Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.1982, Blaðsíða 23

DV LAUGARDAGUR 20. NOVEMBER1982.
23
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
34. þáttur
Villa slæddist inn í síöasta þátt. Þaö var í
einni vísna Jónatans Jakobssonar, en svona er
húnrétt:
Víða kem ég vid og gisti veizlusali,
þjódhöfdingja merka mæri,
mörgum öðrum kvædi færi.
Eg átti eftir aö gera skil nokkrum bréfum,
sem ekki var unnt aö birta úr síðasta þætti.
O.V. segist hafa ort í stríðslok, þegar her-
inn fór („vafasamt, hvaö rættist”):
Leit ég yfir lygnan sjá,
liðugt fleyin renna,
munu binda endi á
ástandsferil kvenna.
Haukur, sem ég veit engin deili á nú frem-
ur en er ég birti e-ð eftir hann í síðasta þætti,
botnar:
Gleði nýt ég, sorg og sút
sinnið lœt ei hrella,
þótt ýmsir flösku opni stút,
sem í sig víni hella.
Samkoman, sem svallar hér,
segir fátt af viti,
enda spratt á enni mér
áðan kaldur sviti.
Eysteinn G. Gíslason, Skáleyjum, er
ómyrkur í máli við þá, sem vilja skera niður
sem mestan búpening í landinu. Eysteinn
kveöur:
Dáur, sem leynir nafni sínu algerlega,
sendir langt bréf með misjöfnun skáldskap.
Húnbotnar:
Nokkra alveg nýja parta
núna læt ég Skúla fá.
Ef aftur fer svo aulinn kvarta,
ekkert gott hann skilja má.
Ungar konur efla þrótt
allra hraustra sveina.
Úrþví verða œtti gnótt,
sem yrði bótin meina.
Og „Dáur botnar, en hiröir ekki nóg um
innrím:
Glösum nettum klingjum kátt,
kyrjum létta bragi.
Klauf úr skvettum, kveðum hátt
hver með sínu lagi.
Eg læt „Dáur” um að endurbæta 4. ljóð
línuna.
Björn Ingólfsson, sem lesendur DV ættu
nú aö þekkja, botnar:
Afgleði syng við sortulyng
einn sólskinsbrag,
og mjakast kringum mykjubing
og moldarflag.
Sá, er kallar sig Kristin Erlend, botnar:
Peir, sem bjóða hœttum heim,
hunza góða siði.
Ýmsir hafa iðkað geim
uppi’í Grænáshliði.
Ekki er það min sök, þótt Sigurgeir hafi
;gert sig aö skotspæni Margrétanna og vilji
nú kenna mér um.
Sigurgeir beinir orðum sínum til Margrét-
anna:
Ýmsir reyna að yrkja á blað,
orðum kuðla saman —
Margrétunum þykir það
þokkalega gaman.
Og í næstu vísu er Sigurgeir með „ábend-
ingu” til Margrétar Tómasdóttur:
Þér að segja, Margrét mín,
mig að beygja vonlaust er.
En að sveigja orð til þín
ekki ’ er úr vegi fyrir mér.
Og Sigurgeir lýsir sjálfum sér svo:
Þótt ég sjálfur, Sigurgeir,
sýnist álfur mesti,
vil ég þjálfa meir og meir
mína hálfu lesti.
Vísur mínar virðast œ
verri ’ á mannafundum. —
Eyrum fjöldans orðið nœ
ekki nema stundum.
En í tilefni „skeytis” Sigurgeirs og yrk-
inga fær hann þessa kveðju, sem ég veit, að
hann tekur ekki illa upp:
Ein er báran aldrei stök
á œvi þungum sænum.
Margurþarna verst í vök
völtum lífs á kœnum.
Glitra daggardropar í
daufu morgunskini.
Geislar sólar gegnum ský
geðjast björk og hlýni.
V.L. segist hafa ort þessa sléttubandavísu
unguraöárum:
Háttinn detta láttu létt,
Ijóðin nettar settu,
þáttinn flétta reyndu rétt,
rímið gretta sléttu.
Og V.L. bætir þessari við að síðustu:
Stakan fögur mun og má
mörgum létta geðið.
En sérhver œtti að þagna þá,
þegar nóg er kveðið.
Eg þakka þessum landskunna kvæöa-
manni fyrir framlag hans, og heföi hann
mátt koma fyrr við sögu í þessum þáttum.
Ingþór Sigurbjörnsson, landskunnur
kvæöamaður, sendir bréf meö vísum eftir
bæði sig og aðra og er þessi síðust:
Skúli! Ei meiri lep hér leir,
lýk nú kjaftœðinu.
En segðu mér, hvað Sigurgeir
sagði í upphafinu.
Fyrir skömmu birti ég þessa vísu og var
Oli Hermannsson heimildarmaður minn:
Munur er d mér og þét\
uum því hver ehm trúu
Skjótum allar œr og kýr,
enda bættur skaðinn:
Sníkju-, mein- og möppudýr
mætti rœkta í staðinn.
Og Eysteinn botnar:
Járnfrú Breta' er fagurt fljóð,
frýr henni’enginn hugar.
En til að gera járnfrújóð
járnkarl aðeins dugar.
Fáa rekur fyrriparta
á fjörurnar hjá Skúla Ben.
En það er engin þörf að kvarta,
þó að vanti stóru trén.
Af gleði syng við sortulyng
einn sólskinsbrag,
því forkosning mér fleytti á þing
ífyrradag.
Sumar kveður, senn erhaust,
svalir vindar gnauða.
Fjandinn hrellir linnulaust
lifendur og dauða.
Ríkisstjórnin ráðalaus
rembist við að lifa.
Önnur stjórn með annan haus
yrðihún tilþrifa?
Þessi Skúla þáttur er
þarfur mjög og góður.
Bætir margt, sem miður fer,
magnar skálda hróður.
Þótt ég vilji aldrei einn
úti ’ í byljum standa,
guðir skilja naumast neinn,
naprar kiljur anda.
Enn er stakan okkarþjóð
orkuvaki í hugarsölum;
en hið slaka atómljóð
eins og brak t lausum fjölum.
Amor hefur ýmsa beitt
ótal klækjum sínum;
gerir einum lífið leitt,
leysir hinn frá pínum.
Stundum verða þjóðmál þung
þegnunum ískauti.
Þá dreg ég annað auga ’ ípung, —
ekki er ,,Sláni” fauti.
Hjalti Jónsson, Víðiholti í Skagafiröi á
óbirtar vísur hjá mér, vegna þess hve erfitt
ég á með að lesa skrift hans, þótt skriftin sé
engu að síöur áferðargóö. Eg bið Hjalta og
aðra, sem í hlut eiga, aö vanda vel skriftina,
aö hún sé skýr, — eða þá vélrita bréfin, sem
er bezti kosturinn. Hjalti sendir m.a. þessa
hringhendu:
Þó að margt sé mærðin tóm,
misjöfn art í hótum,
ennþá skartar ástarblóm
undir hjartarótum.
Sigurgeir í Keflavík átti óbirta botna frá
síðasta þætti eins og fleiri. Hann botnar:
Sveipar rjóður svellkalt hrím, ,
sölnar gróður jarðar.
Um vort sóða fleip og flím
flestar þjóðir varðar.
Ægis kalda úfnar brá,
öldufaldar rísa.
Þó að aldan þyki há,
þunn er sjaldan vísa.
Margrétarnar óði ærðar
œtla að ríða Geira að fullu.
Þeim skal báðum fórnir fœrðar
fyrir mikla andans (d)rullu.
Nú hefur borizt nýtt bréf frá Sigurgeiri.
Hannskrifar:
„Þótt mér falli ákaflega vel viö bæði þig
og vísnaþáttinn, get ég ekki stillt mig um aö
senda þér eitt lítiö „bitbein”, sem ég vona
þó, aö veröi ekki aö stóru ágreiningsefni
okkar á milli og spilli ekki því góöa sam-
bandi, sem ríkt hefur með okkur fram til
þessa:
Yfir flesta ertu hafinn
eins og þátturinn. —
En ekki verður afþér skafinn
aulahátturinn. ”
Þér hefur mikinn andans aflann
uuðnan veitt. — En þó erhitt,
að stuttu fyrir neðan naflann
nánast allt er skynið þitt.
Frægur kvæðamaöur í Kópavogi, sem vill,
aö ég kalli sig aðeins V.L., sendir bréf með
afbragðs botnum. Hann botnar:
Ægis kalda úfnar brá,
öldufaldar rísa.
Samt skal haldið hafið á,
heljar valdiðprísa.
Margur fellur freisting í,
fær því skell á svelli.
Hraustur velli held ég, því
hrædd er kelling Elli.
Þegar gaman grána fer,
Gunnar sýnir snilli.
Vænleg göng þá grefur sér
Geirs og Alberts milli.
Allar mínar œr og kýr
eru tómir lestir.
Flestar sér að baki brýr
brjóta jarðar gestir.
Næst notar V.L. óbotnandi fyrripart og
gerirúrvísu:
Fullið stœkkar, smánin smœkkar,
smáður lokkur er að detta.
Gullið hækkar, gengið lœkkar,
getur nokkur botnað þetta ?
OgennbotnarV.L.:
Þegar hrím á foldu fellur,
fölna lauf og deyja blóm,
haustsins röddþá geigvæn gellur,
grípur lifið heljarklóm.
Við að stuðla þessiþjóð
þrautum sínum gleymdi.
Stökur, rímnalög og Ijóð
landann ávallt dreymdi.
Safnar auði sitt í ból,
sínkur brauð að gefa.
Ihaldsgauð og eiturtól
ota dauðans hnefa.
Þó ég fari á fyllirí
og fái skelli,
stend ég aftur upp á ný
og í mig helli.
Nú hefur Björn Dúason sent mér bréf, og
segir hann vísuna alls ekki eftir Teit Hart-
mann, heldur Harald Hjálmarsson. Ég skal
ekki dæma einn í þessu máli og bið lesendur
aðstoðar. Björn Dúason segir: „Mér er
kunnugt um, að H.H. glataöi „kompum”,
sem hann hafði skrifað í kvæði sín og vísur,
en ekki hafa komið í leitirnar. Kannski gæti
einhver af lesendum þínum gefiö upplýsing-
ar um, hvar þær eru niðurkomnar.”
Sigmundur Jónsson Furugeröi 1 kveður:
Rímið kært er kvœðaþjóð
kosti stærstu metur,
eitt ófœrt við ,,atómljóð
enginn lært þau getur.
Þá er komið að nýjum fyrripörtum. Sigur-
geiríKeflavík:
Munur er á mér og þér,
má því hver einn trúa.
Hús á stangli hér og hvar,
hundar rangla víða.
Vilja’að stjórnin fari frá
flestir landsmenn núna.
Og svo V.L. í Kópavogi:
Löngum kátt ég lék og dátt
lífs að sáttaboðum.
Viltu ráð ég veitiþér
vits úr snjáðum kylli.
Og svo læt ég þennan flakka meö:
Enda’ ég bráðum óö. sem mér
eykur dáð og snilli.
Auðvitað má þetta líka vera seinnipartur.
Utanáskriftin er: /
Helgarvisur
Pósthólf 37
230 Keflavík.