Dagur - 21.03.1998, Qupperneq 6
VI-LAUGARDAGUR 21. MARS 1998
MINNINGARGREINAR
ro^u-
Hallgrímur Indriðason fæddist
á Espihóli í Eyjafirði hinn 17.
júnf 1919. Hann Iést á heimili
sínu í Litla-Hvammi, Eyja-
fjarðarsveit, hinn 14. febrúar
síðastliðinn. Foreldrar hans
voru Indriði Helgason, bóndi í
Botni og síðar á Dvergstöðum í
Eyjafirði, f. 26.1. 1869, d.
20.6. 1939, og kona hans
Helga Hannesdóttir, f. 20.1.
1892, d. 7.1. 1976. Eftirlif-
andi systkini hans eru María,
Páll, Jóhann og Sigurlaug, en
elsti bróðirinn, Þorbjörn, lést
1979.
Árið 1941 kvæntist Hall-
grímur Lilju Jónsdóttur, f. 19.
júní 1921 í Vaglagerði í Skaga-
firði, dóttir Jóns Kristjánsson-
ar, kennara og organista, og
konu hans Rannveigar Sveins-
dóttur. Hallgrímur og Lilja
bjuggu Iengst af í Kristnesi í
Ejjafirði og störfuðu við Krist-
neshæli, hann við vélavörslu
og smíðar og hún sfðari ár við
símavörslu. Árið 1987 fluttu
þau hjónin í Litla-Hvamm í
sömu sveit. Þau Hallgrímur og
Lilja eignuðust fimm börn og
eru tvö þeirra látin: Indriði,
bókasafnsfTæðingur, f. 21.10.
1944, d. 27.1. 1979, og Jón,
bóndi, f. 21.10. 1944, d. 3.5.
1991. Onnur börn þeirra eru
Kristín, ritari, búsett í Reykja-
vík, f. 30.4. 1947, Hólmgeir
Gunnar, húsasmfðameistari,
Álftagerði í Mývatnssveit, f.
14.12. 1960, og Helga, bóndi í
Hvammi, Eyjafjarðarsveit, f.
30.3. 1962. Útför Hallgríms
fór fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 23. febrúar síð-
astliðinn.
Mig Iangar með þessum orð-
um að minnast Hallgríms
tengdaföður míns, ekki ein-
göngu sem indæls tengdaföður,
heldur miklu fremur sem afa
barnabarna sinna, en í því hlut-
verki fannst mér hann 'ætíð njóta
sín hvað best. Sömuleiðis dáðist
ég ætíð að þeirri alúð sem hann
lagði við hestana sína, sem sann-
arlega voru heppnir með hús-
bónda. Það leyndi sér ekki, að
þeir voru miklir vinir hans, ekki
síður en barnabörnin. Það sem
framar öðru prýddi skapgerð
Hallgríms var hæglæti og iðju-
semi, en jafnframt hafði hann til
að bera smitandi glettni, ekki
síst þegar eitthvað hégómlegt í
fari fólks bar á góma.
Hallgríms verður hér eftir sárt
saknað í heimsóknum okkar í
Litla-Hvamm. Vandfundinn er
betri staður til að öðlast hugarró
og stilla sálarkompásinn á allt
það, sem eðlilegt, heilbrigt og
náttúrulegt getur talist. Þar
bjuggu þau Hallgrímur og Lilja í
fullkomnum samhljómi við nátt-
úruna.
Lengst af bjuggu tengdafor-
eldrar mínir í Kristnesi og ólu
þar upp börn sín fimm að tölu.
Þangað var ætíð gott að koma og
minnist ég þakklátur þeirra
mörgu sæludaga, sem ég og fjöl-
skylda mín áttum þar með þeim
hjónum og börnum þeirra. Þegar
Hallgrímur lét af störfum árið
1987, sem smiður við Kristnes-
hæli, og Lilja hætti símavörslu
við hælið, ákváðu þau að festa
kaup á Litla-Hvammi, sem þá
var orðinn heldur hrörlegur bær
við jaðar Kjarnaskógar. Fannst
mörgum það hið mesta óráð og
að vart yrði þar aftur um manna-
bústað að ræða. En Hallgrímur
Hallgrímiir Indriðason
hélt sínu striki, sem endranær,
og endurbyggði húsið af þvílík-
um dugnaði að athygli vakti.
Saman byggðu þau Lilja upp
einkar hlýlegt heimili og fegruðu
umhverfið af sinni einstöku
smekkvísi og alúð. Síðastliðið
sumar hlutu þau hjón viður-
kenningu sveitunga sinna fyrir
fagurt umhverfi og snyrti-
mennsku.
í Litla-Hvammi er gestum
ávalllt tekið fagnandi og af norð-
lenskri gestrisni. Aldrei heyrist
þar talað styggðaryrði við eða um
nokkurn mann. I mesta lagi gert
góðlátlegt grín að náunganum.
Heimilið er látlaust og menning-
arlegt og m.a. margt góðra bóka,
sem ég læt oft eftir mér að sökk-
va mér ofan í í kyrrðinni, sem
ekkert truflar nema hljóð þau
sem tilheyra náttúru Iandsins.
Verð ég að viðurkenna, að stund-
um gat tekið tíma að venjast
kyrrðinni, og að vakna við fugla-
söng og suð í flugum, í stað þess
þunga niðs umferðar, sem jafnan
fylgir morgunsárinu í Reykjavík.
Hallgrímur Ieyndi oft á sér og
gat verið gaman að gantast við
hann þegar svo bar undir. Fannst
mér oft skondið hversu rækilega
hann var áttaður ekki síður inn-
an húss en utan. Hvert herbergi
og jafnvel húsgagn Iaut reglu
áttavitans og fannst okkur borg-
arbörnum, sem kunnum fáar átt-
ir aðrar en uppeftir og niðreftir,
stundum kostulegt á að hlýða.
Hallgrímur, eins og annað fólk á
sömu slóðum, talaði hreinrækt-
aða norðlensku, sem í fyrstu
hljómaði skringilega f sunn-
lenskum eyrum. Framan af
fannst mér óþarflega mikið af
samhljóðum f þessari skýru
tungu, enda vanari sérhljóðum.
Fljótlega lærði maður að meta
hin nýstárlegu hljóð, sem fylgdu
heimsóknum í Litla-Hvamm, og
skynjaði þau sem nátúrulega
tónlist í réttum takti við manns-
sálina.
Hallgrímur þoldi illa skarkala
borgarlífsins og fór helst ekki
ótilneyddur til Reykjavíkur. Að
því leyti voru þau Lilja nokkuð
ólík. Þá sjaldan henni tókst að
telja mann sinn á að heimsækja
höfuðborgina, tók hann fljótt að
ókyrrast og verða heimfús. Hann
fór að hafa áhyggjur af hestun-
um sínum og fyrir kom að hann
missti áttirnar, aldrei þessu vant,
enda fátt um kennileiti ef miðað
er við Eyjafjörðinn.
Þótt mér fyndist Hallgrímur
og Lilja alltaf vera einkar ham-
ingjusamt fólk, þá vissi ég að
alltof oft hafði nístandi sorgin
knúið dyra hjá þeim. Þannig
misstu þau tvö elstu börn sín,
tvíburana Indriða og Jón, er þeir
voru í blóma lífsins. En, eins og
gjarnt er um lífsreynt fólk, þá var
áföllum tekið af æðruleysi og
sorgin hljóð. Virtist sem Hall-
grímur og Lilja efldust með
hverri raun sem á þau var Iögð.
Um leið og ég votta tengda-
móður minni og börnum hennar
mína dýpstu samúð vil ég þakka
Hallgrími fyrir þann hlýleik og
vinsemd sem hann ætíð sýndi
mér, allt frá fyrstu kynnum, og
fyrir að veita barnabörnum sín-
um það veganesti sem fólst í
nærveru hans og tilvist.
Grétar Sigurbergsson
Þegar hringt var í mig og mér
sagt að afi minn og alnafni væri
allur voru fyrstu viðbrögðin
undrun. Síðan Iét ég hugann
reika til allra þeirra góðu minn-
inga sem ég á og tengjast hon-
um. Þær eru margar og meðan
ég hef þær verður afi minn og al-
nafni áfram á lífi í huga mér.
Þegar ég var strákur var það
fastur punktur í tilverunni hjá
mér að fara norður til afa og
ömmu í Kristnesi á sumrin og
vera hjá þeim í mánuð. Mér
fannst þetta alltaf jafngaman og
afi átti stóran þátt í því. Fáir
höfðu jafngott lag á bömum og
hann og það sást best á barna-
börnunum hans sem litu ailtaf
upp til hans og dáðust að því
hvað hann var góður og
skemmtilegur. Þar var ég engin
undantekning.
Annað sem var skemmtilegt
við þessa dvöl í Kristnesi var að
fara á hestbak með afa. Hann
var mikill hestamaður og kenndi
mér réttu tökin í hestamennsk-
unni. Það var nánast ævintýri
Iíkast að fá að fara með afa ein-
hverja Ianga leið á hestunum.
Hann fór alltaf reglulega á hest-
bak sjálfur, ýmist einn eða með
öðrum, og þetta var það sem
hann hafði hvað mest gaman af.
Þegar afi hætti að vinna á
Kristnesi fluttu hann og amma í
Litla-Hvamm, sem þau höfðu
keypt og afi hafði síðan gert upp
með smá hjálp. Það verk sem
hann vann þar sýnir betur en
nokkuð annað hversu handlag-
inn hann var. Hann starfaði sem
smiður á Kristnesi og þá kunn-
áttu notaði hann óspart til að
gera upp Litla-Hvamm og það
listilega vel. Síðan hafði hann at-
hvarf í kjallaranum þar sem
hann var oft að smíða. Skemmst
er að minnast þess að þegar ég
útskrifaðist úr Háskóla Islands á
síðasta ári fékk ég mjög fallega
gjöf frá afa og ömmu. Það var
þríhyrnd veggklukka sem hann
hafði smíðað sjálfur. Betri minn-
ingu um afa er varla hægt að
hugsa sér.
Þó að heimsóknir til afa og
ömmu yrðu ekki eins langar eins
og áður þegar ég komst á ungl-
ingsár fór ég alltaf þangað á
hverju sumri og gisti þá hjá þeim
í nokkra daga. Þar var alltaf tek-
ið jafn vel á móti manni og það
hefur verið yndislegt að koma
þangað til að njóta fegurðarinnar
í Eyjafirðinum, sérstaklega í
góðu veðri.
Það er skrýtin tilhugsun að sjá
ekki afa aftur og að hann taki
ekki á móti mér næst þegar ég
kem í heimsókn í Litla-Hvamm.
En það er alltaf hægt að hugga
sig við minninguna. Og hún
verður okkar mesti styrkur. Það
er ósk mín að amma njóti minn-
inganna um afa og að þær styrki
hana í sorginni. Hún hefur misst
Iífsförunaut sinn til 50 ára og
slíkt skarð verður ekki fyllt. Eg
bið guð að styrkja þig, amma
mín, og hugsa um það góða sem
afi gaf þér í þessu lífi.
Hallgrimur lndriöason
I örfáum orðum langar mig að
minnast Hallgríms Indriðasonar
í Litla-Hvammi sem varð bráð-
kvaddur á heimili sínu þann 14.
þessa mánaðar. Hallgrímur var
einn af þessum sterku, fslensku
mönnum, einlægur, hæglátur og
fölskvalaus vinur vina sinna.
Hann var einstakt ljúfmenni og
var einkar lagið að gefa frá sér
mannlega hlýju sem engir kunnu
betur að meta en börnin sem
hann umgekkst. Barnabörnin
hans elskuðu hann og dáðu.
Hann kom fram við þau eins og
fullorðið fólk, ræddi við þau,
grínaðist og skemmti þeim á
þann hátt sem þau kunnu vel að
meta.
Hallgrímur eyddi ekki tíman-
um í óþarfa mas en hann hafði
sínar skoðanir á hlutunum og
var fús að ræða þær ef eftir var
leitað. Hann var hjálpsamur og
greiðvikinn og taldi aldrei eftir
sér aukasnúning ef það gat orðið
samferðamönnum hans að liði.
Hann var vinnusamur og féll
aldrei verk úr hendi.
Hallgrímur og Lilja, Iífsföru-
nautur hans í hálfa öld, voru ein-
staklega skemmtileg heim að
sækja. Það var alltaf á vísan að
róa með veisluföng handa gest-
um og Hallgrímur lét ekki sitt
eftir liggja að bjóða gesti vel-
komna með spjalli um daginn og
veginn. Þótt þau væru ólík ríkti
mikil eindrægni á heimilinu og
enginn þurfti að óttast að þar
væri rifist eða deilt um nokkurn
hlut.
Myndarskapur hefur einkennt
allt heimilishald þeirra. Lilja er
snillingur f öllu sem sneri að
heimilishaldi og Hallgrímur
snillingur í að lagfæra og dytta
að öllu sem Iagfæringar þurfti.
Heimilisbragur hjá þeim hjónum
var einstakur. Þau voru samhent
og sem einn maður í að fram-
kvæma það sem gera þurfti.
Handlagni og snilld Hallgríms
við smíðar er víða sjáanleg en
líklega hvergi þó eins og í Litla-
Hvammi sem þau Lilja gerðu
upp. Þau keyptu gamalt hús í
niðurníðslu og gerðu upp þann-
ig að varla verður betur gert. Þar
hafa þau búið síðustu árin í tún-
fætinum hjá Helgu og Herði,
dóttur og tengdasyni f Hvammi,
sem reka þar myndarbúskap. Á
síðastliðnu ári fengu Hvamms-
búar og þar með Litli-Hvammur
viðurkenningu sveitarinnar fyrir
snyrtimennsku og var það einkar
vel til fundið því varla verður
lengra komist í snyrtimennsku
en á þessu heimili.
Nú þegar Ieiðir skilja sitja
minningarnar einar eftir. Það er
fagur minnisvarði sem Hallgrím-
ur skilur eftir sig meðal sam-
ferðamanna. Óvini átti hann
enga og öllum reyndi hann að
gera gott sem á vegi hans urðu.
Lilja hefur misst mikið en allt
í kringum hana tala handarverk
Hallgríms, og áfram munu liggja
gangvegir til Litla-Hvamms til að
heilsa upp á einstaklega gest-
risna húsfreyju.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Lilju, barna Hallgríms
og tengdabarna, barnabarna
hans og systkina og allra annarra
aðstandenda.
Guð blessi minningu þessa
öðlings, Hallgríms Indriðasonar.
Sigrún Klara Hannesdóttir
Magnea Krístín Sigurðardóttir
fráHóliíKinn
Kveðja frá ötnmubarni
Eg þakka þér elsku amma,
þau ár, sem þú veittir mér.
Gleði, við spil milli anna,
þú ætíð gast sinnt, okkur hér.
Að tala um heima og geima,
um allt sem hugurinn her.
Þú ætið varst þarna, að hlusta,
þín ráð voru stórkostleg.
Þú frjó varst í hugsun og verki
og hörnum þú unnir svo mjög.
Þú vel, harst þitt aðalsmerki,
og hugprýði voru þín lög.
Ég sakna þín elsku amma,
þú varst mér svo hlíð og góð.
Guð þig, varðveiti og geymi,
við hittumst á annarri sól.
Ása Jakobsdóttir.