Dagblaðið Vísir - DV - 21.06.1986, Síða 23

DV. LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1986.
23
Skærustu stjömur Listapopps - Ronald Gift og félagar í Fine Young Cannibals.
en hinar sveitirnar. Það tók þá
nokkra stund að hrífa áhorfendur
með sér en þegar tónar hins nývin-
sæla Holding back the years
læddust úr hátalarakerfinu tóku
áhorfendur við sér og hlutu að
launum stórgóðan seinni hálfleik
með lögum eins og Come to my
aid, Money’s too tight to mention
og Jericho, að ógleymdri hinni fró-
bæru Talking Heads-ballöðu,
Heaven. Tónlist Simply Red er há-
gæðapopp með sterkum souláhrif-
um og eru flest laganna vel
danshæf. Megineinkenni Simply
Red er þó glæsilegur söngur Mick
Hucknall sem lifir og hrærist í
soultónlistinni og virðist hafa erft
tilfinninga- og tjáningarmátt sinna
helstu fyrirmynda. Athygli vakti
pottþéttur hljóðfæraleikur sveitar-
innar en auk sex meðlima voru
tveir aðstoðarmenn með í för. Var
sannarlega fengur að Simply Red
sem stendur nú á þröskuldi heims-
frægðar.
Megum við koma aftur?
Á þjóðhátíðardaginn var smekk-
fullt í Laugardalshöll enda löngu
uppselt á tónleikana. Troðningur
og tramp á tám var meira áberandi
í réttu hlutfalli við aukinn fjölda
ungbarna undir annarlegum áhrif-
um. Þótti sumum vammlausum
Hallargestum nóg um en bitu á
jaxl og skrifuðu bægslaganginn á
Bakkus og Jón Sigurðsson.
Fine Young Cannibals áttu fyrsta
erlenda leik og er skemmst frá því
að segja að tríóið sló eftirminnilega
í gegn. Roland Gift hefur þegar
skipað sér í hóp bestu söngvara
Bretlands þó aðeins sé liðið eitt ár
frá því FY C vöktu á sér athygli.
Gift er sérlega öflugur söngvari en
best tókst honum upp í
tregablöndnum ballöðum, s.s.
Funny how love is og gamla Buz-
zcocks-laginu Ever fallen in love,
að ógleymdu Blue. Gift semur texta
tríósins en öll lög eru verk þeirra
Andy Cox og David Steele. Steele
hafði sig lítið í frammi, plokkaði
bassann af einbeitni en Cox sýndi
stórskemmtilega takta og var hinn
hressilegasti. Hins vegar hefði að
ósekju mátt hafa gítar hans framar
í hljóðblöndun því gítarleikurinn á
stóran þótt í hinu ferska yfirbragði
tónlistarinnar. Þetta er hins vegar
smáatriði sem dregur ekkert úr
þeirri skoðum margra að leikur
Fine Young Cannibals hafi verið
hápunktur hátíðarinnar. Rokkar-
arnir Johnny come home og
Suspicious minds, auk áður-
nefndra laga, heilluðu áhorfendur
upp úr skónum og Cannibals gátu
ekki stillt sig um að spyrja þegar
leik þeirra var lokið: Hvenær meg-
um við koma aftur?
Brjálæðislegt!
Meðan á hátíðinni stóð var opið
út á bersvæði hægra megin við
Höllina og var það vel til fundið
að gefa mönnum kost á fersku lofti
og útiveru milli atriða enda var
farið að hitna í kolum í öllu mann-
hafinu. Að loknum leik FY C varð
alllöng bið eftir lokaatriði hátiðar-
innar, vegna bilunar á bassamagn-
ara, en því var kippt í liðinn og á
tólfta tímanum steig Madness loks
á svið.
Madness lék lengst hinna fjög-
urra sveita, í hálfa aðra klukku-
stund, enda af nógu að taka frá 7
ára ferli. My girl, Baggy trousers,
Grey day, Cardiac arrest, It must
be love, House of fun og Michael
Caine voru meðal þeirra ódauðlegu
popplaga sem tónleikagestir fengu
að heyra. Auk þess spilaði Madness
nokkur óútgefin lög og var To-
morrow’s dream sérstaklega eftir-
tektarvert. Nýju lögin eru yfirleitt
flóknari en góskafull verk fyrstu
áranna enda hafa vinsældir Mad-
ness dvínað nokkuð hin allra
síðustu ár. Þær raddir heyrðust að
„Brjálæðingarnir" i Madness - stanslaus keyrsla i 90 minútur.
Madness væri í raun útbrunnin en
þótt sveitin hafi lifað sitt blóma-
skeið er því ekki að neita að
nýjustu verk hennar, breiðskífan
Mad not mad og hið gullfallega lag
Yesterday’s men, eru með því besta
sem frá Madness hefur komið. Þá
var sviðsframkoma „Brjálæðing-
anna" sú líflegasta sem sást á
hátíðinni og munaði þar mestu um
fjörkólfinn Chas, Smash, Smythe
sem var hreint óstöðvandi allan
tímann; blés i trompet, barði bumb-
ur, söng bakraddir og lét öllum
illum látum þess á milli, sem ár.orf-
endur kunnu vel að meta. Áhorf-
endur tóku virkan þátt í flutningi
þessara velþekktu laga og fjölda-
söngurinn í Our house var býsna
áhrifamikill. Madness var klöppuð
upp í tvígang og í seinna skiptið
lét hún undan þrábeiðni áhorfenda
og lék það lag sem kom henni á
framfæri í lok áttunda áratugarins:
One step beyond. Ætlaði þá allt um
koll að keyra, sannarlega viðeig-
andi endapunktur á frábærri
tónleikahátíð.
Aðeins upphafið?
Erlendu hljómsveitirnar, sem
léku bæði kvöldin, stóðu allar ríf-
lega fyrir sínu og tónlistarunnend-
ur fengu loks verðugan bita í kjaft
eftir mörg sultarár. Listapopp '86
var í alla staði geysivel heppnað.
Nú er sannarlega tækifæri til að
gera hljómleikahald innlendra sem
erlendra hljómsveita að reglu-
bundnum viðburðum. Það væri
ekki amalegur vitnisburður um
popphátið Listahátíðar 1986 að hún
hefði markað upphaf tónleika-
menningar í íslensku rokklífi.
Mick Hucknall í Simply Red - sannkallaður soul-söngvari.