Dagur - 07.11.1998, Blaðsíða 6

VI-LAU GARDAGVR 7. NÓVEMBER 1998
ro^tr
MINNINGARGREINAR
Teitur Bjomsson
Minningarorð
Teitur Bjömsson var fæddur á
Hallbjarnarstöðum í Reykjadal
í S.-Þingeyjarsýslu 14. október
1915 og andaðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri 26.
október síðastliðinn; banamein
hans var krabbamein. Foreldr-
ar hans voru hjónin Elín Tóm-
asdóttir frá Stafni, f. 2. október
1880, d. 17. september 1953,
og Björn Sigtryggsson frá Hall-
bjarnarstöðum, f. 9. maí 1889,
d. 28. mars 1956. Þau Elín og
Bjöm bjuggu á Brún nær allan
sinn búskap og eignuðust sex
böm, af þeim var Teitur elstur;
þá kom Ingvar, f. 30. janúar
1917, d. 21. febrúar 1949; síð-
an Helga, f. 27. febrúar 1919,
d. 23. febrúar 1935; næstur
var Hróar f. 14. október 1920,
d. 25. júní 1991; þá Svafar, f.
24. nóvember 1922, d. 26.
ágúst 1954; og yngstur var
Gestur f. 18. apríl 1924, d. 7.
apríl 1995.
Teitur Bjömsson tók próf frá
héraðsskólanum að Laugum
1935. Hann var bóndi á Brún í
Reykdælahreppi 1940-43 og
frá 1951, en í Saltvík í Reykja-
hreppi 1943-51. Teitur var
oddviti Reykdælahrepps 1966-
82, formaður stjórnar Kaupfé-
lags Þingeyinga 1975-86, sat í
stjórn Búnaðarsambands S.-
Þingeyinga 1960-96, var full-
trúi á Búnaðarþingi 1962-86
og átti sæti í stjórn Osta- og
smjörsölunnar í 8 ár.
Teitur kvæntist 29. júní 1940
Elínu Aradóttur, f. 3. nóvember
1918, og lifir hún mann sinn.
Foreldrar hennar voru Ari
Bjamason bóndi á Grýtubakka
í Höfðahverfi, og k.h. Sigríður
Ámadóttir. Börn Teits og Elín-
ar eru sex: a) Bjöm, í. 11.10.
1941, skólameistari, Isafirði,
maki Anna G. Thorarensen; b)
Ari, f. 13.3 1943, ráðunautur
og formaður Bændasamtak-
anna, Hrísum, Reykjadal, maki
Elín Magnúsdóttir, þau eiga
þrjú börn, Elínu, Magnús og
Teit; c) Sigríður, f. 6.2. 1946,
sérkennari, Kópavogi, maki
Eggert Hauksson, þau eiga
þrjú böm, Elínu, Hauk og Láru
Bryndísi; d) Erlingur, f. 6.2.
1946, bóndi, Brún, maki Sig-
urlaug Laufey Svavarsdóttir,
þau eiga einn son, Teit; e)
Helga, f. 8.8. 1947, kennari og
garðyrkjubóndi, Högnastöðum
í Hrunamannahreppi, maki
Jón Hermannsson, þau eiga
þrjár dætur, Katrínu, Elínu
Unu og Eddu; f) Ingvar, f. 2.2.
1951, læknir, Akureyri, maki
Helen Margaret f. Barrett, þau
eiga tvö börn, Þóru og Teit.
Úför Teits Björnssonar fór
fram í Einarsstaðakirkju laug-
ardaginn 31. október s.I.
Teitur Björnsson, bóndi á Brún
í Reykjadal, er látinn. Með hon-
um er genginn einhver besti full-
trúi bænda og bændamenningar
íslenskrar.
Kringum síðustu aldamót voru
Þingeyingar í forystu í mörgum
framfaramálum. Þeir stofnuðu
félög til fræða og mennta, lærðu
erlend mál, bókalitlir við kerta-
ljós, til að skynja stefnur og
strauma tímans, kynntu sér
kenningar Georgs Brandesar og
hættu að ganga til altaris. Þeir
Iásu um raunsæisstefnuna og
bóndi ofan úr Mývatnssveit, af
Skútustaðaætt, skrifaði sögur
sem taldar eru bestar af bók-
menntum þeirrar gerðar. Þeir
stofnuðu fyrsta kaupfélagið á Is-
landi í Þverárbaðstofunni 1882
og komu á unglingaskólum.
Laugaskóli er fyrsti stóri héraðs-
skólinn. Litlu síðar kom hús-
mæðraskóli á Laugum. Úr þess-
um jarðvegi var Teitur á Brún
sprottinn og þar stóðu rætur
hans allt hans líf.
Jörðin Brún er nýbýli, byggt í
landi Hallbjarnarstaða, af for-
eldrum Teits, þeim Birni Sig-
tryggssyni og Elínu Tómasdóttur.
Elín var frá Stafni en Björn frá
Hallbjarnarstöðum, Sigtryggs-
son, Helgasonar. Sigtryggur á
Hallbjarnarstöðum átti 6 syni,
auk dætra, og var Björn þeirra
elstur. Allir fóru þeir í bænda-
skóla og allir voru þeir efstir á
búfræðiprófi. Næmi og dugnaður
hefur lengi fylgt Hallbjarnar-
staðafólki. Samtfmis voru bræð-
urnir bændur í Reykdælahreppi.
Þegar Björn og Elín á Brún
reistu býli sitt árið 1919 á hæðar-
brún allnokkuð hærra en Hall-
bjarnarstaðir, á fornri seltóft, var
búið bæði hærra og framar í
Reykjadal. Nú er Brún fremst
bæja austan ár, reisulegt stórbýli.
En það gerðist ekki af sjálfu sér.
Indriði Indriðason frá Ytra-Fjalli
segir svo um landnám Brúnar í
minningargrein um Björn Sig-
tryggsson: „Það var á orði haft á
landnámsárum Björns, að þau
hjónin á Brún hefðu húsað býli
sitt, brotið jörð og búið sér í hag-
inn með harðneskjukenndri ósér-
hlífni, sjálfsafneitun og stakri
forsjálni." (Tíminn, 26. apríl
1956).
Teitur á Brún var elstur sex
systkina sem öll eru nú Iátin.
Hann ólst upp hjá foreldrum sín-
um fyrstu fjögur árin á Hall-
bjamarstöðum, síðan á Brún. A
Laugaskóla var hann tvo vetur í
yngri og eldri deild, eins og þá
var háttað. Þess tíma minntist
hann með mikilli hlýju. Síðan
vann Teitur við bú foreldra sinna,
virkur í félagsstarfi ungs fólks í
dalnum. Haustið 1938 kom ung
og glæsileg stúlka vestan úr
Höfðahverfi, Elín Aradóttir, sem
námsmær í Húsmæðraskólann
og þann vetur bundust þau bönd
sem ekki röknuðu. Hinn 29. júní
1940 gengu Teitur og Elín í heil-
agt hjónaband að Grýtubakka og
var talið jafnræði mikið með
þeim. Þau byrjuðu búskap á
Brún í sambýli við foreldra Teits,
en síðan fluttu þau norður í
Saltvík í nokkur ár. Komu svo að
Brún aftur og taka þar við búi. A
Brún bjuggu þau við vaxandi
gengi og mikla rausn, síðustu
árin í félagsbúi með sonum sín-
um. Elín og Teitur eignuðust 6
börn sem öll eru gædd eiginleik-
um ættar sinnar, dugnaði, greind
og mannkostum.
Ekki gat öðruvísi farið en að á
Teit hlæðust opinber störf. Hann
var oddviti Reykdælahrepps,
sýslunefndarmaður, formaður
stjórnar Kaupfélags Þingeyinga
og BúnaðarþingsfuIItrúi til
margra ára. Vel má heimfæra
yfir á Teit vitnisburð Indriða á
Fjalli um Sigtrygg á Hallbjarnar-
stöðum, afa Teits: „Hann var
hollráður, Iangsýnn, vinsæll og
vel virtur.“ (Tíminn 26. apríl
1956).
Teitur á Brún var í hærra með-
allagi vexti, grannur, svipsterkur
með nett andlit, ennið hátt, hár-
ið liðað og skollitað. Allt hans fas
var festulegt, rólegt og hreint.
Hann var greindur vel og
stálminnugur. Teitur Björnsson á
Brún var góður bóndi, eljusamur
og þrautseigur. A Brún var mikið
unnið og oft lengi, en lítt horft á
klukku af óþörfu. Þó var undar-
tekning á ef gest bar að garði,
honum var veitt af rausn og alltaf
gefinn tími til samræðna. Ungur
var Teitur hraustur maður, en
lengi bagaði hann magaveiki. A
síðari árum gaf heilsan sig hægt
og hægt, en lengst af fór hann í
fjósverk kvölds og morgna. Allt
verður þó undan að láta og and-
aðist hann eftir stutta legu á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Ákur-
eyri 26. október síðastliðinn.
Að endingu vil ég gera orð Jóns
Ogmundarsonar, Hólabiskups,
að mínum, er hann minntist
fóstra síns og velgjörðarmanns,
Isleifs Gissurarsonar: „Þá kemur
mér hann í hug, er ég heyri góðs
manns getið. Hann reyndi ég svo
að öllum hlutum." Blessuð sé
minning Teits á Brún.
Jón Hermannsson.
Karólína Jóhannesdóttir
Minning um ömmu
Elsku Lína-amma mín er dáin.
Litla fallega amman mfn með
englahárið.
Ein fyrsta minning mín um þig
er þegar þú fórst með mig í Lysti-
garðinn. Sýndir mér blómin, tré-
in, fuglana og gosbrunninn. Þú
áttir nefnilega heima rétt hjá
Lystigarðinum og þær voru marg-
ar ferðirnar þangað sem við fór-
um saman. Ég var oft heima hjá
þér og Jóhanni afa í Eyrarlands-
veginum og þaðan á ég fullt af
yndislegum minningum. T.d.
þegar þú bakaðir heimsins bestu
pönnukökurnar, þegar ég fékk að
gista undir risasænginni í hjóna-
rúminu og þú last fyrir mig bók-
ina um Tuma og regnbogann,
þegar þú fórst með mig í kjallar-
ann og ég hjálpaði þér að þvo í
skrýtnu þvottavélinni með vind-
unni. Oftar en ekki fórum við út
saman á haustin og tíndum rifs-
ber, löbbuðum um garðinn og
sungum saman. Á veturna renndi
ég mér í stóru brekkunni bak við
húsið og þú varst með nefið límt
1 gluggann því þú varst svo hrædd
um að ég myndi meiða mig. Eg
man lfka svo vel eftir því hvað
það var gott að bara sitja hjá þér,
leggja lófann minn í þinn og þú
straukst blíðlega um handarbak-
ið mitt.
Alltaf varstu óspar á hrós ef vel
gekk og oftar en ekki fylgdu
nokkur gleðitár, en ef eitthvað
amaði að og illa gekk í lífinu
varstu alltaf tilbúin að faðma,
hlusta og stijúka burtu vonbrigð-
istárin.
Það er svo margs að minnast,
margar hlýjar minningar um þig
sem ég mun varðveita og halda á
lofti fyrir litlu drengina mína tvo,
sem fengu svo lítið að kynnast
þér.
Síðustu árin voru erfið fyrir
þig. Illvígur sjúkdómur lagði
undir sig hugsun þína og andleg-
an mátt. En samt varstu alltaf
jafn líkamlega hraust og falleg
með mjúka englahárið þitt.
Eg hugga mig við það, að núna
ertu hjá Jóhanni afa, sem hefur
beðið eftir þér með opinn faðm-
inn og núna ertu eflaust að balca
pönnukökur ofan í alla og lesa
söguna um Tuma fyrir börnin
sem eru þarna hjá ykkur.
Elsku amma, farðu í Guðs friði
og takk fyrir allt.
Guð blessi minningu þína.
Eydís.
Nú breiðir jörðin út fannhvíta
faðminn,
ogfegurstu stjömur skína.
Hvít og gljáandi mjöllin minnir
á mjúku armana þína.
Um slíkar nætur er enginn einn,
sem elskar, vakir og biður.
Eg heillast af lísfsins tign og
töfrum.
Hver tilfinning mín erfriður.
Um sltkar nætur er enginn einn,
og ekkert, sem hjartað saknar,
þvt minningin andar Itfi t hið
liðna,
og Ijúfasta gleðin vaknar.
(Höf. Davíð Stefánsson)
Ég lcveð ömmu með þakklæti fyr-
ir allt sem hún gaf mér. Guð
blessi minningu hennar.
Ama Einarsdóttir.
Wansi'na Jónsdóttir
Hansína Jónsdóttir fæddist á
Akureyri 16.12.1919, hún lést
á Dvalarheimilinu Hlíð 9. sept-
ember síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru: Jón Halldórsson,
skipstjóri á Akureyri og kona
hans Klara Bjarnadóttir, skipa-
smiðs á Akureyri. Fyrri maður
Hansínu var Gestur Halldórs-
son húsasmiður. Þau skildu.
Þau eignuðust 5 böm; Guð-
mund Ingva f. 8.4.1941,
kvæntur Júlíönnu Tryggvadótt-
ur, Klara f. 27.10.1942, (Klara
er látin) gift Birni Gunnars-
syni, Halldór f. 6.1.1945,
Hekla f. 1947, og Sigurður f.
19.2.1952, kvæntur Ingibjörgu
Jósefsdóttur.
Hansína missti móður sína
mjög ung og var þá komið í
fóstur til Stefáns Jóhannesson-
ar smiðs og bónda í Stóradal í
Saurbæjarhreppi og konu hans
Margrétar Jónsdóttur, og var
Hansína hjá þeim til ferming-
araldurs. Éftir það vann hún á
ýmsum stöðum og safnaði sér
fyrir skólagjaldi, í Húsmæðra-
skólann á Laugalandi.
Útför Hansínu fór fram frá
Akureyrarkirkju 14. sept. síð-
astliðinn.
/ starfinu dróstu þig hvergi t hlé
þin hugsun að geta mest látið í té
þar geislaði t gegnum vik hvert.
Að flýja afhólmi varfjarri þér æ
og fáum var stundunum kastað á
glæ
og verkin þín votta það bert.
Höf. Á.H.
Löngum starfsdegi er lokið þá
er hvíldin kærkomin. Hansína
taldi aldrei eftir sér erfiðið. Hún
var baráttukona á hveiju, sem
gekk. Hún var ör í lund og vildi
drífa í því, sem þurfti að fram-
kvæma. Ég nefndi að hún hefði
safnað sér upp í skólagjald í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi, það
var held ég töluvert afrek. Á þess-
um tíma var ekki sjálfgefið að fá-
tækar stúlkur gætu stundað nám
í skólum, nema að aðstoð kæmi
til. Og veran á Húsmæðraskólan-