Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.1985, Síða 17

Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.1985, Síða 17
DV. LAUGARDAGUR15. JÚNl 1985. 17 Texti: Illugi Jökulsson Mynd: Erling Asþelund frygðarstunum Emanúelle — rétt eins eins og fifl, þvert ofan í fagran ásetn- og stöllur þeirra á vellinum yfir knatt- ing um að halda með Spánverjum. Það leikni og boltameðferð. (Þessi orð hef virtist reyndar vera farið að bera ég lært af íþróttafréttariturum. Eg hef árangur. Og þetta mark var fallega grun um hvað þau þýða.) búið til, því verður ekki mótmælt. — minn maður. Var Andwii Coicoechea yfirleitt í liðinu? Það hafði ég ekki hug- mynd um, því ekki datt mér í hug að kaupa leikskrá. (Nú eftir á er mér sagt að Slátrarinn hafi vissulega verið í lið- inu, aftasti maður í vöm. Hann hafi hagað sér eins og stakur séntilmaður eins og jafnan hér á landi. Skyldu þeir Schiister og Maradona trúa því?) Það virtist líka vænlegt að halda með Spánverjum. Ég sá í blöðunum að flestir spáðu því að leikurinn endaði 2— 1 fyrir Spán en ýmsir hölluðust að 3— 0. Svo voru þeir sem töldu að Island myndi vinna en þeir nefndu engar töl- ur. Sögðust bara vona að Strákarnir myndu standa sig jafnvel og gegn Skot- um. Þann leik sá ég ekki. Og heyrði varla. Stúlkur klæddar appelsínu- safafernum Þegar ég kom inn á Laugardalsvöll- inn — deijavu! Eghafðikomið þaráð- ur. Þetta á ekkert skylt við dulræna reynslu; það rifjaðist bara upp fyrir mér að einhvem tíma fyrir óralöngu hafði ég farið á þennan völl en endað á því að fylgjast fýrst og fremst með sjónvarpsupptökuvélunum. Ekki man ég fyrir mitt litla og óhrjálega líf hver jir vom að keppa og kannski vissi ég það aldrei. Það hefur þó tæpast ver- ið mikilvægur landsleikur (léku Is- lendingar annars mikilvæga landsleiki í þá daga?) því viðhöfn var miklu minni en nú og auglýsingauppákomur engar, að því er mig minnir. Það var svolítið um þær í þetta skipti. Litlar stelpur í appelsínusafafemum hlupu flissandi kringum völlinn, fallhlífar- stökksmenn renndu sér fimlega niður á hann og höfðu sumir auglýsingafána aftan úr sér. Ojájá, það er nú það. Eg sá líka að meðal þeirra auglýsinga sem að venju var raðað umhverfis völlinn voru f jölmargar sem ætlað var að höfða til Spánverja. Þeir ku hafa séð leikinn beint í sjónvarpinu og í sigurvímunni eftir á hafa þeir ábyggi- lega hlaupið sem leið lá út á næsta veitingahús og pantað sér bakkalá. Af gömlum konum Áhorfendur vom býsna margir, held ég; tíu þúsund sagði einhver og það telst víst ansi gott. Þeir voru af öllum stærðum og gerðum en feður með syni sína voru einna mest áberandi. Eg sá líka furðanlega margar gamlar konur. Gamlar konur á Islandi láta ekki aö sér hæða og neita bersýnilega aö hafa einungis áhuga á hannyrðum og barna- börnum. Eg minnist þess að einu sinni þegar ég var á blómagelgjuskeiðinu þá laumuðumst við nokkrir félagamir inn á Emanúelle-mynd í Stjömubíói og fór- um klukkan ellefu til að minna bæri á því að við værum ekki í Fjalakettinum að horfa á Kurosawa. Að vísu höfðu fleiri fengið sömu hugmynd og bíóið var því sem næst fullt. Þegar ljósin komu upp í hléinu bjóst ég við að sjá ekkert nema gamla frakkakarla og bólugrafna, blóðrjóða stráka eins og okkur, og víst var slangur af þessum manngerðum þama. En mest varð ég hissa (eða hissastur eins og Olafur heitinn Jónsson sagði) á því að meiri- hluti bíógesta var kvenkyns. Þær vom næstum allar komnar vel af miðjum aldri, sumar rúmlega það, og vom gjarnan tvær og tvær saman. Rosknar lesbíur loksins komnar úr felum? Eg held reyndar ekki. En alténd virtust þær skemmta sér konunglega yfir Lítill íslenskur fáni Svo komu liðin inn á völlinn. Fremst fóm fánaberar með spánska og ís- lenska fánann og það vakti heykslun þeirra sem nærri mér stóðu að íslenski fáninn var fast að því helmingi minni en þeirra sunnanmanna. Lofaði ekki góðu fyrir Islendinga en úr því ég hélt með Spánverjum var mér alveg sama. Það vom leiknir þjóðsöngvar og svo fóm leikmenn að búa sig undir að byrja leikinn, innan um fallhlífar- stökkvara og áhrifamenn sem bukkuðu sig og beygðu hver fyrir öðr- um. Þarna var Teitur Þórðarson sem vissi ekki enn að hann myndi skora mark á 33ju mínútu og þarna voru líka þeir Manuel Sarabia og Marco Alonso sem höfðu ekki grænan grun um að þeir myndu vinna leikinn fyrir Spán. Ekki svo að skilja að ég hafi vitað hverjir þeir voru. Eg þekkti að vísu Teit af því hann er dekkri en aðrir ís- lenskir landsliösmenn en félaga hans þekkti ég fæsta og engan Spánverja. Ekki einu sinni Slátrarann. Dómarinn Daina Þegar fallhlífarstökksmennirnir höfðu loks dregið auglýsingar sínar út af vellinum byrjaði leikurinn snögg- lega. Eg sá ekki hvort liðið hóf spörkin. Enda skipti þaö litlu máli; boltinn barst milU liða eins og til er ætlast og dómarinn Andre Daina frá Sviss hring- snerist eins og skopparakringla á miðjum veUinum. Ég heyrði að nær- stöddum feðrum leist ekkert á þennan dómara. Hann dæmdi þann fræga leik þegar Juventus vann Liverpool og þeir mundu greinilega enn eftir vítinu sem hann dæmdi þegar Boniek var brugðið. Utan vítateigs, hugsið ykkur! Viva Espana! Daina var hins vegar hvergi smeyk- ur og hafði sig mikið í frammi með flautuna sína. Sama gerðu fáeinir spánskir áhorfendur sem höfðu komið sér fyrir fremst í stúkunni meö fána, bUstrur og eina mikla trommu sem þeir hvöttu sína menn óspart áfram með. Þeir sungu meira að segja Viva Espana sem ég hélt að engir kynnu nema Islendingar; ég var farinn að halda að þessi lagstúfur hefði verið fundinn upp af þorstlátum löndum mínum í sólarferð. En svo var greini- lega ekki. Þessir fáu áhangendur Spánverja létu svo mikið að sér kveða að stundum yfirgnæföu þeir hróp og köll Islendinga og einkum var bumban áberandi. Eg trúi að þessir Spánverjar hafi verið öllu duglegri við hvatningar en aUir þeir 1200 Skotar sem hingað komu, sæUar minningar, enda voru þeir duglegastir á bjórkrám og á göt- um úti. En um það skal ég annars ekk- ert segja því Skotaleikinn sá ég ekki, einsogfyrrsagði. Leikurinn var ekkert sérstaklega skemmtilegur til að byrja með. „Spán- verjar beita skyndisóknum,” sagði maður nokkur spekingslega fyrir aftan mig og var auðheyrilega stoltur yfir því aö geta sagt þaö um annað lið en hið íslenska. Hvað veit ég? Eg veit bara að þegar 33ja minúta rann upp stóð ég mig aUt í einu að því að vera farinn að klappa saman höndunum „Sparkaðu hann niður! ” I leikhléinu fór fram asnalegur leik- ur til þess að auglýsa einhverja bUa- tegund og svo byrjuðu menn að kasta spjóti. Litlu drengirnir sem komu með feðrum sínum voru miður sín yfir því að fá ekki að sjá sterkasta mann í heimi kasta staurum og draga vörubíla og spjótkastið fór fyrir ofan garð og neðan. Þó mun hafa verið sett vallar- met. Það var annað að sjá til Strákanna í seinni hálfleik en hinum fyrri. Eftir ör- fáar mínútur haföi Sarabia jafnaö eins og örlögin höföu kveöið á um og Strákarnir voru ekki með á nótunum. Ahorfendur voru ekki alls kostar ánægðir. Eftir því sem leið á leikinn urðu köllin háværari; þeir vUdu að Strákamir „færu í’ðá, stoppuðu ’ðá, pressuðu ’ðá, tækluðu ’ðá”, og einn gamall maður nálægt vini minum var ekkert að skafa utan af því. „Sparkaðu hann niður;” hrópaði sá gamli þegar tækifæri gafst. „Það ætti að kjöldraga þessa andskota;” Þessi maður var ódrukkinn og sýndist sömuleiöis þokkalega ógalinn svo hér hefur sjálf- sagt verið um aö ræða andlegan föður þeirra sem gengu berserksgang í Brussel. Fuss og svei Þegar Spánverjamir komust svo yf- ir voru Strákarnir orðnir hikandi og mistókst margt. Þeir misstu boltann, vanræktu að hreinsa frá, héldu spilinu ekki gangandi. (Þetta allt hef ég líka lært af íþróttafréttariturum.) Fuss og svei heyrðust frá áhorfendabekkjun- um en þrátt fyrir allt studdu áhorfend- ur Strákana sína duglega. Þeir baul- uðu eins og heilagar kýr í hvert sinn sem Spánverji braut á Islendingi eða dæmt var á Islending fyrir sams konar brot á Spánverja. Svo veinuðu þeir af fögnuði þegar Strákunum tókst þokka- lega upp við svo einfalda hluti aö Zico eða Platini heföu blygðast sín fyrir að framkvæma þá. Og þegar Islendingar skutu á mark létu þeir rækilega til sin heyra — uns vonbrigðastunan reis upp af vellinum þegar skotið fór út um þúf- ur. Sjálfum var mér orðið kalt og farið aðdauðleiðast. Öryggisgæslu stórlega ábótavant! Leikurinn endaði, eins og svo margir höfðu vitað fyrir, 2—1. Það var að minnsta kosti skárra en 3—0, en ég sá ekki betur en allir fæm hundfúlir af vellinum. Nema náttúrulega spænsku áhorfendumir. Eg sá það raunar skömmu seinna niðri í Tryggvagötu að þetta vom svo til eingöngu Spánverjar sem hafa verið búsettir hér á landi ár- um og áratugum saman og sumir meira að segja frá Suður-Ameríku. Þetta er gamla sagan um að ala nöðruna við brjóst sér. En ekki ætla ég að kvarta. Mitt lið vann — aldrei þessu vant. Að lokum vil ég taka fram aö öryggisgæslu á vellinum var stórlega ábótavant. I frakkavasanum hafði ég tvö hárbeitt skrúfjárn sem eru vinsæl morðtól á fótboltaleikjum. Það var sennilega eins gott að ekki hallaði á mínamenn... -IJ.

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.