Dagblaðið Vísir - DV - 07.05.1984, Blaðsíða 4

4
DV. MÁNUDAGUR 7. MAl 1984.
„Hótaði að
drepa mig”
— segir Júlíus
Sigmarsson sem mætti
byssumanninum
„Ég spurði hann hvem andskotann
hann væri að fíflast með þetta og þá
beindi hann byssunni að mér og hótaði
að drepa mig.”
Júlíus Sigmarsson, íbúi við Ný-
lendugötu, mætti byssumanninum á
Bakkastíg, en Júlíus var þá á leið til
dóttur sinnar sem var við vinnu í
versluninni á Vesturgötu 53. Hún haföi
hringt til fööur síns þegar hún sá
byssumanninn á götunni utan við
verslunina og beöið hann að koma.
„Eg foröaði mér auðvitaö hiö bráö-
asta og maðurinn hélt áfram niður
Bakkastíginn,” segir Júlíus.
Júlíus hélt í fyrstu að byssan sem
maöurinn var með væri leikfanga-
byssa enda hafði hann ekki heyrt skot-
in sem maðurinn var búinn að hleypa
af.
„Hefði ég vitað að maðurinn væri
vopnaður alvöruhaglabyssu hefði ég
aldrei fariö út úr húsi,” segir Júlíus.
„Eg vona bara að byssan hafi veriö
tóm þegar ég mætti honum,” bætir
hann við.
Júlíus segist ekki hafa oröiö sér-
staklega skelkaöur við að lenda í
þessu.
Mér datt ekki i hug að maðurinn
væri vopnaður alvörubyssu, segir
Júiius Sigmarsson, en byssu-
maðurinn hótaði að drepa hann.
„Manni finnst þetta svo fjarstæðu-
kennt, jafnvel eftir á, maður nær því
ekki að verða hræddur,” segir hann.
Hann segir aö maðurinn hafi verið
greinilega ölvaður og reiður.
„Það var ógurleg reiði í honum,”
segir Júlíus Sigmarsson.
-SþS
Hér sést niður Bakkastiginn þar sem Júiius mætti byssumanninum. í bak-
sýn sést Danielsslippurinn þar sem byssumaðurinn gafst að lokum upp, þá
kominn um borð ibátinn sem er lengra tiihægriá myndinni.
í þessu manniausa
húsi númer 67 við
Vesturgötu er talið
að byssumaðurinn
hafi geymt byssuna
sem hann stal að-
faranótt föstudags-
ins úr báti við
Grandagarð.
„Miðaði beint á bflinn”
— Ólafur Sigurðsson leigubflstjóri varð tvívegis á vegi byssumannsins
á föstudagskvöldið
„Ég kom akandi niður Framnes-
veginn og beygði inn á Vesturgötuna
og sá þá manntnn standa á gangstétt-
inni og miða byssunni beint á bilinn.
Eg gaf allt í botn og beygði í hvelii
fyrir hornið á Seljaveginum og tel
mig þar með hafa sloppíð fyrir horn í
orðsins fyllstu merkingu.”
Olafur Sigurðsson, leigubílstjóri á
Bifreiðastöö Steindórs, var einn
þeirra sem urðu á vegi byssu-
mannsins á Vesturgötunni á föstu-
dagskvöldið. En það sem meira var,
Olafur kannaðist viö kauöa og bjóst
þvíviðhinuversta.
,,Já, þessi maður hefur margoft
komiö niður á stöö til okkar og við
keyrt hann þegar hann hefur átt pen-
inga. Yfirleitt hefur hann ekki verið
með nein læti en eitthvað hefur slegiö
út í fyrir honum á föstudagskvöldið.
Hann kom hingað milli átta og hálf-
níu og vildi fá bíl. Eg neitaöi að
keyra hann vegna þess að ég vissi aö
hann átti enga peninga. Svo fer ég út
á plan og þá kemur hann að mér og
segir: ,,Eg skal skjóta þig, svínið
þitt, og ykkur öll svínin hérna.”
„Gerðu það bara,” segi ég og meö
það fer hann upp Vesturgötuna,”
segir Olafur.
Eftir þetta fer Olafur í akstur
vestur í bæ og rúmlega níu kemur
hann niður Framnesveginn eins og
áöurerlýst.
„Mér krossbrá auðvitað þegar ég
sá manninn þama og átti von á hinú
versta eftir það sem á undan var
gengiö. Eg bjóst við skotinu þá og
þegar en sem betur fer hleypti hann
ekki af. Eg fékk hálfgert sjokk, mest
eftir á, enda óskemmtilegt að lenda í
svonalöguðu,” segir Olafur Sigurðs-
son leigubifreiðarstjóri.
-SþS
Haglabyssan sem hinn ölóði maður
var með er einhleypt 12 kaiibera af
sovéskri gerð og hafði henni verið
stolið úr trillu við Granda aðfara-
nótt föstudagsins. Einnig var stolið
tugum haglaskota.
DV-myndir S.
Ólafur Sigurðsson leigubílstjóri við bílsinn á planinu fyrir utan Bifreiðastöð
Steindórs þarsem byssumaðurinn hótaðiað skjóta hann.
\ dag mælir Pagfari______________j dag mælir Dagfari__________ í dag mælir Dagfari
FORMAÐUR A VITLAUSUM STAÐ
Nú er það nýjast af þeim sjálf-
stæðismönnum að varaformaöurinn
vill að formaöurinn verði settur á
þann stað sem honum ber.
Morgunblaðið var fljótt að útleggja
þessa yfirlýsingu á þá leiö að setja
þyrfti formanninn á stall. Ekki eru
það óeðlileg viðbrögð hjá Mogga-
mönnum enda hafa þeir stundað þá
iðju frá stofnun Sjálfstæðisflokksins
að lyfta formönnum hans á stall,
tekið þá í dýrlingatölu í samræmi við
þá kenningu að formennska í
Sjálfstæðisflokknum væri ofurmann-
legt embætti.
Hinn ungi formaöur Sjálfstæðis-
flokksins, Þorsteinn Pálsson, hefur
að vísu þurft að bíða eftir sinni
guölegu útnefningu hjá blaði allra
landsmanna en hefur þó átt innan-
gengt með viöhafnarviötöl þegar
mikið hefur legið við. Slíkt viðtal var
viðhaft þegar varaformaðurinn fann
það út að formanninn „ætti aö setja á
þann stað sem honum ber”.
Nú má vera að varaformaðurinn
hafi átt viö einmitt þetta, þ.e.a.s. að
Morgunblaðið bryti odd af oflæti sinu
og meðhöndlaði formanninn með
þeirri viðhöfn sem sæmir hinu ofur-
mannlega embætti. Það sem hann er
kannski að segja er að meðan
Morgunblaðið umgengst Þorstein
Pálsson eins og hvern annan stjórn-
málamann komist hann aldrei á
þann stað sem honum ber. Meðan
geislabauginn vantar og hátíðarblæ-
inn og dýrlingasvipinn og
Morgunblaðið hundsar þá skyldu
sína að lyfta formanninum upp á
stall guða og goða er þess ekki að
vænta að óbreyttir flokksmenn
hneigi sig fyrir valdinu, hvað þá
sjálf umglaðir ráðherrar.
Nú er það venja í öðrum
stjórnmálasamtökum og reyndar i
hvaöa félagsskap sem er að þegar
búið er að kjósa formann, þá er hann
formaður og þar með á þeim stað
sem honum ber.
Sjálfstæðismenn hafa meira að
segja haldið því fram að formennska
í flokki þeirra sé miklum mun mikil-
vægari en hvaða ráðherrastóll sem
er. Þess vegna hélt maður að for-
maöurinn væri rétt staðsettur þegar
hann var kosinn formaður. Betri
staðsetningu væri ekki hægt að finna.
En greinilegt er af ummælum
varaformannsins að þetta er einhver
misskilningur. Varaformaðurinn
sem einnig vildi vera formaður er
augljóslega þeirrar skoðunar að for-
mannssætið fyrir Þorstein Pálsson
sé alls ekki hans rétti staður. Þetta
kann að þvælast fyrir fleirum en
Dagfara, sérstaklega vegna þess að
fagnaðarlátunum ætlaði aldrei að
linna á landsfundinum þegar for-
maðurinn var kosinn. Landsfundar-
fulltrúar hafa sem sagt einnig vaðið
reyk með það hvað þcir voru aö
kjósa. Kosningin hefur verið einn
aUsherjarmisskUningur.
Sú spurning hlýtur einnig að vakna
hvort varaformaðurinn sé sjálfur á
þeim stað sem honum ber. Hvaða
staðir eru það sem blessuðum
mönnum ber samkvæmt guðs og
manna lögum? Og til hvers eru þeir
að láta kjósa sig tU æðstu embætta í
stórum flokki þegar þeim sjálfum
finnst að þeir eigi heima einhvers
staðar annars staðar?
Nú er það auðvitað gott út af fyrir
sig ef Þorsteinn Pálsson og Friðrik
Sophusson hafa um það örugga
vitneskju hvaöa staöur og staða það
er sem þeim einum ber með réttu.
Hins vegar er það verra þegar
öðrum er ekki sagt frá þeirri vit-
neskju. Bæði er það ósanngjarnt
gagnvart Mogga, sem heldur að það
sé staUur, og eins gagnvart ráð-
herrunum, sem sitja í stólum sem
öðrum ber, svo ekki sé talað um
óbreytta flokksmenn sem hafa að
mati varaformannsins kosið for-
mann í embætti sem er aUt annað en
houum ber.
Dagfari.