Dagblaðið Vísir - DV - 01.03.1983, Blaðsíða 18

18
DV. ÞRIÐ JUDAGUR1. MARS1983.
l
Menning Menning Menning Menning
Af þegnum
Maríu Theresíu
Tónleikar Kammersveitar Reykjavikur í
Bústaðakirkju 20. febrúar.
Flytjendur: Rut Ingólfsdóttir, Júliana E.
Kjartansdóttir, Sesselja Halldórsdóttir, Carmel
Russill, Inga Rós Ingólfsdóttir, Richard Korn,
Jonathan Bager, Bernard Wilkinson, Guðrún
S. Birgisdóttir, Martial Nardeau, Daði
Kolbeinsson, Janet Wareing, Kjartan óskars-
son, óskar Ingólfsson, Hafsteinn Guðmunds-
son, Joseph Ognibene Jeanne P. Hamiiton.
Verkefni: Leopold Mozart: Froska-partíta, f.
fiðlu, celló og kontrabassa; Karl Ditters von
Dittorsdorf: Cassation f. fjórar flautur; Johann
Michael Haydn; Divertimento í C-dúr f. fiðlu,
celló og kontrabassa; Wolfgang Amadeus:
Adagio KV 410 f. tvö bassethorn og fagott og
Adagio KV 580 f. enskt horn, tvö bassethorn
og fagott; Antonio Salieri; Piccola Serenata: f.
tvö óbó, tvö horn og fagott; W.A. Mozart:
Kvintett í Es-dúr f. fiðlu tvœr víölur, horn og
celló.
Tónleikar Kammersveitar Reykja-
víkur voru að þessu sinni helgaðir
átjándu öldinni. Höfundar verkanna á
efnisskránni áttu fátt annað sameigin-
legt en aö vera þegnar Maríu Theresíu
keisaraynju og lifðu hana raunar allir.
Svo ólíkir sem þeir voru í skáldskap
sínum mátti þó finna þeim það annaö
til sameiningar að koma býsna
þægilega fyrir eyru manna, aö
minnsta kosti eins og Kammersveitin
bar hana á borö.
Fyrstur kom Mozart—Leopold,
faðir Wolfgangs Guðleifs. Froska-
partítan, samin fyrir hann sjálfan og
félaga úr hljómsveit þess voldugasalt-
höndlara erkibiskupsins af Salzburg,
er yfirlætislítil en góð skemmtimúsík
sem gleður eyrað. Léttilega leikinni
eins og hér tekur henni fátt fram til
afþreyingar og hugarhægðar og „nota
Tónlist
Eyjólfur Melsted
bene” það var jú megintilgangur
tónlistarinnar á þessum tímum, sem
oftar. I sama fari, nákvæmlega, var
Divertimento Johanns Michaels
Haydns.
Upp úr þeim barnaskap
vona ég að ég vaxi ekki
I blásaraverkunum var tilgangurinn
enn betur undirstrikaður. Allt skyldi
vera sem þægilegast fyrir eyrað,
örlítið misþægilegt, að vísu. Ekki er
það hljóðfærunum eða músíköntum að
kenna aö mismikil andagift skyldi birt-
ast svo miklu skýrar i þeim heldur en
strengjatríóunum.
Hyggileg ráöstöfun var það að láta
þann sem sterkast „víbraði” leika
fyrstu flautu í Cassation von Ditters-
dorfs. Samleikurinn var af fyrstu
gráðu, enda hvert sæti skipaö úrvals-
flautuleikara. Adagio-in eftir Mozart
glóðu eins og gull af eiri yfir Serenötu
Salieris og þó verður síður en svo sagt
að Salieri geri beint illa. Hvar væru
snillingar lika staddir án samanburöar
við miðlungsmenn?
Lokaverkið var kvintett Mozarts.
Eg vænti þess að strengleikararnir
hafi leikið býsna vel, en verð hins veg-
ar að játa að svo uppnuminn varð ég af
makalausum hornleik Josephs
Ognibene að mér láöist að gefa
strengjunum sérstakan gaum. Vita-
skuld er það bamaskapur aö láta svo
heillast af leik eins manns, en ég vona
jafnframt að upp úr slíkum barnaskap
vaxi ég ekki í bráð. Þaö er gamall
plagsiður á íslandi að gefa mönnum
viðumefni — Joseph Ognibene hæfði að
heitaSuonabene.
Joseph Ognibene hornleikari. „Ég væntí þess aÖ strengjaleikararnir hati
ieikiö býsna vei, en verö hins vegar aö játa að svo uppnuminn varð ég af
makalausum hornleik Josephs Ognibene að mór láðist að gefa strengj-
unum sérstakan gaum " — segir Eyjóifur Meisted.
D V-mynd: Bj. Bj.
Claude Helffer píanóleikari.
Claude Helffer hjá
Konsertklúbbnum
Tónleikar Claude Helffer ó Kjarvalsstööum á
vegum Konsertklúbbsins, 22. febrúar.
Efnisskró: Claude Debussy: Estampes, Pierre
Boulez: Constellation, úr 3. sónötunni, Bóla
Bartok: Out of Doors, Robert Schumann:
Kreisleriana.
Aðrir tónleikar hins nýstofnaöa
Konsertklúbbs voru haldnir á Kjar-
valsstöðum á þriðjudagskvöld.
Skammt er að minnast fyrstu tón-
leika þessa nýja félags. Þótti vel af
stað farið og ekki virðist meiningin
að slá af. Það hlýtur að vera lán
hvaða konserthaldara sem er að
góma mann á borð við Claude Helff-
er. Hann er vel þekktur fyrir frábæra
túlkun nútima píanóverka og
hafa nokkrir orðið til
að semja píanómúsík handa
honum sérstaklega. Svo fer gjarnan
þegar menn verða þekktir fyrir að
vera opnir gagnvart nýrri músík og
eru tilbúnar að glíma við hana, aö
hætt verður að líta á þá sem alhliða
tónlistarmenn og þeir álitnir algjörir
módern-spesíalistar. Þannig mynd
hafa margir fengið af Claude Helff-
er, en hann sýndi hér og sannaði að
ómaklegt er að þrengja svo að ímynd
hans.
Sá eyðir ekki
púðri til einskis
Debussy lék í höndum hans sem
barnaglingur. Svo sneri hann sér að
eina módernverkinu á efnisskránni,
Consellation úr þriðju sónötu Boulez.
Það eitt að leika slíkt verk eftir
minni segir nokkuð um hæfni flytj-
andans. Á eftir fylgdi Bartók — fima
vel leikinn.
Það var svcna næstum því að
manni fyndist að herra Helffer eyddi
púðrinu til lítils að leika Schumann í
stað einhvers tuttugustu aldar
manns. En píanóleikari á borð við
Claude Helffer eyðir ekki púðurkorni
til einskis.
Hann er frábær píanisti, jafnvígur
á alls konar músík. Hafi Konsert-
klúbburinn þökk fyrir að standa fyrir
tónleikumhans. -EM.
Steingrímur Sigurösson hefur
opnað málverkasýningu í Ásmund-
arsal við Freyjugötu og sýnir alls 71
verk. Þetta er 51. einkasýning lista-
mannsins heima og erlendis og verð-
ur hún opin fram til 1. mars.
Listamannaandrúmsloft
Það er sannarlega „listamanna-
legt andrúmsloft” í Ásmundarsal um
þessar mundir. Steingrímur Sigurðs-
son kynnir og selur ný verk, auk þess
sem hann hefur sett á svið „atelier”,
svona til að skapa stemmningu og
auövelda áhorfendum að nálgast
sköpunarverkin: trönur með hálf-
geröu málverki blasa við, auk fjölda
persónulegra smáhluta sem vitna
um nálægö listamannsins.
Og svo eru það verkin. Steingrím-
ur er einn af þessum ágætu lista-
mönnum sem mála af lífi og sál í bók-
staflegri merkingu. Þó svo að við
gettim merkt ákveðin mótíf eða
kunnuglegt landslag, er málverk
listamannsins tilfinningalegt flæði
eða leikur með liti og litaáferð. Hann
leggur lítið upp úr teikningunni og er
hún auöséð hin „veika hlið” málar-
ans, sem telur sig vera „coloista”, og
tjáir sig því eðlilega í lit. Þetta
kemur einkar vel fram í þeim mynd-
um þar sem listamaðurinn fjarlægist
raunveruleikann, og fær óendanlegt
svigrúm til aö hlaða litnum óhlutlægt
Myndlist
GunnarB. Kvaran
og blæbrigðaríkt á léreftið. I þessum
myndum dettur listamaðurinn
stundum niður á næmar og skemmti-
legar samsetningar.
Engin þáttaskil
Víst er að þessi málverk eftir
Steingrím marka engin þáttaskil í ís-
lenskri listasögu og aö fátt er um
frumleg tilþrif í þessum verkum. En
aftur á móti skín í gegnum myndim-
ar viljinn og ánægjan, sem listamað-
urinn fær út úr því að skapa. I þess-
ari oft klaufalegu teikningu, getum
viö þó lesið ótakmarkaöa áfergju og
jafnframt einlægni gagnvart mál-
verkinu.
Það var vel til fundið hjá lista-
manninum að reyna að skapa þessa
„atelier” stemmningu í Ásmundar-
sal, því að hún ýtir undir og hjálpar
áhorfendum til að kynnast (og
skilja) hinni rómantísku og goðsögu-
legu ímyndlistamannsins.
GBK
, Hallgrimskirkja ".
Ljósm. GBK.
MIKIL AFERGJ A —
EN ENGIN ÞÁTTASKIL