Dagur - Tíminn Reykjavík - 01.05.1997, Blaðsíða 8

8 - Fimmtudagur 1. maí 1997
jDagttr-'SImttmt
arþjóðfélaginu með sköttum
sínum, dugnaði og vinnusemi,
en horfir upp á skattsvik látin
óáreitt. Verkalýðshreyfingin
krefst þess að tekið verði á
skattsvikurunum.
Stöðugt er sorfið að öllum
þeim hópum sem höllum fæti
standa hvort sem það eru at-
vinnulausir, aldraðir eða ör-
yrkjar.
Misréttið grefur um sig og
eitrar út frá sér. Nú er svo kom-
ið að hægt er að segja með
sanni að tvær eða fleiri þjóðir
byggi landið. Fólk horfir á
hagnaðartölur fyrirtækjanna og
hefur skattsvik og undanskot
fyrir augunum. Hver lagasetn-
ingin á fætur annarri eykur á
misskiptingu og kjör þeirra
versna stöðugt sem höllum fæti
standa.
Greiðsluvandi heimilanna
blasir við. Meðan launamenn
tóku á sig ótæpilegar byrðar á
þjóðarsáttmálanum, hlóðust
skuldirnar á heimili landsins.
Ráðamenn þjóðarinnar hafa
engar áhyggjur af því.
Peningafrjálshyggja og
gróðasjónarmið birtast okkur í
sínum verstu myndum í
grimmri aðför að velferðarþjón-
ustunni og í tilraunum til að
svipta launamenn réttindum
t.d. með því að þröngva þeim til
verktöku. Þessi sjónarmið og
stefna birtist okkur einnig í til-
raunum atvinnurekenda, jafnt
á almennum vinnumarkaði sem
opinberum, til að umbylta
launakerfum þannig að vald
forstjóra aukist samhliða því
sem áhrif stéttarfélaga og þar
með einstakhngsins, er veikt.
Samkvæmt kennisetningu pen-
ingaaflanna eru öll ráð ráðin
með hliðsjón af hámarksgróða
en manngildið látið róa. Þetta
er stefna misréttis og atvinnu-
leysis.
• Verkalýðshreyfingin krefst
réttláts launakerfis sem
tryggir launafólki eðlilega
hlutdeild í þjóðartekjum.
• Verkalýðshreyfingin krefst
þess að velferðarþjónustan
verði bætt og efld og aflögð
verði þjónustugjöld og
álögur í velferðarkerfinu.
• Verkalýðshreyfingin krefst
þess að skattbyrðum verði
jafnað réttlátar niður.
• Verkalýðshreyfingin krefst
þess að greiðslur al-
mannatrygginga verði
endurskoðaðar til að bæta
kjör atvinnulausra, aldr-
aðra og öryrkja og að kjör
þessara hópa verði tryggð.
• Verkalýðshreyfingin krefst
þess að í alvöru verði tekið
á verkmenntun, starfs- og
símenntun launafólks.
Starfs- og símenntun er
Iykillinn að bættri stöðu
launafólks.
• Verkalýðshreyfingin krefst
þess að hvergi verði hróíl-
að við lífeyrisréttindum
launafólks og vísar á bug
öllum kröfum íjármagns-
eigenda um að hluti þjóð-
arinnar verði undanþeginn
þeirri ábyrgð að taka þátt í
samtryggingu í lífeyris-
kerfinu.
Verkalýðshreyfingin þarf að
líta í eigin barm og spyrja hvort
meiri og víðtækari samstaða
innan eigin raða um markmið
og leiðir hefði ekki skilað betri
árangri í kjarabaráttunni en
raun ber vitni. Við verðum að
læra af reynslunni og láta hana
verða okkur vegarnesti inn í
framtíðina. Verkalýðshreyfingin
þarf að taka skipulag og bar-
áttuaðferðir til gagngerrar end-
urskoðunar með það að leiðar-
ljósi að okkur miði sem hraðast
fram í sókn til bættra lífskjara.
Þrátt fyrir nokkurn árangur
margra verkalýðsfélaga í kjara-
samningum sem markast af
mikilli hækkun lægstu launa og
eflingu kauptaxtakerfisins
kraumar engu að síður óánægja
í þjóðfélaginu. Ljóst er af af-
greiðslu kjarasamninga í mörg-
um stéttarfélögum að atkvæða-
tölur bera vott um undiröldu og
reiði fólks yfir stöðu sinni eftir
margra ára stöðnunartímabil í
kaupmætti og kjörum.
Fólki svíður sú misskipting
sem á undanförnum árum hef-
ur verið fest í sessi með stefnu
stjórnvalda í skatta og velferð-
armálum og óbilgirni atvinnu-
rekenda við samningaborðið.
Á meðan ýmsir þjóðfélags-
hópar hafa allt sitt á þurru hafa
aðrir án fyrirhafnar sótt ígildi
mánaðarlauna verkamans í
kjarabætur.
Aðeins hluti þjóðarinnar þarf
að bera allar skattbyrðar lands-
manna á herðum sér. Ljóst er
að þolinmæði hins almenna
launamanns er nú á þrotum.
Hann hefur haldið uppi velferð-
Lífeyrisréttindi eru einn mik-
ilvægasti hluti kjara launafólks.
Þau eru bundin í kjarasamning-
um. Það var því eins og hnefa-
högg í andlit launafólks þegar
ríkisstjórnin hugðist með einu
pennastriki svipta launafólk
möguleikum til að halda uppi
samtryggingarþáttum sjóðanna.
í raun snýst þetta mál xun
grundvöll lífeyriskerfisins sem
grunnur var lagður að í kjara-
samningum árið 1969 þegar al-
mennu lífeyrissjóðirnir urðu til.
Um opinberu sjóðina hefur
einnig verið samið í kjarasamn-
ingum. Engri annarri ríkis-
stjórn hefur látið sér detta í hug
að hrófla við samningsbundn-
um lífeyrisréttindum lands-
manna fyrr en nú.
Launafólk er staðráðið í að
standa vörð um hagsmuni hins
veika, hins slasaða, maka og
barnanna sem misst hafa föður
sinn eða móður. Verkalýðs-
hreyfingin mun standa fast á
sameiginlegum hagsmunum
okkar allra.
Verkalýðshreyfingin beinir
því til þjóðarinnar allrar að hún
vakni af þeim doða sem nú ríkir
gagnvart atvinnuleysinu. Þús-
undir manna hafa verið at-
vinnulausir langtímum saman.
Þetta ástand er orðið viðvar-
andi þáttur í lífi þeirra.
Verkalýðshreyfingin hafnar
efnahagsstefnu sem leiðir yfir
okkur atvinnuleysi. Hver einasti
maður á rétt til vinnu. Við meg-
um aldrei hvika frá því. Það er
okkar allra að standa vörð um
þann rétt.
Fulltrúaráðs
verkalýðsfélaganna
í Reykjavík,
Bandalags starfs-
manna ríkls og bæja,
Kennarasambands
íslands
og
Iðnnemasambands
íslands
Eftir setningu nýrra laga
um stéttarfélög og vinnu-
deilur reyndi nú í fyrsta
sinn á löggjöfina með beinum
hætti í kjarasamningum. Breyt-
ingar á lögunum voru á sínum
tíma gerðar í algerri andstöðu
við alla verkalýðshreyfinguna.
Með þeim hlutaðist ríkisvaldið
til um innra skipulag frjálsrar
hreyfingar launafólks með óþol-
andi ofbeldi. Ljóst er að allt það
sem verkalýðshreyfingin sagði
um breytingarnar á lögunum
hefur reynst rétt. Samtök
launafólks og atvinnurekenda
sitja nú uppi með löggjöf sem
tefur alla samningagerð og
njörvar öll samskipti þeirra nið-
ur. Verkalýðshreyfingin gerir þá
kröfu til stjórnvalda að lögin
verði tekin til endurskoðunar
nú þegar.