,
hvort þeir eru það eða ekki) —
mundi líða, ef þeir hefðu ekki
blessaða miðlungana trl að mala
méiinu smærra. Stóru kallarnir í
veröldinni verða að hafa nóg af
litlum köllum í kringum sig, svo að
þeim fari ekki að líða illa.
Ekki alls fyrir löngu lét Lax
ness hafa það eftir sér að hann
hitti aldrei rithöfunda á íslandi og
varð af þessu úlfaþytur hinn mesti
eins og menn muna. Þetta var held
ur fávísiegt af meistaranum, og
sennilega er honum ekki ljóst,
hversu mikið hann á íslenzkum
miðlungshöfundum að þakka. Ef
þeirra nyti ekki við, kæmi enginn
samanburður til, og ef Laxness
væri eina skáldið á íslandi í dag
bá mundu samlandar 'hans vafa-
laust álíta hann 'hið versta leir
skáld.
Áður en þessu baksi lýkur, væri
kannski ekki úr vegi að minnast
á það, sem efst er á baugi á ís
landi í dag: Hið nýja Víetnam
stríð Sörulídmannsinna og Háskóla
ráðsins. Ósköp var nú gott, að við
skyldum fá svona ærlegt rifrildi
í svartasta skammdeginu. Og er
það nokkur furða, þótt alltaf sé
verið að stríða í heiminum? þegar
friðsöm þjóð eins og við íslend
ingar erum, fær senda friðardúfu
frá Svíþjóð þá fer 'náttúrlega allt
í bál og brand og ekki er einu sinni
hægt að koma sér saman um í
hvaða húsnæði hún eigi að fá að
kvaka.
Svona er nefnilega lífið: eintómt
stríð og mæða og þegar bezt læt
ur er hægt að brosa að öllu saman.
FÉKK LOGANDI
SPÝTUHAUS UPP í
(Þriggja
Ef listamenn eru vinsælir
meðal kollega sinna, þá eru
þeir heldur hvergi annars stað
ar vinsælir.

Ja, það cr vandlifað, sagði
kallinn í gær og stimdi þung'
an. Hann var að lesa það, að
Martcinn Lúther hefði einhvern
tíma sagt, að maður bæri ekkí
aðeins ábyrgð á því sem mað
ur segði, heldur líka hinu, senx
maður léti ósagt. . .
Það er ég viss um, að þótt
þeir hunzkuðust til að leggja
fálkaorðuna niðui,) — þá mundu
þeir þara stöfna scikkabands
orðu í staðinun. . . .