Bókasafnið - 01.02.1988, Blaðsíða 11

BÓKASAFNIÐ
verja mína doktorsritgerð þrátt fyrir mikinn ferða-
kostnað og há skólagjöld. Kom það m.a. til af því að skól-
inn þar hafði mjög gott orð á sér - þar slapp enginn ódýrt
í gegn. Hver sem vildi verja doktorsritgerð í bókasafns-
fræði við skólann þurfti að fara í gegnum 18 námskeið að
afloknu M.A. prófi. Ég tók eins mörg rannsóknarverk-
efni og ég gat til þess að þurfa ekki að sækja námskeið,
líka kunni ég betur við þá skorpuvinnu sem verkefnin
buðu upp á.
Auk þessara námskeiða þurfti hver nemandi að
standast þrjú próf: “comprehensive examination”, 6
u'ma próf, almennt úr bókasafnsfræði, og “field exam-
ination”, 7 tímapróf, sérsniðið fyrir mig, auk tungumála-
prófs sem ég þreytti í spönsku. í viðbót við þetta þurfti að
verja munnlega drögin að doktorsritgerðinni áður en ég
gat byrjað að skrifa.
Staða mín við Háskólann krafðist mikillar vinnu,
einnig hið alþjóðlega starf, sem ég var á kafi í um þessar
mundir, þannig að doktorsnámið sóttist hægt. Haustið
1983 fór ég til Norðurlandanna til að afla mér heimilda
í ritgerðina sem ég hafði ákveðið, í samvinnu við
leiðbcinanda minn, að fjallaði um norræna samvinnu á
sviði upplýsingamála. Seinna varð ég að takmarka efnið
eingöngu við Scandia áætlunina sem var einstök á sínu
sviði í heiminum. í endanlegri útgáfu ber ritgerðin
nafnið: The Scandia Pian - Cooperative Acquisition
Scheme for Improving Access to Research Publications
in Four Nordic Countries.
Það sem ýtti mér svo loks út í vinnuna af fullum
krafti var það að í febrúar 1986 bárust mér þau u'ðindi að
loka ætti bókavarðaskólanum í Chicago og að aðalleið-
beinandi minn væri á förum til Ástralíu, alfarinn! Þetta
kom sér mjög illa fyrir mig og auk þess sköpuðust óþarfa
erfiðleikar þar sem ég hefði örugglega getað fengið leyfi
fyrr hjá Háskólanum hefði ég vitað þetta með nokkrum
fyrirvara.
Sumardaginn fyrsta 1986 má heita að ég hafi lokað
mig frá umheiminum og hafist handa af alvöru við að
vinna úr þeim gögnum sem ég hafði safnað saman. Sendi
ég út um 200 síðna uppkast síðsumars og fór síðan sjálf
í ágúst. Þá var algjörlega búið að skipta um nefndarfólkið
sem leiðbeindi mér og formaður doktorsnefndarinnar
var upphaflega eðlisfræðingur sem ég hafði einhvem
U'ma á námsferli mínum þama í Chicago gagnrýnt
óvægilega fyrir kennsluhætti, er hann hafði kennt tölvu-
námskeið í bókasafnsfræðinni sem mér fannst bóka-
verðir hafa lítið gagn af.
Samskipti okkar voru því heldur stirð í upphafi en
voru orðin ágæt í lokin. Það skilyrði var sett að ég yrði
á staðnum við lokaundirbúning ritgerðarinnar. Þurfti ég
því heim til að ganga frá mínum málum og síðan aftur út.
Setti ég mér það mark að vera búin fyrir jól. Ég bjó við
góðar aðstæður hjá vinkonu minni og vann dag og nótt.
í nóvember var bætt nýjum aðila í nefndina og lagði hann
til að ég sneri ritgerðinni alveg við - mótaði allt aðrar
áherslur. Mér leist svo vel á tillögur hans að ég gerði
þetta - og þama reyndist tölvan mér alveg ómissandi - og
lagði ég ritgerðina fram 6. desember. Fór ég síðan heim
en sagðist koma aftur í janúar hvað ég og gerði - án þess
að hringja á undan mér, ég þorði það ekki!
Ég ætlaekki að reyna að lýsa tilfinningum mínum er
ég herti upp hugann og hringdi í aðalleiðbeinandann og
hann sagði að ritgerðin væri mjög góð og ég gæti búið
mig undir vömina. Nú, vömin fór svo fram 23. janúar
1987 oggekk vel. Það sem mérerhelstminnisstæðast frá
henni er að ég var spurð að þ ví hvort ég gæti lýst áhrifum
þess að Danmörk gekk í Efnahagsbandalagið á þróun
upplýsingamála á Norðurlöndunum. Þetta var alveg
utan efnis ritgerðarinnar en ég hafði kynnt mér þetta
sérstaklega og gat því svarað greiðlega.
Þegar ég lít til baka finnst mér að vinnan við að ná
þessu markmiði líkist helst hindrunarhlaupi, einn áfangi
tekinn í hverju stökki og næsta stökk undirbúið milli
hindrana, þ.e. ef þær urðu þá ekki alveg óvænt á vegi
mínum!
Að lokum, Sierún, hvemie leggst framtíöin á sviöi
bókasafns- oe umlysinsamála íbis?
Ég lít svo á að í framtíðinni muni upplýsingafræðin
eiga miklu meiri þátt í stefnumótun í atvinnumálum og
allri ákvarðanatöku. Ég álít að um leið og menn fara að
venjast því að upplýsingar séu auðlind og auðveldast sé
að komast að þeim með hjálp sérmenntaðs fólks fari
boltinn að rúlla.
Við þurfum því að búa okkur undir þessa framu'ð á
upplýsingaöld með því að mennta vel okkar framtíðar-
bókasafnsfræðinga. Þetta er fólk sem þarf að vera á
undan þróuninni, þarf að kunna að skipuleggja upplýs-
ingar í hvaða formi sem er, geta veitt hverjum sem er
aðgang að þeim og helst að sjá fyrir þarfimar áður en þær
koma upp. Það er galdurinn!
BÓKINh/t
Metum og gerum
tilboð í bækur, blöðog
tímarit.
Laugavegi 1-101 Reykjavík - Sími 10680
Seljum bækur,
lesnar og ólesnar, heiltímarit,
gömul íslandskort og myndir.
Muniö aö bókin er besti vinurinn