Dagblaðið Vísir - DV - 17.11.1982, Blaðsíða 36

36
DV. MIÐVIKUDAGUR17. NOVEMBER1982.
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
ÞAÐER
„Þaö fylgir spifínu afítaf viss spenningur. ..." ValgarOur Kr. Magnússon
málarameistari.
„Heppnin gengur
í bylgjum”
— segir Valgarður Kr. Magnússon
„Mér finnst þetta góð afþreying,
maður gleymir þessu daglega amstri á
meðan,” sagði ValgarðurKr. Magnús-
son málarameistari. „Ég er nú búinn
að stunda þetta af og til í 10—15 ár,
svona að jafnaði tvisvar í viku yfir
vetrartímann. Það er líka spilaö mikið
yfir sumarið, en þó heldur meira yfir
veturinn. Við förum oftast saman,
hjónin.”
— Hvað hefurðu unnið mest?
„Við unnum einu sinni sólarlanda-
ferð hjónin og skelltum okkur utan.
Annars er kostnaöurinn við þetta
áþekkur því að fara í bíó. En það fylgir
spilinu alltaf viss spenningur og
auðvitað lifir maður alltaf í þeirri
voii aö vinna eitthvað. En það er nú
þannig um heppnina, að hún gengur í
bylgjum. Maöur vinnur kannski tvo
vinninga sama kvöldiö og svo líður
kannski langur tími þangað til maður
hreppir eitthvað næst. ”
Fyrrum var bingó afþreying eldri kynsióðerinnar, en þaö hefur breyst, og
nú stundar fólk á öfíum aldri þessa vinsœlu dœgradvöl.
Katrín Frimannsdótdr ihugar stöðuna. Hún spilar & 8 spjöldum, sem er
nokkuö algengt. Þegar spjöldin eru fíeiri er eins gott aö menn sóu fíjótir að
skyggnast yfirþau og færa til eftir þörfum.
U-BINGÓ
„Það er U-bingó, það er U-bingó.
Eru allir tilbúnir?” kallaði Magnús
Ölafsson, stjórnandi á stórbingói í
Sigtúni. Hann stóö uppi á sviðinu og
skimaði yfir þéttsetinn salinn. Allir
voru tilbúnir. Litlu hvítu kúlurnar!
með númerunum stigu léttan dans i
glerkassanum, Magnús hremmdi
eina þeirra og las af henni í hátalar-
ann: „G fimmtíu og einn, G fimmtíu |
og einn.”
Þaö voru 500 manns samankomi n
í Sigtúni þetta fimmtudagskvöld, og
þó var það frekar fámennt, miðað
við það sem oft gerist. Þegar best
tekst til koma hingaö 1300—1400
manns og þá er setið frá gafli út að
dyrum.
„B tólf”, kallaöi stjórnandinn, „B
tólf” og þaö fór eins og súgur um
salinn þegar keppendur gáðu aö
hvort B12 væri nokkurs staðar að sjá
á spjöldunum sínum. Hinir heppnu
þokuöurauða blaðinuyfirnúmerið.
Ekki man ég lengur hvaðan
hugmyndir mínar um bingó eru
runnar, en þær reyndust alrangar.
Eg hafði alltaf séð fyrir mér fálm-
andi hendur gramsa í spjöldunum,
hvarflandi augu, glóðheita hvarma
af hugaræsingu, þaö er hark og
skarkali í salnum en skrumkennd
raust stjómandans yfirgnæfir allan
annan hávaða. En ekkert var fjær
sanni en þessi ranghugmynd. Mér
fannst andrúmsloftiö í Sigtúni þetta
bingókvöld einna likast því sem
maður hefur oftsinnis séð í kvik-
myndum frá bandarisku geimrann-
sóknastofnuninni: það er múgur
manns samankominn og rýnir hver
andaktugur í sín spjöld og færir
rauðu blöðin meðsnöggri hreyfingu;
stillt og þróttug raust Magnúsar
kynnir númerin, og þessi góökunni
skemmtikraftur verður heldur betur
að sitja á strák sínum þetta kvöld,
Bingó
Baldur
Hermannsson
því að nú er það alvaran sem situr í
fyrirrúmi. Allt fer fram með ýtrustu
rósemi, en þó má skynja undiröldu í
salnum, þaö er stórbingó og háir
vinningar í boði. Heilladisirnar hafa
enn ekki gert upp hug sinn um það,
hverjir skuli arka heim að kveldi
liðnu jafnnær og hverjir hreppi
helgarferð til Amsterdam, tölvu-
klukku á úlnliöinn eða myndsegul-
bandstæki í stofuna.
„N fjörutíu og fjórir, N fjörutíu og
f jórir”, og nú fór einsog lágvær stuna
um salinn þegar stjómandinn lauk
orðinu, því að það var farið aö líða á
umferðina, undiraldan orðin þyngri
og spennan farin að koma upp á yfir-
borðið. Þeir sem eygðu sigur bitu
saman tönnum og litu ekki af spjöld-
unum, suma vantaði bara eina tölu
upp á. Ekki heyrði ég betur en stjórn-
andinn læsi númerin hægar en áöur
og kvæði fastar að, sennilega af til-
litssemi við strekktar taugar kepp-
enda, en þessi blæbrigðamunur varð
til þess að magna spennuna enn
frekar, dýpka andardráttinn, herða
hjartsláttinn.
„O sextíuog sex, O sextíuog sex.”
Hann hafði varla lokiö oröinu
þegar grannvaxinn unglingur spratt
úr sæti sínu og kallaði „Bingó!”.
Hann snaraðist upp á sviðið og brosti
gleitt til stjómandans, sem setti í
brýnnar og fór yfir spjaldiö,
strangur á svip. Allt reyndist með
felldu. Hvað það var sem drengurinn
vann, man ég ekki, en hróöugur var
hann þegar hann flýtti sér í sætiö
aftur og bjó sig undir næstu lotu, því
að ekki var kvöldið liðið og aldrei að
vita hvað heilladísunum dettur í hug,
þegar þær eru á annað borð farnar
aö gefa manni hýrt auga.
„T bingó, það er T bingó,” kallaði
Magnús. „Eru allir tilbúnir? Þá
skulum við drífa okkur í þetta.
FyrstatalanBníú,Bníu......”