Dagblaðið Vísir - DV - 17.03.1983, Blaðsíða 35
DV. FIMMTUDAGUR17. MARS 1983.
35
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
UPPOG
NIÐUR
BREKKUNA
— og upp aftur með Steingrími
Hermannssyni ráðherra
Stólalyftan er sannkallað stolt Skálafells, flytur 1200 manns á klukkustund,
jafnmarga metra upp i heiðrikjuna. Miklu varðar að menn séu samhentir
þegar þeir setjast i stólana, en til vonar og vara eru starfsmenn skiðadeild-
ar KR ávallt nærstaddir tilþess að rétta skelkuðum hjálpandihönd.
Mynd BH.
Faðir og sonur
Og Steingrímur Hermannsson hefur
hlotið verri byltur en þessa, en það
mun ekki ofsagt að hann hefur jafnan
sprottið á fætur hress í bragði og tilbú-
inn í aðra lotu. Ungur lærði hann
íþróttir af föður sínum, Hermanni
Jónassyni, sem var orðlagður íþrótta-
maöur á sinni tíð, 8 ára gamall fór
hann á námskeið í Skíöaskálanum í
Hveradölum ásamt móður sinni og
systur og hlaut þá tilsögn af Siglfirð-
ingi nokkrum, Helga aö nafni. En það
var faðir hans, Hermann, sem leiddi
sveininn inn í heillandi veröld íslenska
vetrarins og kenndi honum aö meta þá
töfra, sem skínandi snjóbreiðan býr yf-
ir ein, og býður landsins börnum aö
njóta.
„Faðir minn var oft störfum hlaðinn
í pólitíkinni og haföi áhyggjur eins og
gengur og þá tók hann sig oft til, jafn-
vel um miöjan daginn, og fór til fjails
og gekk. Hann var veiðimaður, hafði
gaman af göngu, var töluvert á skíðum
og ég byrjaði með honum. Hann kenndi
mér það að oft væri um að gera að
komast burt frá þrasinu og vandamál-
unum, því að þá leystust þau oft eins og
af sjálfu sér — þá veröur kollurinn
klárari og þá liggur svariö oft auðveld-
lega fyrir. Þaö er ákaflega nauðsyn-
legt fyrir menn, sem eru undir miklu
álagi frá morgni til kvölds, að komast
burtannaöslagið.”
— En hvað gerirðu, þegar veðráttan
leyfir ekki skíðaferð í Skálafellið?
Steingrimur Hermannsson og eiginkona hans, Edda Guðmundsdóttir, stunda bæði skiðaiþróttina sér til
gagns og gamans.
„Eg fer í Austurbæjarlaugina
svona f jórum sinnum í viku. Þar syndi
eg mína 400 metra og svo er gaman aö
rabba um daginn og veginn í heita pott-
inum á eftir. Eg spilaði lengi badmin-
ton, en það hefur dálítið orðið útundan
hjá mér á seinni árum. A sumrum
stunda ég svo laxveiðar. En þaö góða
viö skíðamennskuna er það að hún er
fjölskylduíþrótt. Við förum mikiö sam-
an og bæði konan og krakkarnir hafa
gaman af skíðum. Sonur minn elsti er
orðinn töluvert betri en ég, svo að nú
fer ég mikið með yngsta syni mínum,
tíu ára gömlum. Eg fer nokkurn veg-
inn flestar brekkur með krökkunum,
mér finnst mjög gaman að því og þá
gerir það ekkert til þótt maður fari á
hausinn stöku sinnum,” sagði Stein-
grímur og spennti á sig skíðið sem
losnað haföi.
Frá Skálafelli til
Montana Crans
— Hvar hefur þér nú þótt skemmti-
legast að fara á skíöi, Steingrímur?
„Eg hef nú langmest haldiö mig hér í
kringum Reykjavík. Hér áður fyrr var
ég oft í Skíðaskálanum í Hveradölum
og Hamragilinu og mikið í Skálafellinu
eftir að KR-ingamir fóru að þróa það.
Eg kom reyndar oft í Bláfjöllin í
gamla daga með fööur mínum. Við
gengum þá upp úr Jósefsdalnum — þar
var skáli uppi, sem Himnaríki hét —
komum upp á Heiðina há og fórum svo
oft niöur þar sem nú er skíðasvæöið í
Blafjöllum. Síöan gengum við til baka
niöur á Sandskeiðið þar sem við skild-
um bílinn eftir. A seinni árum hef ég
mest verið í Bláfjöllum, Skálafellinu
og nokkrum sinnum á Isafiröi, sem er
mjög gott skíðaland, og einnig á Akur-
eyri. Eg hef líka oft farið með fjöl-
skyldunni til útlanda á skíði og betri
dægradvöl get ég tæplega hugsaö
mér.”
— Hvaða staöir erlendis eru í mestu
afhaldi hjá þér?
„Þaö eru staðir eins og Kitzbuhl og
Lech í Austurríki, en upp á síðkastið
höfum við meira fariö til Sviss; þar eru
staðir eins og Arosa, Zermatt og Mont-
ana Crans, sem ég held einna mest upp
á nú oröið. Viö fórum einu sinni í fræga
ferð til Spánar, upp í Pyreneafjöllin,
þar sem heitir í Formigal. Þaö var
mjögánægjulegt.”
— Þaö mun hafa veriö um bráöa-
birgöalagajólin svonefndu?
„Þetta voru bráöabirgðalagajóhn,
já. Eg vil taka það fram að hér heima
hefur öll aðstaða til' skíðaiðkana stór-
batnað á liönum árum, sérstaklega eft-
ir aö stólalyfturnar komu til sögunnar,
en á skíðastöðunum erlendis fær mað-
ur miklu öruggari veðráttu og örugg-
ara færi og þaö er í rauninni ómetan-
legt fyrir menn sem vilja komast burt
um sinn frá erh og þrasi. ”
Faii er fararheiii
— Nú er það eitt hið versta sem fyrir
okkur skussana getur komiö að steyp-
ast á hausinn eða óæðri endann í skíða-
brekku innan um múg og margmenni.
Segðu mér nú í hreinskilni, Steingrím-
ur: hvernig var þér innanbrjósts áðan
þegar þú dast hér í brekkunni?
„O, ætli ég hafi ekki fundið það sama
og þú,” sagði Steingrímur og hlódátt,”
en þaö geta allir dottið og það veröur
bara að hafa sinn gang. En ég veit eng-
ar stundir dásamlegri en þær sem ég a
uppi í f jöllunum þegar fagurt er veöur,
logn og heiöríkja og maður sér vítt yf-
ir landiö sitt eins og núna. Og kannski
eru það eftirminnilegustu stundirnar. ”
Að svo mæltu stakk Steingrímur nið-
ur stöfunum fast og spymti viö og
þaut niður brekkuna og í þetta skipti
fataðist honum hvergi, enda var færið
oröið þægilegra hérna neðan til og
meiri snjór ofan á hjaminu.
Gaman er að þeysa niður brekkurnar i Skálafelli, en hvað jafnast á við
hvildarstundina eftir á og vænan teyg af volgum drykk i sóiinni?
Mynd BH.
Það er sunnudagur í Skalafelii, loftiö
er silfurtært og mjallhvít auðnin blikar
ægifögur hvert sem auganu veröur lit-
iö. Það er dálítið kalt og fólkið, sem
stendur í biðröðinni, reynir að hoppa
eða aka sér til í herðunum svo því
hitni. Þetta er löng biðröö, áreiðanlega
200 metrar — kannski lengri. Viö gef-
um því gaum sem gerist ofar í hlíðinni.
Hundruö manna koma þjótandi niður
haröfennið, þaö eru karlar og konur,
börn og unglingar. Fimastir eru ungl-
ingarnir, þeir skjótast til og frá um
hjarnið eins og snæljós, þeir eru
háværir og halda uppí dágóðri
stemmningu á staðnum. Þrekvaxinn
karlmaöur brunar áfram í stórum
sveig, hann fer hratt yfir og rennir sér
af festu og öryggi. En kannski fer hann
of hratt.
Færið er nefndega erfitt. Það
hefur þiðnaö og frosiö aftur og undir
örþunnu snjólagi er fönnin næstum því
svellborin. Hann nær ekki beygjunni
með góöu móti, skíðin gliöna sundur og
hann er nærri dottinn — en með full-
kominni einbeitingu og þeim líkamlega
styrk, sem hann er gæddur, tekst hon-
um að rétta sig af. Hann brunar áfram
alls hugar feginn, en hann fagnar of
skjótt, því aö fyrir honum veröur dálít-
il snjólaus fles eða geiri og það verður
honum um megn — aftur reynir hann
aö halda veili, en í þetta skipti fellur
hann, steypist í skaflinn og þyrlar upp
háum, hvítum mekki í fallinu.
Annað skíðið
hefur losnað
— Komdu sæll og blessaöur, Stein-
grímur, segiég.
„Nei, komdu sæll,” segir hann, rís á
fætur og dustar af sér snjóinn, fyrst
mjög svo alvarlegur, en svo getur hann
ekki á sér setið og fer aö hlæja. „Þetta
kemur fyrir bestu menn,” segir hann,
„en það er bara eins og gengur í ver-
öidinni og þýðir ekki að láta þaö á sig
fá.”
Skíði
Baldur Hermannsson
Biðraðimar styttri í miðri viku
— segir Valur Jóhannsson
Valur Jóhannesson er formaður
skíðadeildar KR, og þar sem þetta
gamalgróna vesturbæjarfélag á
heiðurinn mestan af skíöaþróun í
Skálafelli, þá höfðum við tal af honum
stutta stund og inntum hann eftir því
hve margir færu upp og niður brekk-
urnar hjá honum á degi sem þessom.
„Það hef ég enga tölu yfir,” sagði
Valur, „en ég get reiknaö það út fyrir
þig ef þú vilt. Stólalyftan okkar flytur
1200 manns á klukkustund og ef við gef-
um okkur að hún starfi 8 stundir þétt-
setin, þá verða það samaniagt 9.600
farþegar. Litlu lyfturnar flytja saman-
lagt 1000 manns á klukkustund og þaö
gerir þá samkvæmt sömu reikningsað-
ferö 8000 manns yfir daginn. Svo aö
lyfturnar flytja þá allt í allt 17.600
manns, en aö sjálfsögöu eru margir
sem fara fleiri en eina ferö eins og gef-
uraöskiija.”
— Hvað flytur stólalyftan marga
menn í einu?
„Stólarnir eru alls 157, svo að þá eru
um þaö bil 160 manns á leiðinni upp á
hverjumtíma.”
— Hvaðeru brekkurnar langar?
„Stólalyftan er 1200 metrar að
lengd, hinar600.”
— Nú er hér greinilega gífurleg að-
sókn um helgar, þegar gott er veður,
en hvernig er hér umhorfs á virkum
dögum?
„Það veltur allt á veðrinu, en ef það
er sæmilegt og færiö í iagi, þá er hér
alltaf töluvert af fólki í miðri viku. En
ég vil samt benda öllum á, sem þess
eiga kost, að skreppa hingað upp eftir
þá, því að þá eru alltaf færri, biörað-
irnar styttri og ekki eins mikiö at í
brekkuniun. Svo erum viö líka meö
skíöakennslu hér fyrir neðan þjónustu-
miöstöðina og við ráðleggjum byrjend-
Sannir vesturbæingar hafa unnið mikið þarfaverk i Skálafelli og efnn
þeirra sönnustu er Valur Jóhannsson, lengst til hægri i góðra vina hópi.
um eindregið að leita til hennar um
fyrstu tilsögn, áöur en þeir hætta sér í
brekkurnar.”
— Er eitthvað um aö fólk slasi sig í
SkalafeUi?
„Sáralítið. Þetta eru orönar svo góð-
ar bindingar, sem á markaönum eru,
og þess vegna er mjög lítið um að fólk
jneiði sig þótt þaö detti. En ef illa fer,
þá erum við með aöstöðu til fyrstu
hjálpar í þjónustumiöstöðinni og svo er
nú sjúkrabíllinn ekki nema stundar-
fjórðung að þjóta hingað upp eftir.”
— Eg heyri á fólki hér að menn eru
afar óánægðir meö ásigkomulagiö á
diskalyftunum tveímur; það vantar
víða taugar neðan í diskana og þetta
dregur stórlega úr afköstum þeirra.
„Þaö er aöallega veðráttan, sem hef-
ur gert okkur gramt í geði, hvaö þetta
snertir. Það frýs allt fast inni í hóifun-
um og taugamar slitna, en við gerum
það sem í okkar valdi stendur til þess
að halda þessu gangandi,” sagöi Valur
Jóhannsson.