Dagblaðið Vísir - DV - 08.11.1983, Blaðsíða 18

Tíðarandinn
Tíðarandinn
Tíðarandinn
morgunveröi og hádegismat og
kolvetnisauöugum kvöldmat.
Daginn þar ó eftir neytir maöur
eins litillar fæöu og manni er fram-
Flugferðir
Baldur
Hermannsson
ast unnt, og þá aöeins fæöu sem er
snauö af kolvetnum og hitaeiningum.
Daginn fyrir ferðina snýr maöur
blaöinu aftur við og ryöur í sig allt
hvaö af tekur, en þegar svo ferða-
dagurinn langþráöi loksins rennur
upp gerist maður spameytinn á
nýjan leik og dregur mjög við sig
fæðuna.
DV. ÞRIÐJUDAGUR 8. NOVEMBER1983.
ÞJÓÐRÁÐ GEGN ÞOTUSLENI
öfugsnúin er veröldin, aö það skuli
taka mann jafnlangan tíma aö skæl-
ast í morgunsáriö ofan úr Breiðholti,
niður á Bifreiöastöö Islands, þaðan
meö rútu suður á Keflavíkurflugvöll
og flugferðin sjálf yfir Atlantshafiö
— og þar á maöur svo fyrir höndum
aö biða mislangan tíma eftir
farangrinum og koma sér síðan
heilum á húfi á áfangastaöinn.
En svona er þetta nú samt. Þaö er
allt kapp lagt á aö stytta sjálfan
flugtímann, þó aö undirbúningurinn
og eftirleikurinn taki samanlagt
lengri tíma, og þaö er spuming hvort
feröahraöinn sé ekki oröinn
ónauðsynlega mikill þegar á heildina I
erlitiö.
Einn er sá annmarki flugferða
nútímans, sem flestir Islendingar
kannast við af eigin raun, en þaö er j
þotuslenið illræmda — sú þreyta og
doöi sem hrjáir ferðalanginn dögum
saman eftir að hann hefur þeyst á
þotuvængjum þvert yfir regindjúp
Atiantshafsins.
A enskri tungu kallast þotuslenið
„jet lag”, og margir hugvitssamir
feröamenn og gáfnaljós hafa lagt
heila sina rækilega í bleyti til þess aö
ráöa bót á þessu argvítuga meini
samtimans.
Dan Baum er einn slikur maöur
nefndur, og hann fjallar um þessa
hluti í Wall Street Journal alveg fyrir'
skemmstu.
Hann getur þess aö loksins sé búiö
aö finna sæmilega lausn á vandanum
og þykir mér tilvaliö að greina frá
henni hér í örstuttu máli, ef ske
kynni að þaö kæmi sér vel fyrir
einhvem feröafúsan lesanda DV
þegar stundir líöa.
Lausn vandans er i þvi fólgin aö
breyta mataræöi sinu siöustu dagana
fyrir feröaiagiö.
Maöur gerir sér þá fyrst grein
fyrir því, hvenær árbítur er snæddur
í landi því sem maður ætlar aö heim-
sækja, og fjórum dögum fyrir ferð-
ina hefst maður handa svo að um
munar, ryður í sig eggjahvíturíkum
þátt í þotusleni margra farþega.
Ymis stórfyrirtæki beggja vegna
Atlantshafsins hafa þá reglu aö
banna fulltrúum sínum að skrifa upp
á skjöl og samninga, fyrr en hæfileg-
ur tími er liðinn eftir ferðalagið svo
aö likami og sál nái að hrista af sér
þotuslenið.
Þaö er eins gott að stjómmála-
menn valdamiklir hafi samskonar
hátt á, og það er sagt um farand-
ráöherrann fyrrverandi, hann Henry
gamla Kissinger, aö hann hafi hrein-
lega gefist upp á því aö laga sig stöö-
ugt að nýjum og nýjum sólartíma,
heldur hagaö sér alltaf og alls staðar
samkvæmt þeim bandaríska sólar-
tíma sem hann var vanur heima
fyrir. Hann svaf á daginn ef þvi var
aö skipta og vakti um nætur og lagði
á ráöin um skipan heimsmálanna ef
þörfin krafði, og kannski er aðferöin
hans Kissingers miklu heppilegri en
aðferð Dan Baums, þó aö vafalaust
séu þeir heldur fáir sem kæmust upp
með að lifa samkvæmt henni.
Farandráðherrann fyrrverandi,
hann Henry gamli Kissinger, hafði
ráð undir rifi til þess að sigrast á
þotusieninu.
Steingrimur Sigurðsson listamaður lenti snemma í ferðalögum og fyrir viku
var hann á leið til ættjarðarinnar með líf sbók merkilegrar konu í farteskinu.
_______________________ Mynd: BH.
„Ég er svo hrifinn
af flugtakinu”
— segir Stemgrímur Sigurðsson listamaður,
sem lenti ungur í f erðalögum
„Oskaplega er hann líkur honum
Steingrími Sigurðssyni,” hvíslaði
þrýstin og velhaldin tignarkona á
besta aldursskeiði í eyra flugfreyj-
unnar og benti kankvíslega fram eft-
ir Flugleiöavélinni, þangað sem
grillti óljóst í listamannslegan
hnakkasvip og úlfgráar yrjur í
föngulegu skeggi.
„Það er nú vegna þess að þetta er
hann Steingrímur,” sagði flugfreyj-
anogbrostihýrlega.
Steingrímur Sigurðsson er alltaf
aö ferðast. Ungur lenti hann í ferða-
lögum, eins og sagt var um bónda
nokkum í frægri sögu, og síðan hefur
hann haldið uppteknum hætti.
Einu sinni var hann að flækjast
vestur á fjörðum og lenti í einhverj-
um kröggum, en þá birtist honum
hamingjudisin í líki merkilegrar
konu — Brynhildur hét hún þá en nú
ber hún nafniö Brynhildur Björnsson
Borger.
Forlögin höfðu reyndar ætlað þeim
tveimur meira en eina stund til hjals
og viöræöna, því Steingrímur var
einmitt á leið heim til Islands meö
lífsbók Brynhildar í farteski sínu,
þegar ég rakst á hann þama í Flug-
leiðavélinni fyrir viku. Brynhildur er
nefnilega af farfuglakyni, rétt eins
og Steingrimur, og þessa stundina er
hún búsett í Flensborg í Slésvík Hol-
stein, sem forðum daga var dönsk
sýsla, en er nú talin þýskari en allt
sem þýskt má telja.
Karlmennska og hugrekki
— Er ekki óttalegt basl aö vera
svona alltaf á ferðalögum,
Steingrímur?
„Uss nei, þetta er bara spuming
um vana. Maður venst öllum fjand-
anum. Svo er ég hrifinn af flugtakinu
— þessumn ógnarkrafti og heljartök-
um sem hef ja þotuna á loft. Fyrrum
var einhver beygur í mér aö fljúga,
en nú er ég farinn aö sjá karlmennsk-
una og hugrekkiö í þessu. Þaö er
nefnilega enduryngjandi aö ferðast
— ég er nú orðinn 58 ára gamall en ég
skynja ekki aldurinn fyrir tvo aura;
ég er fullfær í allan sjó, heilsubetri
en áöur, á vissan hátt skynsamari en
skaphitinn nákvæmlega só sami.”
— En laumast ekki óttinn að þér á
stundum, sérstaklega þegar illt er í
lofti og flugvélin kastast til eins og
leiksoppur vindanna ?
„Nei, nei, nei. Eg hef lifað vel og
lengi og hressilega og eitt sinn skal
hver deyja. Eg er löngu vaxinn upp
úr því aö vera hræddur viö að ferð-
así. Ég stilti mig inn á það aö hafa
gaman af feröinni; ég hleypi í mig
feröahug og nýt þess sem fyrir mig
ber, því aö hver Ðugferð hefur sín
sérstöku einkenni; þaö er misgóð
stemmningin eins og gengur, jafnt
meöal áhafnar og farþeganna í þot-
unum og þaö er alltaf eitthvaö nýtt
aðgerast.”
— Nú finnst sumum erfitt að iaga
sig í hvelli aö þeim aðstæðum og
sólartíma sem ríkja á hverjum staö.
„Ég hef þaö fyrir reglu að laga
mig sem fyrst að þeim háttum sem
ríkja þar sem ég er niður kominn.
Þegar ég var í Þýskalandi aö vinna
þessa bók um hana Brynhildi, þá
snæddi ég í fyrstu öðruvisi morgun-
verð en Þjóöverjamir, en svo sá ég
aö það var tóm vitleysa. Ég fór að
boröa þettá brauð þeirra, át þessa
hindberjasultu og marmelaöi, eitt
harösoðið egg og fimm bolla af kaffi
og mér varö ekki meint af því. Ég
bara vandist þessu — when in Rome,
do as the Romans do. En allt er þetta
spuming um brjóstvit. Maður á að
nota brjóstvitið sem allra mest;
læknisfræði, lögfræöi, keyra bíl og
sofa hjá konu — þetta byggist allt á
brjóstviti,” sagði listamaöurinn lífs-
glaöi og í þeim svifum baö flugfreyj-
an menn um að slökkva í rettunum
og spenna sætisólarnar, því nú var ei
til Keflavíkur leiðin löng.
Þeir sem hyggjast fljúga vestur
um haf ættu aö drekka kaffi, te og
aöra koffein-drykki aöeins aö morgni
dags allan þennan undirbúnings-
tima, en þeir sem eru á leiöinni til
Evrópu ættu að neyta slíkra drykkja
aöeins milii kl. 6 og 11 aö kvöldi.
Nú þykir mér heldur líklegt að
mörgum lesanda finnist öllu væn-
legra aö láta þessar fióknu ráölegg-
ingar eins og vind um vængi þjóta, og
halda bara sínu striki eins og alltaf
áður, og viö því er auövitað ekkert aö
segja.
Sumir líta þannig á aö veigar
guðanna séu sú ein bót allra vanda-
mála sem þeir kæri sig um, en þar er
Dan Baum á ööru máli og þeir
spekingar sem hann vitnar til í grein
sinni.
Staöreyndin mun nefnilega vera
sú, aö fátt er jafnvel til þess fallið aö
auka þotuslenið illræmda og áfengis-
neysla um borð og reyndar telja
margir alvanir feröalangar aö réttir
og siéttir timburmenn eigi' drjúgan