Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1986, Qupperneq 52

52
MÁNUDAGUR 8. DESEMBER 1986.
LAUSAR STÖÐUR HJÁ
REYKJAVIKURBORG
Fólk með uppeldismenntun, þó ekki skilyrði, óskast
til starfa á skóladagheimili Breiðagerðisskóla.
Bæði heils- og hálfsdagsvinna kemurtil greina. Einn-
ig vantar fólk til starfa í forföllum. Upplýsingar í síma
84558 frá klukkan 8-17 alla virka daga.
Umsóknum ber að skila til starfsmannahalds Reykja-
víkurborgar, Pósthússtræti 9, 5. hæð, á sérstökum
eyðublöðum sem þar fást.
óskast í eftirtalin tæki o.fl. sem verða til sýnis næstu
daga í áhaldahúsi Hafnamálastofnunar í Fossvogi og
víðar.
Beltabor, Atlas Copco Roc 601,
3 stk. steypuhrærivélar (eins til tveggja poka),
5 stk. loftpressur, 250-350 cuft.,
fleygar og skotholuborar.
Til sýnis á vinnusvæði Hafnamálastofnunar í Sand-
gerði:
Grindarbómukrani, MANITOWOC, 60 tonna.
Til sýnis í Kringlunni, Reykjavík:
2. stk. íbúðarskálar, TELESCOPE, 50 m2.
Allar nánari upplýsingar veitir Gústaf Jónsson, for-
stöðumaður áhaldahúss Hafnamálastofnunar, Foss-
vogi. Tilboðseyðublöð liggja þar frammi svo og á
skrifstofu vorri.
Tilboðin verða opnuð fimmtudaginn 11. des. nk. kl.
11.00 f.h. í skrifstofu vorri, Borgartúni 7, að viðstödd-
um bjóðendum. Réttur er áskilinn til að hafna þeim
tilboðum sem ekki teljast viðunandi.
INHKAUPASTOFNUM RÍKISINS
BORGARTÚNI 7 SÍMI 26844 POSTHOLF 1441 TELEX 2006
2001 skáktölvan er
glæsileg jóiagjöt’!
] Með stórmeistara
í / stofunnii
2001 skáktölvan er einstök í
* sinni röð, sannkallaður stór-
meistari skáktölvanna.
• Hún býr yfir 12 styrkleikastigum.
• Hún er eldfljót að hugsa.
• Hún er 100%sjálfskynjandi (enginn þVýsting-
ur á reiti þegar leikið er). Hún er skýr og
skemmtilegur heimilisvinur sem öll fjölskyld-
an á eftir að hafa gaman af.
• Verð kr. 16.935,- '
• Útsölustaðir í Reykjavík: Rafbúð Sambands-
ins, Bókabúð Braga, Skákhúsið og Hjá
Magna.
• Söluaðilar úti á landi óskast.
Marco hf.,
Langholtsvegi 111. Símar 687970/71.
Meniung d
Á slóðum trölla
og galdramanna
sé „óbærilegur troðningur og kostn- að byggð lagðist niður þar vestra,
aður af gestakvæmd þeirra, er úr a.m.k. í Sléttuhreppi, en á seinni
Jökulíjörðum koma þangað með árum hafa ferðamenn sótt í vaxandi
hesta eftir viði sumar og vetur og mæli í þetta merkilega svæði, og
verða þar að dvelja, meðan trén eru hefur það þvi vaknað til lifsins að
Guðrún Guðvarðardóttir.
Guðrún Guðvarðardóttir.
Kögur og Hom og Heljarvik.
Otgáfufélag Þjóðviljans 1986.
Guðrún Guðvarðardóttir er höf-
undur bókar þeirrar, sem hér verða
gerð lítilsháttar skil. Hún er einn
mesti gönguhrólfur hérlendis. f
formála bókarinnar kemst Kjartan
Ólafsson, fyrrv. ritstjóri og alþm., svo
að orði, að sér sé til efs, að nokkur
sá finnist, sem víðar hafi farið gang-
andi um vogskorinn Vestfjarða-
kjálkann.
Bókin hefur að geyma ferðaminn-
ingar frá skipulögðum ferðum
hennar um Vestfirði, sem hófust
1960.
Fyrsta ferðin, sem greint er frá, er
gönguferð frá Þingeyri við Dýrafjörð
fyrir Sléttanes og til Hrafhseyrar.
Þetta er eina svæðið, sem lýst er og
ég þekki eitthvað til af eigin raun.
Því treysti ég mér til að segja, að
hér er um að ræða fróðlega leiðarlýs-
ingu og í senn vel skrifaða og
skemmtilega. Inn í hana er ofið frá-
sögnum af fólki, lífs og liðnu, lífs-
háttum og atvinnuháttum og svo
þjóðsögum. Þama koma við sögu
bæði Guðmundur Hagalín og Gísli
Súrsson að ógleymdri Gunnhildi
Sumarliðadóttur, sem „gerðist einn
merkasti og langlífasti kvendraugur,
sem uppi hefur verið hér á landi“,
að því er Guðrún segir.
Göngur um friðlönd
í þessum ferðum, sem hér segir frá
og voru famar um 1970, voru oftast
með henni tvær vinkonur hennar,
en stundum vom fleiri á ferð. Þetta
hafa verið menningarleg ferðalög á
allan máta og frásögnin af þeim
ferðamönnum fyrirmynd, hvað
snertir viðhorf til landsins og nátt-
úm þess.
Guðrún segir í bókinni frá ferð um
norðanverðar Strandir, frá Bjamar-
firði syðri í Ófeigsfjörð. Þar em
líflegar frásagnir af skemmtilegu og
gestrisnu fólki, sem bjó á þessum
slóðum um 1970, og er margháttuð-
um fróðleik þama haldið til haga,
bæði frá fyrri öldum og síðari ára-
tugum. Ég held að vísu að sú
staðhæfing sem þama er sett fram
sé ekki rétt, að nafhið Reykjarfjörð-
ur á verzlunarstaðnum á þessu svæði
hafi ekki þekkzt fyrr en 1820. Hafi
þá verið tekið upp í stað þess að
nota gamla nafiiið Kúvíkur, sem
hafi þótt minna á fjósalykt! í ferða-
bók Eggerts og Bjarna frá því á
seinni hluta 18. aldar er aldrei notað
annað heiti á verzlunarstaðnum en
Reykjarfjörður og sjálfeagt er það
miklu eldra.
Meginefni bókarinnar er um það
svæði, sem nú er nefrit friðland á
Homströndum, en það tekur yfir
hinar eiginlegu Homstrandir, Aðal-
vík og Jökulfirði. Þetta svæði var
friðlýst árið 1975 samkvæmt nátt-
úruvemdarlögum, en núgildandi
reglur um það em frá 1985.
A þessu svæði þykir grimmdar-
stórleikur landskaparins einna
mestur hér á landi, og hefúr orðið
ýmsum frásagnarefrii og þá ekki síð-
ur hin harða lífsbarátta, sem háð
hefur verið þar við náttúmöfhn, sem
em þar óblíðari en víðast annars
staðar. Árið 1973 er Guðrún á ferð
um Grunnavíkurhrepp ásamt fleiri
gönguhrólfum. Komið er að eyði-
jörð, Kvíum, þar er snjóskafl í túninu
20. júlí og í bæjargilinu er snjór nið-
ur undir sjó.
Fomlegir í háttum
Á fyrri tíð áttu ýmsir leið í fúgla-
bjargið mikla, Hombjarg og reka-
viðurinn var eftirsóttur. I Jarðabók
þeirra Áma Magnússonar og Páls
Vídalíns skömmu eftir 1700 segir frá
því, að umferðin um Skorarheiði sé
talin til ókosta í Furufirði, og þar
Bókmenntir
Páll Líndal
lögð á hestana".
Hvað sem þessu líður virðist ljóst,
að þama hafi víðast verið mikil ein-
angrun og skelfileg fátækt.
En til uppbótar í fábreytni hins
daglega lífs var þama í sveitum eitt-
hvað af tröllum, huldufólki og
afturgöngum auk þess sem þama
vom liðtækir galdramenn. Annars
vom menn þama taldir fomlegir í
háttum og hefur Þorvaldur Thor-
oddsen sérstaklega orð á því í
ferðabók sinni, en hann var þama á
ferð fyrir réttum 100 árum. Heimilis-
líf hefur sums staðar verið með
nokkuð sérstæðum hætti. Guðrún
greinir frá Stíg bónda, sem bjó á
Homi um svipað leyti, dugmiklum
merkismanni. Hann bjó lengi opin-
berlega með tveim konum, eigin-
konu sinni og ungri vinnukonu. Svo
kom, að kristileg yfirvöld töldu sér
skylt að uppræta ósómann og koma
vinnukonunni burt. Ekki segir frá
viðbrögðum Stígs bónda, en eigin-
konan snerist öndverð gegn þessum
slettirekuskap, kvað enga mann-
eskju Homsheimilinu þarfari en
vinnukonuna. Bendir Guðrún á, að
húsfreyja hafi ekki aðeins verið væn
kona, heldur og vel viti borin.
Alltaf logn og sólskin
Það var fyrir um það bil 40 árum,
nýju, þótt með öðrum hætti sé en
áður var. Gróðri hefúr farið mjög
fram. Guðrún segir frá því, að þegar
leiðin lá um Stakkadal, skammt frá
Hesteyri árið 1971, hafi túnið verið
svo kafið í gróðri að illgengt hafi
verið og líkast því að vaða nýfallinn
snjó.
Þessi bók greinir ekki frá svaðil-
förum eða lífehættulegum uppákom-
um, enda hér um að ræða ferðalanga
sem kunna fótum sínum forráð. Hjá
slíkum gerist slíkt heldur sjaldan.
Þótt það komi fram í texta, að veðr-
ið hafi oft verið rysjótt, er það samt
svo, að þegar maður leggur bókina
frá sér að lestrarlokum, finnst
manni, að alltaf hafi verið logn og
sólskin á þessum gönguferðum.
Fyrir þá, sem leggja í ferðir um
sögusviðið, er hér um að ræða tölu-
vert nytsamlegt og um leið skemmti-
legt veganesti. En bókin er líka ágæt
lesning þeim, sem kjósa, eins og Jón-
as Hallgrímsson komst að orði:
„að sitja kyrr í sama stað
og samt að vera að ferðast."
í bókinni kemur fram það, sem
flestir þekkja, hvílík hressing það
er göngumóðu fólki að komast í heitt
kaffi. Þar er nefnilega sagt næstum
30 sinnum frá kaffidrykkju.