Dagblaðið Vísir - DV - 28.04.1984, Síða 15

DV. LAUGARDAGUR 28. APRIL1984.
15
Samtök gegn
sumartíma
En í þessu máli, eins og endranær
þegar þjóðþrifamál ber á góma, skaut
upp kollinum hópur manna sem ekki
háfði tekist að töfra meö þessu dásam-
lega orði.
Það eru nefnilega starfandi hér
samtök sem berjast fyrir því að hætt
veröi að brölta svona til og frá með
grey tímann. Máli sinu til stuðnings
benda samtökin, sem kalla sig Samtök
gegn sumartíma (l’Association eontre
l’heure d’été), á stóraukin slagsmál
milli foreldra og ungbama í kringum
háttatíma þeirra síðarne&idu. Blessuð
bömin, sem enn em ekki orðin læs á
úr og miða því tilveruna við birtuna
(eins og íslenska birkið), telja sig
snuðuö um vökutíma og leggja fæð á
foreldra sína með þessum afleiöingum.
Sá eldri er frekari og sterkari sem
sannast best á stórauknu annriki hjá
barnalæknum dagana eftir tímabreyt-
inguná. Svo rammt hefur kveðið að
þessu að einn barnalæknanna er orðinn
formaður Samtaka gegn sumartíma.
Svampaást
Skrifandi um böm og bamarassa þá
dettur mér súrreaiistaskáldiö Louis
Aragon í hug. Ekki það aö ég viti til
þess að hann hafi verið sérlega barn-
margur sjálfur eða mikil barnagæla
heldur vegna þess að honum þóttu
svampar skondnir hlutir og skringileg-
ir. Og svampur tengist nokkuð barni
(snertir það a.m.k.), ekki satt?
Allt um það, hann Lúövík gamli
(sem þá var ungur) tók sig til á þriðja
áratug þessarar aldrar og reit á blað
meistarastykki sem hann nefndi síðan
Parísarbóndann (Le Paysan de
Paris). Eins og þá var nokkuð í tísku
brá Lúðvík sér í teygjuvist með málið
og merkingar þess, sneri því jafnvel
upp í listrænt fuglafit fyrir tvo: höfund
oglesanda.
I eftirfarandi kafla segir Aragon frá
manninum sem unni svömpum: „Einu
sinni þekkti ég mann sem elskaði
svampa. Eg legg það ekki í vana minn
að nota þessa sögn í veikari merking-
unni. Maður þessi elskaði sumsé
svampa. Hann átti þá í öllum stærðum,
öllum víddum. Bleika, rauöbrúna, pur-
puralita. Hann litaöi þá. Sumir þeirra
voru svo mjúkir að hann gat ekki stillt
sig um að bíta í þá. Stundum reif hann
þá fallegustu í tætlur og sárgrét síðan
dreifða dýrð þeirra. Suma þeirra
sleikti hann. Suma þeirra heföi hann
aldrei þoraö aö snerta, þetta voru
drottningar, svo háttvirtar manneskj-
ur. Eg þekkti líka mann sem hafði
samfarir við svampa í draumi. En í því
skyni reyndi hann að taka þá í lófann
og kreista þá: þið sjáiö hvað þetta er
einfalt.”
Ef þú, lesandi góður, tekur
svampinn í burtu og setur oröið kona
(eða maður) í staðinn fæst út ofur
hversdagsleg lýsing á allt öðrum hlut.
En það heitir víst oftúlkun og gæti
komiö Lúövík til að rykkjast til í gröf-
inni....
Kjötást
I augum okkar Vesturlandabúa er
krókódíllinn oftast fremur hrollvekj-
andi smáskrímsli á skjánum í stofunni
eða hráefni i handtösku sem lifandi er
best geymt í fjarlægu landi. Eyjunni
Madagaskar til dæmis.
1 brúnum augum þarlendra er krókó-
díllinn mikium mun raunverulegri,
jafnvel svo að á vissum svæðum er
” hann tilbeðinn.
Einn þekktasti tilbeiöslustaðurinn er
vatn eitt í norðausturhluta eyjarinn-
ar, Sagt er að áður fyrr hafi blómlegt
þorp legið undir þar sem vatnið liggur
nú yfir. Einhverra hluta vegna munu
Barát
„Hefurðu smakkað bar?” var spurt
flauelsröddu. Eg lét víðáttumikið dag-
blaöið síga virðulega niður fyrir nef-
broddinn og leit lymskulega á rúmlega
tvítuga bogadregna stúlku sem hallaði
sér upp að holdþéttum veskiseiganda.
Eg fletti blaðinu þar sem ég stóð í
ógnarlangri biðröð sem öll hinkraði
eftir að komast inn í bíóið þeirra
erinda að sjá kvikmyndina Karmen.
„Nei,” heyrðist sagt djúpri röddu
handan blaösins mins.
„Eg boröaöi hálfan í gær, vinstri
hliðina,” umlaði flauelið.
„Jæja, hvernig fannst þér?” spurði
sá djúpraddaði af hreinni skyldu-
rækni.
„Algert æði! ” mjálmaði hún.
„Þú hefur samt ekki skorið á þér
góminn!” urraði hann glaðiega og
opnaði tyggjópakka snöggt.
„Asni geturðu veriðadna!” gólaði sú
stutta, keypti tvo miða og skaust inn í
myrkrið ásamt elskhuganum.
Eg stóð og horfði á eftir þeim með
augnaráði sem helst hefur líkst kyn-
blöndu af spumingar- og upphrópunar-
merki. At hún bar?? Hún át bar! Eg
trúi því bara ekki! Þessir Frakkar og
þeirra matarvenjur! Eða þýddi orðiö
annað en það sem ég hélt: andlega
hlandskál þar sem þjónamir pumpa
sannleiksvökva í tunguhefta góðborg-
ara og heimsmenni.
Eg varð aö fá úr þessu skorið hiö
snarasta. Því kippti ég eldsnöggt að
mér útréttri hendinni (sem fól í sér aö-
gangseyrinn), snerist á hæli og oln-
bogaði mig ruddalega eftir tilvonandi
bíógestum og út á götu. Tók síðan
strikiö (brotið) heim, reif fram orða-
bókina og fann þar þessa skilgrein-
ingu: „bar, -s -ir, 1. drykkjustaður þar
sem viðskiptavinurinn neytir við hátt
borð 2. sjávarfiskur (labax lupus) sem
lifir í Atlantshafinu og Miðjaröar-
hafinu, gráðug kjötæta, vinsæll mat-
fiskur.”
Það var nefnilega það, hún hafði þá
fengiö sér fiskbita, blessuð dúfan.
Nokkuð sem er fremur sjaldgæft hér
um slóðir. Segi svo einhver að náung-
inn sé ekki undir ströngu eftirliti....
En lítum aðeins nánar á heiti fisks-
ins: bar. Ætli þessi tvöfalda merking
orðsins valdi ekki ruglingi? Hugsiö
ykkur tvo menn sem hittast sisvona úti
á götu og annar þeirra lýsir því yfir að
hann sé á bar (sbr. vera á steinbít).
Hvort á hinn að álykta sem svo aö
viömælandinn sé barþjónn eða bar-
veiðimaður? Og hvurju á veslings kon-
an í landi (og meö rúllur í hárinu) að
svara í símann? Hann er á bar? Þetta
gætiorðiðviðkvæmtmál.. .
Eg prisa mig nú bara sælan fyrir
hönd okkar Frónara, við höfum þó haft
vit á að skíra fórnarlömb okkar mun
mannúðlegri nöfnum. Það er kannski
þess vegna sem þeim fækkar svona
ört. Hvað um það, við getum þó allténd
hafið innflutning á niðursoðnum
börum. . .
Aix í apríl,
Friðrik Rafnsson.
Fyrir skemmstu gerðist sá atburður
hér í Frakklandi að úr- og klukku-
eigendur flýttu úrum sínum og
klukkum um heilar sextíu mínútur.
Sumartíminn var genginn í garð, við
komin tvær klukkustundir á skjön við
íslenskan staðartíma og
„Summertime” Gershwins tekið að
vagga á bárum ljósvakans.
Tilgangurinn með tilfærslunni á
deginum ku vera að fá birtuna til að
stemma betur viö vökutíma meðal-
dupontsins, en það á aftur að leiöa til
minni brúkunar á dýrari birtugjöfum
en sólinni. I einu oröi sagt:
orkusparnaöur. Töfraorö sem galdrað
hefur fram undratæki eins og frúarbíl-
inn og tvöfalda einangrunargleriö.
Ad
snæða
bar
þær hörmungar hafa dunið yfir að
dalurinn sem þorpið lá i fylltist af
vatni, öllum á óvart. En íbúarnir
drukknuðu ekki par, sei, sei, nei, held-
ur breyttust þeir í krókódíla. Græna..
Til að forða sér og sinum frá viðlíka
örlögum tóku íbúar nágrannaþorp-
anna að færa þeim grænu fórnir árlega
og enn þann dag í dag eru fórnarhátíðir
haldnar við vatnið. Fólkið dansar og
drekkur og það sem er mikilvægast:
fóðrar krókódílana. Fóðrunin fer fram
við mikinn bumbuslátt og er hverju
dýri gefið f yrir sig á þann hátt að menn
rétta því kjötbita úr „lófanum” ef svo
má segja. Krókódíllinn (sem elskar
kjöt) skríður brosandi á land og snæðir
hrátt kjötiö beint úr hendi viðkomandi.
Og stundum gerist víst að gefandinn
fylgir með að hluta til. . . En það er
ekki nóg með að þeir grænu séu fóörað-
ir samviskusamlega heldur munu þeir
einnig vera skreyttir armböndum og
öðru mannlegu búkskrauti. Hvernig
það hefur komist þangað er mér hulin
ráðgáta. Nema að það sé frá því fyrir
flóð...
Þetta er einn af þessum undarlegu
trúarsiöum sem staðið hafa af sér allar
þjóöfélagsbreytingar og trúarkenning-
ar: þetta er guðhræðslan á nærbrók-
inni...