Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.1984, Page 13

Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.1984, Page 13
DV. ÞRIÐJUDAGUR 22. MAl 1984. 13 Um húsaleigustyrki Kjailarinn Eg ætla ekki enn einu sinni aö rifja upp sögu húsnæðismála okkar á liönum áratugum en minna á að nú er almennt viðurkennt að opinber aðstoö í formi óverötryggðra verð- bólgulána og mikils skattaafsláttar lagði megingrundvöll aö þeirri óvenjulega almennu einkaeign sem hér er á íbúðarhúsnæði. Hefði þessi aðstoð ekki komið til væri stór hluti þeirra sem nú búa í eigin íbúðum ennþá leigjendur. Eg ætla ekki hér að leggja dóm á þessa aðstoð en minna á að húsnæðisaðstoð í ein- hverju formi tíðkast hjá öllum okkur nálægu þjóðum og þá miöast hún fyrst og fremst viö að létta þennan óhjákvæmilega kostnað hjá þeim sem verst eru settir f járhagslega og þjóðfélagslega. Fyrir rúmu ári kom hér í sjónvarp dr. Pétur Blöndal, sem nú er oröinn formaður Húseigendafélags Reykjavíkur, og var þá búinn að reikna þetta út. Honum reiknaöist svo til aö á árabilinu 1964 og framtil verðtryggingar lánanna 1978 hefðu húsbyggjendur og kaupendur fengið 17 milljaröa króna af almannafé með þessum Hætti. Það gerir 1,2 milljarða á ári hvort tveggja reiknað á verö- lagi síðastliöins árs. Aðstoð við húseigendur Þaö óvenjulega við þessa aðstoð, fyrir utan hve upphæðin er há, er aö hún kom aðeins í hlut húseigenda. Fólk va'r styrkt með fyrrgreindum hætti til að eignast íbúöir þannig að því stærra og dýrara sem það byggði og því meira sem það tók af lánsfé, því meiri var aöstoðin gegnum sjóöa- kerfiö. Eg ætla ekki að rengja þessa útreikninga enda höfundurinn doktor í reikningi, en þetta sýnir að leigjendur og aörir sem ekki voru að byggja eða kaupa íbúðir meö þessum kjönun tóku sinn þátt einnig í hús- næðisöfluninni. Þeir fengu bara aldrei neitt í sinn hlut. Leigjendur hafa greitt til sjóðakerfisins eins og aörir en án þess að fá þaöan eitt eða neitt. Sá verulegi meirihluti sem eign- aðist eigin íbúðir rrieð þessum kjör- um hefur aldrei sýnt leigjendum þá eðlilegu tillitssemi né þann skilning að koma til móts við þá og eru þó leigjendur aö stærstum hluta verst setta fólkið í samfélaginu. Enn hef ég þó ekki séð afgerandi áhuga stjórnmálamanna á þessu réttlætismáli og sem meira er, ég hef ekki orðið þess var að launþegasam- tökin hafi sýnt þessu máli áhuga heldur. Reyndar er furðulegt aö verkalýðsfélögin skuli aldrei hafa tekiö þessi mál upp í alvöru viö gerð kjarasamninga. Ljóst er þó m.a. af # „Eins og launakjör eru orðin í landinu, fæ ég ekki séð hvernig hægt er að ætla fólki með almenn laun að rísa óstutt undir leigu- kostnaði eins og hann er nú.” Nú er komin f ram á Alþingi tillaga frá Stefáni Benediktssyni alþm. þess efnis að þingið skori á ríkisstjórn að láta semja frumvarp um þetta efni. Vonandi fellst Alþingi á tillöguna. þeim könnunum sem gerðar hafa veriö að um 60 til 70 af hundraði leigjenda eru þar félagsmenn og um 90% leigjenda eru launþegar eða námsmenn, öryrkjar og gamalt fólk. JÓN FRÁ PALMHOLTI, FORMAÐUR LEIGJENDASAMTAKANNA Eins og launakjör eru orðin í land- inu, fæ ég ekki séð hvemig hægt er að ætla fólki með almenn laun að risa óstutt undir leigukostnaði eins og hann er nú. Og ef fólk má ekki heldur mynda meö sér samtök til að byggja og reka leiguíbúðir með viöráðan- legum hætti, þá veit ég ekki hvað fólkið á að gera komi leigustyrkur í einhverju formi ekki til. Kæruleysi í grunnskólum Hvers er kraf ist af kennurum? Mikil almenn umræða hefur veriö um skólamál í vetur. Einkum hafa menn rætt og ritað um breytingar á sögukennslu. Ekki er laust viö, að í þessari umræðu hafi gleymst allar aðrar stórbreytingar, sem hafa orðið á heildarstarfi grunnskóla landsins á síðustu árum. Segja má, að þessar breytingar og afleiðingar þeirra tengist mjög kröfu þeirra um, að kennarastarfið verði endurmetið, helst lögbundið. Hugsum okkur nú dæmigerðan íslenskan grunnskóla í sjávarþorpi, sem er að hefja störf haustiö 1984. Skólastjóri kallar kennarana saman einhvern undurfagran síðsumardag um þaö leyti, sem farfuglamir ætla að fara að kveðja. Kennaramir koma í báknið, sem hefur staðið mannlaust og lífvana í tólf vikur. Blöð á borðum em gulnuö, úreltar auglýsingar um kennaranámskeiö og ódýrar sumarferðir hanga enn uppi. Sett er saman stundatafla og stofutafla, menn fá sér kaffi, sumir fárast yfir því, hvað þeir fá leiöin- lega töflu, aörir eru ánægðir. Tíndar eru til kennslubækur, sumir kennar- ar fara að undirbúa sig, en aðrir drífa sig aftur ,,í vinnuna”. Eftir nokkra daga koma krakkarnir; báknið er keyrt af stað. Og allir eru jákvæðir og bjartsýnir. En viti menn. Fljótlega gera vart við sig gangtruflanir í bákninu. Nem- endurnir eru ekki eins og þeir eiga aö vera. Kalli í 7. bekk þekkir ekki nafnorð og sagnir, samt tókst Margréti að komast samviskusam- lega yfir móðurmálsbókina í fyrra. Þórarinn í 9. bekk veit ekki, hvað eru fjórir sinnum níu. Nýi dönsku- kennarinn með B.A. próf er niðurbrotinn maður eftir að hafa uppgötvað, hvílík brakandi eyði- mörk dönskukunnátta nemenda reynist vera. Upp koma agavanda- mál hjá nýju kennurunum í elstu bekkjunum. Margrét, sem kennir í 4,- og 6. bekk, skilur ekkert í þessu, eins og þessir krakkar voru nú indælir hjá henni. Menn koma saman á kennara- fund til að leita aö lausn á málunum. En einhvern veginn rennur allt út í sandinn, hvað sem tautar og raular. Þannig endurtekur sama sagan sig aftur og aftur, þetta ár og næsta o.s.frv. Siglir einhvern veginn Jú, þetta siglir einhvem veginn áfram út veturinn, 9. bekkur útskrif- ast með grunnskólapróf upp á vas- ann; undirritað plagg með stórum bókstöfum og heilum tölum, aðgöngumiða inn í framtíðina. Sé grannt skoöað kemur í ljós, að stór hluti þessara nemenda kann, veit og skilur lítiö eftir þessi níu ár í námi. Það er þraut, sem bíður framhalds- skólakennarans að spreyta sig á. Flestir, sem ég hef rætt viö um „Sé grannt skoðað kemur i Ijós, að stór hluti þessara nemenda kann, veit eða skilur litið eftir þessi niu ár i námi. Það er þraut sem biður fram- haldsskólakennarans að spreyta sig á." skólamál, telja eitthvað að í skóla- kerfinu. Sá, sem les þetta, hlýtur að kannast við raddir eins og þessar: þaö er ekkert kennt í skólum lengur, kennarar eru ekki starfi sínu vaxnir, krakkar þurfa aldrei orðið að læra heima, það er tóm þvæla í þessum nýju kennslubókum og enginn skilur þær. En hvernig standa þessi mál séð frá bæjardyrum kennara? Að sjálf- sögöu hljóta sjónarmiðin að vera mismunandi frá þeim sjónarhóli, en ég held, að kennarar finni fyrir ýmsum vanköntum, hvort sem er meðvitaö eða ómeövitað, og geti verið sammála um lagfæringar á þeim. Undirritaður er með kennara- próf og hefur starfað viö kennslu undanfarin sex ár. A þessu tímabili hef ég starfað viö þrjá fremur ólika grunnskóla. Þar hef ég kennt á öllum aldursstigum og flestar náms- greinar, sem boðið er upp á í slíkum skólum. Undanfarnar vikur, á meðan ríkisst jórnin leitaði aö lausn á mangóvandamálinu, hef ég af ýmsum ástæðum velt fyrir mér því, sem ég hef upplifað í þessu starfi sl. sex ár. Niðurstaðan er einfaldlega sú, að ég tel ástandiö vera óeðlilegt. Óeðiiiegt ástand Eg rökstyð þessa niöurstööu á eftirfarandi hátt. Flestum er kunnugt um hinar öru þjóðfélags- breytingar, sem einkennast af sér- hæfingu og takmarkaðri yfirsýn einstaklingsins yfir samhengi hlut- anna. Slíkar breytingar hafa í för með sér aukið uppeldishlutverk skóla og auk þess ýmsar breytingar á námsefni. Enda er skólastarf al- mennt orðið sveigjanlegra en áður, nemendur hafa fjálsari hendur til athafna og skoöanaskipta. Reynt er að gera námsefnið áþreifanlegra og nær þeim veruleika, sem nemendur búa við. Lögð er áhersla á að þeir skilji og meti innihald námsefnisins jafnframt því að kunna það. Eg held, að flestir séu hlynntir þessari stefnu. En það er hins vegar framkvæmd hennar, sem er í molum. I inngangi aðaðalnámsskrá, sem hefur veriö í gildi undanfarin ár er sagt beinum orðum, að kennurum beri ekki að fara eftir henni, hins vegar geti þeir haft hana sem viðmiðun. Þetta virðist hafa verið tekið svo bókstaflega, að nú er náms- skráin ekki opnuð og menn gutla hver í sínu horni, hver á sinn hátt án nokkurrar stefnu. Nú er svo komið, Kjallarinn MEYVANT ÞORÓLFSSON KENNARI að það fyrirfinnst fjöldi starfandi kennara, sem hefur ekki meira en óljósa hugmynd um tilvist náms- væri að gefa carbonis við þessu og binda svona um þetta. Abyrgö lækna er mikil, en ég held, að ábyrgð kenn- ara sé engu minni. Það getur enginn neitað því, aö námsuppeldi þjóöfélagsþegnanna á viðkvæmasta skeiði ævinnar hlýtur að verðskulda aðhlynningu. Þess vegna hlýtur krafa kennara að vera sú, að kennarastarfið verði lögbundiö og það endurmetið launa- lega séð. Kennarar Tiera mikla ábyrgð í starfi sínu og þess vegna þarf að gera til þeirra strangari kröfur, marka þarf heildarstefnu fyrir þá til að starfa eftir. Þessi stefna kæmi fram í námsmarkmið- um fyrir alla einstaka þætti námsins þau níu ár, sem einstaklingurinn er í skóla. Líta þarf eftir því, að kennar- ar uppfylli þessar kröfur, ekki einungis í lok þessa níu ára náms- ferils, heldur á hverjum vetri. Með þessu yrði von til að nemendur kynnu, vissu og skildu meira, væru þroskaðri eftir þessi níu ár. Enda held ég, að nemendum liði almennt • „Sá sem les þetta, hlýtur að kannast við raddir eins og þessar: það er ekkert kennt í skólum lengur, kennarar eru ekki starfi sínu vaxnir, krakkar þurfa aldrei orðið að læra heima, það er tóm þvæla í þessum nýju kennslubókum og enginn skilur þær.” skrár og veit ekkert, hvar á að leita námsmarkmiða til að starfa eftir. Þeir taka við bókunum á haustin og kenna þær hver á sinn hátt enda ekki gerð krafa um annað. Farsæll kennari telst sá, sem kemst yfir bók- ina á réttum tíma, ánægöur með sitt. Virðingarleysi Starfi kennara fylgir of mikil ábyrgð til að því sé sýnt slíkt virðingarleysi sem raun ber vitni. Þetta kemur m.a. fram í því að nánast hver sem er getur tekið að sér kennslu eða skólastjórn. Menntunar- kröfur eru of óljósar og formlegt eftirlit með starfi kennara er í lág- marki. Það yrði skrýtið upplit á mönnum, ef nýstúdent yrði ráðinn sem læknir við heilsugæslustöð og eina verklýsingin sem hann þyrfti að fara eftií væri á þá leið, að æskilegt betur í skóla, ef slíkt aðhald væri fyrir hendi. I staðinn komi hærri laun eins og kennurum ber. Leiðir til að fjármagna þá launahækkun eru margar og ekki svigrúm til að rekja þær allar hér. En til dæmis mætti nefna betri nýtingu á öllu því námsefni, sem til er og draga úr framleiðslu á nýju námsefni. Reyndar tel ég, að ná megi ýmsum mikilvægum námsmarkmiðum án þess að dreifa til nemenda nokkrum námsbókum. Enda hefur það sýnt sig, að kennarar eru meira og minna farnir að framleiða verkefni sjálfir. Ymislegt fleira mætti nefna til spamaðar og í því sambandi vil ég nefna að lokum, að ég tel flesta kenn- ara tilbúna til að mæta á ráðstefnur í húsakynnum þess opinbera, án þess að vera leystir út með rándýrum og mærðarmiklum veitingum. -... J- J a'.MV,

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.