Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.1983, Síða 12

12
DV. LAUGARDAGUR11. JUNI1983.
Tónlistarskóli
Seyðisfjarðar
óskar aö ráða tónlistarkennara fyrir næsta skólaár.
Æskilegar kennslugreinar, gítar- og forskólakennsla.
Einnig er staða organista við Seyðisfjarðarkirkju laus til
umsóknar.
Umsóknarfrestur er til 1. júlí.
Uppl. í símum 97-2188 og 97-2136.
SKÓLANEFND.
H| Lausar stöður
hjá Reykjavíkurborg.
Reykjavíkurborg vill ráöa starfsfólk til eftirtal-
inna starfa. Starfskjör skv. kjarasamningum.
Staða forstöðumanns viö eftirtalin heimili. Fóstru-
menntun er áskilin:
— DagheimiliöHlíöarenda, Laugarásv. 77.
— Dagheimiliö Suöurborg v. Suðurhóla.
— Dagh./leikskólinn Ösp, Asparfelli 2.
Fóstrustöður við eftirtalin dagvistarheimili:
— Álftaborg, Safamýri 32.
— Dyngjuborg, Dyngjuvegi 18.
— Hlíðaborg, v/Eskihlíð.
— Laufásborg, Laufásvegi 53—55.
— Leikfell, Æsufelli 4.
— Suðurborg, v/Suðurhóla.
— Sunnuborg, Sólheimum 19.
— Vesturborg, Hagamel 55.
Upplýsingar veitir umsjónarfóstra Fornhaga 8, s.
27277 eöa forstöðumaður viökomandi dagvistar-
heimilis.
Umsóknir skulu vera skriflegar og greina m.a.
frá menntun og starfsreynslu, auk almennra
persónulegra upplýsinga.
Umsóknum ber að skila til starfsmannahalds
Reykjavíkurborgar, Pósthússtræti 9,6. hæö, fyrir
kl. 16.00 þriðjudaginn 21. júní 1983.
ÚTBOÐ
Rafmagnsveitur ríkisins óska eftir tilboðum í
eftirfarandi:
RARIK—83008. 132 kV Suðurlína, jarðvinna —
svæði 4 og 5.
Opnunardagur: Mánudagur27. júní 1983, kl. 14.00.
Verkið skiptist í 3 sjálfstæða verkhluta.
1 verkhlutum 1 og 2 felst jarðvinna og annar frá-
gangur við undirstöður og stagfestur í masturs-
stæðum, ásamt flutningi á forsteyptum einingum
o.fl. frá birgðastöðvum innan verksvæðis, lagn-
ingu vegslóða auk byggingu tveggja grjótvarðra
eyja í verkhluta 2.
Verkstæðið fylgir Fjallabaksleið nyrðri og nær
frá Skaftá í Blautaver, alls um 26 km að lengd.
Verkhluti 1: Mastrafjöldi er 56, lengd svæðis um
13 km. Lagningu vegslóða er að
hluta lokið.
Verkhluti 2. Mastrafjöldi er 67, lengd svæðis um
13 km.
Verkhluti 3: felst í jarðvinnu og uppsteypu,
undirstaða fyrir 6 stálmöstur við
Tungnaá.
Verklok sérhvers verkhluta skulu vera 1. október
1983.
Tilboðum skal skila á skrifstofu Rafmagnsveitna
ríkisins, Laugavegi 118, 105 Reykjavík, fyrir
opnunartíma, og verða þau opnuð á sama stað að
viðstöddum þeim bjóðendum er þess óska.
Utboðsgögn verða seld á skrifstofu Rafmagns-
veitna ríkisins, Laugavegi 118,105 Reykjavík, frá
og með mánudeginum 13. júní 1983 og kosta kr.
300,-hverteintak.
Reykjavík 9. júní 1983.
RAFMAGNSVEITUR RÍKISINS.
■*»*.!»* æviníyri
frá Indánesín
síður að finna frábær gullkurn en í þjóðlöndum setn okkur
eru nálæg.
Hér fyrir neðan gefur að líta þrjú stutt ævintýri frá
Indónesíu, eyjaklasanum milli Ástraiíu og Austurlanda
fjær. Þau viröast kannski skritin við fyrsta lcstur cn eru
ekki fráieitari í sjálfu sér en þau evrópsku ævintýri sem
við þekkjum best.
Þnnnig vrnrð
stjaman OrUm tll
Ævintýri eru misjofn að eðli og uppbyggingu. Einkenni
þeirra og frásagnarstill ráðast einkum af því til hvaða
þjóðlanda þau eiga rætur sínar að rekja.
íslendingar hafa löngum lifað sig inn í ævintýri. Þar
hefur aðallega verið um evrópskar sögur að ræða svo sem
frá hinum Noröurlöndunum.
Við höfum hins vegar lítt kannað ævlntýraheim fjarlæg-
ari landa. Það hlýtur að teljast miður því að þar er ekki
Á eyjunni Bomeó kannast allir við
ævintýriö sem hér fer á eftir:
Hátt á himni lýsir stjörnumerkið
Pegasus. Það er á Borneó kallaö Palai.
Faöir Palai býr í skrautlegu himin-
húsi. Hann á ljómandi faUega dóttur.
Dag einn, þegar hún horfði niður tU
jarðar, sá hún í Baramhéraði ungan
mann. Hann hét Lafaang. Hann var
hraustur og faUegur og dóttir Palai
varð ástfangin af honum.
, JVlér geöjast að þér,” sagöi hún við
Lafaang. „VUtu ekki koma til mín til
himins?”
Hjartaö barðist í brjósti Lafaangs.
„Þú ert fögur,” svaraði hann. „Ég
elska þig. Er langt til himins? ”
Stjömudóttirin ljómaði ÖU og sagði:
„Ef þú elskar mig, muntu rata veginn.
Eg mun verða hamingjusöm. En eitt
verð ég að segja þér að við á himni
Ufum aUt öðruvísi en mennimir. Það
verður þér erfitt að venjast háttum
okkar.”
,JEf þú ert hjá mér,” svaraði Lafa-
ang,, ,þá er ég ekki hræddur viö það.”
Því næst lagði Iiann upp. Palai varö
mjög forviða þegar maður stóö allt í
einu við dyr hans. „Hvaö er hann aö
vilja hingað?” spurði hann dóttur sína.
Hún svaraði: „Það er hann Lafaang
frá Baramhéraði. Eg ætla að giftast
honum!”
Palai hristi höfuðið. „Þetta em bara
duttlungar,” sagði hann. „Hví skyldi
maður Ufa meöal okkar? Hann mun
verða óhamingjusamur! ”
En unga parið hlustaði ekki á föður-
inn. Þá gaf gamli maöurmn — sem gat
ekki neitað dóttur sinni um neitt —
samþykki sitt og Lafaang gekk að eiga
hina fögru stjörnumey. I nokkra daga
voru þau mjög hamingjusöm. En
Lafaang fór rangt aö öUu.
,JEkki éta með fingrunum,” sagði
kona hans við hann. Hún rétti honum
hnifapör. En Lafaang kunni ekki að
fara með þau. Hann gerði þó heiðar-
lega tUraun til þess. Palai horfði á og
hristi höfuðið. Hann renndi grun í
óhamingjuna.
Skömmu seinna sagði hann viö
tengdasoninn: „Taktuöxiþéríhöndog
ryð þú blett í fmmskóginum! Ég hef
hugsað mér að rækta þar hrísgrjóna-
akur. Þú þarft ekki annað en aö leggja
öxina að trénu. Þá fellur það af sjálfu
sér.”
Lafaang kinkaði kolU. Hann gekk inn
í skóginn og reiddi silfuröxina hátt til
lofts og hjó á þann hátt sem hann var
vanastur. En tréð lét ekki undan,
hversu mikið sem Lafaang hjó. Aðeins
eggin á sUfuröxinni lét á s já.
„Þú særir tréð!” sagði kona hans í
ásökunartón. ,Komdumeðmér! Faðir
minn mun sýna þér hvernig þú átt að
faraaðþessu!”
Palai gerði ekki annað en aö leggja
öxina við stofn trésins og það skipti
engum togum, stórtréð féU til jarðar
með braki og brestum. Þá varö Lafa-
ang hræddur. Hann uppgötvaði að á
himni gUtu önnur lögmál en á jörðu
niðri. Hann langaöi að hlaupa brott. En
hann skammaðist sín að gera það
vegna konu sinnar. Hún var þunguð er
hér var komið og hann gat ekki skUið
hana eftir eina. Hann ákvað aö láta
sem ekkert væri.
A öðrum degi gengu þeir Lafaang og
Palai aftur út í skóginn. Og enn hjól
Lafaang með öxinni. Hann haföi þá!
gleymt fræðslunni. Eða vera má að
hann hafi blátt áfram ekki trúað því að
öxi gæti fellt tré með því einu að eggin
snerti lauslega stoftiinn. Skógurinn
hefndi sín á ofbeldisverkum Lafaangs.
FaUandi tré, sem Palai hafði höggvið,
sleit vrnstri handlegg af honum.
Nú var hann orðinn krypplingur.
„Það er ekkert vit í þessu,” sagði hann
við konu sína. „Eg læri ekkert af því
sem þið viljið kenna mér. Ég skil þaö
einfaldlega ekki. Þaðerbestaðég snúi
aftur heim tU jarðarinnar. ”
Stjömudóttirin bað hann innUega að
vera kyrran. „Er ég nú oröin ófríð,”
sagði hún „af því ég ber barn undir
belti? Líst þér ekki lengur á mig?”
„Getur þú elskað einhentan mann?”
svaraði Lafaang.
„Eg elska þig eins og þú veist,”
svaraði dóttir Palai. En hún gat ekki
talið Lafaang hughvarf. Að lokum
sagði hún sorgbitin: ,,Ég finn að ég get
ekki haldið þér lengur. Því skaltu fara.
Taktu þetta með þér. Það eru sykur-
rófnafræ og bananaplöntur. Kastaðu
þeim bara á jörðina. Þær vaxa af
sjálfu sér. Þú þarft ekki að gróöursetja
þær og hefur þú samt sem áður nóg að
bita og brenna.”
Á þessum tímum voru hvorki
bananar né sykurrófur tU á jörðinni.
Lafaang hvarf frá húnni og renndi sér
á langri línu niður til jarðar. En
skömmu áður en hann tyllti tánum á
hana, heyrði hann fyrir ofan sig grát
nýfædds barns. Þá varð honum ljóst að
það var bamið hans. Hann hlustaði á
um leiö og hann bmnaði niður: „Lof
mér að snúa aftur!” kallaði hann til
Palai.
En stjömufaðirinn svaraði: „Það
var þín eigin ákvörðun að yfirgefa
okkur. Nú er það um seinan.”
Lafaang grét beisklega en leiðin til
himins var honum nú lokuð. Hægt
renndi hann sér niður síðasta spöUnn.
Hann gróf tvær smáholur og gróöur-
setti þar sykurrófur og banana því að
hann gat ekki hugsað sér að þau
spryttu við það eitt að varpa þeim tU
jarðar. TU refsingar fyrir óhlýðni
Lafaangs spmttu jurtimar Ula og báru
enga ávexti. Aðeins grófgert hátt
grasiðþautupp.
Lafaang einhenti lifði lengi og aUa
ævi varð hann að afla sér daglegs
brauðs í sveita síns andlits. Stjörnu-
merki hans lýsir samt skært tU þessa
dags á næturhimni og minnir á ferð
hans tU dóttur Palai.
Fólkið á Bomeó kaUar stjömuna
Lafaang. Hjá okkur er hún nefnd
Orion.
i*egar líkamshluturmr
deildu sín ú milli
Ibúarnir á eynni Nías fyrir vestan
Súmötm vora einu sinni hausaveiðar-
ar. Af djúpri lotningu tilbáðu þeir áa
sína. Níasbúar hafa eftirfarandi sögu
aðsegja:
I árdaga, við upphaf mannkyns,
hófst mikil deila mUU Ukamshluta
mannsins. AUir vildu verða fremstir.
Augað sagði: „Eg stend fremst því
að enginn nema ég fær séð og ég tek
eftir öllu fyrr en aðrir. ”
„Þama skjátlast þér UUlega,” sagði
eyrað „því að enginn nema ég getur
heyrt og ég hey ri allt fyrst. ’ ’
Nefiðfussaði: „Bull, vinir góðir! Eg
er fremst, því að ég finn lyktina af öUu
fyrst!”
Munnurinn hló fyrirlitlega: „Að þið
skulið vera að deila um þetta. Án efa
er ég mikilvægastur því að ég et, og án
matar er okkur ekki líft! ”
Þannig var deilt um eitt og annað.
Höndin sagði: „Eg tek fyrst á móti
öllu. Hver getur jafnast á við mig ? ”
Fóturinn svaraði:, ,Verið ekki að ríf-
ast um þetta! Eg geng hringinn í kring
og kemst fyrstur áfram. Ég fer mína
leið og hef mikiö fyrir því, þess vegna
erég fremstur!”
AUir deUdu þeir. Hjartað eitt þagði.
Það sat rólegt í brjóstinu, bærðist
dáUtiö, en mælti ekki orö. Það hlustaði
aðeins á og nógu var eftir að hlusta því
aö allan daginn rifust auga, eyra, nef,
munnur, hönd og fótur. Hvert um sig
vUdi verða öðru fremra og meira.
DeUan stóð yfir í níu daga og níu næt-
ur. Enginn vUdi láta af sínu.
Að lokum sagði hjartað sem haföi
dregið sig virðulega í hlé hingað til:
,,Hvað eruð þiö að fara? Hvers vegna
deiUö þið? Langar ykkur til að heyra
sannleikann? ”
Og þar eð líkamshlutamir sex gátu
ekki komið sér saman um neitt, hróp-
uðuþeir: „Segðu okkursannleikann!”
Og hrópin vora há því að hver um sig
hélt að hann myndi bera sigur úr být-
um.
Hjartað svaraði: „Ef þið nenniö að
hugsa, verðið þið að viðurkenna aö ég
tekykkurfram!”
Hinir sex gripu fram í hver fyrir
öðrum og vora í æstu skapi. „Þú?
Hvers vegna þú? Það er hlægilegt!
Hvaða gagn þykist þú gera?”
Hjartað mælti þá: „Ef ég hætti að
slá, værað þiö allir dauðir. Af því ég
bærist getur fóturinn hreyft sig, höndin
aðhafst, augað séð, eyrað heyrt, og
munnurinn etið. Og nefiö fyndi enga
lykt ef mín nyti ekki við.
Tilvera ykkar byggist á því að ég
bærist,” hélt hjartað áfram. „Eg vaki
þegar þið sofið. Eg vinn og starfa lát-
laust svo að þið getið hvílst. Augað
getur orðið blint, eyrað heyrnarlaust,
nefið lyktarlaust, munnurinn lamast,
og það má sníða höndina af og fótinn á
sama hátt; samt lifir maðurinn. Og
það er vegna þess að ég tifa dag og nótt
og svo lengi lifir maðurinn sem ég geri.
Og hver er mér þá fremri?” spurði
hjartaö.
Og síöan sú spuming var borin upp
hafa þessir líkamshlutar þagað.