Dagur - Tíminn Reykjavík - 10.05.1997, Blaðsíða 6

6 - Laugardagur 10. maí 1997
íDagur-®mmm
ICYNFERÐISAFBROT
Móðir misnotaðs fómar-
lambs segir sína sögu
Eftir að Dagur-Tíminn birti úttekt um dómsmái Roys
Svans Shannon, sem dæmdur var nýverið í 4ra ára
fangelsi fyrir kynferðisieg afbrot gagnvart börnum,
hafði móðir fórnarlambs samband og lýsti skoðunum
sínum og lífsreynslu. Tekið skal fram að kynferðis-
misnotkun sonar hennar tengist ekki Roy Shannon
og hún er ekki búsett á Akureyri. Af ótta við hefnd-
araðgerðir telur hún sig samt ekki geta komið fram
undir nafni og birtir því blaðið viðtaiið við hana nafn-
laust. Á það skal einnig bent að skoðanir Dags-Tím-
ans eru hér ekki til umræðu heldur talar kona sem
er þátttakandi í harmleik. Lesendur sýndu almennt
mikil viðbrögð en raddir fórnarlamba heyrast sjald-
an. Eftirfarandi harmleikur er því miður langt í frá að
vera einsdæmi í okkar þjóðfélagi:
s
g er móðir barns sem var
misnotað hrottalega og
langar til að opna um-
ræðu um hvort rétt væri að
taka upp dauðarefsingu á ís-
landi. Um hana eru skiptar
skoðanir geri ég mér grein fyr-
ir, en á sínum tíma og verið var
að rannsaka mál barnsins
míns, sagði lögreglumaðm- við
okkur að hann skildi ekkert í
foreldrum misnotaðra barna,
að leigja ekki bara mann frá
Boston til að ljúka málinu. ís-
lenskt réttarfar 'er ekki sniðið
fyrir misnotuð börn. Lífið er bú-
ið. Pað er búið að drepa þau.
Þetta er ekki sjúkdómur, þetta
er fíkn. Þeir vilja ekki aðstoð,
þeir vilja ekki hætta og við
þurfum að hreinsa ísland af
þessum ósóma eins og með
riðuveikivarnir þar sem allt fé
er tekið og brennt. Þessir menn
hætta ekki. Sá sem misnotar
eitt barn heldur áfram.
Öfga er þörf
Til þess að fá eðlilegt ástand
þarf að biðja um öfgar. Ef for-
eldrar misnotaðra barna fara
fram á dauðarefsingu, eina
sprautu, þá sæju dómarar e.t.v.
virkilega þörf á að gera eitt-
hvað róttækt í málunum. Þessir
menn eiga ekki að hafa mann-
réttindi. Hefur þú séð barn eftir
að búið er að rústa lífi þess?
Þau geta ekki lifað eðlilegu lífi
það sem eftir er. Ég þekki mitt
barn og sumir þessara manna
eiga ekki skilið að lifa.
Hvað gera þeir eftir að af-
plánun lýkur? Halda þeir ekki
áfram? Svipta þeir ekki annað
fólk lífi, andlega að minnsta
kosti? E.t.v. gæti ég sjálf ekki
drepið kynferðisafbrotamann
en mér finnst að það þurfi að
velta upp þessum spurningum
til að ná einhverri réttarbót og
auka öryggi barnanna okkar.
Við þurfum að biðja um dauða-
refsingu til að fá ævilanga úti-
lokun þessara manna frá sam-
félaginu.
Barnið ekki fórnarlamb
heldur vitni
Líf barnsins míns er í rúst. Það
er nokkuð langt síðan þetta
gerðist og ástandið er skelfilegt.
Ég græt þegar ég sé svona, það
ganga menn um og það er vitn-
að í sálfræðilega erfiðleika hjá
þeim. Þótt þeir hafi átt erfitt
uppdráttar réttlætir ekkert
hvað þeir gera. íslenskt réttar-
far er líka furðulegt. Ég get
bent þér á að barn í réttarsal er
kallað fram sem vitni og aldrei
meðhöndlað í réttarkeríinu sem
fórnarlamb heldur er það vitni í
„Ég mun aldrei sjá þetta
barn mitt ganga ham-
ingjusamt inn í hjóna-
band. Líf þess er búið.
Ég veit að ég er í tilfinn-
ingalegu uppnámi og
þetta ýfist allt upp þegar
önnur mál koma fram í
dagsljósið en þetta er
ofboðslega mikill sárs-
auki og það þarf að fara
að hlusta á okkur. Ég
berst til síðasta dags til
að sjá réttlæti þolend-
anna. Það er ekki til.“
eigin mðingsmáli. Hugsaðu þér
að lögfræðingur gerandans fór
fram á það við okkur að barnið
fengi ekki að ganga inn í réttar-
sal með sálfræðingi vegna þess
að sálfræðingurinn ætti eftir að
vitna í málinu. Mannréttindi
gerandans eru því hærri en
barnsins.
Grundvallarreglan
Grundvallarreglan er náttúr-
lega að maður er saklaus uns
sekt er sönnuð en það er erfitt
að horfa á það þegar maður á
lítið barn sem er gersamlega
búið að vera. Treystir engum
framar, mun aldrei lifa eðlilegu
lífi. Ég mun aldrei sjá þetta
barn mitt ganga hamingjusamt
inn í hjónaband. Líf þess er bú-
ið. Ég veit að ég er í tilfinninga-
legu uppnámi og þetta ýfist allt
upp þegar önnur mál koma
fram í dagsljósið. Þetta er of-
boðslega mikill sársauki en það
þarf að fara að hlusta á okkur.
Ég berst til síðasta dags til að
sjá réttlæti þolendanna. Það er
ekki til.
Ósamræmi í bótakerfinu
Svo er annað. Hugsaðu þér ef
barnið mitt hefði verið úrskurð-
að með mjög alvarlegan líkam-
legan sjúkdóm. Þá fá foreldrar
umönnunarbætur. Ég varð að
vera heima hjá barninu mínu
og ég sé martröðina í lífi þess
þótt það feli hana fyrir öðrum.
Við fáum engar bætur nema
barnið sé úrskurðað alvarlega
þunglynt eða geðveikt.
Hvað miskabæturnar varðaði
þá neitaði hann að borga og
þetta var á þeim tfma sem ríkið
hljóp ekki undir bagga í þessum
efnum. Við höfum orðið fyrir
gífurlegu íjárhagslegu tjóni. Ég
var í góðri vinnu sem ég missti
og barnið fékk anorexíu og var
mjög veikt.
„Þetta er ekki sjúkdóm-
ur, þetta er fíkn. Þeir
vilja ekki aðstoð, þeir
vilja ekki hætta og við
þurfum að hreinsa ísland
af þessum ósóma eins
og með riðuveikivarnir
þar sem allt fé er tekið
og brennt. Þessir menn
hætta ekki. Sá sem mis-
notar eitt barn heldur
áfram.“
Hann heldur áfram
í mínu tilviki var um ítrekaða
misnotkun að ræða. Andlega
kúgun í nokkrar vikur en því
tókst að bjarga sér í öllum til-
vikum nema tveimur. Þetta var
ofboðslega ljótur leikur, við er-
um að tala um skyldmenni. Ná-
ið skyldmenni. Saga gerandans
eftir dóminn er sú að hann hef-
ur bara fært sig ofar í aldri. Það
hefur ekkert breyst hjá honum
nema að núna notar hann
drengi á lögaldri. Þótt þeir eigi
þá fræðilega að geta stjórnað
sínu lífi, eru þetta drengir sem
hafa orðið undir í tilverunni og
geta langt í frá talist sjálfstæðir.
Þetta eru fórnarlömb eineltis.
Svona verður þetta áfram.“
ViðtaL- Björn Þorláksson.