Dagur - 25.09.1999, Page 6

Xl-LAVGARDAGVR 2S. SEPTEMBER 1999

MINNINGARGREINAR
Bjarni Benediktsson
ájarlsstöðum
Bjarni Benediktsson fæddist á
Veigastöðum á Svalbarðsströnd
12. janúar 1914. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri 1. sept. sl. Foreldrar hans
voru Benedikt Sigurbjörnsson f.
3. apríl 1876, d. 13. jan. 1962
og Steinlaug Guðmundsdóttir f.
29. júlí 1878, d. 17. ágúst
1960. Fyrstu hjúskaparár sín
voru þau í húsmennsku á Sval-
barði á Svalbarðsströnd en reis-
tu sér síðan eigið hús á Grund
1908. A Veigastöðum bjuggu
þau 1912-1916 en þá fluttu þau
í Jarlsstaði í Höfðahverfi þar
sem þau áttu heima til dauða-
dags. Synir þeirra fimm auk
Bjarna voru: Sigurbjörn f. 16.
apríl 1899, Sigurður f. 1. nóv.
1902, Ingólfur f. 25. sept 1908,
þeir eru allir látnir. Eftirlifandi
eru Jóhann f. 5. júlí 1920 og
Kristján Helgi f. 23. okt. 1923.
Þann 8. sept. 1939 kvæntist
Bjarni Guðrúnu Friðriksdóttur
f. 14. júlí 1916, d. 24. feb.
1994. Foreldrar hennar voru
Friðrik Kristinsson bóndi í Hlé-
skógum og kona hans Anna
Margrét Vigfúsdóttir. Börn
Bjarna og Guðrúnar eru 1)
Anna Margrét f. 14. júlí 1941,
maki Gunnar Stefánsson f. 18.
des.1938. Þau búa á Grenivík
og eiga ijögur börn. 2) Friðrik
Gunnar f. 7. apríl 1944, maki
Guðlaug Sigurðardóttir f. 10.
maí 1947. Þau búa á Akureyri
og eiga þrjú böm. 3) Guðmund-
ur Kristinn f. 17. maí 1949,
maki Kristín Alfreðsdóttir f. 9.
nóv. 1953. Þau búa á Akureyri
og eiga tvö börn. 4) Steinlaug
Sigríður f. 16. nóv. 1953, maki
Þórður Magnússon f. 24. apríl
1950. Þau búa í Kópavogi og
eiga þrjár dætur. Bjarni og Guð-
rún bjuggu fyrstu árin í félagi
við Benedikt og Steinlaugu en
tóku fljótlega alveg við búinu.
Þar skiluðu þau ævistarfi sínu
öllu. Útför Bjarna var gerð frá
Grenivíkurkirkju laugardaginn
11. sept.
Snjórinn í gjánni fyrir ofan Dal
fór seint þetta sumarið eins og
stundum áður. Skiðaför voru þar
engin og orðið langt síðan skíða-
maður þeysti niður skaflinn og
notaði húsið fyrir stökkpall; enda
annar snjór og annað hús og
skíðamaður orðinn stirður. Bjarni
á Jarlsstöðum var orðinn saddur
Iífdaga og nú hefur hann kvatt.
Hann er farinn heim til himna.
Gunna var farin á undan. Fái hún
nokkru um ráðið verður búið að
baka þegar hann kemur. Ef það er
eitthvað Iíkur bakstur og á jörðu
þarf Bjami ekki einu sinni að
hafa endurheimt sinn fyrri tyggi-
búnað. Kökumar sem Gunna bar
á borð, jafnvel í venjulegu hvers-
dagskaffi heima á Jarlsstöðum,
voru líka alltaf með lagi, Iykt og
bragði sem best mátti kenna við
himnaríki.
I vitund bernskunnar verður
margt stórt og stórkostlegt. Bjarni
á Jarlsstöðum var þar mjög afger-
andi persóna - líldega okkar allra í
Dal. Hann var að vísu ekki
göldróttur, en komst eins nærri
því og ég þorði að trúa að slíkir
menn væru til. Jafnvel súrheys-
lyktin gat ekld verið nema góð ef
hún var í kringum hann. Hann
gat sofið standandi, bara ef hann
hallaði sér fram á eldhúsbekkinn.
Hann gat fundið lúðu í soðið bara
með því að banka með færinu
nokkrum sinnum í botn. Hann
gat farið heljarstökk án þess að
fara úr úlpunni. Hann gat látið
skapvond þarfanaut verða spök og
leggja kollhúfur eins og afgamlar
mjólkurkýr með því einu að horfa
framan í þau. Svona bolar eru
ægilegir. Hvert barn veit að eng-
inn nema sá sem er dálitið
göldróttur getur ráðið við svo
tröllauknar skepnur. Svo átti
hann traktor sem hét Farmall A.
Svoleiðis traktor áttu bara Sverrir
á Lómatjörn og séra Þorvarður í
Laufási. Sá var munurinn að þeir
síðarnefndu áttu líka jeppa. Trakt-
orinn hans Bjarna gegndi öllum
embættisskyldum heimilisöku-
tækis meðan báðir lifðu og ekkert
tæki kom í hans stað. Sögur af
ferðalögum á þessum traktor eiga
ekki endilega heima á þessum
stað, og eru fyrir þ\á ýmsar ástæð-
ur. I minningunni virðast fáir dag-
ar hafa verið án samgangs milli
Dals og Jarlsstaða. Kannski úr
báðum áttum. Þó var alltaf reynt
að eiga erindi. Það tíðkaðist ekki
að fara milli bæja án þess. Það
hefði verið flækingur.
Jarlsstaðaheilmilið var dálítill
ævintýraheimur. Allt kringum þau
hjóninvarð til dæmis að gróður-
vin. Dularfullar plöntur uxu í
pottum innandyra og garðurinn
úti varð stærri og stærri eftir því
sem árin liðu. Jafnvel rósir festu
yndi við húsvegginn en runnar og
tré hvísluðu ævintýrum hvert að
öðru á síðkvöldum. Aldrei efuð-
umst við um að Bjarni væri sérvit-
ur. Það var einn af kostum hans.
Það er líka bara einhver síðari
tíma útlegging að halda að það sé
galli. Hann var vitur og hann var
sér. Hann var hagleiksmaður á tré
og reisti sér marga litla minnis-
varða með því, sem nú er enn dýr-
mætara að megahandleika. Samt
hélt hann því fram að þeir væru
ómerkilegir. Hann var mjög góður
harmonikkuleikari. Samt átti
hann Iengi ekkert hljóðfæri. Hann
hafði sitt eigið ,,sánd“. Þótt hann
léki alþekkt lag og hann breytti
engum tóni, var enginn vandi að
heyra að það var hann sem lék og
enginn annar. Það var einhver
óvenjuleg, sífersk glitrandi gleði í
tóninum sem vakti danslöngun
jafnvel í stirðum liðamótum.
Hann var orðinn dálítið Iang-
þreyttur undir það síðasta.
Kannski finnst líka gömlum snjó á
sumardegi að hann ætti að vera
farinn. Ef Bjarni hafði einhvern-
tíma heyrt það sem predikarinn
segir, var hann búinn að gleyma
því: „Þannig sá ég að ekkert betra
er til en að maðurinn gleðji sig við
verk sín, því að það er hlutdeild
hans“. (Pred.3,22a).“Far því og et
brauð þitt með ánægju og drekk
vín þitt með glöðu hjarta, því að
Guð hefur lengi haft velþóknun á
verkum þínum.“ (Pred.9,7).
Við sem eftir stöndum gleðj-
umst þá bara þeim mun meir yfir
verkum hans og veru hans. Eg
veit að ég get í nafni okkar allra í
Dal þakkað að leiðarlokum fyrir
langa samvist, í mikilli gleði yfir
því að hafa átt þennan frænda.
Og nú er ilmur af laufi og angan
úr moldu og friður á himni og
jörð. „Því að efvér lifum, lifum vér
Drottni og ef vér deyjum, deyjum
vér Drottni. Hvort sem vér þess-
vegna lifum eða deyjum þá erum
vér Drottins. “ (Róm. 14, 8).
Kristján Valur Ingólfsson,
Skálholti
Adolf Davíðsson
Adolf Davíðsson fæddist í
Brúnagerði í Fnjóskadal 26.
ágúst 1908. Hann lést þann 1.
september sl. á dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri. Eftirlifandi
kona Adolfs er Kristín Péturs-
dóttir frá Kvfum í Grunnavíkur-
hreppi fædd 9. sept 1914.
Adolf og Krístín bjuggu alla
tíð á Akureyri og langlengst í
Hh'ðargötu 10 . Börn Adolfs og
Kristínar eru Guðmundur Amar
f. 18.03.36. búsettur á Akur-
eyri, Númi Sveinbjörn f.
12.05.38. búsettur á Akureyri
hann á 4 börn og 4 barnabörn.
Helga f. 15.08.48. búsett í Lux-
embourg hún á 2 börn og 1
barnabarn.
Útför Adolfs fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju þann 7.september
s.l.
Tengdafaðir minn og vinur
kvaddi þennan heim að morgni
þann 1. sept. sl. Ég kom fyrst í
Hlíðargötuna fyrir 30 árum þegar
ég hafði kynnst Helgu og var mér
strax vel tckið. Ekki er mér þó
grunlaust um að hann hafi tekið
þennan fugl með varúð til að
Og vinir herast hurt með tímans
straumi.
Þannig kvað Jónas Hallgrímsson
forðum. Hann var raunsær á lífið
og vanda þess. Hann skildi, að líf-
ið rennur hratt hjá, og þess vegna
er ástæða til að njóta þess meðan
er. Yfirleitt notum við mennimir
lífsstundir þær, sem okkur eru af-
markaðar, mjög illa eða þá alls
ekki.
Arni Guðmundsson á Sauðár-
króki er látinn, að mér finnst um
aldur fram. Hvaða aldur er það,
byrja með þar sem um einkadótt-
urina var að ræða. Adolf var ákaf-
lega traustur maður og það sem
hann sagði stóð eins og stafur á
bók. Hann var fróður maður sér-
staklega um gamla tíma . Oft sát-
um við saman að kvöldi inní stofu
og röbbuðum, þá fræddi hann
mig um lífsbaráttuna t.d. á árun-
um 1925 til 1945, þetta voru
fræðslustundir fyrir mig sem ég
fékk beint í æð frá manni sem
lifði og starfaði á þessum tíma en
las það ekki af þurrum bókum.
Hér er aðeins lítið dæmi um það
sem við spjölluðum um, það má
segja að efnið spynni yfir hvað
sem var, ferðalög, íslensk stjórn-
mál eða heimsmálin.
Við vorum þó ekki alltaf sam-
mála, en það var í góðu lági frá
beggja hálfu og risti ekki djúpt þó
kannski háekkaði rómur um stund
í þessum umræðum.
Ekki má gleyma öllum sending-
unum til okkar í Luxemborg í
gegnum árin, það voru bækur og
fræðsluefni til okkar allra og þó
sérstaklega til barnanna meðan
þau voru yngri. Dagur kom reglu-
íega til okkar Helgu svo hægt væri
að fýlgjast með fréttum að norðan
og fyrir jólin kom ævinlega sér-
stök jólasending með hangikjöti,
magál og fleyru matarkyns. Allt
var sent tímanlega því Adolf vildi
að þetta væri komið vel fyrir jól
enda var hann mikið jólabarn
sjálfur. Meðan Adolf var vel ferða-
fær komu hann og Kristín
nokkrum sinnum í heimsókn til
okkar Helgu og barnanna, þá tók
hann ávallt mikið af myndum.
Allt var skráð nákvæmlega niður,
staður, stund og atvikið sem þau
upplifðu. Þetta var síðan skoðað
af og til eftir heimkomuna og þau
lifðu þá ferðalagið upp aftur.
Adolf var ákaflega starfssamur
maður og sat sjaldnast auðum
höndum, það var ekki hans stíll.
Eitt af mörgu sem hann tók sér
fyrir hendur á efri árum var
prjónaskapur aðallega á sokkum
og vettlingum. Mér fannst þetta
nokkuð merkilegt vegna þess
hvehendur hans voru frekar gróf-
ar og vinnulúnar, en þetta fórst
honum ákaflega vel og nutu
margir góðs af, ættingjar og vinir.
A síðustu árum hrakaði heilsu
hans og m.a. gáfu fæturnir sig
þetta þótti honum afar erfitt enda
maðurinn sjálfstæður að eðlisfari
og vildi vera sjálfum sér nógur
alla tíð. Um leið og ég bið góðan
Guð áð taka vel á móti tengdaföð-
ur mínum bið ég hann að styrkja
Krístínu, börn þeirra ættmenni og
vini í þessum missi.
Hermann Friðrihsson
***
Elsku afi minn Nú sendi ég þér
smá línur. Ég vona að þér líði vel.
Ég hugsa oft til þín um samveru-
stundirnar sem við áttum saman
sérstaklega þegar ég kom í heim-
sókn til ykkar ömmu. Þú áttir
alltaf „Mix“ í kjallaranum og
margar ferðir laumuðumst við í
búrið þegar amma sá ekki til og
fengum okkur eitthvað gott. Takk
fyrir öll skiptin sem þú spilaðir við
mig og allt sem þú kenndir mér.
Takk fyrir öll sendibréfin, það er
þér að þakka að ég er svona dug-
leg að skrifa bréf í dag. Takk fyrir
alla sokkana, vettlingana, húfur
og trefla sem veita mér ávallt skjól
á köldum vetrardögum. Takk fyrir
bækurnar blöðin frímerkin og
myndirnar frá fagra Fróni. Takk
fyrir allt, jafnt í gleði og sorg. Það
var fallegt veður daginn sem ég
kom til Islands til að kveðja þig í
hinsta sinn, kvöldið var stjörnu-
bjart og norðurljósin dönsuðu á
himninum í margbreytilegum lit-
um, þakka þér fyrir að hafa kennt
mér að njóta fegurðar náttúrunn-
ar. Elsku afi ég mun sakna þín,
það var ómetanlegt að fá að ganga
með þér um stund.
Ég bið Guð að styrkja ömmu en
ég veit að hún á margar góðar
minningar um þig.
Þín afastelpa Lilja Björk.
Hann var þá fiskverkandi og hafði
mikinn rekstur með höndum.
Þetta verður ekki öllu lengra,
enda skiptir orðafjöldinn ekki
máli, þegar minnst er góðs vinar,
heldur andinn sem á bak við býr.
Astvinum Arna sendi ég samúðar-
kveðjur við fráfall hans.
Gott er að minnast mætra
kynna.
Auðunn Bragi Sveinsson
frá Refsstöðum á Laxárdal.
Ami Guðmimdsson
írainkvæindastj óri, Sauðárkróki
þótt menn nái sjötugs aldri, eins
og Arni gerði? Hann hafði raunar
skilað góðu ævistarfi.
Við Arni kynntumst í vegavinnu
úti í Fljótum sumarið 1944. Það
var sólríkt og fagurt og indælt að
vinna undir berum himni. Nokk-
uð sem átti vel við okkur strák-
ana. Eftir langan vinnudag æfð-
um við svo íþróttir úti, enda fljótt
afþreyttir eftir vinnuna. Arni var
hressilegur piltur, vel vaxinn,
snotur í andliti og bauð af sér
góðan þokka. Hann var Iéttur í
Iund og hafði gaman af vísum og
kveðskap, enda sjálfur hagmælt-
ur, þótt hann flíkaði því ekki
mikið.
Svo var það mánudaginn 26.
júní, sem var mánudagur, að ég
orti þessa vísu um Arna vinnufé-
laga minn, son Guðmundar Arna-
sonar, bónda á Þorbjargarstöðum
á Skaga.
Engan haga Árni hlaut,
andans hagur glaður.
Áfram vagar vorsins hraut
valinn Skagamaður.
Já, þá var gaman að lifa. Allt líf-
ið framundan, og alltaf er hið
óráðna mest heillandi. Það vitum
við. Faðir Arna var frá Víkum á
Skaga, hraustur maður og dugleg-
ur. Með honum vann ég einnig.
Haustið 1988 lagði ég leið mína
til Sauðárkróks og dvaldi þar við
fræðistörf í Safnahúsinu á staðn-
um um vikutíma. Þá brá ég mér
til Arna og nutum við þess áreið-
anlega báðir að rabba saman og
rifja upp gömul kynni. Margar
vísur skrifaði hann eftir mér.