Alþýðublaðið - 06.07.1921, Blaðsíða 2

s
Algreiðsla
felaðstns er í Alþýðuhúaina við
IngóIfsstrKti og Hverfisgötu,
fðími 988.
Augiýsinguoi sé skilað þ&sgað
eða i Gutenberg í siðasU iagi kl.
10 árúegis, þsusn dag, sem þær
ttga að koma i hlaðið.
Áskriftarg)aíd ein hr. á
mánuði.
Augiýsingavarð kr. 1,50 cm,
dndálkuð.
Útsöiumenn beðnir að gera skii
til afgreiðslunnar, að mintU kosti
ársQórðungslega.
óframkvæmanleg vegna þess, að
sainningagerð við Spán hefir verið
dregin alveg fram á síðustu stundu.
Sildarútgerðin nær alveg stöðvuð
vegna söluörðugleika, Þanníg er
ástíndið. Hefði nokkur dugur ver-
ið í konungdóminum, hefðu fyrstu
orð konungs átt að vera : „Alvar-
leg mál fyrst, skemtun og tildur
á eftir.* En í stað þess er kon
ungur ekki fyr korninn á land en
„humbukið* byrjar. — Fallbyssu-
drunur, heiðursbogar, tildurklæði,
veizta eftir veizlu. Gengdarlaus
íjáraustur og óhóf í mat og drykk,
útbúnaði og klæðaburði. Það er
eins og konungur eigi ekki annað
eða meira að gera en klæðast og
éta dýrindis krásir, iáta bukka og
skríða fyrir sér og mæla hégóm-
3eg tízkuorð, sem ekkert snerta
alvöru eða nauðsyn. Sjái ekki
hver greindur maður að slíkt er
gagnslaust og ósamboðið virðingu
góðra manna, á slíkum alvörutfm-
um og nú eru, þá eru menn blind-
ari en góðu hófi gegnir. Og hver
borgarr Dauðþreyttir og svangir
alþýðumenn, lúnir óg gigtveikir
bændur og vinnumenn. Það er
verið að njóta svitadropanna
þeirra, íátæktar þeirra og bágra
kringumstæða. Því það fé sem
landið eys í þetta, er orðið til
fyrir þeirra erfiði, vinnu og dugn-
að. — Það eru svitadropar verka-
manna, sem Jón Magnússon er að
fiotta sig með í þessari heimsku-
íegu konungsmóttöku. í stað þess
að nota féð til að bæta með húsa-
kynni erfiðismanna eða til að
veita börnum þeirra næga og
holla óbreytta fæðu, eða ti! styrkt-
ALÞYÐOBLAÐIÐ
ar sjúkum og heilsulitlum, skal
því heldur varið til ókeypis ferða-
lags til Þingvalla, Geysis og Gull-
foss handa Jóni Magnússyni, þing
fiokki hans og stjórnardindlum,
til áts og óhófs. — Það er ekki
verið að bjóða verkamönnum og
bændum. Neil Þeir eiga bara að
hrópa húrra fyrir kongi og Jóni
Magnússyni og öllu „humbukinu*
þegar þeim er skipað. Alvöru-
málin mega bfða. Atvinnuleysið
má koma. Fátæktin og skorturinn
hjá verkamanninum má magnast.
Stjórnin hefir ekki tfma til að
hugsa um það. Fleðulætin, skrið-
dýrshátturinn, fjárausturinn, kon
ungsdekrið skal ganga fyrir öllu.
En hvað ætla verkamennirnir
lengi að láta svipu hégómagirnd-
arinnar ríða um bak sér? Hvað
lengi ætla þeir að láta hafa sig
til að hrópa fagnaðaróp fyrir tildr-
inu og fögru titlunum og fá iítils
virðingu að launum. Hve djúpt á
að beygja þá svo stolt þeirra og
virðing segi: Nú er nóg komið,
herrar mínir. Nú skulum við skifta
um hlutverk, dálítinn tíma.
Nú skulum við láta aka okkur
í bifreiðum til Þingvalla, ríða svo
til Geysis og Gullfoss, eta dýr-
indis mat og skemta oss á lands-
ins kostnað. En þið skuluð vinna
baki brotnu erfiðisverkin okkar á
meðan. Þið skuluð búa í röku og
óhollu kjallaraíbúðunum okkar, en
vér í björtu og þægilegu íbúðun-
um ykkar. Börnin ykkar skulu fá
rýra og óholia fæðu, en okkar
nóga og holla. Konur ykkar skulu
færa sig í vinnugarma okkar
kvenna og vinna hin erfiðu hús-
verk þeirra hjálparlaust frá morgni
til kvöids sleitulaust, en okkar
konur skulu klæðast góðum klæðn-
aði yðar kvenna og hafa góða
og rósama daga.
Skiftingin væri þörf, þvf skeð
gæti að einhver þeirra góðu herra
kynni eftir það betur skyn á þvf,
hver ætti fremur skilið „hátignar-
nafnið*, verkamaðurinn eða kon-
ungurinn. Örn eineygði.
Aths. Þó margt sé réttilega at-
hugað hjá höf., viljum vér taka
það fram i sambandi við niðurlag
greinarinnar, að það er misskiln-
ingur, ef höf. heldur að hefndar-
þólitík sé rétta léiðin til að alþýð-
an nái takmark sfnu. Ritstj.
tít ðr jjárkreppunni!
Dönsk blöð voru að ræða um
það, að konungur mundi koma
færandi hendi til íslands. Það er
ifka orð að sönnu: Fálkáorðan er
stofnuðl Jón Magnússon hefir leyst
hnútinn Þið þutfið engu að kvfða
framar, íslendingar, fjárkreppan er
um garð gengin. Eða haldið þið
ekki? Ekki þarf 'annað en senda
út nokkra „riddara af ránfuglin-
um*. Þeim verður ekki skotaskuld
úr því, að afla fjáfins, sem Jóa
ekki fékk meðan bann vantaði
titilinn Nú er hann orðinn stór-
krossriddari. En sá munurl Stór-
krossriddari af Fálkaorðunni. —.
Hljómar það ekki dásamlega.
Og Bjarni frá Vogi, sem áður
var riddari af Dannebrog, er nú
orðinn tvöfaldur í roðinu, orðina
stórriddari af Fálkaotðunni f ofaná-
lag. Ekki hailast þar á.
Og Jón Magnússon, sá hallast
nú ekki. Eða finst ykkur? Hann
getur hér eftir borið höfuðið hátfe
og barið sér á brjóst, þvf hann
hefir með ráðsnild sinni og
kæasku komið landinu úr þeim
voða, sem það var í — komið
því út úr fjárkreppunni!
BarnaguIIin eru líka nauðsynleg,.
Þó reyndar sé bannaður á þeitn
innflutningur. En það er þá ekki
annað en hafa þau f farangri sín-
um. — Og — því læt eg svona
— stjórnin getur veitt undacþágu,
þegar eins mikil nauðsyn krefur
og hér var um að ræða.
Gling, gling, gló!
Stjórnin bjó yfir einhverju. Það
vissu allir. En að hún væri svona
smellin. Það datt víst fáum f hug.
En enginn veit sfna æfina fyr ee
öll er, og ekki heldur þeir „kross-
festu* — þó þeir viti sitt af hvetju:
Mikil gleði hlýtur þessi síðasta
ráðstöfun stjórnarinnar að vera
ölium landsmönnum. Sundurgerð-
armennirnir dansa f kringum
nefndina nýskipuðu, veita vöng-
um, taka ofan, hneygja sig og
— skrfða. Það verður gaman.
Gott efni f kvikmynd.
Og loks hlýtur þetta að auka.
álit landsins út á viðl Það er bú-
ið að eignast það sem á vantaði,
til að gera það sjálfstætt. Nú á
það sína eigin orðu. Haldið þið
ékki, að fjárkreppunni sé nú loks-
ins lokið, og atvinnuleysinu og