Dagblaðið Vísir - DV - 09.08.1986, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 1986.
Þetta hefði ekki getað verið skemmtilegra, segir Árni Kristjánsson um hálendishlaupið.
Er með hrikalega skákdellu
- segir skokkarinn Árni Kristjánsson
Fjögur hundruð kilómetrar að baki. Þreyttir en hressir koma þeir
mark, Stefán, Guðmundur, Árni og Leiknir.
„Léttir í spori hlupu þeir í mark-
ið og luku þar með einstæðu
hlaupi." Þannig hljóðuðu umsagn-
ir blaða um lokasprettinn á hálend-
ishlaupi, sem nokkrir vaskir
hlauparar hlupu til styrktar Sund-
sambandi íslands. Einn aðalhvata-
maðurinn að þessu hlaupi var Árni
Kristjánsson, þekktur skokkari og
sundkappi. Helgarblaðið ræddi við
Áma af þessu tilefni.
„Kveikjan að þessu var nú senni-
lega Kjalarhlaup, sem við fimm
sem hlupum núna og tveir aðrir,
þeir Jóhann Heiðar Jóhannsson og
Sigurjón Andrésson, hlupum 1983.
Svo hefur mig alltaf langað til
að gera eithvað sérstakt. Eitthvað
sem ekki er gert á hverjum degi.
Þetta kemur líka að einhverju leyti
í staðinn fyrir keppni. Ég var um
þrítugt þegar ég hætti keppni,
nema þá í öldungamótum."
Ámi er rétt tæplega fjörutíu og
sex ára, fæddur 27. ágúst 1940, þó
ekki beri hann það með sér. Líkam-
legt ástand hans þannig að hvaða
tvítugur unglingstrákur sem er
gæti verið fullsæmdur af. Enda
ekki heiglum hent að hlaupa fjögur
hundruð kílómetra vegalengd, eins
og Árni og félagar virtust hafa svo
lítið fyrir.
En Ámi er ekki bara þekktur
fyrir hlaup og skokk, hann þótti
líka mjög liðtækur í sundinu hér
fyrir einhverju árum.
Vatnshræddur sem krakki
Byrjaðir þú snemma að æfa sund,
Ámi?
„Nei, ég byrjaði frekar seint. Ég
var mjög vatnshræddur sem
krakki, fékk alltaf einhver ónot í
magann þegar ég fór ffamhjá sund-
laug. Móðurafi minn reyndi mikið
að koma mér í sund, en hafði ekki
árangur sem erfiði framan af. Ég
fór á námskeið í Sundhöll Reykja-
víkur, það gekk ekki vel. Ég held
ég hafi komist á flot á öðru nám-
skeiði."
Hvenær kviknar svo sundáhuginn?
„Það var í kringum fimmtán ára
aldurinn. Ég var í Reykholti einn
vetur og þá vaknaði þessi áhugi
og ég byrjaði að æfa af alvöru þá
strax, fimmtán - sextán ára gam-
all. Félagsskapurinn hafði náttúr-
lega sitt að segja. Ef maður á góða
félaga þá togar það í mann. Síðan
fór áhuginn alltaf smávaxandi".
Á kaf í sundið
„Ég er lærður prentari og vann
fyrir mér sem slíkur á námsárun-
um. Þegar ég lauk námi dreif ég
mig út til Svíþjóðar og fór á kaf í
laugi.ia má eiginlega segja. Ég var
tvö ár í Svíþjóð og það var ákaflega
skemmtilegur tími. Ég vann helm-
inginn af árinu og æfði hinn
helminginn. Þetta var yndislegur
tími. Sundið hér heima hefur
breyst. Þegar ég var í þessu var til
dæmis það að fara út og keppa stór-
fyrirtæki. Þannig að það var
meiriháttar að komast í þessa að-
stöðu þama úti. Maður ferðaðist
um hverja helgi og keppti á hinum
og þessum mótum og þarna næ ég
toppnum á mínum sundferli, held
ég- ...
Við vorum tveir Islendingamir
þarna, Hörður Finnson var með
mér. Hann er eini fslendingurinn
sem hefur unnið sænskan meist-
aratitil, eftir þvi sem ég best veit.
Það gerðist á sænsku meistarmóti
1963 þar sem við kepptum báðir í
tvö hundruð metra bringusundi.
Hörður var í fyrsta sæti og ég í því
þriðja. Og ég man hvað við vorum
stoltir þá af því að vera íslending-
ar. Svíarnir vom náttúrlega
svekktir og sögðu að bringusundið
væri vanþróuð sundgrein."
Freistandi vinnutími
Hvað tekur svo við þegar þú kem-
ur heim?
„Ég fór að vinna í Búnaðar-
bankanum þegar ég kom heim 1964.
Ég ætlaði að vera eitt ár í bankan-
um en þau em orðin tuttugu og
tvö. Þá var svo freistandi að vera
í banka vegna vinnutímans. Það
var unnið frá tíu til þrjú, svo ég
ga^ stundað sundið með vinnunni
og gerði það. Æfði bæði fyrir og
eftir vinnu.
Nú, fljótlega eftir að ég kom heim
þá gifti ég mig og stofnaði heimili.
Það er mjög algengt þegar það ge-
rist að þá hætta menn í öðm, en
það kom einhverji veginn aldrei til
greina hjá mér að hætta í sundinu.
Ég var alltaf ákveðinn í að gera
eitthvað.“
Stutt í keppnisandann
Kona Áma heitir Sigrún Sigurð-
ardóttir og er húsmóðir. En hleyp-
ur hún éða syndir með Áma?
„Ég hef nú alltaf verið að bjóða
henni að skokka með en hún tekið
dauflega í það. Þangað til fyrir
ári. Þá bauð hún mér út að hlaupa
og við höfum hlaupið nokkrum
sinnum saman síðan. Og haft mikla
ánægju af.“ Og nú brosir Árni og
bætir við. „Það er alltaf svo gaman
þegar maður ræður við þann sem
maður er að hlaupa með.“
Er alltaf stutt í keppnisandann?
„Já, það er það og ég vona bara
að maður haldi í hann sem allra
lengst. En auðvitað svona innan
viss ramma.“
Ámi og Sigrún eiga þrjú böm.
Þau Fjölni Þór nítján ára, Guðr-
únu fimmtán ára og Fróða sex ára.
Em þau mikið í íþróttum?
„Nei, ekkert þeirra hefur farið í
neinar íþróttir," svarar Ámi. „Ætli
þau hafi bara ekki fengið nóg.“
Hlaupa ekki hraðar en mað-
ur geti talað
Hvenær byrjaðir þú að hlaupa?
„Ég hef alltaf hlaupið mikið. Og
eftir að ég hætti að keppa í sundinu
hefur hlaupið smám saman verið
að taka yfirhöndina. Skokkið er
þægilegra. Það er svo notalegt að
geta farið út á hvaða tíma sem er,
bara þegar manni sjálfum hentar,
og hlaupið.
Hlaupið hefur ýmislegt fram yfir
sundið. I lauginni sérð þú ekkert
og heyrir ekkert og getur ekki tal-
að við neinn. Á skokkinu getur þú
spjajlað við þá sem hlaupa með
þér. Það er góð regla fyrir skokk-
ara að hlaupa ekki hraðar en svo
að hann geti talað. Ef maður hleyp-
ur hraðar en svo, er maður farinn
að erfiða of mikið.
Annað sem gerir hlaupið svo eft-
irsóknarvert er að þú sérð svo
mikið af umhverfi þínu. Ég hef séð
heilmikið af nágrenni Reykjavíkur
á hlaupum, sem ég hefði annars
aldrei tekið eftir. Ég hleyp líka
mikið í sumarfríum mínum og ég
segi það að ef maður er að ferðast
i útlöndum þá er ekki til betri leið
til að sjá sig um en að hlaupa, -
og helst að villást líka.
Og að hjaupa á vorin og finna
gróðurilminn og moldarlyktina
þegar klakann er að taka úr jörðu,
það er alveg sérstakt. Þetta er til-
finning sem erfitt er að lýsa. Menn
verða helst að kynnast þessu sjálf-
Þóttum hálfskrýtnir
Voru ekki fáir sem stunduðu
skokk þegar þú byrjaðir?
,JÚ, og það að hlaupa þótti hálf-
skrýtið. Var eiginlega litið mjög
alvarlegum augum. Ég hugsa að
það hafi jaðrað við að löggan tæki
okkur, að fólk kvartaði, svo ein-
kennilegt þótti þetta nú. Og
krakkamir hópuðust að okkur og
hrópuðu „einn tveir, einn tveir“.
í dag þykir þetta ekekrt merki-
legt. Við hlaupum saman nokkrir
á morgnana. Ég, Guðmundur
Gíslason, Jóhann Heiðar og bróðir
minn Gunnar Kristjánsson. Hlaup-
um klukkan sjö, fömm síðan i
sturtu, fáum okkur að drekka og
því næst í vinnuna. Þetta er mjög
afslappandi. Maður byrjar daginn
endurnærður. Ég og Guðmundur
erum reyndar búnir að hlaupa og
synda saman annan hvem dag í
þrjátíu ár.“
Og mikið verið spjallað?
„Já, mikil ósköp. En ekki tekin
ábyrgð á því hversu gáfulegt það
hefur verið,“ segir Ámi og hlær.
Aldrei minna en fjörutíu kíló-
metraá viku
Hvað hlaupið þið mikið?
„Tvo - þrjá síðustu mánuðina
fyrir þetta hálendishlaup hlupum
við auðvitað á hverjum degi, og
syntum líka og gerðum léttar lyft-
ingar, en annars er það dálítið
breytilegt. Við hlaupum minnst á
haustin, síðan fer þetta smástíg-
andi fram á sumarið.
Síðustu fimmtán árin höfum við
aldrei hlaupið minna en fjörutíu
kilómetra á viku og upp í hundrað
kílómetra, held ég að ég geti sagt
með góðri samvisku.“
Hvað um önnur áhugamál en hlaup
og sund? Er kannski enginn tími
fyrir slíkt?
„Jú, jú. Ég er með alveg hrika-
lega skákdellu. Finnst fátt
skemmtilegra en að tefla. Það er
varla hægt að komast hjá því held-
ur þegar maður vinnur í Búnaðar-
bankanum. Þar er mikill
skákáhugi. Nú svo finnst mér gam-
an að lesa og hlusta á góða tónlist."
Að lokum Ami, hvarflaði það aldr-
ei að ykkur að gefast upp þarna á
hálendinu?
„Nei. Það kom aldrei neit slíkt
upp. Það var aldrei rætt. Þetta var
svo skemmtilegt. Gat ekki orðið
skemmtilegra, held ég. Rann allt
svo ljúft og þægilega. Maður ber
meiri virðingu fyrir landinu sínu
eftir að hafa séð það í nærmynd á
þennan hátt. Þetta er stórkostleg
•leið, stórbrotið umhverfi. Þetta er
eins og að lesa góða bók. Maður
verður gagntekinn," sagði Árni
Kristjánsson.
-VAJ