Dagblaðið Vísir - DV - 09.07.1983, Blaðsíða 11

DV. LAUGARDAGUR 9. JOLl 1983.
11
Það kemur mér ekki við, sagði
ræðismaðurinn. Hver sem svívirðir
Pittigrilla svívirðir Mússólína.
Takk fyrir, sagði yfirþjónninn og
hneigðisig.
Síðan slitu þeir talinu.
Daginn eftir var Stebbi laus uppúr
hádeginu. Það var besta veður og
sólin skein á fordyri gistihússins og á
gángstéttina fyrir utan, og Stebbi
stendur í dyrunum og tímir ekki al-
minlega að fara úr einkennis-
búníngnum sínum strax, afþví sólin
skein svo vel á gyltu hnappana hans
og logandi gullborðann á buxna-
skábninni og gullkaskeitið hans, sem
var einsog kastarhola útá skakk með
band undir kverkina. Það var ekki
heldur ónýtt að mega standa hér,
nokkurskonar einkennisbúinn yfir-
maður, meðan jafnaldrar i óverols-
um og pokabuxum geingu hjá og áttu
ekkert undir sér; maður setti upp
bínarðinn og hafði ítalskan titil. Það
geingu líka úngar stúlkur framhjá.
Tveir amríkumenn komu útúr hót-
elinu og kveiktu sér í vindlíngi og
sögðu halló og gáfu honum smók f
framhjáleiðinni.
Nei svei þvi sem hann nenti að fara
strax inn að skifta um föt og verða al-
geingur maður og ekki einusinni þaö,
nú var hann líka búinn að fá vindling
og hann fann aö feingi hann einnig
eld í vindlinginn mundi hann ekkert
leingur á skorta í virðíngu, hver
mundi dirfast að sýngja Stebbi strý,
nei hann mundi verða Hinn Full-
komni á gángstéttinni, aöeins f jórtán
ára gamall í sólskini, herra lífsins,
klæddur einkennisbúníngi, með
vindlíng.
Maður nokkur kemur heim gáng-
stéttina hraður í spori og afturréttur,
klæddur einkennisbúníngi einsog
Stebbi, með vindh'ng milli fíngranna
einsog hann, en mjótt spanskreyr-
prik í annarri hendinni. Það var
Pittigrilli. Hann var bersýnilega að
hugsa um sig sjálfan og sinn ein-
kennisbúníng og tók því alsekki eftir
Stebba og einkennisbúningi hans.
Halló Pittigrilli, sagði Stebbi uppá
amrísku og lagði aöra höndina
kumpánlega á öxl fasistaforíngjan-
um, því þeir voru báðir í einkennis-
búningi, og Stebba fanst einhvern-
veginn þeir báðir vera miklir menn,
til stórrar prýði á götunni og í al-
heiminum. Matsj, sagöi hann og
benti á eldiausan vindiínginn milli
varasinna.
En aldrei heföi Stefán Jónsson
getað órað fyrir þvi að maöur mundi
umturnast jafn hatrammlega í einu
vetfángi við vinsamlega kveðju í sól-
skini um miöjan dag. 1 einni svipan
snerist svipur hins ítalska fasista
í eitthvert voöalegt sambland af
undrun, skelfíngu og bræði, rétt
einsog andspænis honum stæði laun-
morðíngi meö rýtíng á lofti, enda
hafði hann aungvar vöflur á svarinu.
Hann þreif útúr Stebba vinlinginn og
kastaði honum oní götuna, lét síðan
bylmíngshöggin ríða um kjálka
piltsins með spanskreyr sínum.
Og þarmeö var draumurinn búinn.
Það er álitið að fáar þjóðir hafi
þolað kúgun og yfirgáng af meiri
kurteisi en íslendingar. Um alda-
raðir altframmá þennan dag liföu
þeir í skilningsrikri sáttfýsi við
kúgun, án þess aö gera nokkru sinni
tilraun til uppreistar. Eingri þjóð var
byltíngarhugtakið jafn huliö. Ævin-
lega voru íslendíngar reiðubúnir að
kyssa þann vöndinn er sárast beit og
trúa því að kaldrif jaðasti böðullinn
væri sönnust hjálp þeirra og örugg-
astskjól.
En þó ótrúlegt megi virðast um
þessa velvöndu eyþjóð ber það stund-
um viö að hún gleymir öllu sem henni
hafði veriö kent, gleymir kurteisi
sinni, gleymir undirgefni sinni og
lotníngu fyrir böðlinum; og í stað
þess að velta fyrst vaungum og
brjóta heilann um þær göfugu og
ósíngjömu hvatir sem kunni að hafa
komið á stað pústrinum svarar hún á
fullkomlega náttúrlegan hátt.
I dag var einmitt ein af þessum tii-
tölulega sjaldgæfu en þeim mun
hamíngjusamlegri stundum i lífi
þjóöarinnar. Ekki haföi herforínginn
Pittigrilli fyr greitt Stefáni Jónssyni
höggið með staf sínum en dreing-
urínn hljóp undir herforíngjann og
greip hann fángbrögðum. Þessu við-
bragöi var herforínginn óviðbúinn,
enda ekki tíðkað á ltah'u að vika-
dreingir í gistihúsum fljúgi á helstu
menn iandsins. Nema hér tókust
ryskíngar milU dreings og herfor-
íngja og barst leikurinn útá mitt
strætið, en mannsöfnuður þusti að úr
ýmsum áttum til að njóta þessarar
skemtunar. En hvort þeir flugust á
leingur eða skemur, þá er ekki að
orðleingja þaö, aö Stefán Jónsson
hafði vin eyðimerkurinnar undir að
lokum.
Mamma mía, kveinaði herforíng-
inn þar sem hann lá i rykinu á göt-
unni en vikadreingurinn lagðist á
hann ofan og hélt honum.
Nú fór aimenningi að skiljast að
fasistinn átti erfitt og einhverjir
góöir menn komu honum til bjargar,
reistu hann upp og dustuðu af honum
rykiö og ráku vikadreinginn burt og
sögöu honum að fara í rass og rófu.
Því íslendíngar eru altaf á bandi
þeirra sem bíða lægra hlut, reiðu-
búnir að reisa þá upp og dusta af
þeim, líklega afþví þeim finst undir-
niöri að þeir séu undir sök seldir með
öllum sem bíða lægra hlut.
En ekki var eyðimerkurhetjan
Pittigrilli fyr staöinn upp og kominn í
öryggi fyrir Stefáni Jónssyni, og búið
að dusta af honum rykið, en hann var
orðinn jafn hugdjarfur og áður, hann
stóð í fordyri hótelsins og baðaði út
höndum og fótum og glenti út fíng-
urna og mælti af þvíhkri snild að dyr
og gluggar opnuðust i ýmsum áttum
og múgur og margmenni safnaðist
saman tii aö njóta þessarar hstar,
sumir héldu meira að segja að
Mússólíni væri þar sjálfur kominn —
nema tveir einglendingar, þeir
stúngu höndunum í vasana og hurfu
svo lítið bar á útum bakdyrnar. Stef-
án Jónsson var á bak og burt, og
einginn skildi hvaö maðurinn var að
segja, og þaö var komið bæöi með
kalt vatn og eldspýtur ef honum
skyldi vera nokkur hjálp í því, en
honum var eingin hjálp í því.
Um kvöldið kom ræðismaður Itala
aftur og var nú enn alvarlegri en í
fyrra skiftið. Mússóhni hafði verið
svívirtur á Islandi, la gloria della
patria hafði verið fótumtroðin á
þessu bölvuðu útskeri, sem hin heil-
ögu vopn ítalska fasismans gátu sökt
í sæ á nokkrum mínútum ef vildi. Hið
auviröilegasta af öhu auvirðilegu og
lægsta af hinu lága sem þekkist á
Italíu, un piccoló, hafði dirfst að sví-
virða la grandissima etemissima
patria deUa gloria. Þetta mál skal
ekki aðeins verða lagt fyrir utan-
rQcisráðuneytið, heldur skal því
veröa haldið tU streitu þángaðtU
hefndir eru fram komnar, jafnvel
þótt það kosti konúng Danmerkur
völdin.
Takk fyrir, sagði yfirþjónninn og
hneigöi sig, en nokkrir einglendíngar
sáust flýta sér burt úr húsinu með
föggursínar.
Nú var byrjað að semja.
Herforíngjaráöið hélt aö vísu ekki
fast á þeirri kröfu aö danakonúngi
væri steypt af stóh, en þaö heimtaði
að borin væri fram af hálfu land-
stjórnarinnar opinber fyrirgefning-
arbeiðni við Mússóhna út af því sem
gerst hafði. Einhver málamiðlari
skaut því inn, að kanski gæti Mússó-
Uni misskihð shka beiöni. Þá kraföist
PittigrUU þess að minsta kosti að
gestgjafinn bæði sig afsökunar. Það
var leitað að gestgjafanum leingi, en
hann var uppí sveit að skjóta spóa og
vUdi auk þess ekki skifta sér af mál-
inu, vikadreingurinn var ekki ráðinn
hjá honum, heldur yfirþjóninum.
Yfirþjónninn bar ábyrgð á honum.
PittigriUi heimtaði þá aö dreingur-
inn væri samstundis rekinn.
Takk fyrir, sagði yfirþjónninn og
hneigðisig.
En Stebbi htli var heima hjá sér
og átti fri. Hann vissi ekki til þess að
neitt sérstakt hefði gerst. Utlendíng-
ur hafði aðeins gefið honum á kjaft-
inn, hann tekið á móti og haft útlend-
inginn undir. Að visu hafði djöfsi
verið í einkennisbúningi, nema hvað,
Stebbi hafði lUca verið i einkennis-
búningi. Hann gat ekki imyndaö sér
að náúnginn erfði þaö við hann þó
hann hefði haft hann undir, sjálfúr
hafði Stebbi oft verið haföur undir og
aldrei erft það við neinn. Þegar tveir
fljúgast á, þá er ekkert eölUegra en
annar verði undir, hinn ofaná, það er
einsog vera ber, nei það hafði ekkert
gerst, hann var búinn að gleyma því
um kvöldið.
Morguninn eftir var gott veöur og
fasistar flugu burt í einkennis-
búníngum sínum og komu aldrei
aftur til Islands. Og Stefán Jónsson
kom til vinnu sinnar að morgni og fór
í einkennisbúnínginn sinn og setti
upp kaskeitið útá skakk og aUt var
einsog þaö átti að sér á hótelinu og
það hafði ekkert gerst. Ef einhver
hefði sagt honum að ítalski loftflot-
inn hefði beðið ósigur í ReykjavUc
daginn áður mundi hann ekki hafa
skiUð neitt. Eitt vissi hann samt:
honum var uppsigað við stelpuna
fyrir innan framreiðsluborðið, hana
Gunnu, þessa árans tæfu sem kunni
ekki aö meta úngan herra með gull-
hnappa og guUkastarholu út á skakk,
og sat sig aldrei úr færi aö kaUa hann
Stebba strý, og hélt áfram að fara
með þessa bjánalegu vísu, strý tróð
hann Stebbi strý, tU að skaprauna
honum hvenær sem hann átti leið
framhjá.

Solu- og þjónustukeppni N
DVog vikunnar
míðar í
ÆVINTYRA
FERÐ
KAUPMANNA
HAFNAR
13. —16. ágúst nk.
með FLUGLEIÐUM
Afgreiðsían
Þverholti 11
Sími: 27022.
Farið verður í Tivolí — Dýragarðinn — Dyrehavsbakken, í skoðunarferð um borgina
o.fI. o.fl.
Allir blaðburðar- og sölukrakkar DV og Vikunnar geta tekið þátt í keppninni með
því að vinna sér inn ævintýramiða.
Hvernig þá?
Til þess eru þrfár Ieiðir:
Sá sem selur DV í lausasölu fær einn ævintýra-
miða fyrir hver 20 blöð sem hann selur.
m
Sala DV
: Saia Vihan
Sá sem selur Vikuna í lausasölu fær einn ævin-
týramiða fyrir hver 5 blöð sem hann selur.
3: Dreifing D V
DV — krakki, sem ber út DV. fær 6 ævintýra-
miða á viku fyrir kvartanalausan blaðburð.
■ ;
\ í fly.
Dregið
úr öllum ævintýramiðum, sem krakkarnir hafa
unnið sér inn, 3. ágúst nk.