Dagur - Tíminn - 30.11.1996, Síða 11

JOagur-tEtirtmn
MINNINGARGREINAR
Laugardagur 30. nóvember 1996 - XI
Öskar Öðinn Valdimarsson
Fæddur 17. júlí 1959
Dáinn 16. nóvember 1996
Hví ertu frá mér farinn, vinur
kœr?
Er skœri stjörnu skarinn, vinur
kœr,
slœr bjarma á brautu þína,
hann ber þér kveðju mína.
Góða nótt, minn vinur kœr
góða nótt.
essar ljóðlínur komu upp í
hugann, þegar ég settist
niður til að setja á blað
fátækleg orð í minningu góðs
vinar og mágs, Óskars Óðins
Valdimarssonar. Við fráfall ungs
fólks spyr maður sig hvers
vegna, hver er tilgangurinn, en
það verður lítið um svör. Þegar
kallið kemur hjá manni nær-
stöddum, verða spurningarnar í
hugskotssjónunum beittari, en
svörin fátæklegri og biturðin
virðist óyfirstíganleg. En það
hlýtur að vera til einhver leið til
að auðvelda manni að sætta sig
við orðinn hlut, og við trúiun
því að nú líði Óda vel og sé nú
kominn heill á húfi til fundar
við alla vinina, sem þangað
voru komnir heim á undan hon-
um.
En, Guð minn góður, mikil
lifandis ósköp er erfitt að sætta
sig við það hlutskipti, sem þú
ætlar ekkjunni ungu. llún hlýt-
ur að eiga erfitt framundan, því
þau hjónin voru ákaflega háð
hvort öðru. Vonandi tekst henni
að „móast í gegnum þetta“, svo
notað sé síðasta máltækið sem
Ódi tók sér í munn í þessu lífi.
Óskar Óðinn var fæddur á
Hauganesi hinn 17. júlí 1959.
Hann lést á Landspítalanum
hinn 16. nóvember síðastliðinn
og var því aðeins 37 ára gamall
þegar hann lést. Óskar var son-
ur hjónanna Kristínar Ragn-
heiðar Jakobsdóttur og Valdi-
mars Kjartanssonar á Hauga-
nesi við Eyjaijörð og var þriðji í
röð sex barna þeirra. Elstar eru
systurnar Baldvina og Sigfríð
og á eftir honum í systkina-
hópnum bræðurnir Kjartan,
Birnir og Bjarni. Á jóladag fyrir
tæpum 15 árum gekk Óskar í
hjónaband með eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Hönnu Bjarneyju
Valgarðsdóttur, og áttu þau
ijögur börn: Berghndi Ósk,
Hólmar Hákon, Jakob Valgarð
og Kristínu Ragnheiði.
Ódi, eins og hann var alla
jafna kallaður í vinahópi, starf-
aði allt sitt líf við sjómennsku.
Hann byrjaði ungur til sjós hjá
föður sínum, aflaði sér síðan
skipstjórnarréttinda, eins og
tíðkaðist og margir ungir menn
á Ströndinni hafa gert. Hann
var síðan mestan hluta
starfsævi sinnar í skipstjórnar-
hlutverkinu, bæði á eigin bátum
og hjá öðrum.
Snemma gekk Ódi til liðs við
ungmennafélagið í hreppnum
og var Uðsmaður þess um tíma.
Hann var einnig ötull félagi í
slysavarnafélaginu og björgun-
arsveit þess.
Ódi var mikill náttúruunn-
andi og hafði ákaflega gaman
af að sjá sig um, og ekki spillti
ef hestar voru með í för. Já,
hann hafði yndi af hestum og
naut þess mjög að vera innan
um þá. Fáum hef ég verið sam-
ferða í lífinu, sem hafa verið
jafn eðliskátir og hressir og not-
ið þess að vera í faðmi fjöl-
skyldu sinnar. Þegar ijölskyldan
kom saman, þá var Ódi hrókur
alls fagnaðar og náði það há-
marki þegar farið var í hinar
mörgu íjölskylduferðir á hest-
um.
Það sýndi sig Uka hversu
mjög hann unni þessum sam-
verustundum, þegar hann í
haust, helsjúkur, setti fram þá
bón að fá að komast í réttirnar í
Skagafirðinum. Já, vinur, þú
náðir því að komast með okkur
yfir „skarðið“ í haust, þótt ekki
væri það á hesti eins og svo oft
áður. Fyrir hönd fjölskyldu
minnar fyrir vestan vil ég að
leiðarlokum þakka þér af alhug
fyrir fórnfúsa hjálp, þegar eitt-
hvað stóð til þar, og fyrir ó-
gleymanleg kynni.
Ödi hafði mikið yndi af góð-
um söng og reyndist það hon-
um mikil hjálparheUa í sjúk-
dómsstríðinu síðustu vikurnar.
Hann hlustaði þá mikið á tón-
list, sem hann valdi sjálfur, og
spilaði sum fallegu lögin sín
jafnvel aftur og aftur. Ódi minn,
eins og þú manst gafst okkur
föður þínum tækifæri að syngja
okkar svanasöng fyrir þig og
hafðir þú þá orð á því að við
myndum syngja þetta yfir þér,
þegar þú „færir". Við aftókum
það með öUu að við gætum það,
því við yrðum efalaust farnir á
undan. Það gekk því miður ekki
eftir, en sálmurinn mun verða
sunginn fyrir þig að leiðarlok-
um, því máttu treysta.
Jæja, Ódi minn, það er lífsins
gangur að heilsast og kveðjast.
Við heUsuðumst fyrir rúmum
tuttugu og fimm árum, þegar
ég kom inn í þessa fjölskyldu.
Nú er komið að kveðjustund,
vinur, sem okkur óraði ekki fyr-
ir að væri í nánd. Ég kynntist
þér fyrst sem hógværum, glað-
legum strák og hef síðan átt
með þér ótal ómetanlegar
gleðistundir. Það væri eigingirni
að vanmeta góðu stundirnar,
þær lifa í sjóði minninganna, en
kveðjustundin virðist ætla að
verða ansi beiskur kaleikur á
að dreypa. Svona er víst h'fið,
fuUt af gleði og sorgum.
Við trúum því að brottnám
þitt úr þessum heimi hafi ein-
hvern tilgang, en þau orð úr
helgri ritningu að vegir Guðs
séu órannsakanlegir koma oft
upp í hugann á þe^sum erfiðu
stundum núna. Það fær víst
enginn breytt vilja almættisins
og því trúum við því að tími
Óda hafi verið kominn og hann
því kallaður burt frá okkur.
En heyrðu mig nú, Guð
minn, gerðu það nú fyrir okkur
að auðvelda okkur með ein-
hverjum hætti að skilja vilja
þinn. Láttu ekki koma upp efa
um að þú sért til, eins og svo
líklegt er að einhverjir leiðist út
í á þessum síðustu og verstu
tímum í hfi þessarar fjölskyldu.
Hjálpaðu okkur að trúa því að
nú líði Óda vel, hann sé leystur
frá þrautum sínum og kominn á
vit horfinna ættmenna og vina.
Söknuður okkar allra er mik-
ill, en engir sakna þó meira en
ástkær eiginkona, börn og for-
eldrar. Þeim unni Ódi meira en
nokkru öðru og leyndist engum
er til þekktu hve mjög sterkum
ástúðarböndum þau voru bund-
in. Já, Ódi minn, það hlýtur að
hafa verið erfitt að þurfa að yf-
irgefa þinn stóra og ástrxka
hóp, og vonandi færð þú þinn
frið og ró í öðrum heimkynnum.
Við munum reyna að styðja
við bakið á Hönnu þinni og
börnunum eins og okkur er
framast unnt, en við vitum þó
að enginn kemur í þinn stað. Og
ekki megum við gleyma gömlu
hjónunum. Það er erfitt hjá
þeim núna og þau þurfa á mikl-
um stuðningi okkar að halda og
eiga það svo sannarlega inni,
eins og þau hafa haldið utan
um íjölskylduna á hðnum árum.
Fjölskyldan okkar stóra hefur
verið einstaklega samhent, þeg-
ar eitthvað hefur bjátað á, og
vonandi veitir Guð okkur styrk
til samheldni nú sem aldrei
fyrr.
Jæja, þá er komið að lokum
þessara fátæklegu orða, en
skrýtið er það að upp kemur í
hugann eins konar kvíði við að
Ijúka þessu. Það eru sjálfsagt
eðlileg viðbrögð til að forðast í
lengstu lög hið óumflýjanlega,
hinstu kveðjustund. Aðeins eitt
að lokum, Ódi minn, ég ætla
rétt að vona að þú sért búinn
að hafa upp á honum Skjóna
þínum. Varaðu þig, hann gæti
átt það til að snúast þegar þú
ferð á bak, eins og hann var
vanur, og mundu að gyrða hann
vel, svo ekkert hendi þig nú,
elsku vinur, í nýjum heimkynn-
um.
Niðurlagið kemur úr smiðju
föður þíns, sem hafði sett á blað
eftirfarandi ljóðlínur:
Því er svo sárt að sakna, vinur
kœr?
Nú margar myndir vakna,
vinur kœr.
Úr minninganna sjóði
ég man þig, Ijúfur góði.
Góða nótt, minn vinur kœr,
góða nótt.
Að leiðarlokum Óskars Óðins
Valdimarssonar vill íjölskyldan
hans koma á framfæri þakklæti
til þeirra ijölmörgu, sem veittu
henni stuðning á þessum erfið-
leikatímum, og við þökkum af
alhug auðsýnda samúð.
Blessuð sé minning góðs vin-
ar og heimvon hans góð í him-
ininn.
Felix Jósafatsson.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú
standa í stað,
en stöðugt þó fram honum
miðar.
Ég finn það og veit að við erum
ei ein,
að almœttið vakir oss yfir,
því Ijósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Nú sest ég niður og langar
að hripa niður nokkrar línur til
minningar um ástkæran vin
minn, Óskar Óðin Valdimars-
son, sem lést þann 16. nóvem-
ber síðastliðinn.
Elsku Óskar Óðinn, eða bara
Ódi eins og þú varst alltaf kall-
aður, nú ert þú horfinn frá okk-
ur, kæri vinur. Á svona stundu
finnur maður til máttleysis
gegn æðri máttarvöldum.
Hetjulegri baráttu þinni við
þennan illviðráðanlega sjúkdóm
er nú lokið. Af hverju? Af
hverju þú? Það eru víst margar
spurningar, sem brenna á vör-
um manns nú, sem maður fær
aldrei svar við. Þegar stórt er
spurt, verður víst fátt um svör.
Það er skrítið til þess að
hugsa að eiga aldrei eftir að
hlæja með þér og eiga yndisleg-
ar stundir, en minningin um hið
liðna og þær stundir sem þú
gafst okkur eiga eftir að styrkja
okkur í sorginni. En gott er til
þess að vita að við eigum eftir
að hittast aftur, þótt síðar verði.
Alltaf varst þú brosandi og
gamansamur og það er ekki
laust við að það hafi leynst h'till
prakkari í þér. Þú áttir oft bágt
með að halda aftur af þér, þeg-
ar stríðnin var á annað borð.
Það var sjaldan lognmolla í
kringum þig. Þú hafðir gaman
af því að segja frá og hafðir svo
smitandi hlátur. Þú varst þeim
eiginleikum gæddur að geta
glatt alla í kringum þig. Það
geislaði af þér.
En það er nú svo að vegir
Guðs eru órannsakanlegir og
þú varst numinn á brott í blóma
h'fsins. Maður skilur þetta ekki,
en þér hefur verið ætlað æðra
hlutverk á æðri stað. Aldrei datt
mér það í hug, þegar ég og ijöl-
skylda mín fluttumst til Þýska-
lands síðastliðið haust, að það
yrði síðasta skiptið sem við átt-
um eftir að sjá þig við fulla
heilsu. Þegar við komum aftur
heim, áttir þú orðið í mikilli
baráttu. En ekki kvartaðir þú,
nei, það var víst ekki til í þinni
orðabók.
Ég mun aldrei gleyma því
sem þú sagðir við mig nú undir
lokin, þegar ég kom í heimsókn
til þín: „Þú ert alltaf jafn ógeðs-
legur“ og áttir þá við að ég væri
órakaður og með sítt og illa til-
haft liár. Þetta lýsir alveg
húmornum þínum, sem þú glat-
aðir aldrei og aðrir fá víst að
njóta nú. Þú vissir hka alveg
hvað þú varst að gera með
þessu. Þú hjálpaðir bæði sjálf-
um þér og öðrum í kringum
þig-
Ekki er nú hægt að minnast
þín án þess að tala um hesta og
réttir. Þetta tvennt var það sem
gaf lífi þínu gildi, ásamt íjöl-
skyldu þinni. Því miður gast þú
ekkert stundað hestamennsk-
una í sumar, en alltaf man
maður samband þitt og hans
Fálka þíns. Ég man hka alltaf
eftir þér í bláu reiðkápunni
þinni, mér fannst hún alltaf
vera partur af þér og Fálka. Nú
ert þú vonandi kominn á hest-
bak á honum gamla Fálka þín-
um.
Réttir! Þar varst þú hrókur
alls fagnaðar og fannst ekki
slæmt að dreypa á „berjasaft-
inu“ blessaða. Þetta var stund
sem þú beiðst alltaf óþreyjufull-
ur eftir og þú magnaðist allur
upp eftir því sem nær dró rétta-
helginni. Það er skrítið til þess
að hugsa að réttirnar í haust
skyldu verða þínar síðustu.
Þrátt fyrir veikindi þín sá mað-
ur hvað þær voru þér mikils
virði, það hreinlega glampaði
úr augum þínum. Það var og
verður alltaf þannig, að þegar
maður hugsar um réttir þá
hugsar maður til þín.
Kæri vinur, það verður allt
tómlegra án þín. Fjölskylduboð-
in, verslunarmannahelgin og
fótboltinn sem við spiluðum
alltaf þá. Þar sem þú fórst alltaf
hamförum á vellinum. Það var
alltaf svo mikill kraftur í þér.
Hjálpsemi þína muna allir. Þú
varst alltaf til staðar, þegar
taka þurfti til hendinni. f þínu
stutta hfi gekkst þú að eiga
Hönnu Bjarneyju og eignaðist
fjögur dásamleg börn. Þú gast
ekki orðið heppnari með maka
þinn. Ég sé ykkur fyrir mér í „-
Klappó“ við eldhúsborðið þar
sem þú heldur utan um hana
Hönnu þína. Þið voruð eitt.
Elsku Hanna, Bebba, Hólm-
ar, Jakob og Kristín. Megi Guð
vaka yfir ykkur og veita ykkur
styrk í sorginni. Einnig vil ég
votta öllum vinum og aðstand-
endum innilega samúð og vona
að minningin um góðan dreng
hjálpi öllum yfir erfiðasta hjall-
ann.
Við Jlöktandi logana falla nú
tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún
braut allar þrár,
hún brýtur þá viðkvœmu
strengi,
er blunda í hjarta’ og í brjósti
hvers manns.
Nú birtir og friður er yjir,
því Ijósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Þórir Áskelsson.
Minningargreinar
Minningargreinar birtast aðeins í laugardags-
blöðum Dags-Tímans.
Þær þurfa að berast á tölvudiskum eða vélritað-
ar.
Myndir af þeim sem skrifað er um þurfa að ber-
ast með greinunum.
Sendist merkt
Dagur-Tíminn
Stranagötu 31, 600 Akureyri
Garðarsbraut 7, 640 Húsavík
Þverholti 14, 105 Reykjavík