Alþýðublaðið - 13.06.1921, Qupperneq 1

Alþýdublaðið
G-efid út ai AlþýðuflokUnum.
1921
Mánudaginn 13. júní.
132 tölubl.
€rlenð simskeyti.
Khöfn, 10. júní.
AllsherjarTerkfallið norska
hœtt.
Símað er frá Kristjaaíu, áð full
trúar alþýðusambandsins hafi á-
kveðið, að láta allsherjarverkfallið
hætta á föstudaginn (er var). Sjó-
mannaverkfaliið heldur áfram.
Handteknir miljónaþjófar.
Símfregn frá Kristjaniu hermir,
að skipamiðiararnir Christoífer og
Hannevig hafi verið teknir fastir
fyrir 20 miijón króna fjársvik.
[Báðar þessar fregnir koma svo
seint vegna símsiitanna.]
Þýzkir kommunistar.
Þess hefir áður verið getið hér
i biaðinu í grein um jafnaðarstefn
una í Þýzkalasdi, að aðfarir þýzku
jafnaðarmannanna f ófriðarbyrjun
hafi orðið þess valdandi, að sundr-
ung kora upp á flokki þeirra og
að hinir róttækustu, sem upp frá
því nefndust spartakistar, neituðu
.að ieggja lið siít ti! ófriðarins. En
áhrifa þeirra gætti lítið fyrst, enda
voru þeir í ákaflegum minnihluta.
En þegar íeið á ófriðinn,* opn-
uðust augu fleiri og fleiri jafnaðar-
znanna fyrir því hversu glæpsam-
'egt það hefði verið að fylgja
þýzku auðvaídsstjórninni til hryðju-
verkanna, og fór þá svo að all-
mikill hópur þeirra neitaði að
greiða atkvæði með nýjum fjár-
veitingum til ófriðarins og mynd-
aði nýjan flokk — flokk óháðra
þýzkra jafnaðarmanna.
Spartakistarnir voru fyrst um
sinn í félagi með þeim, en gengu
úr í desember árið 1918 og mynd-
uðu sérstakan flokk — kommu-
nistaflokk Þýzkalands, mánuði eft-
ár að meirihlutajafnaðarmennirnir
voru komnir tii vaida í Þýzkalandi.
Næstu mánuðina var mikil hreyf
Íng meðal kommunistanna móti
jafnaðarmannastjórninni og sam
komulagspólitík hennar við innient
og erlent auðvald. Voru óeirðir
eg víg dagiegt brauð um þetta
leyts og lét þar margur góður
drengur lífið, t. d. Liebknecht, og
var kommunistunum ákaðega mik-
ii eftirsjá að honum, enda mun
hans lengi minst sem eins hins
bezta og ötuiasta formæianda ai-
þýðunnar á þessum styrjaldartímum.
En erfíði kommunistanna þýzku
hefir enn sem komið er verið
meira en árangurinn. Þeim hepn-
aðist ekki að leiða öreigalýðinn
til sigurs að sinni. Og það var
heidur ekki von, því á móti var
tnikið ofurefli — borgaraflokkarn-
ir aliir og það sem grátlegast var
mikill sægur alþýðumanna undir
forræði meirihlutsjafnaðarmann-
anna og Ebertstjórnarinnar. ;
Yfirieitt hefir það staðið alþýðu-
hreyfingunni í Þýzkalandi tiifinn-
aniega fyrir þrifczn á þessum allra
seinustu árum, að féiagsskapur
jafnaðarmannanna hefir aiiur verið
að riðiast og flokksbrotin vegið
óspart hvort að öðru. Er slíkt
ekki væciiegt til sigurs fyrir stefn-
una, því það sem alþýðunni rfður
mest á er að standa sameinuð
móti borgaraflokkunum, sem hafa
auð, völd og flest önnur tæki í
sínum höndum.
Styrkur verkalýðshreyfingarinn-
ar, sagði Marx, að yrði einraitt
falinn f því, að hún yaði borin
fram af yfirgnæfandi meirihluta
mannkynsins, en þýzku kommu-
nistarnlr hafa upp á síðkastið, því
miður, varla gætt þessa nógu vel.
Áður en þeir geti kollvarpað valdl
borgaraflokkanna og auðmanna-
klfkanna, þurfa þeir að safna und-
ir sitt merki sæg alþýðumanna,
sem nú fylgir meirihlutajafnaðar-
mönnunum og ekki hafa enn sznn
færst um það, að með þeirra að-
ferð sé ókleift að bæta kjör al
mennings að nokkrum verulegum
mun.
Það var þegar nokkur ágreic-
ingur meðal kommunistanna át Sf’
því hversu mikil áherzla skyidt
iögð á að vinna flokknum fylgí
við þingkosningar og með þvl aS
nota þingið til útbreiðslu stefnunn-
ar. Viidi nokkur hluti þeirra sem
minst við það eiga og neitaði
jafnframt að vinna með hægfara
jafnaðarmönnum í verklýðsfélög-
unutn, og varð þessi ágreiningur
til þess að í október 1919 var lí
þessurn mönnum stofnaður nýr
kommunistiskur verkamannaflokk-
ur. Hinsvegar jókst gamla kcn:-
munistaflokknutn verulega fylgí
þegar flokkur óháðra þýzkra jafe-
aðarmanua klofnaði haustið 1920
út af afstöðunni til þríðja Inter-
nationale.
Þrfr fimtu hiutar hinna óháðu
vildu óvægir ganga í það og sam-
einuðust þá um leið kommunista-
flokknum þýzka.
Hefir sfðan ekki mikið borið á
miskiíð meðai kommunistanna fyr
en í vetur að ný deilumái hafe
komið upp, fyrst út af sundrung-
inni meðai ítalskra jafnaðarmanna,
en þó einkum út af upphlaupuc-
um i Mið Þýzkaiandi í marzmár.
Sagt er að tiiefni óeirðanna
hafi verið það, að yfirvöldin í
Saxlandi hafi verið að auka lög-
reglueftirlit með námum og verk-
smiðjum í þvf skyni að geta sem
bezt haft ráð verkamanna þar í
hendi sér. Tóku. kommúnista?
þessu háttalagi iiia og ákváðu að
svara því með því að gera alls-
herjarverkfall. Harðnaði þessi við-
ureign svo, að tií vopnaviðskiftc.
kom. í mörgum bæjum var barist
af hinni mestu heift, en endaiokin
urðu þau, að kommúnistarnir urðu
undir. Vírðist mikið hafa vantaö
á það, að þeir hafi haft eindregið
fylgi alþýðunnar og var þá heldur
ekki von að vei færi.
Út af þessu hafa nú orðið harð-
ar rimmur f flokknum og ýmsir,
þar á meðal fyrverandi formaður
fiokksins, Dr. Paut Levi, áfelst
miðstjórn hans mjög fyrir að haf&