Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.1984, Blaðsíða 18

18
DV. ÞRIÐJUDAGUR.22. MAj J98á.
Sælnú! Nokrir glóðvolgir
fréttamolar úr rokk-
pressunni.. . Nú eru tímar
fjársjóðanna. Fyrir skömmu
fundust fornar upptökur með
Bítlunum og nú er búið að
grafa upp gömul lög með
Michael Jackson, fjörutíu
lög sem höfðu tapast í
flutningum hjá Motown. Níu
af þessum lögum verða
gefin út á plötu i þessum
mánuði og heitir skífan:
Farewell My Summer Love
’84. Lögin voru hljóðrituð
fyrir röskum tíu árum . . .
Eftir Iangt hlé er Bruce
Springsteen, The Boss, kom-
inn fram í dagsljósð og
meira að segja með plötu í
farangrinum. Ný smáskífa,
Dancing In the Dark, er
komin út og þetta er fyrsta
smáskífa hans síðan
Atlantic City kom út í
september 1982. E Street
Bandið er með Springsteen á
nýju plötunni . . . Ný smá-
skífa er væntanleg frá Style
Counsil, ný útfærsla á laginu
Yoru’re The Best Thing og
Sade hefur líka sent frá sér
nýja 2ja laga pliitu; A-lagið
heitir: When Am I Going To
Make A Living . . . Eins og
sönnum fótboltamanni sæm-
ir lætur Elton John sér ekki
duga smærri vettvang midir
hljómleika sína en
Wembley; með góðu móti
má koma þar fyrir sjötíu og
fimm þúsund hræðum og
þessir risahljómleikar verða
30. júní. Eltunarjón hefur
ekki troðið upp á Wembley í
átta ár. Með honum verða
nokkrir vaskir sveinar, í
framlínunni Paul Young og
Nik Kershaw, Wang Chung á
miðjunni og Kool & the
Gang og Sector 27 í vörninni
. .. Fleiri eru á fót-
boltavöllunum, á hljómleika-
ferð sinni um Bretland í
næsta mánuði treður Stevie
Wonder meðal annars upp á
heimavelii Swanse. Féll það
lið ekki oní þriðju deild?
. . . Fyrir danslagið: nýtt
lag frá Imagination heitir
State Of Love ... Man
einhver eftir Sister Sledge?
Þær systurnar eru vaknaðar
af þyrnirósarsvefninum og
bjóða úpp á lagið Thinking
Of You .. . Rod Stewart er
líka kominn úr vetrardvala
með nýtt lag: Infatuation
og breiðskífa frá kappanum
kemur senn; heitir;
Cámouflage .. . Og loks nýtt
lag frá Howard Jones:
Pearl In the Sell. -Gsal.
King Crimson — Three Of a Perfect Pair:
TVISKIPT
A árabilinu 1969—1975 eða þar um bil
var hljómsveitin King Crimson ein sú
framsæknasta og ferskasta sinnar
tegundar. Stofnandi hennar og eini
meðlimur allan tímann var gitarleik-
arinn sérstæöi Robert Fripp en auk
hans léku meö King Crimson margir
frægir kappar; nefna má Greg Lake,
John Wetton, Andy McCuiloch og fleiri.
Nafntogaðasta skífa King Crimson og
Nýjar
plötur
jafnframt hin fyrsta var In The Court
Of The Crimson King (1969) en næstu
sex ár fylgdu 7 breiðskífur. I tónlistinni
skiptust á faliegar melódíur og fram-
sækin og formlaus lagasmið á einkar
sérstæðan hátt. En gengi King
Crimson á þessu skeiði var upp og nið-
ur, sem tíð mannaskipti benda til, og
fór svo að lokum að Fripp ákvað að
leysa sveitina upp árið 1975.
Um fimm árum síðar sakir Fripp á
gömui mið eftir aö hafa þvælst víða og
endurvekur King Crimson. Liðsskipan
var ekki af verri endanum: sjálfur lék
hann á gítar og auk þess Adrian Belew,
bassann plokkaöi Tony skalli Levin og
húðir barði BiU Bruford, líklegast
einn sögufrægasti trymbUl poppsög-
unnar. Flott skyldi þaö vera. Og það
sem meira er; flokkurinn hefur haldiö
óbreyttur saman síöan. 1981 sendi Krng
Crimson nýendurreist frá sér breið-
skifuna DiscipUne, er hafði aö geyma
fremur tyrfna tónlist og söknuöu
margir gömlu melódíanna. Ari síðar
fylgdi Beat þar sem heldur var slegið á
léttari strengi en engu að síður var
platan sú ærið þungmelt í miöri ný-
rómantísku holskeflunni. Og nú er
þriðja skífan komin, Three Of a
Perfect Pair heitir hún.
TOAPP svipar um margt til fyrri
skifanna tveggja en hún stendur þeim
að mínu mati þó að því leyti framar aö
þar bregður fyrir léttari lögum. Raun-
ar skiptist hún alveg í tvennt, á hliö eitt
eru 4 lög er byggja fyrst og fremst á
söng Belews og eru vægast sagt þræl-
i góð. Minna um margt á Talking Heads
og jafnvel XTC (Man With an Open
Heart). Hliðin endar á instrumental
laginu Nuages og seinni hUðin byggir
einnig á leiknum lögum (utan Dig Me
sem þó er áh'ka þungmelt og hin).
Þessi hluti plötunnar fer mun verr í
mig en hinn fyrri. Lögin höfða einfald-
lega ekki til mín í heUd, þau eru
rugUngsleg og óáleitin. Þaö eina sem
gleöur eyrað eru góðir sólóar stöku
sinnum, til að mynda feiknagóður
gítarsóló Fripps í laginu No Waming.
Þaö þarf vart að minna á að hljóð-
færaleikur allur er óaðfinnanlegur og
söngur er sömuleiöis mjög góður.
Oþörf athugasemd sosum.
I þaö heila tekið er TOAPP að mér
virðist beint framhald af Disciphne og
Beat og þróunin er öU í rétta átt. En
sem fyrr segir er innihaldið tviskipt;
annar hlutinn er skemmtUegur mjög
áheyrnar en hinn síður.
-TT.
n »
M*
INXS —SWING:
Aftur og nýbúin
Heiti þessarar plötu gefur fölsk
fyrirheit; sveiflan er í algeru lág-
marki. Menn gætu auðveldlega freist-
ast til aö álíta að Inxs væri í hópi nýrra
hljómsveita breskra sem lékju djass-
rokk með nokkurri sveiflu, en reyndin
er aUt önnur. Inxs (í framburði: In
Excess) er áströlsk hljómsveit og
leikur ósköp venjulegt popprokk aö
bandariskri fyrirmynd.
FyrU- nokkrum vUium birtist hér
umsögn um fyrri plötu Inxs, f remur já-
kvæö mig minnir, en tvær plötur
nauðaUkar er einni plötu of mikið!
Samt er trúlega eitthvaö meira í þessa
nýju spunnið; hér er alttóit að finna eitt
hörkugott lag, Original Sins, sem kleif
ástralska Ustann fyrir skemmstu og er
eitthvert eftirminnfiegasta dægurlag
þessa árs að mínum dómi. Önnur lög
eru bara svipur hjá sjón; 3ja minútna
popplög sem Uða inn um annaö eyraö
og út um hitt, — og gleymast. Þetta er
raunar svo makalaust léttmeti að iðu-
lega hef ég sett mig í steUingar og ætl-
að aö hlusta grannt en óðara gleymt
fögrum ásetningi og ekki náð áttum
aftur fyrr en nál plötuspUarans yfirgaf
skífuna. Á meðan liðu lögin eitt af öðru.
út úr græjunum og náðu sumsé aldrei
til hlustandans. Er hægt að hugsa sér
ömurlegra hlutskipti fyrir lög?
Má vera aö þetta segi ef til viU meira
um hlustandann en tónUstina. Heima í
AstraUu mælist platan aittént ákaflega
vel fyrir og síðast þegar ég sá
ástralska breiöskífulistann var Swing
þar í efsta sæti. Hljómsveitin rekur
ættir sínar til Perth þar sem Farriss-
bræðumir hittu söngvarann Michael
Hutchence. Þetta gerðist fyrir fáum
árum og síöan lá leiðin til Sydney og
síðustu misserin hafa bæði Bretland og
Bandaríkin verð í sigtinu. Og Island.
En Inxs verður seint ein af þeim
stóru. -Gsal.
EGO-EGO:
Egóið brennur
Þessi síöasta plata Egósins er með
þeim slappari sem sú hljómsveit hefur
sent frá sér, sem skUjanlegt er í því
ljósi að hér var aðeins verið að fyUa
upp í samning hjá Steinari og því
höndum tU kastað á ýmsum sviöum,
einkum í textum Bubba. Lögin sem
Rúnar og Bergþór hafa samið eru eftir
sem áður í hefðbundnum Egó-stU og
sem slík lítið út á þau að setja nema
síðurværi.
HeUsteyptasta lag þessarar plötu er
hið fyrsta, „Blýhöfuð”. Fjallar það um
„sniff” hjá unglingum eins og nafnið
gefur tU kynna en þetta lag hefur eitt-
hvert besta samræmið miUi tónlistar
og texta sem var aðalsmerki
sveitarinnar á hápunkti hennar hér á
árumáður.
I öörum lögum er ósamræmi,
einkum áberandi í , JCarlrembu-
bragur”, textinn sniðinn að hörðu og
þungu rokki en útsettur í máttlausa
melódíu.
Raunar má segja að það sem maður
sakni helst á þessari plötu sé kraftur
sá sem löngum hefur einkennt Egóið,
raunar er aðeins eitt virkilega gott lag
á því sviði að finna á aUri plötunni,
„ReykjavUc brennur”, gott lag meö vel
útsettum kaflaskiptingum en líður
fyrir textann sem er bölvuö deUa á
köflum.
Egóið kemur aldrei saman aftur í
fyrrverandi mynd, svo virðist öruggt í
dag og aðdáendur þess geta því tekið
til sín heUræðið í laginu „Ekki senda
mérrósir”:
„Ekki senda mér rósir
né skrifa mér bréf
Tómið sem þú skildir eftir það nægir
mér.”
-FRI.
BUBBIMORTHENS - NY SPOR:
GODU TIMARNIR ERU BUNIR... ”
„Góðu tímarnir eru búnir
þar sem sólarupprás þýddi nýjan leik
fyrir tímann gamlir og fúnir
af ofneyslu draummáistaðar sem
sveik.”
Þetta eru upphafslínur lagsins „Ut-
angarðsrnenn” á nýjustu sólóplötu
Bubba Morthens og eru kannski öðru
fremur lýsandi dæmi um stöðu hans
innan rokkheimsins hérlendis í dag.
Það virðist vera í tisku þessa dagana
að „berja” á Bubba. Hins vegar hefur
það aldrei verið til siðs þar sem ég ólst
upp að sparka í liggjandi mann og ekki
ætla ég aö fara aö taka upp á því.
Raunar finnst mér sumt af þessari
síöustu sólóplötu kappans bráðsmellið
og eitt er víst að enginn hefur hælana í
textagerð í rokktónlist hérlendis þar
sem skugginn af hælum Bubba er, ef
Ikarus-gengið er frátalið.
,,Ný spor” hefst á hinni nettu satíru
,,Strákamir á Borginni” en það lag og
næstu tvö, „Utángarðsmenn” og
„Pönksvíta númer 7”, eru ágætis „ár-
angur” hjá kappanum og platan í
heild á svipuöum nótum gæðalega séð
og aörar sólóplötur hans.
Ymsar sögur hafa gengið um Bubba
síðan hann kom óvænt heim frá Banda-
ríkjunum þar sem flestir héldu að hann
væri aö ,,meika” það. Ekki skal lagöur
dómur á sannleiksgildi þeirra hér en
hins vegar eiga menn aö athuga þaö að
íslensk rokktónlist á honum mikla
skuld að gjalda þar sem hann var í
forystu þeirra manna sem rifu rokk-
heiminn upp af rassinum í upphafi
níunda áratugarins úr þeirri ládeyöu
sem rokkið hafði verið í á áttunda ára-
tugnum... „Við þurfum að moka út
þessum skít” eins og segir í lokalinu
, ,U tangarðsmanna ’ ’.
A þessum tíma var fólk almennt reitt
og hafði eitthvað að segja í gegnum
þennan miðil, rokktónlistina, öfugt viö
þaö sem nú gerist almennt.
Bubbi í dag er kannski eitt þreytta
dæmið enn um að: „Byltingin étur
böm sín”. Raunar finnst mér þessi
klisja röng, hún gerir þau að sníkju-
dýrum á likama sínum.
„Ég missti ástina út um gluggann
hún var raunveruleg fyrir mér
Hún flaug því ég elskaði skuggann
ég elti skuggann i gegnum litað gler.”
Pönksvíta númer 7.
-FRI.