Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.1985, Síða 17
DV. LAUGARDAGUR15. JÚNl 1985.
17
Texti: Illugi Jökulsson
Mynd: Erling Asþelund
frygðarstunum Emanúelle — rétt eins eins og fifl, þvert ofan í fagran ásetn-
og stöllur þeirra á vellinum yfir knatt- ing um að halda með Spánverjum. Það
leikni og boltameðferð. (Þessi orð hef virtist reyndar vera farið að bera
ég lært af íþróttafréttariturum. Eg hef árangur. Og þetta mark var fallega
grun um hvað þau þýða.) búið til, því verður ekki mótmælt.
— minn maður. Var Andwii Coicoechea
yfirleitt í liðinu? Það hafði ég ekki hug-
mynd um, því ekki datt mér í hug að
kaupa leikskrá. (Nú eftir á er mér sagt
að Slátrarinn hafi vissulega verið í lið-
inu, aftasti maður í vöm. Hann hafi
hagað sér eins og stakur séntilmaður
eins og jafnan hér á landi. Skyldu þeir
Schiister og Maradona trúa því?)
Það virtist líka vænlegt að halda með
Spánverjum. Ég sá í blöðunum að
flestir spáðu því að leikurinn endaði
2— 1 fyrir Spán en ýmsir hölluðust að
3— 0. Svo voru þeir sem töldu að Island
myndi vinna en þeir nefndu engar töl-
ur. Sögðust bara vona að Strákarnir
myndu standa sig jafnvel og gegn Skot-
um. Þann leik sá ég ekki. Og heyrði
varla.
Stúlkur klæddar appelsínu-
safafernum
Þegar ég kom inn á Laugardalsvöll-
inn — deijavu! Eghafðikomið þaráð-
ur. Þetta á ekkert skylt við dulræna
reynslu; það rifjaðist bara upp fyrir
mér að einhvem tíma fyrir óralöngu
hafði ég farið á þennan völl en endað á
því að fylgjast fýrst og fremst með
sjónvarpsupptökuvélunum. Ekki man
ég fyrir mitt litla og óhrjálega líf
hver jir vom að keppa og kannski vissi
ég það aldrei. Það hefur þó tæpast ver-
ið mikilvægur landsleikur (léku Is-
lendingar annars mikilvæga landsleiki
í þá daga?) því viðhöfn var miklu
minni en nú og auglýsingauppákomur
engar, að því er mig minnir. Það var
svolítið um þær í þetta skipti. Litlar
stelpur í appelsínusafafemum hlupu
flissandi kringum völlinn, fallhlífar-
stökksmenn renndu sér fimlega niður
á hann og höfðu sumir auglýsingafána
aftan úr sér. Ojájá, það er nú það. Eg
sá líka að meðal þeirra auglýsinga
sem að venju var raðað umhverfis
völlinn voru f jölmargar sem ætlað var
að höfða til Spánverja. Þeir ku hafa
séð leikinn beint í sjónvarpinu og í
sigurvímunni eftir á hafa þeir ábyggi-
lega hlaupið sem leið lá út á næsta
veitingahús og pantað sér bakkalá.
Af gömlum konum
Áhorfendur vom býsna margir, held
ég; tíu þúsund sagði einhver og það
telst víst ansi gott. Þeir voru af öllum
stærðum og gerðum en feður með syni
sína voru einna mest áberandi. Eg sá
líka furðanlega margar gamlar konur.
Gamlar konur á Islandi láta ekki aö
sér hæða og neita bersýnilega aö hafa
einungis áhuga á hannyrðum og barna-
börnum. Eg minnist þess að einu sinni
þegar ég var á blómagelgjuskeiðinu þá
laumuðumst við nokkrir félagamir inn
á Emanúelle-mynd í Stjömubíói og fór-
um klukkan ellefu til að minna bæri á
því að við værum ekki í Fjalakettinum
að horfa á Kurosawa. Að vísu höfðu
fleiri fengið sömu hugmynd og bíóið
var því sem næst fullt. Þegar ljósin
komu upp í hléinu bjóst ég við að sjá
ekkert nema gamla frakkakarla og
bólugrafna, blóðrjóða stráka eins og
okkur, og víst var slangur af þessum
manngerðum þama. En mest varð ég
hissa (eða hissastur eins og Olafur
heitinn Jónsson sagði) á því að meiri-
hluti bíógesta var kvenkyns. Þær vom
næstum allar komnar vel af miðjum
aldri, sumar rúmlega það, og vom
gjarnan tvær og tvær saman. Rosknar
lesbíur loksins komnar úr felum? Eg
held reyndar ekki. En alténd virtust
þær skemmta sér konunglega yfir
Lítill íslenskur fáni
Svo komu liðin inn á völlinn. Fremst
fóm fánaberar með spánska og ís-
lenska fánann og það vakti heykslun
þeirra sem nærri mér stóðu að íslenski
fáninn var fast að því helmingi minni
en þeirra sunnanmanna. Lofaði ekki
góðu fyrir Islendinga en úr því ég hélt
með Spánverjum var mér alveg sama.
Það vom leiknir þjóðsöngvar og svo
fóm leikmenn að búa sig undir að
byrja leikinn, innan um fallhlífar-
stökkvara og áhrifamenn sem
bukkuðu sig og beygðu hver fyrir öðr-
um. Þarna var Teitur Þórðarson sem
vissi ekki enn að hann myndi skora
mark á 33ju mínútu og þarna voru líka
þeir Manuel Sarabia og Marco Alonso
sem höfðu ekki grænan grun um að
þeir myndu vinna leikinn fyrir Spán.
Ekki svo að skilja að ég hafi vitað
hverjir þeir voru. Eg þekkti að vísu
Teit af því hann er dekkri en aðrir ís-
lenskir landsliösmenn en félaga hans
þekkti ég fæsta og engan Spánverja.
Ekki einu sinni Slátrarann.
Dómarinn Daina
Þegar fallhlífarstökksmennirnir
höfðu loks dregið auglýsingar sínar út
af vellinum byrjaði leikurinn snögg-
lega. Eg sá ekki hvort liðið hóf spörkin.
Enda skipti þaö litlu máli; boltinn
barst milU liða eins og til er ætlast og
dómarinn Andre Daina frá Sviss hring-
snerist eins og skopparakringla á
miðjum veUinum. Ég heyrði að nær-
stöddum feðrum leist ekkert á þennan
dómara. Hann dæmdi þann fræga leik
þegar Juventus vann Liverpool og þeir
mundu greinilega enn eftir vítinu sem
hann dæmdi þegar Boniek var brugðið.
Utan vítateigs, hugsið ykkur!
Viva Espana!
Daina var hins vegar hvergi smeyk-
ur og hafði sig mikið í frammi með
flautuna sína. Sama gerðu fáeinir
spánskir áhorfendur sem höfðu komið
sér fyrir fremst í stúkunni meö fána,
bUstrur og eina mikla trommu sem
þeir hvöttu sína menn óspart áfram
með. Þeir sungu meira að segja Viva
Espana sem ég hélt að engir kynnu
nema Islendingar; ég var farinn að
halda að þessi lagstúfur hefði verið
fundinn upp af þorstlátum löndum
mínum í sólarferð. En svo var greini-
lega ekki. Þessir fáu áhangendur
Spánverja létu svo mikið að sér kveða
að stundum yfirgnæföu þeir hróp og
köll Islendinga og einkum var bumban
áberandi. Eg trúi að þessir Spánverjar
hafi verið öllu duglegri við hvatningar
en aUir þeir 1200 Skotar sem hingað
komu, sæUar minningar, enda voru
þeir duglegastir á bjórkrám og á göt-
um úti. En um það skal ég annars ekk-
ert segja því Skotaleikinn sá ég ekki,
einsogfyrrsagði.
Leikurinn var ekkert sérstaklega
skemmtilegur til að byrja með. „Spán-
verjar beita skyndisóknum,” sagði
maður nokkur spekingslega fyrir aftan
mig og var auðheyrilega stoltur yfir
því aö geta sagt þaö um annað lið en
hið íslenska. Hvað veit ég? Eg veit
bara að þegar 33ja minúta rann upp
stóð ég mig aUt í einu að því að vera
farinn að klappa saman höndunum
„Sparkaðu hann niður! ”
I leikhléinu fór fram asnalegur leik-
ur til þess að auglýsa einhverja bUa-
tegund og svo byrjuðu menn að kasta
spjóti. Litlu drengirnir sem komu með
feðrum sínum voru miður sín yfir því
að fá ekki að sjá sterkasta mann í
heimi kasta staurum og draga vörubíla
og spjótkastið fór fyrir ofan garð og
neðan. Þó mun hafa verið sett vallar-
met.
Það var annað að sjá til Strákanna í
seinni hálfleik en hinum fyrri. Eftir ör-
fáar mínútur haföi Sarabia jafnaö eins
og örlögin höföu kveöið á um og
Strákarnir voru ekki með á nótunum.
Ahorfendur voru ekki alls kostar
ánægðir. Eftir því sem leið á leikinn
urðu köllin háværari; þeir vUdu að
Strákamir „færu í’ðá, stoppuðu ’ðá,
pressuðu ’ðá, tækluðu ’ðá”, og einn
gamall maður nálægt vini minum var
ekkert að skafa utan af því. „Sparkaðu
hann niður;” hrópaði sá gamli þegar
tækifæri gafst. „Það ætti að kjöldraga
þessa andskota;” Þessi maður var
ódrukkinn og sýndist sömuleiöis
þokkalega ógalinn svo hér hefur sjálf-
sagt verið um aö ræða andlegan föður
þeirra sem gengu berserksgang í
Brussel.
Fuss og svei
Þegar Spánverjamir komust svo yf-
ir voru Strákarnir orðnir hikandi og
mistókst margt. Þeir misstu boltann,
vanræktu að hreinsa frá, héldu spilinu
ekki gangandi. (Þetta allt hef ég líka
lært af íþróttafréttariturum.) Fuss og
svei heyrðust frá áhorfendabekkjun-
um en þrátt fyrir allt studdu áhorfend-
ur Strákana sína duglega. Þeir baul-
uðu eins og heilagar kýr í hvert sinn
sem Spánverji braut á Islendingi eða
dæmt var á Islending fyrir sams konar
brot á Spánverja. Svo veinuðu þeir af
fögnuði þegar Strákunum tókst þokka-
lega upp við svo einfalda hluti aö Zico
eða Platini heföu blygðast sín fyrir að
framkvæma þá. Og þegar Islendingar
skutu á mark létu þeir rækilega til sin
heyra — uns vonbrigðastunan reis upp
af vellinum þegar skotið fór út um þúf-
ur. Sjálfum var mér orðið kalt og farið
aðdauðleiðast.
Öryggisgæslu stórlega
ábótavant!
Leikurinn endaði, eins og svo margir
höfðu vitað fyrir, 2—1. Það var að
minnsta kosti skárra en 3—0, en ég sá
ekki betur en allir fæm hundfúlir af
vellinum. Nema náttúrulega spænsku
áhorfendumir. Eg sá það raunar
skömmu seinna niðri í Tryggvagötu að
þetta vom svo til eingöngu Spánverjar
sem hafa verið búsettir hér á landi ár-
um og áratugum saman og sumir
meira að segja frá Suður-Ameríku.
Þetta er gamla sagan um að ala
nöðruna við brjóst sér. En ekki ætla ég
að kvarta. Mitt lið vann — aldrei þessu
vant.
Að lokum vil ég taka fram aö
öryggisgæslu á vellinum var stórlega
ábótavant. I frakkavasanum hafði ég
tvö hárbeitt skrúfjárn sem eru vinsæl
morðtól á fótboltaleikjum. Það var
sennilega eins gott að ekki hallaði á
mínamenn... -IJ.