Dagur - 07.11.1998, Page 7

11 ít »-
t» »1 'I M t\ 1*
n « t »

XXt
ir..
JLlll

LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1 9 9 8 - VJI
um á Laugalandi, hefur reynst
Hansínu gott veganesti fyrir lífið.
Enda minntist hún þess tíma
með mikilli hlýju. Heimili henn-
ar varð fljótt stórt og mörgu
þurfti að sinna. En lífið fór ekki
mjúkum höndum um Hansínu.
Astvinamissir; fyrst að missa
móður sína kornung, dauði
barnabarna og dóttirin Klara, lést
ung kona frá sinni fjölskyldu. Og
erfitt hefur verið fyrir Hansínu
að þurfa á sjúkrahús frá hópnum
sfnum, en hún þurfti að dvelja á
Kristneshæli um tíma. Eftir að
hún og Aðalsteinn giftu sig
bjuggu þau á Spítalastíg síðan í
Ægisgötu en lengst bjuggu þau í
Lyngholti 20. Þau ráku þar gisti-
heimili, sem þau nefndu Dala-
kofann. Þá kynntust þau mörgu
fólki og eignuðust vini, því marg-
ir komu aftur og aftur til að gista
er þeir voru á ferð. Hansína gerð-
ist félagi í Náttúrulækningafélagi
Akureyrar og þegar farið var að
safna til byggingar heilsustofn-
unar í Kjarnalundi, gekk hún í
því af eldmóði. Og hún sá þetta
óskabarn sitt rísa. Hansína var
kjörin heiðursfélagi 1991. Hans-
ína hafði mjög gaman af að spila
á spil og gerði nokkuð af því.
Einnig var hún ljóðelsk og kunni
mikið af kvæðum og vísum. Eg
ætla að enda þessi fátæklegu
kveðjuorð mín með ljóði, sem
Aðalsteinn gerði daginn sem hún
dó.
Kveðja.
Geislar sktna skærir
skuggar missa völd
friður þreyttum færir
fagurt ævikvöld
vakir von í hjarta
velur hver sittfag
blómaveldið bjarta
býður nýjan dag.
Höf. A.Ó.
Við hjónin sendum öllum
börnum Hansínu, og Ijölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Lilja Randversdóttir.
Hrafnhildnr Áskelsdðttir
Hrafnhildur Áskelsdóttir var
fædd á Grenivík 10. maí 1958.
Hún lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 26. október
síðastliðinn. Foreldrar hennar
voru Áskell Bjarnason og Þór-
hildur Ingólfsdóttir bæði frá
Grenivík. Hrafnhildur eignað-
ist einn son, Guðmund Þór,
með sambýlismanni sínum Sæ-
mundi Guðmundssyni og var
heimili þeirra að Túngötu 17 á
Grenivík. Hrafnhildur var elst
fjögurra systkina. Onnur í röð-
inni er Jakobína Elín, leik-
skólakennari, þá kemur Bjarni,
viðskiptafræðingur og yngstur
er Ingólfur sem er við nám í
Háskólanum á Akureyri.
Útför Hrafiihildar var gerð frá
Grenivíkurkirkju þriðjudaginn
3. nóvember kl. 14.00.
Þegar ung kona deyr í litlu
byggðarlagi er stórt skarð
höggvið. Bönd skyldleika og vin-
áttu tengja og missirinn er allra.
I þetta sinn steyptist napur vet-
ur yfir byggðarlagið okkar alltof
snemma. Ymsum haustverkum
var ólokið áður en vetur konung-
ur settist að. Líkt og veturinn,
kom andlát Hrafnhildar alltof
snemma og mörgum verkum var
ólokið. Hvers vegna er kona á
besta aldri hrifin frá okkur?
Hver er tilgangurinn? Fyrir okk-
ur sem eftir lifum er erfitt að
finna svör við þessum spurning-
um og við stöndum eftir ber-
skjölduð fyrir duttlungum æðri
máttarvalda.
Hrafnhildur fæddist á Grenivík
en á fyrsta ári fluttist hún með
foreldrum sínum til Akureyrar og
bjuggu þau fyrst í Ránargötu 22,
en síðar í Ránargötu 18 og bjó
hún þar, þar til hún kynntist sam-
býlismanni sínum Sæmundi
Guðmundssyni frá Akurbakka á
Grenivík. Byggðu þau sér hús að
Túngötu 17 á Grenivík þar sem
heimili Hrafnhildar var til dauða-
dags. Hefur heimilið ætíð ein-
kennst af snyrtimennsku í hví-
vetna. Árið 1980 fæddist þeim
sonur, Guðmundur Þór. Á erfiðri
stundu er gott fyrir þá feðga að
eiga hvorn annan að og sameigin-
leg áhugamál, sem Hrafnhildur
tók reyndar einnig virkan þátt í.
Hrafnhildur vann iengst af hér
í frystihúsinu á Grenivík og um
tíma var hún starfandi verkstjóri.
Störf Hrafnhildar einkenndust af
dugnaði og trúmennsku.
Það var svo fyrir fimm árum að
höggið kom. Hrafnhildur greind-
ist með krabbamein í brjósti.
Lengi vel trúðum við að lækna-
vísindin væru komin svo langt að
þau gætu hjálpað Hrafnhildi við
að ná yfírráðum yfir þessum ill-
víga sjúkdómi. Hefur hún barist
hetjubaráttu þessi fimm ár.
Aldrei var kvartað og sá dugnað-
ur sem hún sýndi og ærðuleysi
mætti vera mörgum til eftir-
breytni. Þó er mér það fullljóst
að baráttan var hörð og erfið.
Von og gleði þegar betur gekk,
vonleysi og hryggð þegar illa
gekk.
Þótt kaldir vindar blási þessa
dagana veit ég að allir íbúar
Grýtubakkahrepps hugsa til fjöl-
skyldu Hrafnhildar með hlýju og
virðingu fyrir konu sem þarðist
hetjubaráttu til síðustu stundar.
Eg og fjölskylda mín vottum
Sæmundi, Guðmundi, Dódu,
Kela og systkinum Hrafnhildar
innilega samúð. Guð gefi ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
„Og því er allt svo hljótt við
helfregn þtna,
sem hefði klökkur gígustrengur
brostið.
Og enn ég veit margt hjarta,
harmi lostið,
sem hugsar til þt'n alla daga sína."
(T.G.).
Guðný Sverrisdóttir.
í minningu Döbbu.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
Itf mannlegt endar skjótt.
Hallgrfmur Pétursson.
Við höfum misst góða vinkonu,
hennar verður sárt saknað en
minningin lifir.
Elsku Sæmi og Gummi, for-
eldrar og systkini, ykkar missir er
mikill. Hugur okkar er hjá ykkur.
ViIIi, Dúdda, Margrét, Ella,
Berglind og Heiða Björk.
Inguim Þorsteinsdóttir
Látin er heiðurskonan Ingunn
Þorsteinsdóttir frá Broddanesi,
eitt hundrað og eins árs að aldri.
Við dánarfregnina rifjast upp íyrir
mér minningar frá árunum 1944-
48 þegar ég dvaldi nokkrar vikur á
hverjum vetri á heimili hennar
sem farkennari í Kirkjubóls- og
Fellshreppum. Ingunn og maður
hennar Guðbrandur Benedikts-
son léðu húsnæði sitt undir skóla-
hald og sáu kennaranum íyrir
herbergi, fæði og þjónustu hálfan
kennslutímann í Fellshreppi á
móti Jóni bónda Jónssyni og
Svanborgu Gísladóttur á Brodda-
nesi. Mér Ieið mæta vel hjá þessu
ágæta fólki og minnist þeirra
daga, sem ég dvaldi hjá þeim á
Broddanesi með gleði og þökk,
þrátt fyrir þrengslin og aðstæður,
sem vafalaust væru metnar erfið-
ar á mælikvarða nútímans.
I húsi Guðbrandar og Ingunnar
fór kennslan fram í stærstu stof-
unni, sem jafnframt var notuð
sem svefnherbergi. Nemendur
voru milli 10 og 1 5 og var þeim
sem komu frá öðrum bæjum í
Kollafirði jafnað niður á Brodda-
nesheimilin, sem voru Ijögur.
Matur var ávallt mikill og góður
og fjölbreyttur miðað við það sem
þá gerðist og er mér minnisstætt
hve hann var snyrtilega fram bor-
inn. Ingunn húsfreyja hafði verið
tvo vetur á Kvennaskólanum á
Blönduósi og áður hafði hún
stundað nám í Unglingaskólanum
á Heydalsá og fékk hún þannig þá
bestu menntun sem ungum
sveitastúlkum stóð til boða á þeim
tíma, þ.e.a.s. á fyrstu áratugum
aldarinnar. - Ingunn var há vexti
og grönn og hafði Ijarrænt augna-
ráð líkt og þeim er gefið, sem sjá
gegnum holt og hæðir. Hún var
mörgum góðum kostum búin, en
þar sem bún var afar hlédræg og
dul að eðlisfari leyndi hún á sér,
þannig að fáir vissu hvern mann
hún hafði að geyma. - Mér féll því
betur við Ingunni sem ég kynntist
henni Iengur og meira. Fann ég
reyndar fljótt að hún var bæði
stálminnug og vel gefin. Hún
fylgdist vel með námi barna sinna
og minnist ég þess, að eitt sinn
heyrði hún börn sín vera að ræða
hvernig átt hefði að stafsetja til-
tekið orð á réttritunarprófi.
Undraðist hún að þau skyldu hafa
flaskað á orðinu og benti þeim á
að stofn orðsins bæri með sér
hvernig átti að skrifa það. Greini-
lega einfalt mál í hennar augum.
Út frá þessu litla dæmi mátti
álykta að hún byggi yfir notagóðri
þekkingu á íslenskri tungu.
Þá var ekki komið að tómum
kofunum hjá henni í sögu lands
og þjóðar. Mannanöfn og ártöl var
henni leikur einn að læra og
muna. Og þessi minnishæfileiki
entist henni fram á eiliár. - Ing-
unn talaði oft með aðdáun og
virðingu um fósturforeldra sína,
merkisbóndann Sigurð Magnús-
son hreppstjóra á Broddanesi og
konu hans Ingunni Jónsdóttur.
Þau voru barnlaus en ólu hana
upp frá tveggja ára aldri og Helga
Þorsteinsson bróður hennar. For-
eldrar þeirra systkina voru Þor-
steinn Helgason í Hrafnadal í
Bæjarhreppi og Helga Sigurðar-
dóttir kona hans, er eignuðust sjö
börn.
Húsráðandinn, Guðbrandur
Benediktsson, var glaðsinna,
mannblendinn og opinskár og
sást aldrei skipta skapi. Hann var
einnig fróður og minnugur og vel
heima í íslenskum bókmenntum
og sagnfræði. Áttu þau hjón því
mörg sameiginleg áhugamál þótt
ólík væru að eðlisfari.
Broddanes er með mestu
hlunnindajörðum sýslunnar, 60
hundruð að fomu mati. Þar var
mikill reki, selveiði, æðarvarp og
kofnatekja. En öll þessi hlunnindi
kostuðu mikla vinnu, enda voru
börn þeirra Ingunnar og Guð-
brandar, 6 að tölu, ekki gömul
þegar þau byrjuðu að hjálpa til við
bústörfin. Má nærri geta að oft
hefur húsfreyjan verið þreytt þeg-
ar hún gekk til náða eftir langan
vinnudag, því að átta manna fjöl-
skylda þarf mikla þjónustu, sem
bætist við önnur húsmóðurstörf.
En fljótlega mun elsta barnið,
Ingunn Sigurrós, kölluð Ina, hafa
farið að létta móður sinni heimil-
isstörfin. Og jafnóðum sem börn-
in uxu upp fóru þau að taka vax-
andi þátt í bústörfunum. ÖIl urðu
þau mannvænlegt og dugandi fólk
og einn sonurinn, Benedikt, fór í
langskólanám og er hann læknir á
Vífilsstöðum. - Þau hjón Ingunn
og Guðbrandur hættu búskap
árið 1962 og létu jarðarhluta sinn
í hendur Sigríðar dóttur þeirra og
tengdasonarins, Einars Eysteins-
sonar frá Bræðrabrekku. Fluttu
þau þá suður og bjuggu um skeið
í Kópavogi. Starfaði Guðbrandur
síðan sem húsvörður í Alþingi um
árabil.
Mann sinn missti Ingunn
haustið 1979. Fór hún þá nokkru
síðar að Vífilsstöðum þar sem
hún hefur síðan átt athvarf í elli
sinni í skjóli Benedikts læknis,
sem hafði góða aðstöðu til að
fylgjast með líðan hennar. Við
hjónin heimsóttum hana stöku
sinnum. Fagnaði hún jafnan
komu okkar og var auðfundið að
sálarþrekið var óbilað þótt líkam-
inn væri æðimikið tekinn að
hrörna. Ennþá var stálminnið til
staðar og afmælisdagar bæði
barna og barnabarnanna allir til-
tækir, svo margir sem þeir þó
voru. En mest undraðist ég hve
Iétt var yfir henni og hvílík birta
ljómaði á ellimóðu andlitinu, sem
löngum var svo alvörugefið og
lokað. Henni leið greinilega vel á
Vífilsstöðum þótt fáir af herberg-
isfélögum hennar væru þess lík-
legir að vera samræðuhæfir. Við
rifjuðum upp gamlar minningar
frá góðum dögum á Broddanesi
og heimsóknartímarnir voru fljót-
ir að líða. En kveðjustundirnar
sem við hjónin áttum með Ing-
unni eru okkur ógleymanlegar,
slík voru þakkarorðin og bless-
unaróskirnar sem umvöfðu mann
og fylgdu okkur úr hlaði. Og gilti
þá einu hvort hún stóð upprétt og
alklædd eða útafliggjandi í rúmi
sínu eins og hlutskipti hennar
varð síðustu árin. Fyrirbænir
hennar voru ávallt jafn heitar og
innilegar þannig að við höfðum
mun meira að sækja til hennar
heldur en hún til okkar. Um slík-
ar manneskjur er sagt á nútíma-
máli, að þær gefi mikið af sér. Og
það gerði Ingunn Þorsteinsdóttir
svo sannarlega.
Er tímar liðu sóttu þeir kvillar
fastar á, sem ellinni fylgja, því að
það er sannleikur sem Jakob
Thorarensen skáld segir í brag
sínum um aðra merka Stranda-
konu fyrir 50 árum:
„... Traustar allar taugar þarf
til aðfullna hundrað árin."
Ingunn var lengst af ævinnar
heilsugóð og náði að fylla öldina
og einu ári betur. Hún andaðist
södd Iífdaga en sátt við guð og
menn. Við hjónin biðjum guð að
blessa minningu hennar og send-
um ættingjum hennar og ástvin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Torfi Guðbrandsson.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen Sverrlr Einarsson
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlfð 35 • Sfmi 581 3300
allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/