Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1929, Síða 54

54
Sveinn Pálsson
spöl fyrir framan jökulbrúnina, sem sjáanleg var, fanst
peim eins og hestarnir gengju á ísi, en vatnið var við
pað i kvið; beittu peir pá lítið eitt fram á við, og slógu
upp á hestana, að peir næðu sem fyrst austurlandinu,
en í pví peir náðu á purt, vissu menn ei fyrri til en að
í allri brautinni, er peir höfðu austur yfir farið, skaut
upp smá ísjökum og svo miklum vatnsgangi og boðum,
að par hefði engin skepna staðist getað; gekk petta flóð-
kast nokkra stund og langt fram á sand, en pverraði
smátt og smátt ofan frá. Er líkast eins hafi til gengið
pegar slysið til vildi, en peim mun sterkar sem skemra
var pá liðið frá eldgosinu, og peir ætlað sjer heldur of-
arlega. Horfir líkast við að falljökla brúnirnar grafi sig
svo djúpt niðrí pann botnlausa sand, langt fram fyrir
pað, sem til sjest að ofan, vatnið grafi sig par undir,
stíflist upp, par til brúnin springur og vatnið vellur svo
upp líkast stórsjóum í mesta hafróti.
Vetrartómstundum sínum varði Sveinn annars til að
ganga ásamt amtmanni Thorstensen frá lífsögu Jóns sál.
konferentsráðs Eiríkssonar undir prentun.
Árin 1825 og 26 dreif ekkert nýstárlegt nje mark-
vert á daga Sveins,1) en næsta árið 1827 hjelt hann
sjaldan kyrru fyrir; gekk pá sem landfarsótt um Suður-
og Austurland svonefndur kíg- eða andarteppuhósti á
börnum og unglingum, og var víða skæður. Sama haust
var Sveinn sóktur til konu prófasts, síðar dómkirkjuprests
!) Hönum varð annars hálfkynlegt við þ. 9. ág. fyrra árið,
þá karl nokkur að nafni Guðmundur, sem í ungdæmi Sveins
bjó á Merkigarði í Skagafirði, næsta bæ við Steinstaði, hvar
Sveinn uppólst, nú áttræður að aldri, kom einsamall að norðan
að heimsækja kunningja sinn 1 Vík. Sumarið áður J). 12ta júlí
kom upp á Svein bóndi nokkur veikur frá Hrútatungu í Húna-
vatnssýslu. Gjörði Sveinn þeim báðum það gott hann gat. Sá
fyrri kom líka sumarið eftir um sama leiti.