Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.1984, Blaðsíða 4
40
DV. LAUGARDAGUR 25. AGUST1984.
99...mánudi
siðar var
maðuriiui
dauður og allt
sem í kringum
hann var”
— Rætt við Þðri Guðmundsson
blaðamann og
ðlæknandi f lökkukind
„Það er ekkert nýtt að íslendingur
hafi gaman af að ferðast. Ferðalög
eru bara ventill til að forða manni
frá þvi að brjálast i grámóskunni
hérna heima,” sagði Þórir
Guðmundsson, blaðamaður og
ólæknandi flökkukind. Undanfarna
sjö mánuði hefur hann verið á ferða-
lagi í kringum hnöttinn, eins og les-
endur DV og hlustendur útvarps-
frétta hafa eflaust tekið eftir.
„Eg ferðast best þegar ég hef eitt-
hvað fyrir stafni annað en einfald-
lega að feröast. Það er líka þessi
óslökkvandi forvitni í mér og áhugi á
alþjóðamálum sem gerir það að
verkum að ég er sjaldan fyrr stiginn
út úr jámbrautarlestinni en ég fer að
gramsa í stjómmálum staðarins.”
Hvað varð til að þú fórst í þessa
ferð?
„Eg var búinn að eyða fjórum ár-
HÉ
f 'X* íy
| -J "^Æ
um í lærdóm í háskóla í Bandaríkjun-
um þar sem ég lagöi helst stund á
alþjóðamál og eftir aö ég útskrifaðist
lágu fyrir mér þrír möguleikar. Ég
gat haldið áfram, farið heim í visitöl-
una eða frestað ákvörðuninni með
því aö leggja skottið milli fótanna og
flýja land. Eg tók síðasta möguleik-
ann enda til í að breyta tii. Ef það
líða fleiri en fimm mánuðir milli þess
að ég stíg upp í flugvél fer ég að
veröa órólegur.”
Hvaö er nú eftirminnilegast úr
ferðinni?
„Það hljóta að vera viðtölin við
öfgasikkann Bhindranwale i Punjab
á Indlandi. Það er undarleg tilfinn-
ing aö vita að mánuöi síðar var
maðurinn dauður og flestir sem í
kringum hann voru. Maður var að
gantast við þessa stráka. Þeir voru
flestir á sama aldri og ég. Þeir sýndu
fómariömbum sínum aldrei neina
miskunn en þó er ekki hægt annaö en
að vorkenna þeim. Þeir voru í sömu
aöstöðu og refur í gildru þegar
stjórnin sendi herinn á þá, um-
kringdi hofið þar sem þeir höfðu að-
setur og sendi herinn inn.
Torfan
Bezt er að hafa sem flestar kokkahúfur og fæstar krónur
Flest gott og
sumt ágætt
Torfan er oft nefnd í sömu andrá
og Lækjarbrekka, enda móöurstaður
hennar. Matstofurnar eru næstum
hlið viö hlið í Bemhöftstorfunni.
Munur þeirra er heldur ekki mikill.
Torfan er heldur eðlilegar gömul,
heldur dýrari og heldur betri sem
veitingahús. Lækjarbrekka er að
vísu góöur staður, en Torfan er einn
af hinumbeztu.
Torfan er ekki eins skipulega inn-
réttuð og Lækjarbrekka og um leið
minna kuldaleg, þótt allir litir séu
ljósir, ýmist gulleitir eða grænleitir.
Leikmyndir og búningateikningar úr
leikhúsum lífga veggina, sömuleiðis
lifandi blóm á rúðóttum borðdúkun-
um. I hádeginu eru pappírsþurrkur á
borðum, en á kvöldin eru tauþurrkur
og kertaljós. Allur borðbúnaður er
hinn snyrtilegasti. Og í heild er Torf-
an afar notalegur matsölustaður.
Elskulegt við útlendinga
Leiðigjamt er orðið að taka fram
viku eftir viku, aö þjónusta á veit-
ingastað sé góð. Hún er nefnilega
undantekningalítið skóluö, fagleg og
góð á íslenzkum matstöðum. Um
Torfuna veröur þó sérstaklega að
taka fram, að hún er ekki bara góð,
heldur beinlínis elskuleg, einnig viö
útlendinga, sem líklega hafa þó ekki
tækifæri til að koma aftur.
Hlaðborðið í hádeginu er greini-
lega sniðið fyrir útlendinga, sem
yfirgnæfa á staönum á sumrin, ekki
bara í hádeginu, heldur líka á kvöld-
in. Á þessu mestmegnis kalda boröi
eru yfir 20 réttir, aðallega sjávar-
réttir. Ber þar mest á mörgum
tegundum girnilegrar síldar.
Skemmtilegt var að sjá karfa inn-
bakaöan í salti. Að öðm leyti freist-
aði borðið mín ekki, þótt það liti bet-
ur út en sum önnur slík hádegisborö
íslenzkra veitingahúsa.
Heilhveitibrauðkollumar meö súp-
um Torfunnar reyndust vera nýjar
og bragðgóöar, bornar fram með
smjöri í álpappír Samsölunnar. Hrá-
salatið með aðalréttunum var einfalt
og mjög gott, aðeins ísberg, paprika
og tómatur. 1 annaö skiptið var það
einfaldlega olíuvætt, en í hitt skiptið
boriö fram meö þykkara viðbiti, sem
örlítill karríkeimur var að.
Ferskt eða milt soðið
Annað meðlæti með aöalréttum
var yfirleitt lítiö og ferskt. Næstum
ekkert af því var úr dósum og það
fáa, sem var soðið, var mildilega
soðið. Hins vegar var þaö nokkuð
staðlað. Til dæmis birtist bökuö kart-
afla með sýröum rjóma í föruneyti
hvers réttarins á fætur öðrum, ekki
bara kjötréttanna, heldur flestra
fiskréttanna einnig.
Minestre súpa hádegisins var tær,
tómatlituð súpa meö lauk, papriku,
seljustöngli, gulrót, höm og
spaghetti, óvenjulega góð. Humar-
súpa kvöldsins var vel rjómuð með
stórum og meyrum humarbitum,
hinn fínasti matur. Grænmetisseyði
Garbanzo meö tómati, sveppum,
papriku og kjúkbngabaunum var tær
og góð súpa. Bezt var þó Baunaspíru-
súpa Manilla, sem einnig hafði að
geyma sesamfræ og kjötbita.
Kæfa hússins var bragðsterk lifr-
arkæfa, ljómandi góð og hæfilega
þétt, borin fram með sýrðum smá-
gúrkum, alfa-alfa spírum, blaðsal-
ati, rúgbrauði og smjöri. Brauöið
þótti mér ekkigott.
Reyktur nautavöövi meö melónu
var borinn fram með sama meðlæti
og kæfan. Þetta er ein af ýmsum til-
raunum íslenzkra matreiðslumanna
til að meðhöndla ýmiss konar kjöt
eins og Parmaskinku. Og þetta var
ein bezt heppnaða útgáfan. Kjötiö
var mjúkt og bragðgott.
Hörpufiskur á teini var meyr og
hélt bragði, þrátt fyrir osthjúp. Með
honum fylgdu hæfilega soðin hrís-
grjón, sætsúr sósa góö og smjörbak-
að snittubrauð hvítlaukskryddað.
Skemmtilegt var að sjá guðlax á
matseðli dagsins. Hann var glóðar-
steiktur, borinn fram með steinselju-
smjöri og hinu staðlaða grænmeti.
Liturinn minnti mest á túnfisk og
bragðið mest á stóra lúöu. Þetta er
tilbreytni, en lúðan er betri.
Gufusoðnar rauðspretturúllur
voru hæfilega lítið eldaðar og einkar
bragðgóðar. Þær voru bomar fram í
hjúpi smjörs og gráöosts, sem gaf
skemmtilega tilbreytni í bragði. Meö
voru til dæmis ágætar rækjur og
dósakræklingur, sem ekki fara af
frekari sögur.
Reykbakaður
herramannsmatur
Reykbökuð smálúöa var sannkall-
aður herramannsmatur. Undir
rauðri reykhúðinni var lúðan undur-
milt soðin og svo bragðgóö, að hún
skyggði á aðra ágæta rétti staðarins.
Reykingin í elduninni hafði gefið
hæfilega reyktan vott í bragðiö,
hvorki of mikinn né of lítinn.
Koniakslegnar lambalundir voru
lakasti rétturinn, sem prófaður var.
Þær voru ofeldaðar og næstum alveg
gráar, enda fremur þurrar undir
tönn. Með þeim var borið fram heil-
mikið af ferskum og góðum sveppum
og sterk vínsósa í sérstakri skál.
Léttsteiktar lundabringur dags-
seðilsins voru í sæmilegu meðallagi,
bornar fram á kafi í sömu vínsós-
unni, en lyft upp af miklu magni
ferskra og hressilegra rifsberja.
Tumbautinn var eins og gestir
vona alltaf, að hann sé, stór og hrá-
steiktur og meyr. Sem betur fer var
milt bragð að bemaise sósunni, sem
matreiðslumenn telja eina koma til
greina í þessum mat.
Ferskur ananas reyndist vera
óþroskaöur og bragölaus, en Grand
Marnier blandaður rjóminn, sem
fylgdi með, var góður. Súkkulaðiís
var meö heilum súkkulaöibitum og
ferskum og fínum jarðarberjum.
Bezti eftirrétturinn var svo kiwi með
þeyttum rjóma og ávaxtahlaupi,
með beztu eftirréttum landsins.
Töluvert er af rusli á vínlista Torf-
unnar, en innan um er dáh'tið af
drykkjarhæfu vínunum, sem marg-
nefnd hafa verið í greinaflokki þess-
um.
Miðjuverð á forréttum Torfunnar
er 220 krónur, súpum 90 krónur, s jáv-
arréttum 302 krónur, kjötréttum 420
krónur og eftirréttum 125 krónur.
Með hálfri flösku af víni á mann og
kaffi ætti miðlungsveizlan að kosta
811 krónur. Það er svona einhvers
staðar milli meðalverðstaðanna og
dýru staðanna.
I hádeginu kostar hlaðborðið 385
krónur. Súpa og réttur dagsins kosta
þá 295 krónur, en 490 krónur að
kvöldi.
Jónas Kristjánsson.