Dagur - 11.09.1999, Side 6
LÍF/Ð í LAND/NU S
LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 1999
„Ég gerði það oft í Svíþjúð að
vera í stúdíum þar sem verið
var að gera tilraunir með lyf.
Mér fannst það ekki skipta
neinu máli annað en það að
ég gæti lagt eitthvað jákvætt
afmörkum frekar en að drep-
ast úrþessu. Sem hefur ekki
gerst ennþá, “ segir Gunnar
Jökull Hákonarson.
-mynd: tbtur
Hann fór í
áfengis-
meðferð fyr-
ir þrettán
árum og þá
kom í Ijós
að hann var
HlV-smitaður. Gunnar
Jökull Hákonarson var
eitt sinn talinn efnileg-
asti trommuleikari
landsins eða jafnvel sá
besti.
„Ég hef líklega verið tíu eða
ellefu ára, þegar ég byrjaði að
spila á trommur. Við vorum í
skólahljómsveit í Langholts-
skóla. Eg spilaði á marmoniku.
Trommuleikarinn átti í erfið-
leikum með að spila með
hljómsveitinni, hann heyrði
ekki hvernig lögin hljómuðu.
Þá sagði ég honum hvernig
hann ætti að spila, settist við
settið og sýndi honum. Svo var
komið að skólaballi og þetta
gekk hvorki né rak. Þannig þró-
aðist það að ég fór á tromm-
urnar og spilaði alveg villt allt
kvöldið við góðar undirtektir og
tók meira að segja trommusóló.
Þetta var einhver hæfileiki sem
kom í ljós,“ segir Gunnar Jök-
ull.
Gunnar spilaði með ýmsum
hljómsveitum, en þegar hann
var 16 ára fór hann út til
London til þess að spila með
hljómsveit sem síðar varð
heimsfræjg. Það er hljómsveit-
in Yes. „Ég var ekkert svekktur
yfir framgangi þeirra. Þeir
slógu ekki í gegn í Bretlandi
fyrr en árið 1969 og þremur
árum síðar í Bandaríkjunum.
Þá var ég að gera það gott með
Trúbrot. Eg var líka orðinn
þreyttur á þessu blaðri um að
verða ríkur og heimsfrægur.
Það var alveg sama hversu mik-
ið við spiluðum, við fengum
bara hól en við fengum sáralít-
ið borgað. Eg dró varla fram
lífið þarna. Ég vissi þá að ég
gat komið hingað til Islands og
fengið mikið meiri pening."
Kom fvrst fram
í New York
Trúbrot varð til við sameiningu
tveggja hljómsveita. Karl Sig-
hvatsson og Gunnar Jökull
komu úr Flowers en Gunnar
Þórðarson, Rúnar Júlíusson og
Shady Owens úr Hljómum.
„Við ætluðum að sameina úr
hljómsveitunum röddunina frá
Hljómum og undirspilið hjá
okkur Kalla. Þannig værum við
komin með topp undirspil og
topp söng. Bæði böndin voru
topp númer á landinu. Ef við
vorum að spila stutt hvort frá
öðru, þá gat annað lent í því að
fá tómt hús vegna þess að fólk-
ið fór yfirleitt á einn stað.
Þetta var farið að fara svolítið í
pirrurnar á okkur.
Við byrjuðum að æfa í maí
1969, æfðum nokkuð stíft og
fórum svo til Bandaríkjanna.
Við spiluðum í mánuð á klúbb-
um New York-borgar áður en
við komum fram á íslandi. Við
notuðum ferðina til þess að
spila okkur saman. Svo komum
við til Islands og komum fram í
Glaumbæ og
helgina þar á eft-
ir í Húsafelli um
verslunarmanna-
helgina.“
Hljómveitinni
var vel tekið í
Bandaríkjunum.
Að sögn Gunnars
vildu allir gera þá
fræga og ríka þar.
„Ameríkanar eru
svo mikið í loft-
inu af því þeir
eru á skýi.
Þannig að það
varð ekki að
neinu þar, þetta
var bara blaður.
Þó voru ýmsir sem buðu okkur
út að borða og svoleiðis.
Þegar við gáfum út hljóm-
plötuna Lifun, fórum við með
eintak til Apple-plötufyrirtækis
Bítlanna og ætluðum að reyna
að komast á markað úti. I dag
eru allir vitlausir í þetta og eiga
ekki krónu yfir hvað þetta sé
æðislegt. Viðbrögðin voru ekki
eins mikil þegar platan kom út.
Við fylltum þó allstaðar og það
komust færri að en vildu á tón-
leika hjá okkur í Háskólabíói."
Kraftaverkalyf
á markaðinn
Það er mjög algengt að tónlist-
armenn Ieiðist útí sukk. Gunn-
ar segist hafa fyrst orðið var við
eiturlyf þegar hann var að spila
úti í London. Hljómsveitin
spilaði með þekktum tónlistar-
mönnum, eins
og Cat Stevens,
Jimi Hendrix,
Spencer Davies
Group, Steve
Winwood og
Ginger Baker.
Gunnar segir að
þessir menn hafi
ekki komið fram
án þess að
bragða áfengi
eða nota éitur-
lyf. Þegar hann
kom heim voru
eiturlyfin komin
til landsins.
„Á þessum
tímum kynnt-
umst við hassinu og aðeins
seinna sýru, eða LSD. Eg
hreinlega þorði ekki að koma
nálægt þessu og langaði ekki til
þess. Eg var mikill andstæðing-
ur eiturlyfja meðan að ég drakk
brennvín í ómældu magni.
Þetta eyðilagði svolítið móral-
inn. Félagar mínir í tónlistar-
bransanum voru f eiturlyfjum
en kölluðu mig síðan búserinn.
Eg drakk mjög illa. Þegar við
vorum að spila í Klúbbnum
árið 1972 fékk ég bókstaflega
taugaáfall. Þá var mér vísað til
geðlæknis og hann lét mig hafa
lyf sem gerði það að verkum að
ég gjörsamlega losnaði við alla
vanlíðan.
Þetta var kraftaverkalyf sem
kom þarna á markaðinn. Það
sem ég vissi ekki var að ég
mætti ekki drekka ofan í það,0
þannig að ég tók lyfin og hélt
áfram að drekka. Það má segja
að þetta sé búið að vera 27 ára
sukk. Annað hvort í brennivíni
eða á lyfjum. Eg hafði aldrei
náð áttum í 27 ár. Lyfin slógu
lílca á fráhvarfseinkennin frá
alkóhólinu og þannig gat ég
notað lyfin til þess að hleypa
mér áfram.“
Litið á eyðni
eins og mannsmorð
I marsmánuði árið 1986 fór
Gunnar í meðferð á Vog. Þar
var tekin af honum blóðprufa
og við rannsókn á henni kom í
ljós að hann var HlV-jákvæður.
„Þetta var á þessum fyrstu
árum sem menn voru að frétta
af þessum sjúkdómi. Þá voru
ekki komin nein Iyf eða neitt
slíkt. Það vissi enginn annað
en þetta væri spurning um
nokkra mánuði eða nokkur ár í
mesta lagi. Eg reyndi að koma
mér inní bransann. Var að spila
á Broadway með Trúbrot en
mér leið svo illa út af þessu að
ég gafst upp á lífinu og fór út
til Svíþjóðar. Ég var þar í átta
„Ég var mikill and-
stæðingur eiturlyfja
meðan að ég drakk
brennvín í ómældu
rnagni. Þetta eyði-
lagði svolítið móral-
inn. Félagar mínir í
tónlistarbransanum
voru í eiturlyfjum en
kölluðu mig síðan
búserinn“