Dagblaðið Vísir - DV - 28.02.1987, Blaðsíða 19

LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 1987.
61
py__________________________Popp
Rússar opna, Kanar loka
Dr. Robert, aðalsprautu Blow Monkeys, var neitað um vegabréfsáritun til
Bandaríkjanna á sinum tíma því Bandaríkjamönnum fannst sveitin ekki vera
orðin nógu þekkt.
Þrennan
Duian Duran Duran
Simon Le Bon, John Taylor og Nick Rhodes sem skipa Duran Duran tríóið
í dag.
Sovétmenn eru óðum að opna gáttir
sínar fyrir ólíkum vestrænum áhrifum
og fær poppið sinn skerf sem annað.
Síðastliðið haust fór breska reggísveit-
in UB 40 í mikla sigurfor til Sovétríkj-
anna og hafa Sovétmenn nú boðið
strákunum að koma aftur í heimsókn
á þessu ári. Þá standa yfir samninga-
viðræður milli umboðsmanna Billys
Joel og sovéskra menningarfulltrúa
um hljómleikafor Joels um Sovétríkin
í sumarbyrjun. Einnig eru Sovétmenn
með tilboð upp á vasann sem þeir
ætla að bera undir-Stevie Wonder.
Á sama tíma og Sovétmenn kapp-
kosta að opna gluggann til vesturs eru
Bandaríkjamenn að loka dyrum sínum
í austurátt. Samþykkt hafa verið lög
sem gera listafólki annars staðar úr
heiminum mjög erfitt að fá vegabréfsá-
ritun til Bandaríkjanna. Þetta gildir
jafnt um rokkhljómsveitir og annað
listafólk. Þeir sem nú þegar hafa öðl-
ast „viðurkennda frægð“ geta átt von
á að fá vegabréfsáritun og þar með
leyfi til að iðka list sína innan landa-
mæra Bandaríkjanna en hinir verða
að gera sér það að góðu að sitja heima.
Bandarískir hljóipleikahaldarar eru
Duran Duran, táningahljómsveitin
vinsæla, er enn til, jafhvel þótt Roger
Taylor og Andy Taylor séu báðir hætt-
ir og flestar smástelpumar, sem
dýrkuðu hljómsveitina, hafi nú beint
augum sínum til strákanna í A-ha.
Duran Duran er tríó, skipað þeim Sim-
on Le Bon, John Taylor og Nick
Rhodes sem ætla að halda nafni
flokksins á lofti um ókomin ár þrátt
fyrir allar hrakspámar sem bresk dag-
blöð hafa prentað á síðum sínum
undanfarna mánuði.
Nick er nýorðinn faðir, Simon
stundar hættulegar siglingar og önnur
glæfraverk þegar hann er ekki að fást
við tónlist og John hefur sest að í New
York þar sem hann á eigið hljóðver.
En ef'tir 6 ára farsælan feril er ekki
hægt að neita því að þeir hafa stomi-
inn beint i fangið þessa stundina og
það getur reynst erfitt að venda. En
þeir em á annarri skoðun, Simon tek-
ur jafhan stórt upp í sig og segir að
þeir séu hvort eð er hrokafullir og eigi
fullt eftir. Hinir tveir em prúðari og
velja orð sín af kostgæfni áður en þeir
segja nokkuð. John segir t.d.: „Það
sem við eigum aðallega sameiginlegt
er áhuginn á að semja tónlist og halda
góða tónleika. Við erum metnaðarfull-
ir og trúum því að Duran eigi langt
líf fyrir höndum. Þetta sem þið hafíð
kynnst nú þegar er aðeins efsti hluti
ísjakans. Okkur finnst þetta ekki vera
ný hljómsveit," segir John ennfremur.
„Við finnum hins vegar að við erum
í nýrri stöðu, það er allt annað mál.“
Nick segir: „Eftir að við höfðum hver
um sig fengist við ólík verkefhi utan
Duran Duran rammans áttuðrmr við
okkur á því hvað Duran Duran var
okkur mikilvæg. En þetta er ekki nein
endurreisn, við erum aðeins að taka
upp þráðinn þar sem frá var horfið.
Reyndar er þægilegi-a og eðlilega fyrir
okkur þrjá að starfa saman en áður
var. Þrátt fyrir að við séum þrír ólíkir
einstaklingar erum við góðir vinir og
við vinnum þetta sem hópur. Við höf-
um ekki neinn umboðsmann á bak við
okkur sem segir okkur fyrir verkum.
Þetta er allt á okkar eigin ábyrgð.
Nú sameinum við skoðanir okkar
þriggja og erum núna fyrst famir að
hafa verulega gaman af þessu,“ segir
Nick.
Duran Duran er að leggja af stað í
hljómleikaferð innan tíðar og æfir stíft
fyrir þá fór. Það verður mikið lagt upp
úr sviðsetningu og öðru líkt og fyrr,
þó svo að ekki sé eins mikið lagt í
myndböndin og áður tíðkaðist hjá
þeim félögum.
„Við stefnum hátt,“ segir Nick. „Við
erum mjög spenntir. Þetta verða mikl-
ir tónleikar með blásarasveit, bak-
raddarsöngvurum, trommara og
aukagítarleikara og við leikum blöndu
af Duranlögum, Power Station- og
Arcaidalögum. Við Simon höfúm ekki
farið í hljómleikaferð í tvö ár, jafnvel
þótt John hafi komið töluvert fram
með Power Station. Þetta verður sjö
mánaða ferðalag um víða veröld og
hvergi slegið af.“
mjög uggandi um sinn hag. Ian Cope-
land, sá sem átti stærsta þáttinn í að
koma Police, Simple Minds og Thomp-
son Twins á framfæri vestan hafs, áður
en þessar hljómsveitir slógu í gegn,
segir: „Ef þessar reglur hefðu verið í
gildi þegar ég hóf að flytja nýbylgju-
hljómsveitimar inn á sínum tíma hefði
aldrei tekist að bijóta mörgum þekkt-
ustu hljómsveitum nýbylgjunnar
markaði í Bandaríkjunum.“
Formenn stéttarfélaga bandarískra
listamanna eru kampakátir og vilja
helst herða reglumar enn meir. Þetta
þýðir jú aukna vinnu fyrir bandarískt
listafólk en andstæðingar reglnanna
segja þetta eingöngu leiða til stöðnun-
ar.
Ian Copeland bætir við orð sín:
„Þegar ég flutti Police inn til Banda-
ríkjanna í fyrsta sinn var hljómsveitin
ekki með hljómplötusamning í Banda-
ríkjunum, þeir áttu ekki lag á lista
héma og það hafði sáralítið verið
skrifað um þessa stráka. Samkvæmt
Helgaipopp
Jónatan Garðarsson
núgildandi lögum hefði þetta þýtt að
þeim hefði verið meinað að koma til
landsins. Bandaríkjamenn hefðu farið
varhluta af nýbylgjubyltingunni."
Þessar breyttu reglur vom þegar
famar að hafa áhrif í lok árs 1985 en
þá var bresku hljómsveitunum New
Model Army, UK Subs og Blow
Monkeys neitað um vegabréfsáritun.
Síðastliðið sumar gekk mjög eðlilega
að fá vegabréfsáritanir fyrir aðstoðar-
fólk hljómsveitanna UB 40 og Smiths,
jafhvel þótt báðar hljómsveitimar séu
orðnar nokkuð þekktar í Bandaríkj-
unum. Og nú fyrir skemmstu áttu
meðlimir Easterhouse í stökustu
vandræðum með að fá vegabréfsárit-
anir.
Það veldur jafriframt áhyggjum að
bandarískar útvarpsstöðvar em famar
að leika- meira af eldri popptónlist
þeirra hljómsveita sem vom vinsælar
fyrir 10-20 árum á meðan tónlist yngri
listamanna fær lítið sem ekkert rými
í dagskránni. Hvemig hægt er að ijúfa
þennan vitahring er allsendis óvíst á
þessari stundu. Þykir sumum fram-
farasmnuðum rokkáhugamönnum
sem stjómvöld í Bandaríkjunum stefrú
enn einu sinni að því að hefta út-
breiðslu rokksins, líkt og reynt var að
gera á upphafsárum þess.
Gitarhetjan John Taylor mundar verkfærið og horfir abyrgum og alvarlegum
augum i linsuna.
Phil Fearon.
Phil Fearon
á íslandi
Þessa dagana er breski söngvar-
inn, lagasmiðurinn og upptökustjór-
inn Phil Fearon staddur hér á landi
en hann syngur i veitingahúsinu
Evrópu og víðar nú um helgina
ásamt sönghópnum Galaxy.
Phil Fearon átti nokkur vinsælda-
lög fyrir tveimur til þremur árum,
þar á meðal lögin Dancing Tight og
What Do I Do sem gerðu það gott í
Bretlandi. En síðan tók hann sér
tveggja ára frí og stundaði reiðhjóla-
íþróttina af kappi á meðan. Síðast-
liðið sumar kom Phil síðan aftur
fram á sjónarsviðið er harrn gaf út
plötuna I Can Prove It sem var smá-
skífa með endurgerð þessa gamla
danslags frá árinu 1977. Síðan hefur
Phil Fearon smám saman verið að
færa sig upp á skaftið og ætlar sér
að gefa út stóra plötu innan tíðar.
Seint á síðasta ári gaf hann út lagið
Ain’t Nothing Going on but a Ho-
useparty sem fékk ágæta dóma og
gekk sæmilega.
Þá stjómaði Phil Fearon upptök-
um á laginu Heartache með söng-
konunum Pepsi og Shirley sem
komst nýlega í annað sæti breska
smáskífulistans en þessar stöllur er-
um fyrrum bakraddasöngkonur hjá
Wham!
Hér áður fyrr var Phil Fearon
meðlimur í bresku fönkhljómsveit-
inni Hi-Tension sem átti nokkur
vinsældalög. Þá stofiiaði hann
Kandidate og naut nokkurra vin-
sælda með þeirri sveit. Síðustu
mánuðina hefúr Phil verið upptek-
inn við eigin tónsmiðar og hljóðrit-
anir fyrir hið nýja plötufyrirtæki sitt
sem hann kallar 20/20. Þetta fyrir-
tæki rekur hann ásamt bræðrum
sínum, þeim Lenny og Paul.
Jafnvel þótt Phil Fearon og Galaxy
hópurinn séu ekki ýkja vel þekkt
hér á landi eru þau hátt skrifuð í
Bretlandi og þykja með betri soul/
dansflokkum þar í landi.