Dagblaðið Vísir - DV - 26.03.1983, Blaðsíða 22

22
DV. LAUGARDAGUR 26. MARS1983.
„BEST AÐ VERA

IIJIÍ WS A SEM ER
-
Á MÐEREEIÐ!”
Spúttnikkinn í fatabransanum hefur
hann verið kallaöur enda kannski ekki
að ófyrirsynju. Nýlega opnaði hann
verslun sem kollegar hans segja „fall-
egustu og dýrustu verslun á landinu og
þótt víðar væri leitað”. Verslunin sú er
til húsa á „besta stað í bænum”, eins
og þar stendur, eða í Bankastrætinu.
Þetta er fjögurra hæða hús sem á
örfáum mánuðum hefur tekiö miklum
stakkaskiptum. Ekki aðeins hefur það
allt verið gert upp heldur og stækkað.
Og allt kostar þetta peninga.
Á sama tíma tala allir um kreppu.
Það er sagður samdráttur hér og sam-
dráttur þar. Fataiðnaðurinn er
kannski sá iðnaður sem fyrstur finnur
fyrir slíkum samdrættL Menn kaupa
sér ekki ný jakkaföt eða nýjan kjól ef
þeir geta notast eitthvað lengur við það
gamla skyldimaðurætla.
En er þá ekki óðs manns æöi á
þessum viösjárverðu tímum að ráðast
í slíkt stórvirki sem Sævar Karl
Olason er að gera meö þessari nýju
verslun? Og hvernig er þaö eiginlega
að vera atvinnurekandi í fataiön-
aöinum í dag?
Það er Sævar Karl Olason, klæðskeri
meö meiru, sem er í helgarviðtali að
þessu sinni.
„Alltaf haft áhuga
á fötum"
Við hittum Sævar Karl að máli í
annarri verslun hans. Þegar við
komum var hann sjálfur við
afgreiðslustörf og snerist í kringum
kúnnann sem hann var að sinna.
Þegar hann sá okkur kinkaði hann kolli
til okkar til merkis um að hann vissi af
okkur. En það var greinilegt að kúnn-
inn kom fyrst. Eg hugsaði með mér að
það væri greinilega orð aö sönnu sem
koUega hans einn sagði mér: hann
leikur engan forstjóra, hann er bara
eins og einn af afgreiðslumönnunum,
nema hvað hann vinnur myrkranna á
mUU. Þegar við Sævar settumst niður
baka til í versluninni spurði ég hann
hvort þetta væri rétt:
„Ja, ætU það ekki,” sagði hann og
brosti. ,,Eg er vanur því að mæta
fyrstur á morgnana og fara síðastur á
kvöldin. öðruvísi gengur það ekki hjá
þeim sem reka eitthvað sjálfstætt. Og
svo hef ég mína kúnna og þeir vilja að
ég sé aUtaf á staönum, vilja að ég
afgreiði þá og sinni þeim, enda finnst
mér þaö alveg sjálfsagt. Eg gæti aldrei
sest inn á einhverja skrifstofu tU að
vera í forstjóraleik. Það á bara hreint
ekki við mig og svo get ég heldur ekki
setiðkyrr!”
Sævar er klæðskeri að mennt og
lærði á sínum tíma hjá fyrirtæki
Vigfúsar Guðbrandssonar klæðskera.
Hvers vegna fórstu að læra til klæð-
skera?
„Eg hef aUtaf haft áhuga á fötum og
gaman af að fást við Uti og stíl og þess
háttar. Það var áriö 1970 aö ég hóf nám
hjá Vigfúsi Guðbrandssyni og lauk því
’74 og þá byrjaði ég sjálfstætt.”
„Ekki margar kynslóðir
síðan við gengum í
vaðmáli!"
,,Ég tók á leigu húsnæði í Smjörhús-
inu gamla á Lækjartorgi, sem reyndar
er búið aö rífa núna. Þarna seldi ég
efni og saumaði eftir máh, rétt eins og
klæðskeramir gömlu. En þetta gekk
svo Ula, það var lífsins ómögulegt að
vinna sig upp. Af hverju? Þá gengu
aUir í gallabuxum og voru síðhærðir.
Það var aUt á niðurleið, ég haföi
nánast ekkert að gera og eftir eitt og
hálft ár hætti ég... ”
— Og hvað tók þá við? Ekki hefurðu
gefistupp?
| „Nei, nei. Um þetta leyti voru þeir
ihjá Vigfúsi Guðbrandssyni að hætta,
bæði gekk þeim Ula eins og öðrum, auk
þess sem eUi kerhng var farin að sækja
á þá. Þeir fundu engan rekstrargrund-
vöU lengur. Nú, ég keypti af þeún
saumastofuna, nafnið og aöstöðuna og
flutti á gamla staðinn aftur. Þar tók ég
upp klæðskurð en jafnframt byrjaði ég
að flytja inn tUbúinn fatnað. Þeir voru
með fín umboð, sem fylgdu í kaup-
unum, sem nú eru undirstaðan í
mínum rekstri. Það var svo árið 1978
sem ég tók á leigu húsnæðið aö
Laugavegi 51 og hóf reksturinn þar.
! Innflutningurinn varð æ yfirgripsmeiri
og nú sel ég nær eingöngu slíkan
fatnað.”
— Þú ert annálaður fyrir að vera
með svokölluð „fín merki” og vera í
dýrari kantinum. Var þaö meiningin
hjáþéríupphafi?
„Já, mér fannst það alltaf vanta.
Mér þóttu menn ekki fylgjast með
tískunni. AUir voru eins klæddir og of
gamaldags. Mér fannst þurfa að
breyta þessu.”
Sævar er borinn og bamfæddur
Reykvíkingur. Eg spurði hann hvort
klæðskurður eða handverk af ein-
hverju tagi væri í ættinni?
] „Já, móðir min er í faginu, ef svomá
segja. Bergljót Olafsdóttir heitir hún
og kennir við Iðnskólann. Annars er
iklæöskuröur svo ung iðngrein hér á
'landi. Þú veist að það eru ekki margar
jkynslóðir síðan við gengum í vaðmáli.
jVigfús Guðbrandsson, forveri minn,
' ætli hann sé ekki einn sá elsti í faginu
hér á landi? Hann fékk skírteini sitt
um aldamót og setti upp verslun 1922.”
„Það sýnir að fólk hefur
ákveðinn smekk"
— Nú tala alUr um samdrátt hér og
samdrátt þar. Og maður skyldi ætla að
fatnaðurinn væri kannski það sem fólk
fyrst léti á móti sér. Verður þú var við
það?
„Nei, síður en svo, ef eitthvað er þá
eykst salan jafnt og þétt og fyrirtækið
gengurmjög vel.”
— Svo þú hefur ótrauöur ráðist í
húsakaup tU að stækka enn við þig?
„Já, ég keypti þetta hús á homi
Bankastrætis og Ingólfsstrætis fyrir
tveimur árum á tæpar tvær mUljónir. I
september í haust byrjaöi ég svo á
framkvæmdum. Eg byggði ofan á
húsið og gróf innan úr kjallaranum svo
ég get notaö f jórar hæðir í húsinu. TU
að byrja með verð ég meö verslun í
kjallaranum og á fyrstu hæð. Á þeirri
þriðju verð ég með lager og skrifstofu
en ég hef ekki enn ákveðið hvað ég geri
viðaðrahæðina.”
— Nú hefur þú orð á þér fyrir að vera
sá dýrasti í bransanum . . . helmingi
dýrari en sá næsti....
„Það er eins og hver annar þvætt-
ingur. Eg sel föt á svipuðu verði og
aðrir. Hins vegar hef ég á boðstólum
þrjá verðflokka og svo getur fólk bara
valiö hvað það viU kaupa dýrt.’ ’
— Þú selur þessa frægu Burberrys-
frakka. Er góð fjárfesting aö kaupa
slíkt?
„Góð? Já, það er góð fjárfesting og
rétt. Þá ertu að kaupa flík sem endist
þér.”
— Gerirðu þér sérstakt far um að
vera í dýrari kantinum?
„Ja, ég er klæðskeri og þekki
muninn á góðum efnum og slæmum og
ég kaupi ekki annað inn en þaö sem ég
get mælt með við mína viðskiptavini.
Þeir sem ég versla við erlendis vita að
ég er fagmaður og sýna mér þess
vegna ekki nema það besta, enda er
ekkert nógu gottfyrir kúnnann, eins og
þar stendur.”
— En ertu ekki aö spila á hégóma-
girnd fólks með því aö selja því vörur
af þessu tagi? Þá á ég við að fólk borgi
svo og svo mikið bara fyrir vöru-
merkið?
„Ef við höldum okkur viö Burberrys
þá er það alþjóðlegur stíll. Þú ert vel
klæddur í slíkum frakka. Hvar sem þú
ferð erlendis innan um velklætt og
efnað fólk sérðu þetta fólk með Bur-
berrys frakka á handleggnum...”
— En þú getur nú verið vel klæddur
þótt þú sért ekki í slíkum frakka?
„Já, vissulega, bara ekki eins.”
— Er það þá nokkurs konar „status
symbol” að klæðast slikum fatnaði?
„Já, það má segja það. Þetta sýnir
að fólk hefur ákveðinn smekk.”
„Ekki nóg að vera
heppínn"
— Framan af verslaðirðu einungis
með karlmannaföt en nú ertu kominn
með kvenföt líka...
„Já, þannig kom það til aö konan
mín fékk aldrei föt hérlendis af þessu
„kaliber”. Hún þurfti því að versla
erlendis. Þá sá ég að þar gæti veriö
markaður fyrir mig og ég sló til... ”
— Þaö segja mér menn, kollegar
þínir, að kvenfatamarkaðurinn sé
mun erfiðari en hinn. Þar séu örari
breytingar, meiri sveiflur ... Þér hrýs
ekkihugurvið því?
,JMei, ég treysti á það að þeir sem ég
versla við sjái um að vera alltaf með
nýjasta nýtt, enda eru öll þau fyrirtæki
einhver sú albestu í heiminum og
gefa línuna í tískunni hverju sinni.”
— Ef breytingarnar eru örar er þá
ekki hætt við að sitja ætíð uppi meö
vissan lager sem er kominn úr tísku
og selst ekki?
„Nei, ég kaupi lítið inn af hverju og
fatnaður af þessum gæðaflokki er yfir-
leitt mjög klassískur, svo ég óttast það
ekki.”
— Þetta fyrirtæki þitt virðist
blómstra, aö minnsta kosti ef marka
má af umsvifunum, enda segja mér
kollegar þínir að þú hafir verið
ótrúlega heppinn. Hvað viltu segja um
það?
„Ég byggði ofan á húsið og gróf
innan iir kjaiiaranum svo ág get
s: notað fjórar hæðir. Dýrt? Jú, vissu-
lega, innróttingar í nýju búöina fákk
ág frá Þýskalandi og þær einar kost-
uðu 700 þúsund."