Dagur - 06.01.2001, Blaðsíða 4
IV - LAUGARDAGUR 6. J A JV Ú A R 2001
MINNINGAGREINAR
rD^tr
Ragnar Karlsson
Hagnar Karlsson, Smáralilíð
2d, Akureyri, fæddist á Hálsi í
Kjós 24. maí 1953. Hann lést
af síysförum 19. desember síð-
astliðinn. Foreldrar hans eru
Karl Andrésson, f.19.6. 1914,
d.17.9. 1991, og Hulda Sigur-
jónsdóttir, f. 1.11. 1927.
Systkini hans eru Gestur Olaf-
ur, Sigurjón, Gróa, Andrés,
Sólveig og Ævar. Ragnar
kvæntist Freyju Sigurðardótt-
ur. Börn þeirra eru Birna Sól-
veig, f. 18.6. 1972, og Hulda
Rut, f. 13.5. 1973. Þau skildu.
Ragnar kvæntist Maríu
Bjarnadóttur. Barn þeirra er
Guðrún Kristjana, f. 5.8.
1984. Þau skildu. Eftirlifandi
eiginkona Ragnars er Ellen
Jónasdóttir, f. 1.7. 1949. Börn
hennar eru Unnar Þór, Jónas
Elvar og Eyrún Soffía. Síðustu
ár starfaði Ragnar hjá Höldi
hf. á Akureyri við flutning á
Morgunblaðinu frá Reykjavík
til Akureyrar. Utför Ragnars
fór fram frá Glerárkirkju á Ak-
ureyri þriðjudaginn 3. janúar.
****
Kæri vinur, komið er að kveðju-
slund og aldrei hafði ég leitt
hugann að því að svona slys gæti
hent þig, sem raun bar. Mig
langar í nokkrum línum til þess
að reyna að koma frá mér smá
þakklæti til þín fyrir traustið og
vináttuna sem þú sýndir mér
alltaf frá því leiðir okkar fyrst
lágu saman. Vináttu sem með
hverju ári varð traustari og sem
við féiagarnir síðan bundum
saman með tveimur ógleyman-
legum veiðiferðum á liðnu
sumri, þegar við fórum til mikils
vinar þfns á Syðra-Fjalli í Aðaldal
sem líkt og ég skilur alls ekki að
þetta hafi komið fyrir né tilgang
almættisins með þessu.
Moggos minn, það er alveg ör-
uggt, þín er sárt saknað af okkur
vinnufélögunum, hvort heldur
það eru strákarnir á Bílaleigu-
verkstæðinu eða þeir sem eru í
kringum mig á skrifstofunni. Að
heyra engin hóstaköst lengur er
nokkuð sem ég hef enn ekki átt-
að mig á. Aldrei átti ég von á að
ég saknaði þeirra en önnur er
raunin, þótt skrýtið sé.
Ekki ætla ég mér að skrifa um
þig lofræðu, það væri ekki í þín-
um anda, en ég þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og
vera vinur þinn þótt það hefði
mátt vara í iengri tíma. Raggi
minn, ég kveð þig að sinni í þeir-
ri vissu að leiðir okkar liggi sam-
an aftur. Ellen mín, megi minn-
ingin um góðan eiginmann,
traustan vin og félaga hjálpa þér
til að takast á við þessa miklu
raun. Móður, börnum og systk-
inum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Kristinn Tómasson.
****
Kveðjafrd Höldi
Kæri vinur. Hún var hörmuleg
fréttin sem hann Kiddi færði
niér þegar hann snemma morg-
uns hringdi í mig út til Noregs,
þar sem ég er í fríi, og sagði mér
að það hefði orðið hræðilegt slys
fyrr um morguninn og að þú
værir dáinn. Ég neitaði í fyrstu
að trúa því að þú værir farinn, þú
varst mér svo miklu meira en
bara samstarfsmaður eins og svo
margir aðrir hjá Höldi, það gæti
bara ekki verið að ég ætti ekki
eftir að heyra í þér framar. En
slysin gera ekki boð á undan sér
og nú ertu farinn þangað sem við
öll förum að lokum, þú fórst
bara allt of snemma, kæri vinur.
Þú komst til starfa hjá Höldi
fyrir rúmum fjórum árum, fyrst
starlaðir þú við bensínafgreiðslu
en mjög fljótlega tókstu svo við
því starfi sem þú sinntir upp frá
því sem var að keyra Morgun-
blaðið frá Reykjavík til Akureyr-
ar. Þetta var brautryðjandastarf,
erfitt og erilsamt en alla tíð
sinntir þú því af þvílíkri kost-
gæfni að betri mann en þig var
bara ekki hægt að hugsa sér,
enda varstu fljótlega kominn
með viöurnefnið „Moggos". Þú
féllst strax svo vel inní hópinn
hjá okkur, alveg eins og þú hefð-
ir bara verið þarna frá upphafi,
alltaf tilbúinn í hvað sem er og
stutt í grínið jafnframt því sem
þú hefðir vaðið eld og brenni-
stein fyrir Höld og Moggann.
Hversu oft höfum við Kiddi og
þú ekki strítt hver öðrum eða
reynt einn eða annan hrekkinn
og enginn var í rónni fyrr en
hann hafði náð að klekkja aðeins
á hinuin. Alltaf var þetta í góðu
og það var einmitt svo sterkt við
þig, þú varst svo heill og beinn.
Hversu oft komstu ekki upp á
skrifstofu til mín til að ræða eitt
og annað varðandi aksturinn
sem var þér svo mikilvægur. Því
miður hafði ég ekki alltaf tíma til
að spjalla við þig þegar þú komst
en aldrei tókstu því illa. Hversu
oft sá ég ekki símanúmerið þitt á
gemsanum mínum og svaraði
með hraði: „Ég hringi í þig eftir
hálfaf Og svo hringdi ég kanns-
ki ekkí fyrr en seint um kvöldið
og það eina sem þú sagðir var
kannski: „Er það þetta sem þú
kallar hálfa?“ Og svo spjölluðum
við saman og þú varst ekki sár
yfir þessari „hálfu". Hversu oft
höfum við ekki spjallað saman á
nóttinni þegar færið var erfitt
eða bara annar hvor þurfti að
spjalla við binn og við höfðum
báðir tíma. Mikið á ég eftir að
sakna þess að heyra ekki frá þér
snemma á morgnana skammast
yfir þessu eða hinu án þess að
vera virkilega reiður, ég held
reyndar að þú hafir ekki kunnað
að vera reiður, þú varst alltof góð
sál til þess, svona eins og stór og
góður bangsi, enda fékkstu alltaf
þínu framgengt með þínum
hætti.
Kæri vinur, nú er komið að
leiðarlokum og þú ert farinn í
þína hinstu ferð. Við sem eftir
stöndum erum harrni slegin.
Samstarfsfólk þitt og vinir hjá
Höldi kveðja góðan lélaga og frá-
bæran starfsmann, missir okkar
allra er mikill en missir eigin-
konu þinnar hennar, Ellenar, og
barna þinna er mestur. Eg bið
góðan guð að styrkja þau á þess-
ari sorgarstundu. Vertu sæll, vin-
ur.
F.h. Hölds,
Steingrímur Birgisson.
***
„Vegir Iiggja til allra átta, á þeim
verða skil.“ Nú hafa orðið skil á
vegi Ragnars Karlssonar bíl-
stjóra sem í hartnær sex ár hafði
þann starfa að aka með Morgun-
blaðiö frá Reykjavík til Akureyr-
ar. Þriðjudagurinn 19. desember
rann upp, gott veður og Raggi
búinn að tilkynna á símsvaran-
um að hann ntundi verða á Akur-
eyri rétt fyrir klukkan 7. Þegar
fyrsti starfsmaður mætti til
vinnu k/ukkan 8 og engin blöð
komin á skrifstofuna var augljóst
að eitthvað hafði hent. Fregnin
um að bíllinn hefði farið út af
veginum og að bílstjórinn væri
látinn kom eins og reiðarslag.
Ragnar var öllum bnútum
kunnugur á þjóðvegi I, Akureyri-
Reykjavík-Akureyri, og þær eru
ófáar ferðirnar sem hann hefur
ekið á milli með Morgunblaðið
að næturlagi. Þetta var hans
heimavöllur. Hann þekkti hvern
hól, hverja hæð og beygju og
vissi hvað bæri aö varast. Marga
hildina hefur hann á þessum
tíma háð í vályndum veðrum á
heiðum. Stundum kom hann
nokkuð hrakinn eftir slíkt volk,
en ávallt skilaði hann sér með
blaðið. Oftar en ekki mun fýrr
en við var að búast miðað við að-
stæður.
Hann var bráðflinkur bílstjóri
og naut virðingar í starfi. Metn-
aðarfullur var hann og lagði sig
fram um að Ieysa verkefni sín vel
af hendi, hratt en örugglega.
Ráma röddin hans Ragga var
það fyrsta sem við heyrðum á
morgnana er við mættum til
vinnu. Hann var Iíka duglegur að
koma við hjá okkur og þiggja
kaffi og spjalla. Sagði hann oft
sögur af næturlífinu á þjóðvegi
I.
Ragnar ávann sér mikið traust
og nefna má að hann gaf lög-
reglu og Vegagerð upplýsingar
um ástand vega og færð á þessari
fjölförnu leið. Góður drengur
hefur nú lagt upp í sína síðustu
ferð. Hans er sárt sakn að. Mest-
ur er harmur eiginkonu hans,
móður, barna og barnabarna.
Þeim viljum við senda okkar
innilegustu samúðarkveðjur.Veg-
ir liggja til allra átta, en nú er
þess að bíða að birti á ný og
bleikur morgunn rísi.
Starfsfólh Morgunhlaðsins
ú Ahureyri.
Eva Jónsdóttir
Svanberg
Amason
Mig langar að gefa þér gjöf,
Sem gleddi þig , kæmi þér vel.
Gjöf sem þú mætlir unna og una
þér við
Og wp'pfylla djúpa þrd.
Koma þér óvænt með einhverju
nýstúrlegu.
Einhverju þvi' er stæðist tímans
rið.
Einstæða, dýra gjöf - með eilífðar
gildi.
En sjd:
Eg ú ekkert lil nema orð,
svo ósamstæð, tvístruð og hrjúf.
Myndir þú kannski geta safnað
þeim saman,
sorfið ogfægi uns öðlast þau
demantsins glit?
Baðað þeim upp í rím sem
perlum úfesli?
Fd hefði ég gefið þér gjöfina sem
ég vildi.
(höf: Kristján frá Djúpalæk)
Elsku vinur, ég og foreldrar
mínir þakka Ijúfa samfylgd og
biðjum engla himinsins að fylgja
þér inn í heim Ijósanna.
Anna R
Aðventunni er að verða loldð.
Það eru sólstöðurnar. Eftir dag-
inn í dag fer sólin að stíga hærra
og hærra upp á himinhvolfið.
Allan desember hafa jólaljósin
verið að kvikna í dalnum okkar
eins og annars staðar. A híbýlum
manna, í gluggum og görðum.
Allt minnir á hátíð ljóss, friðar og
gleði.
En á einum vettvangi tekur
dimman völdin. Ljós jólanna
missa allan ljóma. Jólafriðurinn
sem við öll þráum og þurfum er á
burt.
Henni Evu er svift burtu.
Burtu úr þessum heimi, burtu
frá öllu sem henni er kærast.
Burtu frá öllum sem unna henni.
Eftir stöndum við. Astvinir henn-
ar. Vinir hennar. Sveitin okkar
drúpir höfði í sorg, hún er allt í
einu orðin svo fátæk.
Eva sem fór til Akureyrar
ásarnt Ingólfi sínunt í dag.
Nokkurn tíma hafði staðið til að
bæta stærri dráttarvél við í bú-
skapinn, nú var hún fundin og
skylcli sótt. Eva komst ekki heim
úr þeirri ferð, átti aðeins eftir
fárra mínúta akstur þegar kallið
kom.
Eva er horfin okkur. Eva með
alla hlýjuna sína. Með dillandi
glaða hláturinn sinn. Með ótak-
markuðu umhyggjuna. Fyrir
strákunum sínum. Fyrir barna-
börnunum sínum. Fyrir Ingólfi
sínum. Fyrir foreldrum sínum.
Fyrir systkinum sínurn og fjöl-
skyldum þeirra. Fyrir vinum sín-
um, sem eru margir. Fyrir búinu
þeirra. Hún breiddi flauelsmjúka
elsku sín yfir okkur öll. Hún
særði ekki, en bún var sjálf auð-
særð, ef henni fannst vegið að
þeim sem hún unni. Hún gerði
ekki kröfur sér til handa. Hún
vildi gera allt sem hún gat fyrir
alla. Sannari vinur vina sinna er
ekki auðfundinn.
Hvað er það sem stjórnar
svona atvikum? Hver ræður því
að svona ótímabær dauði ryðst
inn til okkar? Hver ertu dauði?
I Ivers vegna bcrðu svo óvænt og
óvægið að dyrum? Því er þér gef-
ið ótakmarkað vald? Þú sækir
okkur öll og við hlýðum kalli
þínu, en sumar þínar gerðir er
ekki hægt að sættast á. Hún Eva
átti svo margt ógert. Við fáum
ekki svör. Við getum ekkert sagt.
Bara fundið svo óhemju sárt til.
Við getum líka vonað að til sé
einhver máttur sem gefur styrk
þeim sem næst henni standa.
Vonað að ljósin fái aftur Ijóma.
Það verður ekki sarni ljómi, hann
fáum við aldrei aftur, en ljós
samt.
Eftir stendur opiö sár. Það
grær aldrei, en þaö skænir yfir
það. Þá getum við þakkað fyrir að
hafa átt Evu. Þá eigum við minn-
ingarnar eftir, þær verða ekki frá
okkur teknar fyrr en við verðum
sjálf sótt af þeim sama mætti
sem hrifsaði Evu Irá okkur.
Ablm.
{ORÐ DAGSIMS
462 1840]