Dagblaðið Vísir - DV - 26.05.1984, Blaðsíða 24
24
DV. LAUGARDAGUR 26. MAl 1984.
Götuviðtal við STEIN
Hann er riddari götunnar. Tuttugu
og fimm ára gamall, heimilislaus, at-
vinnulaus og byrjar daginn stundum
meö því að hella í sig kardimommu-
dropum. Stundum ælir hann blóði, eins
og morguninn sem við hittum hann
inni á Hlemmi.
Hann titraði og skalf, gat varla svar-
að þegar við yrtum á hann. Hann sagð-
ist vilja tala við okkur, en fyrst yrði
hann að koma heilsunni í lag. Þegar
þaö tókst kom hann. Alkóhólisti, neytir
lyf ja, kókaíns ef hann nær í það, bugað-
ur, þó rólegur og alit aö því sáttur við
tilveruna það augnablikið.
„Morgnarnir eru alltaf erfiðastir.
Stundum byrja ég á tveimur glösum af
kardimommudropum. Nei, það er ekki
vont, bara eins og hvert annað vín.
Síðan er að komast yfir áfengi, blanda
það í vatni til að byrja með og eftir það
„dræ”. Eftir fjögur til fimm glös á
maður allan bæinn, sérstaklega á
góðviðrisdögum. Þetta er sjarminn,
eiga bæinn á góðum degi, það er það
sem maður sækist eftir. Mín hamingja
hefur veriö í gegnum bokkuna, ég get
ekki horft á veröldina nema í gegnum
vimu.”
Steinn, nafniö er tilþúiö, er fæddur
og uppalinn í sjávarplássi úti á landi,
einn sex systkina. Hann hefur stundaö
sjóinn af og til, en segist hafa verið
betlari í rúm sjö ár. Hann hefur
drukkið sig út úr vinnu hér og þar og
niðurlægingin yfir betlinu er löngu
horfin.
, JKannski er ég aumingi, það er líka
allt í lagi, þetta er mitt h'f,” segir hann.
Fjórtán ára gamall smakkaði hann
fyrst áfengi og var þá fullur samfellt í
tvo sólarhringa. Og túramaður var
hann oröinn sextán ára gamall „þá
ældi ég fyrst blóði”.
Lífiö á götunni
„Það gengur yfirleitt vel að ná í
peninga eða brennivín,” svarar Steinn
þegar hann er spurður um dagleg
aðföngágötunni.
„Þegar maður er kominn í stuð hittir
maður alltaf einhvem. Annars var
þetta miklu betra fyrir svona sex til sjö
árum, áður en SAA byr jaði, þá var allt-
af nóg vín. En ef einn úr hópnum á
flösku gefur hann hinum. Þaö þýðir
ekki fyrir þá sem eiga lögg að lúra á
henni fyrir sjálfa sig og neita kammer-
ötunum um sopa. Þá fá þeir hann ekki
næst hjá hinum. Það er samtrygging í
þessu eins og öðrum bisness.” Steinn\
glottir og bætir við: „Svo gengur velað
£á pillur, en þá þarftu að eiga peninga.
Það eru til læknar sem selja okkur
„resept”. Sá sem ég fer oftast til selur
„reseptið” á þrjú hundruð krónur. Við
náum í amfetamín, mírapront og
fleira, en þú þarft að vera klókur til aö
fá „reseptin”.”
Hús í býttum fyrir
hamingjuna
„Heyrðu annars, ef ég ætti þetta
stóra hús,” segir hann og bendir á
Austurstræti 16, en á götunni vorum
viö, ,,þá skyldi ég gefa þér þaö, ef þú
gætir gefið mér hamingjuna í staðinn.
Annars hef ég engan áhuga á að
standa upp aftur, sé engan tilgang
í því. Eg hef haft vinnu, húsnæði og í
nóvember kynntist ég einu og fyrstu
konunni í lífi mínu. En þaö er búið. ” Nú
þegir hann um stund. „Eg var farinn
aö búa, en það stóð stutt, ég ætlaöi að
reyna einu sinni enn. En það er enginn
tilgangur. Kannski hefði verið best aö
ég hefði aldrei kynnst þessari konu, þá
hefði ég ekki kynnst hamingj unni. ”
Tvítugur fyrst í af-
vötnun
,,Eg hef oft fariö í afvötnun,” svarar
Steinn aðspurður um þá hliðina. „Eg
fór fyrst á Silungapoll minnir mig um
áramótin ’79 og ’80 og síðan á Staðar-1
fell. Þá eftir sex mánaða fyllirí. Svo
sótti ég AA-fundi eftir aö ég kom frá
Staöarfelli, ég held að ég hafi verið
edrú í tvo, þrjá mánuði þá. En ég var
alltaf með kreppta hnefana, mig
langaði í vínið. Og ég varð líka bitur.
Eg átti yfir mér dóm, man ekki lengur
fyrir hvaö, ávísanafals eöa eitthvað
annað.
Eg var búinn að fara til dómsmála-
ráðherra til aö fá hans leyfi til að
sleppa við aö taka út dóminn.
Ráðherra tók vel í þetta. En góðan
veðurdag fékk ég bréf og bara sagt að
mæta að Skólavörðustíg 9 í Hegningar-
húsið. Eg sat þá inni í f jörutiu og fimm
daga. Þá snerist mér hugur og ég varð
bitur út í kerfið. Já, ég hef oft setiö
inni, að minnsta kosti tvisvar á Litla-
Hrauni. Fyrir ýmislegt, þjófnaöi og
ávísanafals aðallega.”
„Játaði á mig morð"
,^inu sinni játaði ég á mig morð í
einhverri vitleysu og aðallega til að
stríða lögreglunni. Auðvitaö var ég
blindfullur og þeir handtóku mig fyrir
þjófiiað, minnirmig.
Þá laug ég því að ég hefði drepið
mann fyrir ári síðan og þeir fóru að
athuga málið. Þaö haföi maöur fundist
á þeim staðsem ég nefndi.
Þetta er nú eitt það ævintýralegasta
sem ég hef lent L Svo þurfti ég að af-
sanna aö ég hefði drepið manninn.
Þennan dag, sem maöurinn hafði lát-
ist, var leikrit í útvarpinu. Eg gat
gruflað það upp að ég haföi hlustaö á
þetta leikrit. Þeir fengu handritið í
sínar hendur og ég gat sagt þeim um
hvað leikritið snerist. Einnig voru
skattaumræöur í útvarpinu þetta sama
kvöld á eftir leikritinu og ég mundi
það- Þarna slapp ég meö skrekkinn,
annars var ég aldrei hræddur. Það var
sagt frá þessu í blööunum.”
Nú er Steini fariö að líöa vel. Hann
hefur sopið vel á flöskunni sem honum
áskotnaöist. Titringurinn horfinn aö
mestu.
Við snúum okkur að verunni á Litla-
Hrauni.
Allt syndandi í
lyfjum
„Eg var fyrst „fyrir austan” í sex
mánuði, en þeir liðu eins og tveir
dagar. Eg get verið óprúttinn stundum
og alltaf verið mikil lyfjaæta. Eg fór til
læknisins tvisvar í viku og fékk alltaf
pillur. En auðvitað fór ég ekki inn
hlæjandi til hans og sagöi — mér líður
illa, ég þarf að fá pillur —. Auövitað
bar ég mig illa, sagðist ekki geta sofið
og þar fram eftir götunum. Eg fékk
geölyf, róandi lyf, svefnlyf og var
kominn í sautján pillur á dag. Þá gat
ég ekki einu sinni skrifað. Enda leiö
tíminn fljótt. Það er allt syndandi í
lyfjum á Litla-Hrauni, elskan mín
góða.
Eg var þar síðast ’82. Og er á
leiðinni þangaö aftur. Hvers vegna...
ja, nú er ég dottinn í það og á yfir höfði
mér skilorðsbundinn dóm fyrir veskja-
þjófnað. Heyrðu, þú þarft ekki aö
halda vel utan um veskið þitt,” bætir
hann svo við glettnislega.
Kókaín í Amsterdam
„Eg komst í feitan feng fyrir svona
tveimur árum, held ég, annars er ég
.dottinn út úr öllum ártölum og tíma.
Þá komst ég yfir fjörutíu þúsund
krónur og flaug til Amsterdam. Þar
keypti ég fimm grömm af kókaíni sem
dugöu mér í hálfan mánuð. Ahrifin af
kókaíninu eru yndisleg, en voðaleg
vanliðan þegar efnið er aö fara úr lík-
amanum. Eftir hálfan mánuð þama í
stórborginni var ég búinn með pening-
ana og aldrei á ævinni hef ég verið eins
einmana og innan um allt fólkið þar.
Inn iþessa kompu skriður hann stundum, þar er hiti — og ,,hentugt, það er klós
Kókaínið búið og fráhvörfin voru
hræðileg.
Eg sat í sama horninu á jámbrautar-
stöðinni í tvo sólarhringa, hafði það á
tilfinningunni að allir ætluðu að drepa
mig. Loksins gat ég haft mig í að
hringja í AA-samtökin þama og það
kom maður sem heitir Igor tii mín.
Hann fór með mig heim til sín og þar
var ég í eina viku. Eftir það fór ég á
puttanum til Kaupmannahafnar, það
ferðalag tók mig fjóra sólarhringa.
Skömmu eftir að ég kom þangaö haföi
ég samband við útlendingaeftirlitið og
þeir sendu mig heim. Og þeir stimpl-
uðu í passann minn að ég mætti ekki
koma aftur til Kaupmannahafnar í eitt
ár. Heyrðu, má ég ekki sníkja eina síg-
arettu?
Bærinn er fullur af
hassi..."
,ÍIf ég ætti peninga nú gæti ég verið
komin með kókaín til ykkar eftir
klukkutúna. Þaö er enginn vandi að ná
í það. En það er dýrt. Ætli grammið
,,Ef ég ætti þetta stóra hús gæfi ég þér þa
m