Dagblaðið Vísir - DV - 21.05.1983, Side 15
DV. LAUGARDAGUR 21. MAl 1983.
15
,, Já, heyrðu, þetta er úr Tosca, hérna i Þjóðleikhúsinu '57. Ég var fenginn sérstaklega frá Höfn tilað koma
fram i nokkrum sýningum. Þarna má sjá Guðmund Jónsson og Guðrúnu Á. Simonar."
„Þetta er úr uppfærslu Tosca i Kaupmannahöfn. Það var sama árið og
hún var sett upp i Þjóðleikhúsinu hér. Ég fékk þriggja vikna fri frá Kaup-
. mannahafnaróperunni til að syngja hér heima. Það er Dorothy Larsen,
fræg söngkona, sem með mér er. Það voru bara tvær óperur sem ég
söng i hér heima á þessum árum, Tosca og fíigólettó. Hertogann i fíigó-
lettó söng ég nefnilega oft, þótt ég hataði hann út aflifinu. "
„Heyrðu, þetta er lika úr Tosca. Eftir einhverja sýninguna afhenti Guðiaugur Rósinkranz, þáverandi
þjóðleikhússtjóri, mér þennan voðalega jarðarfararkrans. Ég man ekkert fyrir hvað."
„Þetta er sviðsmynd i/r Bohéme. Ég held að það hafi verið eitthvert huggulegasta og skemmtilegasta
hlutverkið sem ég fékkst við. Annars fannst manniþað skemmtilegast sem maður var að fást við hverju
sinni.
„ Við erum þarna að halda þennan fina middag með dömunni, alveg auralausir! Þetta er úr Bohéme. Ég
kom stundum heim þessi ár min erlendis og söng þá gjarnan. Ég hélt meðal annars nokkrar söng-
skemmtanirnar i Gam.a biói. Og þangað kom alltaf Rikharð Thors. eða að minnsta kosti fjölskylda hans.
Á mínum námsárum skorti mig aldrei fé, en ég held samt að fólk myndi aldrei fara út iþetta, ef það vissi,
hvað þetta er erfitt. Það má aldrei slá slöku við og það segir sig sjálft að það eru ekki tóm gullkorn sem
maður ber á borð fyrir fólk á löngum ferli."
Þetta var skemmtilegur timi úti i Höfn. En ef ég væri orðinn tvitugur
aftur núna, veit ég sannarlega ekki hvað hefði orðið úr mér. Rétt áður
en ég fór út til söngnáms var ég orðinn sveinn á rakarastofu. Ég gleymi
aldrei fyrsta kúnnanum sem ég fékk. Hann kom þarna uppábúinn inn á
rakarastofu Kjartans Ólafssonar i Hótel Heklu. Þetta var á laugardegi
og maðurinn ætlaði að eyða helginni á Þingvöllum. Hann settist i stól-
inn, ég var með hnifinn og byrjaði að raka manninn. Hann var með ein-
hverja krampakippi i andlitinu og skyndilega var eins og andlitið kæmi
á móti mér og áður en ég vissi af stóð hnifurinn fastur i tanngarði
mannsins! Það varð auðvitað ekkert af Þingvallaferðinni og ég kon. að
máli við Kjartan og sagði honum að ég héldi að rakaraiðnin væri ekkert
fyrirmig. Og hann var mér alveg sammála!"