Dagur - 21.03.1998, Blaðsíða 5

Xk^iir
LÁVGÁ'rDAGVR 2 1. MÁRS 19 98
MINNINGARGREINAR
Guðjón Ólafsson var fæddur
18. júlí 1940 í MiÖhúsum í
Hrútafirði. Hann Iést á heimili
sínu 21. febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru Ólafur
Guðjónsson bóndi í Miðhús-
um og síðar í Bæ og kona hans
Kristín B. Guðbjartsdóttir.
Hinn 4. júlí 1965 kvæntist
hann Elsu Gísladóttur frá
Svalhöfða í Dalasýslu, f. 2. 10.
1945, og hófu þau húskap á
Valdasteinsstöðum 1966. Dæt-
ur þeirra eru: 1) Sigurdís
Ema, f. 29.4. 1965, gift Árna
Karli Harðarsyni, f. 3.1. 1963.
Dætur þeirra eru Elsa Mar-
grét, f. 18.12. 1987, og Bylgja
Sif, f. 12.1. 1990. 2) Ólöf
Kristín, f. 4.1. 1967, maki
Baldur Sæmundsson, f. 3.2.
1963. Dóttir þeirra er Særún
Erla, f. 4.9. 1994. 3) Þórdís
Edda, f. 10.10. 1977, maki
Bjarki Björnsson, f. 7. 4.
1976.
Utför Guðjóns fór fram frá
Guðjón Ólafsson
Prestbakkakirkju í Hrútafirði
laugardaginn 28. febrúar s.l.
Kæri Guðjón. Ekki datt mér i
hug þegar ég sá þig síðast að það
yrði okkar hinsti fundur, þó vissi
ég að þú gekkst ekki heill til
skógar.
Það var þriðji dagur jóla og ég
staddur í Lyngholti sem oftast
áður um jól. Þú komst til mín og
stóðst við hjá mér í smá stund,
eins og þú hafðir reyndar gert oft
áður. Ekki komstu án erindis
frekar en áður, það var alltaf eitt-
hvað að gerast í kringum þig, þú
varst svo vakandi fyrir alls konar
framförum og nýjungum og nú
voru það Fílingjavötnin.
Þú ræddir hugmyndir um að
rannsaka lífið í vötnunum, það
væri hugsanlega í þeim silunga-
tegund sem hvergi fynndist ann-
ars staðar og Hólalax hafði þegar
tekið úr þeim sýxti og nú komstu
með samningsuppkast milli
Hólalax og Iandeigenda um frek-
ari rannsóknir, en Lyngholt á
smá land að vötnunum.
Við ræddum fleira, ég fann hjá
þér brennandi áhuga á að borað
yrði eftir heitu vatni við Laugar-
holt, en þar er heit uppspretta.
Þú tjáðir mér að nú hefði
hreppsnefndin ákveðið að láta
bora, þú varst odd\iti hrepps-
nefndar og vissir hve mikilvægt
það getur orðið fyrir íbúa Borð-
eyrar og sveitarinnar, ef virkjan-
legt heitt vatn fynndist.
En nú skal líta nokkur ár til
baka. Það er 1966, þá flytur þú
ásamt eiginkonu þinni Elsu
Gísladóttur að Valdasteinsstöð-
um og varst þá orðinn nágranni
minn. A undan ykkur höfðu búið
á Valdasteinsstöðum móður-
systkini mín sem flest önduðust
á fyrrnefndu ári.
Eg hafði sterkar tauga til stað-
arins, reyndar oft komið þangað
bæði sem þiggjandi og til aðstoð-
ar. Og nú voru systkinin öll. Og
jörðin sem þau höfðu lagt svo
mikla rækt við og reynt að bygg-
ja upp og bæta eftir sinni bestu
getu hugsanlega að fara í eyði.
En þá hófst þáttur ykkar Elsu.
Við erfingjar systkinanna seldum
ykkur jörðina, ég a.m.k. með þá
von og vissu í huga að þið mynd-
uð efla hana og bæta, sem þið
reyndar vissulega hafið ósvikið
gert. Svo flutti ég suður og þá
tókuð þið Lyngholtið á leigu og í
nokkur ár hirtuð þið fyrir mig
nokkrar kindur. Þú slóst túnið og
nýttir hagagirðingar til beitar og
sláttur og umgangur þinn var
alltaf til mikillar fyrirmyndar.
En nú er komið að leiðarlok-
um, þú ert allur og ég hætti
bráðum mínu aðalstarfi, kennsl-
unni. Eg \il með þessum Iínum
mega þakka þér, Elsu og dætrum
ykkar fyrir allt gott á liðnum
árum og hvernig sem allt skipast
eftirleiðis mun þín vera minnst
sem dugandi og framtakssams
bónda, sem auk þess að sinna
sem best sér og sínum skilaði
drjúgu starfi fyrir okkar litlu
sveit, sem á í dag svo mikið und-
ir högg að sækja sem og önnur
dreifbýlishéruð.
Að lokum: Mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til þín Elsa, dætra
þinna og Ijölskyldna þeirra.
Þorbjöm Bjamason
Systkmakveðj a
Systkinin þrjú: Þuríður, Steingrímur og Sigríður.
Nú eruð þið öll horfin mér yfir
móðuna miklu. Til heima sem
við vonandi öll hittumst á.
Þú elsku Sigga mín varðst fyrst
okkar systkinanna til að hverfa
sjónum okkar, þrátt fyrir að þú
værir næst yngst að árum. Ég
minnist alltaf leikjanna okkar
þegar við vorum lítil börn í
heimahaga að Stórholti í Fljót-
um og alla tíð vorum við mjög
náin. Eg minnist þin Iíka sem
ákveðinnar manneskju, sem
stóðst ætíð á þínu, en varst ætíð
Ijúf og góð systir, sem aldrei mun
gleymast.
Orð verða ætíð fátæk þegar
maður missir sína nánustu og
fram að þessu hefur mér verið
orðavant. En atvikin leiddu svo
hvað af öðru.
Næst fór Þuríður systir okkar,
sem tók mig ungan að árum og
sá um mig þá ég missti móður
mína 9 ára gamall. Hún var mér
alltaf ákaflega kær, enda þótt ég
færi fljótt burtu úr sveitinni, en
þar bjó hún lengtst ævi sinnar, á
Helgustöðum í Fljótum uns hún
flutti til Sauðárkróks ásamt
manni sínum Jóni Jónssyni sem
nú er látinn.
Þá kom elsku bróðir minn
Steingrímur, en hann lést hér á
Siglufirði 6. október 1997. Þessi
elskulegi glaðlyndi maður er
horfinn sjónum, en minningin
Iifír og gleymist seint. Ég átti því
láni að fagna að geta verið við
sjúkrabeð hans, þar sem við vor-
um báðir hér á Siglufírði. Ég
held að við bræður höfum verið
um margt líkir, enda kom okkur
ætíð vel saman og spjölluðum
oft um gömlu góðu dagana á
unglingsárunum.
Bróðir minn var kominn á ní-
unda áratuginn þegar hann lést
en alveg fram á síðustu stundir
var andlegt atgervi hans óbilað
og minni óbrigðult.
Elsku Sigga systir var fædd 5.
desember 1918, á Akureyri og
lést þar hinn 23. nóvember á
Fjórðungssjúkrahúsinu. Hún
ólst upp í Stórholti í Fljótum,
ásamt okkur öllum systkinunum.
Hún nam ljósmóðurfræði og fór
síðast í sjúkraliðanám. Hún
gerðist ljósmóðir í Fljótum og
síðar á Siglufirði, en fluttist það-
an til Sauðárkróks og vann þar
við sjúkrahúsið.
Maður hennar var Símon
Guðvarður Jónsson frá Helgu-
stöðum í Fljótum, sem nú er lát-
Eggert Olafsson
Þann 3. febrúar síðastliðinn lést
að Dvalarheimilinu Nausti á
Þórshöfn Eggert Ólafsson, bóndi
í Laxárdal í Þistilfírði. Hann var
sonur hjónanna þar, Ólafs Þórar-
inssonar, bónda og smiðs og
Guðrúnar Guðmundu Þorláks-
dóttur, húsfreyju. Þau eignuðust
fímm börn; eina dóttur, Þóru, og
synina Kjartan, húsasmíðameist-
ara í Reykjavík, nú látinn, Þórar-
in, húsgagnasmíðameistara í
Reykjavík og Eggert, bónda í Dal.
Guðrún Guðmunda var ekkja
þegar þau Ólafur giftust. Fyrri
maður hennar var Stefán Þórar-
insson, bróðir Ólafs, og áttu þau
fímm börn, Þórarin, Þorlák, Vil-
borgu, Hólmfríði og Stefaníu.
Það má segja um Eggert að
snemma beygðist krókurinn til
þess er verða vildi. Það kom fljótt
í ljós að hugur hans stóð til bú-
skapar. Hann hafði gaman af að
annast skepnurnar, einkum
sauðféð og hóf snemma kynbæt-
ur á því. Það var því auðsýnt að
hann tæki við búi foreldra sinna
þegar að því kæmi. Mun hann
hafa verið í forsvari fyrir búinu
frá árinu 1933 eða 34 þótt form-
Iega væri ekki fíá því gengið fyrr
en árið 1943. Hann bjó síðan
myndarbúi í Dal allan sinn aldur
og dvaldist ekki annars staðar að
undanskildum þeim tíma sem
hann var í skóla, einn vetur á
Laugum og annan vetur á
Hvanneyri 1930-1931. Hann
unni átthögunum sínum af heil-
um hug. Hann var einkar áhuga-
samur um allar framfarir og nýj-
ungar í búskaparháttum. Félags-
lífíð í sveitinni og félagsmálastörf
voru honum hugleikin og var
hann löngum þar í forystu og lét
ekki sitt eftir Iiggja. A árunum
fyrir seinna stríð átti unga fólkið
í sveitinni ekki í mörg hús að
venda með samkomur þvf að
samkomuhúsið á Svalbarði var
ekki byggt fyrr en síðar. Þá lögðu
húsbændur í Dal Ungmennafé-
laginu Aftureldingu til húsnæði
sem var „gamli bærinn", rúmgóð-
ur og vistlegur. Þar voru haldnar
skemmtanir af ýmsum toga, s.s.
dansleikir og færð upp Ieikrit um
árabil. I þeim bjartsýna,
æskuglaða hópi sem þar kom
saman var Eggert hrókur alls
fagnaðar og naut sín vel.
Eggert var mikill náttúruunn-
andi, næmur á öll tilbrigði nátt-
úrunnar og kunni að lifa með
landinu. Ungur fór hann að
stunda veiðiskap ýmiss konar eft-
ir því sem annir við búskapinn
leyfðu. Hann var snjall veiðimað-
ur hvort heldur var með stöng
eða byssu, var t.d. lengi farsæl
grenjaskytta í Dalsheiði. I bóka-
fíokknum „Aidnir hafa orðið“
sem Erlingur Davíðsson skráði,
sagði Eggert skemmtilega frá
ýmsum ævintýrum sínum í veiði-
ferðum og fleiru úr lífí sínu og
inn. Áttu þau þrjú börn, Marfu
Svanfríði, Kolbrúnu Ingibjörgu
og Aðalstein Jón, sem öll eru á
lífi, eru gift og eiga afkomendur.
Steingrímur bróðir var fæddur
29. mars 1915 að Rifkelsstöðum
í Eyjafirði. Fluttist ellefu ára í
Fljótin með pabba og seinni
konu hans, Sigurbjörgu Bjarna-
dóttur, móður minni. Hann fór
til náms í Iðnskóla Siglufjarðar,
en gerðist síðar bóndi að Stór-
holti. Kona hans var Svava Sig-
urðardóttir frá Arnarstöðum í
Sléttuhlíð.
Þeim varð níu barna auðið
sem öll eru á lífi, nema nafni
minn Bjarni Omar, sem drukkn-
aði af loðnubátnum Faxa 12.
nóvember 1996. Þau sem eru á
lífi eru Sigurður bóndi að Ysta-
mói í Fljótum, Stefán Arnar bú-
settur á Akureyri, Auðunn bóndi
í Stórholti, Gunnar bóndi, einn-
ig í Stórholti, Ragnar Þórarinn
vélamaður, María Soffía hús-
freyja að Brimnesi í Skagafirði,
Guðbjörg húsfreyja að Kroppi í
Eyjafirði, Jóna Sigríður býr í
sambúð í Reykjavík. Ragnar og
Auðunn eru ógiftir og barnlaus-
ir, Stefán Arnar er ekki í sambúð
en á þrjú börn með Þórdísi Sím-
onardóttur, Vogum á Vatnsleysu-
strönd.
Þuríður Helga var elst okkar
systkina, fædd 28. júlf 1912, að
Rifkelsstöðum í Eyjafirði, dáin 6.
maí 1996 á Sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki, eftir talsvert Ianga
veru á ellideild sjúkrahússins.
Þura, eins og hún var ætíð
kölluð og Jón maður hennar áttu
sjö börn. Eitt er dáið, María, gift
Einari Jónssyni, Tungufelli í
Biskupstungum, nú á Selfossi.
Þau sex sem eftir lifa eru öll gift
nema Hafliði Grétar og eiga af-
komendur sem eru Hinrik Þór,
Þorsteinn Helgi, Ormar Jón,
Númi Elvar og Anna Sigurbjörg.
Systkini mín elskuleg. Við sem
eftir Iifum, munum ætíð minn-
ast ykkar allra, meðan ævin end-
ist.
Þessi síðbúna kveðja mín til
ykkar er aðeins þakklætisvottur
þess að hafa átt ykkur að, fengið
að taka þátt í blíðu og stríðu með
ykkur og hafa verið þeirrar gæfu
aðnjótandi að hafa notið ykkar
allra í æsku.
Megi Guð blessa minningu
ykkar og á æðri heimum munum
við mætast aftur þegar Guð vill
svo við hafa.
Ykkar bróðir, Bjami Marinó
þeirra bræðranna.
Eggert var duglegur og vinnu-
glaður maður og gekk til flestra
verka fram á efri ár enda lengst-
um heilsuhraustur. Eitt bagaði
hann þó seinustu árin. Hann fór
að tapa heyrn og missti hana Ioks
alveg. Má nærri geta hve það
hefur verið honum þungbært
einkum meðan hann hafði að
öðru leyti alla getu til þess að
fylgjast með.
Eftirlifandi eiginkona Eggerts
er Elín Margrét Pétursdóttir.
Elín er einstök mannkostamann-
eskja, mikil búkona og dugleg og
myndarleg húsmóðir. Það var
jöfnuður með þeim hjónum og
hjónaband þeirra farsælt og
hamingjuríkt. Margir minnast
sérstaklega gestrisni þeirra
beggja sem var einlæg og hiý.
Eggert og Elín áttu sérstöku
barnaláni að fagna. Þau eignuð-
ust saman sex börn. Þau eru í
aldursröð: Ólafur, kennari og
bóndi í Berunesi, Stefán, bóndi í
Laxárdal, Marinó, húsasmíða-
meistari á Kópaskeri, Guðrún
Guðmunda, yfirljósmóðir f
Reykjavík, Þórarinn, iðnskóla-
kennari í Reykjavík og Garðar,
framkvæmdastjóri á Kópaskeri.
Áður hafði Eggert eignast son,
Braga, húsgagnasmíðameistara í
Reykjavík og Elín dóttur, Petru
Sigríði, húsfreyju á Vopnafirði.
Afkomendurnir eru orðnir marg-
ir og búa víðsvegar um Iandið.
Við systkinin í Holti og systkin-
in í Dal vorum bræðrabörn. Yngri
bræðurnir í Dal voru á líkum
aldri og elstu systkinin í Holti.
Smáspölur var milli bæjanna og
túnin lágu saman. Mikil sam-
skipti og samvinna var milli
fólksins og margt fólk á bæjun-
um á öllum aldri. Krakkarnir
fylgdust að f leikjum og störfum,
í skólum og félagslífínu í sveit-
inni. Það var oft glatt á hjalla hjá
frændsystkinunum í þá daga.
Þeir bræður í Dal voru hraustir
og fjörmiklir strákar sem fundu
upp á ýmsu skemmtilegu sem
litlu krakkarnir höfðu ekki síður
ánægju af og er gaman að minn-
ast þess nú.
Við þökkum frændræknina og
vináttu á lífsleiðinni. Þótt við
söknum vinar í stað vitum við að
gott er að fá að hvílast eftir Iang-
an og farsælan dag. Við sendum
Elínu og íjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Eggerts í
Dal.
Systkinin frá Holti.