Dagblaðið Vísir - DV - 28.02.1987, Blaðsíða 13
LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 1987.
Það er erfitt að hugsa sér hornið hjá Reykj avíkur apóteki
án Óla blaðasala sem hefur selt þar blöð í fimmtíu ár.
Óli er mættur niður í bæ í bítið á
morgnana með Tímann og Helgar-
póstinn. Þegar þeirri törn er lokið
er haldið á afgreiðslu blaðanna og
dagurinn gerður upp. Rétt fyrir hú-
degi fer Óli upp í Moggaprentsmiðju
þar sem DV er prentað og nær í sín
blöð. Síðan er aftur tekið strikið nið-
ur í bæ og staðið þar þar til blöðin
eru búin.
„Stundum er ég til klukkan eitt,
stundum til þrjú og stundum er ég
ekki búinn fyrr en klukkan fimm,“
segir Óli þegar ég spyr hann hvað
vinnudagurinn sé langur hjá honum.
„Það er voða misjafnt, fer bara eftir
því hvað ég er fljótur að selja.“
Óli Sverrir Þorvaldsson
Óli blaðasali heitir fullu nafni Óli
Sverrir Þorvaldsson. Hann er fæddur
þriðja mars 1923, þriðji í röðinni af
íjórum systkinum. Faðir hans, Þor-
valdur Kristjánsson, var málara-
meistari en móðir hans, Björg
Sigvaldadóttir, dó frá börnunum
ungum.
óli er Reykvíkingur í húð og hár.
Fyrstu árin bjó hann á Laufásvegin-
um, nánar tiltekið á númer tuttugu,
en þegar móðir hans dó fluttist hann
á Bergstaðastræti 30, til hjónanna
Jónínu Þórðardóttur og Ögmundar
Þorkelssonar sem voru svo elskuleg
að taka að sér móðurleysingjann.
Hjá þeim hjónum var Óli næstu tutt-
ugu árin. Síðustu þrettán árin hefur
hann hins vegar búið hjá systur
sinni, Guðrúnu Þorvaldsdóttur, í
Bogahlíðinni.
Öli er ekkert mikið fyrir að tala
um æsku sína, segir hana hafa verið
ósköp viðburðalitla og venjulega. Þó
segir hann mér frá því að hann hafi
einu sinni fengið brjósthimnu- og
lungnabólgu og legið veikur í hálft
ár á Vífilsstöðum. „En þeir gátu nú
lagað það,“ segir hann og þar með
er það útrætt mál.
Það er ekki hægt að segja annað
en að Óli beri aldurinn vel. Hann er
veðurbitinn eins og gamall sjóara-
jaxl en snöggur og ákveðinn í
hreyfingum, þegar hann skundar
með blöðin í slaginn. Seint verður
hann talinn með hæstu mönnum en
margur er knár þótt hann sé smár,
segir máltækið, og Óli hefur alltaf
séð um sig og fyrir sér. „Nema bara
fyrstu árin,“ segir hann og bætir við
„þá kostaði Vísir tíu aura og ég fékk
þrjá aura fyrir hvert blað.“
Færra fólk i miðbænum
„Það er mikið breytt allt í mið-
bænum,“ segir Óli þegar ég spyr
hann hvort ekki hafi verið öðruvísi
um að litast þegar hann hóf að selja
blöð. En ekki er öll breyting til batn-
aðar og óli segir að það hafi verið
miklu fleira fólk á ferli í miðbænum
í gamla daga.
„Það var miklu betra að selja í
gamla daga. Á stríðsúrunum og fram
undir 1950 var hér miklu fleira fólk.
Nú er fólkið farið og margir af nu'n-
um kúnnum eru dánir.“
Ég spurði hann hvort hann myndi
ekki eftir einhverjum þekktum
mönnum siém hefðu sett svip sinn á
bæinn í gamla daga?
Hann hugsar sig um dálitla stund.
„Ég man eftir Óla Thors. Það var
reffilegur karl. Ég sá hann oft
skunda yfir Austurvöll, með hárið
út í loftið, á leið yfir í alþingishúsið.
Ég man líka eftir Bjarna Bene-
diktssyni. Ég tók mynd af honum
rétt áður en hann brann inni. Mogg-
inn vildi kaupa þá mynd en ég neitaði
og sagðist ekki selja dauða menn.“
f þá gömlu góðu daga þegar mið-
bærinn iðaði af lífi seldi Oli mörg
hundruð blöð á dag. „Sölumetið er
yfir fimmtán hundruð eintök af Vísi.
Það var á stríðsárunum. Þá voru
alltaf nógar fréttir," segir hann. „Ég
seldi líka einu sinni fimmtán hundr-
uð Alþýðublöð. Þá voru einhverjar
Dagsbrúnarkosningar í gangi og
slegist um blöðin.
Mér gengur ekki eins vel núna. Ég
sel þetta hundrað til hundrað og
fimmtíu blöð á dag. Einstöku sinnum
næ ég að selja tvö hundruð og fimm-
tíu eintök, ef eitthvað sérstakt er að
gerast.“
Ekki ríkur
Stundum heyrir maður þær sögur
að Óli blaðasali sé moldríkur maður.
Hann hafi grætt mikið á blaðasöl-
unni og lumi einhvers staðar á
stórum fúlgum. Ég spyr Óla hvort
eitthvað sé til í þessu. „Nei, ríkur
er ég ekki. Ég á ekki einu sinni xbúð
hvað þá heldur annað," svarar hann
snöggur upp á lagið.
Óli berst heldur ekki mikið á. Eini
munaðurinn sem hann leyfir sér eru
ferðalög. Hann hefur mjög gaman
af ferðalögum og hefur ferðast mikið,
bæði innanlands og til útlanda. Hér
innanlands heldur hann mest upp á
Siglufjörð. Þar var ég eitt sumar í
síld með mömmu minni þegar ég var
lítill.“
Óli hefur líka mjög gaman af því
að taka myndir og gerir mikið að
því, sérstaklega á ferðalögum.
Ég spurði íiann hvort hann væri
góður ljósmyndari?
„Nei, ekkert sérstakur,“ segir hann
hógvær. En bætir svo við „þær eru
samt oft nokkuð góðar, myndimar
hjá mér.“
Önnur áhugamál segist Óli ekki
hafa.
- En hvað gerir þú á kvöldin þegar
þú ert búinn að vinna, spyr ég?
„Ég geri ekkert sérstakt, horfi bara
á sjónvarpið,“ svarar hann og segir
fréttirnar vera uppáhaldssjónvarps-
efnið. „Og Dallas á sínum tíma.“
Óli segist líka lesa mikið. Hann á
allar íslendingasögurnar og allar
Aldimar. Þær bækur finnst honum
skemmtilegastar því þær eru svo
fróðlegar. Hann á líka allar plöturn-
ar með Hauki Morthens og Alfreð
Clausen og hlustar mikið á þá.
Hann segist aldrei fara á böll og
lítið í bíó núorðið. Hann reykir ekki
en tekur i nefið stöku sinnum og er
steinhættur að smakka vín. „Ég
gerði það á tímabili, en nú er ég al-
veg hættur.“
Öli hefur aldrei verið giftur, aldrei
átt kæmstu og þvertekur fyrir að
hafa nokkru sinni leitt hugann að
slíku.
Dálítiðfrekur
Óli segist lesa vandlega blöðin sem
hann selur, nema Helgarpóstinn.
„Hann les ég bara ef það er eitthvert
slúður um Albert Guðmundsson.“
Óli er hrifmn af Albert. „Við emm
jafnaldrar og hann var á Smiðju-
stígnum hjá ömmu sinni þegar ég bjó
á Laufúsveginum og Albert var minn
stærsti kúnni áður en hann varð ráð-
herra.“
- Maður sem les gaumgæfilega
blöðin og horfir alltaf á fréttirnar
hlýtur að fylgjast vel með því sem
er að gerast, til dæmis í pólitíkinni,
segi ég spyrjandi?
„Já, ég fylgist vel með. En ég segi
samt engum hvað ég kýs.“ Nú brosir
Óli. „Það varðar engan neitt um
það.“
Hornið á Austurstræti og Pósthús-
stræti er hornið hans Óla og hann
ver það af hörku fyrir öðmm sölu-
nxönnum. „Ég vil engan hafa þar
nema sjúlfan mig,“ segir hann. „Þeg-
ar ég er að selja vil ég hafa frið. Eg
er dúlítið frekur, en það verður bara
að hafa það.“
Ég spyr Óla hvort hann ætli að
halda upp á afmælið sitt þann þriðja?
„Nei, það held ég ekki. Ég verð
bara að selja eins og venjulega.'1
- En hvað býst hann við að halda
lengi áfram í þessu starfi?
„Ég verð í þessu á meðan ég get
staðið," svarar óli Sverrir Þorvalds-
son, öðm nafni Óli blaðasali.
-VAJ