Dagblaðið Vísir - DV - 18.04.1984, Side 12

12
DV. MIÐVIKUDAGUR18. APRIL1984.
Frjálst.óháö dagbJað
Útgáfufélag: FRJÁLS F'JÖLMIDLUN HF.
Stjórnarformaðurogútgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLF.SSON.
Framkvæmdastjóriogútgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERf B. SCHRAM.
Áöstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELÍAS SNÆLAND JÓNSSON.
Fréttastjórar: JÓNAS H AR ALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjórn: SÍDUMÚLA 12—14. SÍMI 86611. Auglýsingar: SÍDUMÚLA 33. SÍMI 27022.
Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI 11. SÍMI 27022.
Sími ritstjórnar: 86611. ^ i
Setning, umbrot, mynda- og plötugerö: HILMIR HF., SÍÐUMÚLA 12. Prentun:
Árvakur hf„ Skeifunni 19.
Áskriftarverö á mánuöi 250 kr. Verö i lausasölu 22 kr.
Helgarblaö 25 kr.
Fríðarpáskar
Um þessar mundir er haldin friðarvika. Að henni
standa fjölmörg samtök með kirkjunnar menn í broddi
fylkingar. Ekki eru samkomur friðardagskrárinnar
fjölsóttar og ekki verður sagt að nein múgsefjun hafi
orðið þrátt fyrir mörg og falleg orð í friðarins þágu þessa
dagana.
En viðleitnin er góð og þótt ekki sé húsfyllir á friðar-
viku þarf enginn að efast um friðarvilja íslensku
þjóöarinnar. Hann er mikill og einlægur. Hitt er annað að
þorri þjóðarinnar telur ekki ástæðu til að flíka eða flagga
friöarvilja sínum, né heldur berja bumbur til að sanna
þann hug sinn. I þessum efnum hafa menn ekki áhuga á
að sýnast. Höfðingi auglýsir ekki góðverk sín, lista-
maðurinn básúnar ekki snilld sína, verkamaðurinn stærir
sig ekki af dagsverki sínu. Það verður enginn stærri við
aðtylla sérátá.
Þessu gera kirkjunnar menn sér grein fyrir og skilja
manna best.
Trúin verður ekki meiri eða sterkari við hávaða og
brambolt. Hún er borin í hljóði, auðmýkt og einlægni.
Hinn eini og sanni friðarhöfðingi mannkyns, sjálfur
Jesú Kristur, var fulltrúi látleysis og hógværðar.
Konungsdæmi hans var ekki reist á auðæfum, skrumi
eöa sýndarmennsku. Krossfestingin var ekki böðuð
flóðljósum, né heldur var sú trúarkenning, kristnin, leidd
fram til sigurs í krafti fundahalda eða fyrirgangs.
Kristin trú á sér rætur meðal íslendinga, djúpar
rætur, en hún á þaö sameiginlegt meö friðnum að
hvorugu verður lyft í hæðir með skipulögðum dagskrám á
tyllidögum.
Þetta er ekki sagt trúar- og friðarviðleitni til lasts.
Miklu fremur til afsökunar eöa skýringar á þeirri
staðreynd að friðarvikan og trúbeiðslan eru ekki á hvers
manns vörum.
Páskarnir eru hátíðlega haldnir til að minna okkur á
krossfestinguna þegar litlir karlar héldu að þeir gætu
kveðið trú, von og kærleik í kútinn með holdlegri aftöku
Krists. En páskarnir eru einnig hátíð upprisunnar, sigurs
þess boðskapar, sem um aldir, hefur haldið velli þrátt
fyrir alla litla karla mannkynssögunnar sem fara með ó-
friði um mannheim og telja lausnir á vandamálum og
valdabaráttu vera fólgnar í drápsferðum og styrjöldum.
Upprisan er sigur vonarinnar, sigur lífsins yfir
dauðanum.
Inntak kenningar Krists er friður á jörðu, sáttfýsi
gagnvart óvini, kærleikur við náungann. Þessi boðskapur
hefur tíðum goldið afhroð. Þyrnum stráð mannkynssaga
vopnaskaks og styrjalda er ekki góður vitnisburður um
kristilegan kærleik.
Samt lifum við enn í voninni og trúnni á frið og farsæld
í nútíö og framtíð. Krossfestingin kenndi okkur að það er
líf eftir dauðann; að það er enn friðarvon þrátt fyrir
skefjalausa vopnaframleiðslu og vígbúnað.
Frelsarinn og friðarhöfðinginn Jesú Kristur lýsti
okkur veginn. Þeir sem hafa tekið upp merki hans, hvort
heldur í einlægri friðarbaráttu ellegar trúarboðskap
kirkjunnar, eiga þakkir skildar.
Þeir halda hinum við efnið.
Jafnvel þótt kirkjur séu ekki fullsetnar og jafnvel þótt
friðarvikan sé ekki fjölsótt er ástæðualust að örvænta.
Hvor ttveggja á sér hljómgrunn. Bænin er hljóðlát og það
er einnig sáttfýsin og kærleikurinn — bænin um friðinn.
í þeirri von og trú að sú bæn rætist óskum við íslensku
þjóðinni GLEÐILEGRA PÁSKA.
----- -t—rT_ —T-.-ni r.ff „ ............ rfþs,-.
„Hvernig á danskur kennari t.d. að geta skilið eða virt rétt þeirra Islendinga, sem lifað hafa af hnísu- eða
hrefnuveiðum mann fram afmanni."
Náttúruvemd:
fyrir útvalda
og órökstuddar kröfur til atvinnu-
rekstrar í nafni náttúruvemdar
Það geröist á svokölluðu Náttúru-
vemdarþingi um helgina að mér var
meinaö að taka til máls í starfshópi,
sem fjallaði m.a. um nýtingu dýra-
stofna í hafiriu, þ.e. sela og hvala.
Mér rann í skap, ég viöurkenni það,
og yfirgaf þingið enda lítið gefinn
fyrir að vera múlbundinn.
Skýringar formanns Náttúru-
vemdarráðs voru þær, aö lögum
samkvæmt heföu bara sumir mál-
frelsi á þessum samkomum (það
þarf tæpast aö taka það fram að slík
ákvæði um skiptingu mannréttinda
standa hvergi í lögum). Fulltrúi
sjávarútvegsráðuneytisins, sem
bréflega var boðið á þingið, var ekki
meöal þeirra sem máttu opna
munninn, ekki einu sinni í starfa-
hópum í hliðarsölum.
A.m.k. heimskulegt
Hvort sem þessi lagatúlkun for-
mannsins á sér nokkra stoð eða for-
dæmi, þá er það a.m.k. ákafiega
heimskulegt að neita að hlusta á fuD-
trúa þess yfirvalds, sem verið er að
gera kröfur til um fyrirgreiðslu,
breytingar á afstöðu og stórfelldar
fjárveitingar. Það getur varla veriö
leiðin til að greiða fýrir samkomu-
lagi viö einn eöa neinn aö neita aö
hlustaáhann.
Kannski er þarna einmitt komin
skýringin á því hversu í rauninni er
litið mark tekið á Náttúruvemdar-
ráði nú orðið. Eg leyfi mér að efast
um að það, ráðið, njóti neitt svipað
því eins mikillar virðingar og áhrifa
og var á meðan Sigurður heitinn
Þórarinsson var upp á sitt besta,
óbundinn og óbrenglaður af sértrúar-
samkomum eins og náttúruverndar-j
þingi. Það er líka eftirtektarvert
hvemig atvinnuvegir landsmanna
eru utangarðs þegar starfsemi
Náttúruvemdarráös er annars veg-
ar. Helst eru þaö bændur og samtök
þeirra sem eru kvaddir til að hlusta á
gamla ofbeitar-ogrányrkjusönginn.
Einstakir embættismenn og „stjór-
ar” tala yfirleitt ekki fyrir heila at-
vinnuvegi.
Valdahroki og alviska
ráðs og annarra Islendinga fara
f jölgandi. Ef ofstækismenn og öfga-
sinnar verða látnir ráöa ferðinni
mun ráðið verða hundsað í vaxandi
mæli og ekkert skeytt um boð þess né
bönn. Þjóöin er nefnilega að skilja
það æ betur að við þurfum öfluga
atvinnuvegi til þess að gera látið
okkur líöa vel í landinu. Oraunhæfar
Kjallarinn
BJÖRN
D AG B J ARTSSON
FORSTJÓRI RANNSÓKNAR-
STOFNUNAR FISKIDNAÐARINS
verða ekki látnar eyðileggja fyrir-
tæki eöa kæfa í fæðingu. Menn verða
að fá aö starfa og afla sér lífsviöur-
á næstunni láti ekki stjómast af til-
finningum eða erlendum tízkufyrir-
bærum. Því fyrr sem menn átta sig á
því að enginn stóri sannleikur er til í
umhverfismálum og náttúruvernd
því betra. Því lengur sem fólk lifir og
elst upp á malbikinu,kynslóð eftir
kynslóð, þeim mun öfgafyllri og
óraunhæfari verða skoðanir þess í
umgengni við náttúruna — í báðar
áttir. Bóklegt próf upp á náttúruna
dugar sjaldnast til þess að menn öðl-
ist tilfinningu fyrir samlífi manns og
náttúru. Malbiksbúar, náttúrulærðir
og ólærðir virða oft lítils rétt þeirra
sem lifa af nytjum lands og sjávar.
Hvernig á danskur kennari t.d. að
geta skilið eða virt rétt þeirra Islend-
inga, sem lifað hafa af hnísu- og
hrefnuveiðum mann fram af manni?
Er þaö eðlilegt að erlendir ríkisborg-
arar, starfandi meðlimir Green-
peace-samtakanna, séu aöalfulltrú-
ar á Náttúruverndarþingi Islands og
tillögur höfundar og ráðgjafar
Náttúruvemdarráðs varðandi nýt-
ingu íslenskra auðlinda? Eg hef
áhyggjur af því að einmitt á þessu
sviði séum við að tapa sjálfstæði okk-
ar. Trúboö erlendra malbiksbúa hafi
brengiað hugsunarhátt íslenskra
náttúruverndarmanna og Náttúru-
vemdarráð verði sértrúarsöfnuður
án tengsla við íslenskt þjóðlíf.
• „Ef sú tilhneiging fer vaxandi að tala tií
manna ofan úr fílabeinsturni valdhroka
og alvisku, þá mun árekstrum milli Náttúru-
verndarráðs og annarra íslendinga fara fjölg-
andi.”
Ef sú tilhneiging fer vaxandi að
tala til manna ofan úr fílabeinstumi væris á Islandi líka.
valdahroka og alvisku, þá mun Þaö skiptir meginmáli að þeir
árekstrum milli Náttúmvemdar- sem leggja línur í umhverfismálum
Málfrelsi aðeins