Dagblaðið Vísir - DV - 12.03.1983, Síða 21

DV. LAUGARDAGUR12. MARS1983.
leysi þau meö henni eins vel og ég get.
Þá er um trúnaðarmál okkar að ræða.
Þannig finnst mér að yfirflugfreyja
þurfi að vera. Að það sé hægt að leita
til hennar. Það getur verið erfitt að
bera áhyggjur sínar með sér í starfi
semflugfreyja.
Það geta líka komiö upp leiðindamál
sem geta haft óþægilegan endi fyrir
viðkomandi og mig sjálfa. Til dæmis
þegar þarf aö vísa flugfreyju úr starfi
en það er hluti af mínu starfi,” segir
Ema ennfremur.
— Nú þarfu að fara eftirlitsferðir
með flugvélunum. Hefur þú fundið
fyrir að flugfreyjumar séu hræddar
við þig?
„Já, ég þarf að fara eftirlitsferðir og
það án þess að þær viti að ég verði um
borð. Sem betur fer hefur mér fundist
að flugfreyjumar taki mig sem eina úr
hópnum. Eg vinn yfirleitt alltaf með
þeim í vélunum. Oneitanlega hefur þó
myndast bil milli mín og þeirra sem ég
átti ekki von á. En ég er þakklát þeim
sem lita á mig sem eina út hópnum
þegar ég finn það.”
Kenndi flugfreyjum
í Nígeríu
Ema Hrólfsdóttir hefur í gegnum
starf sitt fengið tækifæri til að ferðast
vítt og breitt um heiminn. Þó ekki nóg
að eigin sögn. Ema hefur alla tíð haft
mikinn áhuga fyrir ferðalögum og ekki
bara utanlands því hún hefur einnig
ferðast heilmikiö innanlands. „Eg veit
ekkert betra en að sofa í tjaldi í rign-
ingu og heyra rigninguna lemja tjald-
ið. Helst vil ég þó að það sé stytt upp
þegar ég vakna, ” segir hún og hlær.
í gegnum starf sitt hefur hún kynnst
ýmsu og upplifað. Meðal þess er að
kenna Nígeríufólki að verða flugfreyj-
ur og flugþjónar.
„Ég fór til Nígeríu ásamt kennara
okkar í neyðarútbúnaði, Þorkeli
Jóhannessyni, til að kenna þarlendu
fólki flugfreyjustörf. Þetta fólk hefur
nú starfað um tíma, en ekki gengið
nógu vel, þar sem allt viðhorf til vinnu
er allt öðmvísi en hér á landi. Afrískt
fólk er vant að sofna þegar það er syf j-
að eða þreytt, sama hvað það er að
gera eða hvar. Eg féll í þá gryf ju þegar
ég kom út að ætla að breyta þessu f ólki
eftir mínu höfði. Eg hafði vissan metn-
að að kenna þeim þá þjónustu sem
þykir sjálfsögð um borð í flugvélum á
Vesturlöndum. Ég var fljót að sjá að
nefnt dæmi þegar við komum einu
sinni til Saudi-Arabiu. Starfsmaður
Flugleiða þar hafði bíl til umráða til að
keyra okkur frá vélinni að flugstöðinni,
en það var töluverður spotti. Þegar við
vorum komin miðja vegu stoppaði lög-
reglan okkur, tók bílstjórann afsíðis og
rak okkur kvenmennina út úr bílnum.
Þeir töluðu nokkra stund yfir bílstjór-
anum sem sagði okkur síðan að þama
hefði hann naumlega sloppið fyrir
hom. Það var nefnilega stranglega
bannað að aka með konur. Eftir þetta
þurftum við að ganga og reyndum
þetta ekki aftur,” segir Erna brosandi.
„Einnig kemur mér það alltaf tölu-
vert á óvart í sambandi við múham-
eðstrúna að flestir eiga þeir fleiri en
eina konu. Eg hitti tvær innfæddar
flugfreyjur sem báðar ætluðu að gift-
ast sama manninum. Karlamir geta
lika skilað konunum aftur, ef þeim
líkar ekki við þær, en það þykir mjög
niðurlægjandi fyrir konuna. Þó ég sé
kvenréttindakona get ég ekki annaö
en þakkað fyrir að vera Vesturlanda-
búi og þá sérstaklega íslensk þó við
konur á Islandi eigum enn langt i land.
Þrátt fyrir allt myndi ég ekki vilja
missa þau forréttindi að vera kona.”
Fær bréf til Nígeríu
Eftir stutt spjall um nígerísku kon-
una minnist Erna á bréf sem henni eru
oft að berast frá Nígeríu. „Nígeríu-
búar em oft frekir og ýtnir. Eg fæ þó
oft hlýleg og einlæg bréf sem hlýja
manni um hjartaræturnar. Iðulega em
þau þó að segja mér að koma með eitt-
hvað handa sér, allt frá úrum, fatnaöi,
skóm eða heilu tölvumar. Þau hika
ekki við að biöja mann enda mjög
sníkin. Segja gjaman: „Þú átt að
gefa mér. . .” Svo biðja þau Guð að
blessa mann, sem ég veit stundum
ekki hvort er okkar Guð eða Allah, sem
skiptir auðvitað engu máli,” segir
Erna og brosir.
Garðrækt á sumrin
Erna er gift Jóni Emi Ámundasyni.
Þau byggðu sér hús í Fossvoginum
fyrir einum tíu ámm og hefur eitt aöal-
áhugamál þeirra yfir sumartímann
verið að gróðursetja í garðinum.
Reyndar er garðurinn þegar orðinn
yfirfullur af gróðri en þau létu ekki þar
við sitja heldur eignuðu sér gamalt tún
i Laugardalnum við Laugarvatn, þar
sem þau eru þegar byrjuð að gróður-
setja. Áhugamálin virðast ótæmandi
en við beinum þeirri spumingu til
Texti: Elín Albertsdóttir
Ljósm.: Gunnar V. Andrésson
„í mínu starfi
þarf ég lika
stundum að
leysa per-
sónuieg vanda-
mál."
)Sfg»SÍ.
•eyjnr
islu í háloftunuin
það var misskilningur að ætla að
breyta Afríku. Enda breyttust skoðan-
ir mínar mikið eftir dvölina í Afriku.
Þjónustan í Nígeríu er í engu sambæri-
leg við okkar þjónustu enda menning
þeirra allt öðmvísi. Þetta fólk var
fljótt að læra, enda allt skólagengið
fólk. Kennslan fór fram á ensku —
einfaldri ensku — eiginlega á
bamamáli. Nígeríubúar eru nefnilega
eins og stór börn, þeir eru fljótir að
gleðjast og fljótir að reiðast.
Þeir höfðu líka sérstaka þörf fyrir að
tjá sig. Hér heima er það eitt stærsta
vandamáliö að fá nýjar flugfeyjur til
að tala í hátalara, en í Nígeríu var rif-
ist um að fá að tala. Þeim fannst það
spennandi að fá að tala í hátalara og
feimni þekkja þeir ekki. Kennslan í
Nígeríu var ai^vitað ekki jafnvíðtæk
og hér heima enda verður ein íslensk
flugfreyja alltaf að vera með í hverri
flugferð í Nígeríu öryggisins vegna,”
sagðiErna.
— Er ekki eitthvað sem hefur komið
þér sérstaklega á óvart í Afríku?
„Það kemur mér alltaf jafnmikið á
óvart hve konan er lítils metin. Eg get

Ernu hvort það sé ekki erfitt að vera
flugfreyja í h jónabandi.
,d<ei, nei, alls ekki, ég er sannfærö
um að öll hjónabönd eigi sér sina gráu
daga. Þá er einmitt gott og hollt að
komast aðeins burtu og finna þegar
maður kemur heim aftur að einhver
hefur saknað manns. Annars eiga flug-
freyjur oft meiri og betri frí en margar
aðrar konur og ég persónulega tel að
það sé auðveldara að vera gift flug-
freyju en konum í mörgum öðrum
stéttum. Annars er það auövitaö ekki
mitt að svara fyrir eiginmennina,”
segir hún.
Hræðsla______?
Er ég hitti Emu fyrst vissi ég eigin-
lega ekki hverju ég ætti von á. Ég hafði
rætt við hana í síma og hún leyfði mér
að koma í heimsókn þar sem hún var
að kenna nýliðum í flugfreyjustéttinni.
Hún tók jafnframt fram við mig í
símanum að hún væri hrædd við blaða-
menn sem ég var fljót að segja að væri
óþarfi. Ekki veit ég hvort hræðslan
hafi horfið af sjálfdáðum er hún hitti
mig en svo mikið er víst að enga
hræðslu var að merkja hjá henni. Erna
er einmitt, að manni sýnist, hugrökk.
Og skemmtileg er hún. Enda kemur
fljótlega í ljós við nánari kynni að hún
hefði ekki gengiö í gegnum allt þaö
sem hún hefur gert án k jarks. Hræðsla
við blaðamenn hefur því bara verið
uppgerð.. .
En fyrst Ema segist vera hrædd við
. .blaðamenn, hefur hún þá aldrei verið
; hrædd að fljúga?
,JMei, éghef aldrei veriðflughrædd,”
er hún fljót að svara. „Ætli ég sé ekki
hræddari að aka miíli Reykjavikur og
Keflavíkur en að fljúga,” heldur hún
áfram og segir siöan: ,JSitt sinn skal
hver deyja,” segir Ema alvarleg á
svip og bætir við —, ,Ég tek því.”
Innanlandsflugið sæluvika
— Hvað með innanlandsflugið. Em
sömu flugfreyjur í því og utanlands-
flugi?
„Já, og það köllum við sæluvikuna
okkar. Flugfreyjumar skipta innan-
landsfluginu með sér og er það vika í
einu. Eg held að flestum flugfreyjum
þyki sæluvikan skemmtileg til-
breyting. Innanlandsflugið gefur
okkur tækifæri tfl að kynnast okkar
þjóð betur. Mér finnst til dæmis mikill
munur á hve fólk utan af landsbyggð-
inní er óstressaðra en fólk á höfuð-
borgarsvæðinu. Það er jafnvel vina-
legra og opnara. Það er t.d. hægt að
finna mun á fólki frá Húsavík og Isa-
firði,”segirErna.
Nljúk lending í lokin
— Við höfum nú spjallað lengi vel,
bæði á skrifstofu Emu og afla leið til
London og heim aftur. Það má því með
sanni segja að spjall okkar hafi verið
langt og ekki síður skemmtilegt. Ema
er fús að veita aflar upplýsingar um
flugfreyjustarfið og það er ekki síst
henni að þakka að lesendur geta fræðst
um þetta vinsæla starf í helgarblaði
DV í dag.
Að lokum, áður en við lendum á
Keflavíkurflugvelli, spyrjum við hana
hvort einhver munur sé á ráðningum í
dag og var fyrir átján árum er hún
byrjaði.
„Það er ekki mflrill munur,” svarar
Ema. „Við þurftmn að taka
samskonar próf og fórum í viðtal. Mig
minnir að það hafi verið þrjár þétt-
setnar skólastofur þegar ég var á
námskeiðinu. Áhuginn var jafhmikill
oghannerídag.”
— Hvað með umsóknir frá karl-
mönnum?
„Það vom tveir flugþjónar starfandi
þegar ég byrjaði og annar starfar
ennþá. Annars er ég hissa á hvað fáir
karlmenn sækja um þetta starf þó það
sé alltaf að aukast. Syo virðist vera að
stelpumar séu með betri málakunn-
áttu en strákar. Þeir em hins vegar
betri að sér í almennum málum,
virðast lesa blöðin meira. Það er
greinilegt að krakkar sem sækja um
núna hafa haft fleiri tækifæri til mála-
náms erlendis heldur en við höfðum.
Þeir em líka miklu opnari og
ófeimnari,” segir Ema og þar með
lendir elsta flugvél Flugleiða mjúklega
á vellinum og blaðamannamöppunni
er lokað enda klukkan langt gengin í
þrjúaönóttu.
-ELA.