Bókasafnið - 01.02.1988, Blaðsíða 6

BÓKASAFNIÐ
cn það tók ég ckki í mál. Upplýsingaþjónustan var það
scm ég vildi kynnast. Ég varð heldur ekki fyrir vonbrigð-
um, þama var ákaflega gaman að vinna. Reyndar var
mjög erfitt fyrir útlending að byrja í upplýsingaþjónust-
unni. Háskólanemamir notuðu óspart slangur sem ég
ekki skildi. “What do you have on kiddies lit?” (Hvað
áttu um bamabókmenntir?) var t.d. ein spumingin sem
ég man eftir.
Upplýsingaþjónusta í Kresge Library.
launin mín. Jafnframtþurfti ég, eftir u.þ.b. mánaðardvöl
í Rochester, að flytja úr herberginu sem ég hafði á leigu
og tók þá til bragðs að leigja mér heilt hús án húsgagna
þar sem aðeins vom eftir 10 mánuðir af dvölinni í
Bandaríkjunum og ekki auðvelt að leigja fullbúið hús-
næði í svo stuttan tíma.
Ég man eftir svipnum á húseigandanum þegar hann
spurði mig um húsgögnin og fékk það svar að þau væru
engin. Hann starði á mig og sagði svo: “You must be a
drifter.” (Þú hlýtur að vera hálfgert rekald.) Þau vom
mörg á hippatímanum!
Þessu tóma húsi er tengd minning sem mér er
sérlega kær. Þegar samstarfsfólk mitt á safninu firétti um
vandræði mín var útbúinn listi yfir það sem mig vantaði
og gekk hann síðan á milli manna á safninu. Allir áttu
eitthvað aflögu og eftir viku var ég búin að fá allt sem
mig vanhagaði um. Ég fékk meira að segja tvö rúm,
annað hart en hitt mjúkt! Eldhúsáhöld hafði ég þama
fleiri og nýu'skulegri en ég hafði áður kynnst og fínasta
sófasett. Að vísu var áklæðið nokkuð snjáð en ég var
búin að kaupa saumavél og saumaði nýtt. Það var meira
að segja svo fínt að eigandinn seldi það fyrir dágóða
upphæð eftir að ég skilaði því við brottförina frá
Bandaríkjunum.
Vinnufélögunum þótti sérlega gaman að koma í
heimsókn og sjá þennan sundurleita húsbúnað, en mér
leið alveg sérstaklega vel þama. Ég á ennþá listann sem
gekk á milli á safninu.
Bókasafnið var sérstök bygging á fjórum hæðum og
þama unnu um 40 manns, þar af 8-9 bókasafnsfræð-
ingar. Við vomm tvær í upplýsingadeildinni og höfðum
hvor til hjálpar tvo háskólanema sem voru að vinna fyrir
skólagjöldunum. Þeir komu úr hinum ýmsu deildum
háskólans - ekki bókasafnsfræði því hún var ekki kennd
við þennan skóla - og voru margir hverjir bráðsnjallir við
að leita upplýsinga. Reglumar vom að vísu nokkuð
strangar. Við bókasafnsfræðingamir máttum einir taka
við fyrirspumum hvort heldur þær voru afgreiddar beint
eða gegnum síma og við bárum ábyrgð á öllu því sem frá
deildinni fór. Á tveggja vikna fresti var svo starfsfundur
með yfirbókaverði safnsins þar sem við urðum að gefa
fullkomna skýrslu um starfsemina, til dæmis hvaða
stefnu við hefðum myndað í bókavali á handbóka-
deildina. Allir urðu að sýna fmmkvæði og virkni, menn
komust ekki upp með að láta reka á reiðanum og
samskipti einstakra deilda voru alltaf til umræðu.
Upplýsingaþjónustan var mjög víðtæk og virk, það
var algengt að almenningur leitaði til okkar, sérstaklega
gegnum símann, og listir og listamenn voru í sérstöku
uppáhaldi hjá okkur. Það var nefnilega árlega haldin
listahátíð rétt utan við Rochester og mikið leitað til okkar
um upplýsingar þegar verið var að undirbúa hana.
Þér hefur bá líkað vel dvölin íRochester?
6
Þaðan á ég eingöngu góðar minningar. í vinnunni
var ákaflega gaman og vinnufélagamir urðu góðir vinir
mínir - við suma hef ég ennþá samband. Samgöngutæki
voru nær engin svo að ég keypti gamlan bíl fyrir fyrstu
En nú eru í vændum miklar brcvtinsará hösum bínum?
Já, um mitt ár 1969 rann út dvalarleyfi mitt í landinu
og þrátt fyrir boð um stöðu- og launahækkun varð ég að
fara. í námsstyrknum fólst skuldbinding um að yfirgefa
Bandaríkin, fara heim eða til einhvers þróunarlands og
ég valdi síðari kostinn og fór til Perú. Ástæðan var sú að
í skólanum í Detroit hafði ég kynnst eðlisfræðinema frá
Perú og með honum fór ég. Við bjuggum okkur undir að
setjast þar að og keyptum eins mikla búslóð og við gátum
og sendum á undan okkur. Eftir tveggja daga dvöl í Perú
veiktist ég af blóðkreppusótt, varð hrikalega veik, svo
veik að ég hélt ég færi yfir um, ekki síst þar sem
læknamir sem fyrst komu til mín vissu ekkert hvað að
mér var. Mig minnir að sá fjórði í röðinni hafi greint
sjúkdóminn og látið mig hafa rétt meðul.
Eftir nokkurra vikna dvöl í Lima og Trujillo, heima-
borg mannsins míns tilvonandi, ákváðum við að flytja
upp í Andesfjöllin þrátt fyrir að ég væri enn mjög mátt-
farin. Ég hafði lést um 10 kíló, gat varla staðið á fótunum
og eftir að upp í fjöllin kom þjáðist ég af stöðugum
höfuðverk vegna hins þunna lofts. Við bjuggum í
Cajamarca, sem er indíánaborg í 3000 m hæð og er fræg
fyrir það að þar drápu Spánverjar Atahualpa, síðasta
Inkahöfðingjann, eftir að Inkamir höfðu fyllt eitt her-
bergi af gulli og annað af silfri sem lausnargjald fyrir
hann.
í Cajamarca giftum við okkur og ennþá mátti ég búa
um mig í tómu húsi, þangað til við fengum afganginn af
búslóð okkar, en megninu af henni hafði verið stolið úr
gámunum, meira að segja bestu fötin mín höfðu verið